Ρεμπέτικο - Ροκ

Εδώ ο κύριος Νίκος έχει θήξει ένα θέμα με τεράστιες κοινωνικές προεκτάσεις…
Η παγκοσμιοποίηση σίγουρα δεν θα άφηνε απ’έξω τον χώρο της μουσικής…
Οπως προσπαθεί να βάλει όλο και περισσότερες κοινωνίες μέσα σε ένα μεγάλο
σέϊκερ και να βγάλει μία κοινωνία “φραπέ” , έτσι προσπαθεί να βγάλει και
μιά μουσική “φραπέ”…

Η σημερινή παγκοσμιοποίηση είναι σε πολύ πιο νηπιακό στάδιο από αυτή που γινόταν πριν 100 χρόνια και τερματίστηκε με τον Α παγκόσμιο. Το ρεμπέτικο είναι προϊόν αυτής της πρώτης παγκοσμιοποίησης. Να θυμήσω την ευκολία με την οποία ο έλληνας πολίτης Σταθόπουλος εγκαθισταται πρώτα στην οθωμανική επικράτεια, μετά στην Αμερική, και εξάγει όργανα πίσω στην Ελλάδα. Ο πατέρας του Χατζηχρήστου ήταν διευθυντής γαλλικής πολυεθνικής στη Σμύρνη, ο γιος του μεγάλωσε με μαθήματα πιάνου και ακκορντεόν. Ο λόγος που σήμερα μιλούμε για νεο-φιλελευθερισμό είναι γιατί η συγκεκριμένη ιδεολογία είναι η επανέκδοση του παλιού φιλελευθερισμού, της οικονομικής πολιτικής που επικρατούσε πριν το 1914 σε ολόκληρο τον κόσμο. Αυτά δεν τα λέω για να υποστηρίξω την παγκοσμιοποίηση αλλά αν αρχίσουμε να καταδικάζουμε τα μουσικά προϊόντα της παγκοσμιοποίησης θα πρέπει να ξεκινήσουμε από το ρεμπέτικο.

Στο θέμα μας τώρα όταν προσπαθείς συνειδητά να αναμίξεις διαφορετικά είδη δε θα σου βγει με τίποτε, η θα βγεί παρωδία. Η ανάμιξη του ροκ με το ρεμπέτικο έγινε αβίαστα και αυθόρμητα εδώ και δεκαετίες, με τα ηλεκτρικά μπουζούκια του Χιώτη, τις φαρφίσες, το μεικτό αλλά νόμιμο είδος του Παπάζογλου, το φοβερό παίξιμο των Φατμέ και ειδικά του Μουστάκη σε δίσκους όπως το Ρίσκο, τους πληκτράδες του Πανούση κλπ.

Νομίζω οτι απο μερικούς συνομιλητές πέφτει πολύ εύκολα το ανάθεμα σε όσους κάνουν διασκευές και αυτό ειναι άδικο.
Μην ξεχνάτε οτι υπάρχει κόσμος που δεν ακούει αποκλειστικά ρεμπέτικα αλλα και άλλα είδη μουσικής.Πιστευω οτι (εκτος απο τις ακραίες μορφές διασκευών) αυτη η αντίδραση οφείλεται στην μη εξοικείωση με άλλους ήχους πόσο μάλλον με ηλεκτρικό ήχο.
Η διασκευή γίνεται απο άτομα τα οποία εκτός του ρεμπέτικου ασχολούνται και με άλλου είδους μουσική ή υπάρχει και η περίπτωση να συναντηθούν μουσικοί διαφορετικών σχολών και να προκύψουν πράγματα και διασκευές απο εκεί μέσω του Τζαμαρίσματος.(πχ βλέπε τον Jordan που είδα το βιντεακι πρόσφατα).
Για να κάνεις διασκευή πρέπει να γουστάρεις το κομμάτι (πλην κάτι ηλιθίων που το κάνουνε γιατί δεν εχουν κατι άλλο να κανουν στη ζωή του και το αποτέλεσμα είναι εξίσου γελοίο).
Ολοι οι μεγάλοι παίχτες που εχω παρακολουθήσει με τον τρόπο τους κάποια στιγμή διασκευάζουν τα κομμάτια έστω και στιγμιαία.
Πιστεύω οτι η διασκευή δεν υποτιμά και δεν προσβάλει το αρχικό κομμάτι αν γινεται με σεβασμό απο το παίχτη

Σαφώς και έχουμε προοδεύσει πάρα πολύ…βλέπε Νέα Τάξη Πραγμάτων… Βλέπε ESELON …
βλέπε τεχνολογίες ελέγχου συνειδήσεων…και δεν θέλω να πάω παρακάτω…

δηλ…για να καταταλάβω,ο έλληνας πολίτης Σταθόπουλος εγκαθισταται πρώτα στην οθωμανική επικράτεια, μετά στην Αμερική, και εξάγει όργανα πίσω στην Ελλάδα. Ο πατέρας του Χατζηχρήστου ήταν διευθυντής γαλλικής πολυεθνικής στη Σμύρνη, ο γιος του μεγάλωσε με μαθήματα πιάνου και ακκορντεόν.
Αρα…Το ρεμπέτικο είναι προϊόν αυτής της πρώτης παγκοσμιοποίησης???.. αυτό εννοείς???

Ο όρος παγκοσμιοποίηση χρησιμοποιείται βασικά απο το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου (1944)

Προφανώς, δεν δώσατε βάση στα δύο βασικά σημεία:
1)Είπα πριν:
“…Και φυσικά οι ηχογραφήσεις μόνες δεν επαρκούν για να σώσουν την κατάσταση. Η παράδοση παραμένει ζωντανή από τους ανθρώπους. Τα δισκάκια απλά βοηθούν σε αυτό. Δυστυχώς δεν μπορούμε και να την εξελίξουμε πια, γιατί αποκοπήκαμε απότομα από αυτήν. Ξεχάσαμε την φιλοσοφία της. Ο δάσκαλός μου στην Βυζαντινή Μουσική, έλεγε ότι αν ακούς συνέχεια για καμμιά… 30ρια χρόνια παραδοσιακή μουσική, ΙΣΩΣ μετά να είσαι σε θέση να γράψεις νέες συνθέσεις οι οποίες να είναι η συνέχειά της…”

Για να συνεχίσεις ή να διασκευάσεις κάτι, πρέπει πρώτα να το κατέχεις καλά. Αν έχεις ασχοληθεί ελάχιστα ή καθόλου,άστο καλλίτερα…Το σκεπτικό μου είναι προσανατολισμένο στο πώς να διατηρήσουμε αυτό που έχουμε. Και γι’ αυτό πρέπει πάντα οι αλλαγές να γίνονται με πολύ προσοχή και σύνεση και από όσους γνωρίζουν τί και γιατί το κάνουν και όχι απλά για να το κάνουν.
Kατά την προσωπική μου άποψη, ροκ και ρεμπέτικο δεν κολλάνε. Το είπα και σε προηγούμενο post. Τους λόγους του εξήγησα.

2)Όπως είπε και ο κ. Νίκος:
“Ποιός ο αντικειμενικός σκοπός της δημιουργίας διασκευών (γιατί περί τέτοιων πρόκειται) γνωστών ρεμπέτικων, με χρήση στοιχείων που δεν έχουν καμμία σχέση με το είδος, το ήθος και τη φιλοσοφία των κομματιών αυτών και των δημιουργών τους, και που εύκολα μπορούν να θεωρηθούν απλή προβοκάτσια;”

Φίλε Σταυρακέλλη Γιώργο,…Δεν καταλαβαίνω που είναι το “ανάθεμα”;
Ύστερα και από τις ανωτέρω διευκρινίσεις, θα σου είναι πλέον σαφές ότι ο παίχτης για να κάνει μία διασκευή που θα σεβαστεί το προτότυπο, πρέπει να είναι γερός γνώστης αυτού.

Η σωστή διασκευή γινεται πάντα απο γερούς γνώστες του είδους και επίσης γερούς παίχτες γι αυτο και διαχώρισα τη θέση μου απο αυτούς που κάνουν αρπα κόλα μείξεις κομματιών και ειδών τους οποίους απλά αδιαφορώ.
Ο αντικειμενικός σκοπός που κάποιος καλλιτέχνης διασκευάζει ένα κομμάτι είναι για να φέρει σε επαφή ένα κοινό άλλων μουσικών ιδιωμάτων με το ρεμπέτικο και πολλές φορές όταν το αποτέλεσμα είναι καλό αρκετοί ψάχνουν να βρούν το πρωτότυπο κομμάτι και γενικά ψαχνονται με το ρεμπέτικο.
Η διασκευή δεν αποτελεί εξέλιξη του μουσικού είδους του ρεμπέτικου αλλά μια άλλη μουσική προσέγγιση.Η εξέλιξη της μουσικής μας ερχεται απο τα σχήματα που κάνουν επανεκτελέσεις και ευτυχώς τωρα τα τελευταία χρόνια εμφανίστηκαν μερικά οπως (Τριχορδο,Δρόμος,Ραστ και άλλοι) τα οποία εδωσαν μια καινούργια φρεσκάδα στα κομμάτια με ατελείωτες ώρες μπουζουκοπρόβας και υψηλό πύχη δεξιοτεχνίας μαζί με πάθος και δημιουργία σε ταξίμια και σόλο.
Το αν θα εξελιχτεί ακόμα η μουσική μας θα δείξει στο μέλλον.
Εγω προσωπικά ενοχλούμαι πιο πολυ απο μια κακή επανεκτέλεση με λάθη και Γαλίες (Πραγματα που εχουμε ακούσει ολοι και απο ονόματα κιόλας) παρα απο μια κακή και αδιάφορη διασκευή η οποία θα πάει άπατη και θα την ακούει μονο αυτός που την εγραψε, αντιθετως την λαθος επανεκτελεση θα την χρησιμοποιήσει ο πιτσιρικάς για να μαθει ενα κομμάτι και θα το μάθει ΛΑΘΟΣ…
Το αν θα πιάσει το ρεμπετικο-ροκ-Τζαζ-reggae-swing και όλα τα συναφή παρακλάδια θα το δούμε τα επόμενα χρόνια,πάντως αρκετός κόσμος που δεν ειναι ρεμπετόφιλοι γουστάρουν αυτά τα παιξίματα και μπαίνουν σιγα σιγά και στο κόσμο του ρεμπέτικου.Αυτό και μόνο είναι ενα θετικό βήμα πιστεύω.

Σε ό,τι αφορά το αρχικό ερώτημα που μπήκε με το άνοιγμα του θέματος με κάλυψε ο Νίκος.

Για τους πειραματισμούς και τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ μουσικών, και τα διάφορα πειράματα.
Κάθε μουσική που αναπτύσσεται σε κάποια ιστορική περίοδο εκφράζει μια συγκεκριμένη αισθητική και κοινωνική τάξη, και κινείται σε λίγο πολύ ορισμένα κυρίαρχα μουσικά πλαίσια, κάτι που αντανακλά πάλι σε μεγάλο βαθμό και τις κοινωνικές της καταγωγές, άρα και την αισθητική, το ύφος… όλα αυτά. Όμως δεν είναι και απαραίτητο αν έχεις δύο λαϊκές μουσικές με σχετικά όμοιες κοινωνικές καταβολές, θα ταιριάζουν σώνει και ντε μουσικά. Μπορείς να βάλεις μαζί τα μπλουζ με το ρεμπέτικο; όχι, κι αυτή η θέση έχει δικαιωθεί και στην πράξη πια.

Πρέπει να γίνονται πειράματα στην μουσική; να χρησιμοποιούνται στοιχεία από άλλες μουσικές παραδόσεις; ναι, πρέπει, και έχει γίνει. Είναι εύκολο πράμα αυτό; όχι, δεν είναι. Ένα τέτοιο πείραμα μπορεί και να πετύχει, μα μπορεί και να αποτύχει. Χρειάστηκε μια μουσική μεγαλοφυΐα όπως ο Χιώτης για να δώσει ένα αισθητικά καλό αποτέλεσμα, κάτι που δεν αποκλίνει άσχημα από το ύφος του λαϊκού τραγουδιού της περιόδου 1947-1951, περίπου, με στοιχεία της ευρωπαϊκής γύφτικης τζαζ στις μελωδίες του. Βέβαια, από την άλλη, ούτε καν μια μουσική μεγαλοφυΐα όπως ο Χιώτης δε μπόρεσε να δώσει ένα αισθητικά ωραίο αποτέλεσμα φέρνοντας λατίνικους ρυθμούς στο λαϊκό τραγούδι. Και αν το είχε τολμήσει οποιοσδήποτε άλλος, το αποτέλεσμα θα ήταν σαφώς πιο κιτς απ’ ότι ήδη είναι.

Για την λεγόμενη “παγκοσμιοποίηση”.
Αυτός είναι ένας όρος που από μόνος του στερείται περιεχομένου. Με το πέρασμα του καπιταλισμού στο ανώτατο στάδιο ανάπτυξής του, τον κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό ή ιμπεριαλισμό, έχουμε την φοβερή παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου κλπ. Αντανακλάται αυτό στις διαδρομές των μουσικών παραδόσεων από τα τέλη του 19ου και πέρα; προφανώς και αντανακλάται. Θα μπορούσε ναείναι αλλιώς; Έδωσε αυτό προοδευτικά στοιχεία στην διαμόρφωση νέων μουσικών παραδόσεων; προφανώς και έδωσε. Κατ’ αρχήν έχεις ένα γιγάντωμα και μια συσσώρευση της εργατικής τάξης στα αστικά κέντρα, που κουβαλάνε πολλές φορές διαφορετικές παραδόσεις. Δημιουργούνται άλλες ανάγκες, άλλος τρόπος ζωής, άλλες συνήθιες, άλλα ήθη κι έθιμα. Αυτό εμπλούτισε φοβερά τις αστικές λαϊκές παραδόσεις όχι μόνο στην Ελλάδα, μα παντού. Δεν θα υπήρχε ρεμπέτικο αλλιώς. Χαίρω πολύ! είναι σα να λέμε πως δε θα φύτρωνε δέντρο αν δε το ποτίζεις. Το αν η ανάπτυξη του καπιταλισμού και της υποταγής της μουσικής βιομηχανίας, της “βιομηχανίας διασκέδασης” κλπ, κλπ… ίσαμε σήμερα έχει βλάψει το λαϊκό τραγούδι είναι άλλο ζήτημα, ξεχωριστό από τα παραπάνω, μην τα μπερδεύουμε.

Είναι δυναμικό πράγμα η μουσική παράδοση, που πρέπει να εμπλουτίζεται, μα όχι να βιάζεται. Και κριτήριο αυτού δεν είναι σώνει και ντε αν δανείζεσαι στοιχεία από ξένη μουσική κουλτούρα ή εγχώρια. Μπορείς να παντρέψεις πεντατονικά ηπειρώτικα με σμυρναίικα ή Ψαραντώνη με Μάρκο;

Συμφωνώ Πάνο.

Η περίοδος 1860-1914, που χαρακτηρίζεται από το άνοιγμα των διεθνών αγορών, την ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων και το καπέλωμα του ανοιχτού αυτού συστήματος από την Μ. Βρετανία δεν μπορεί να θεωρηθεί σε καμμία περίπτωση παγκοσμιοποίηση (τουλάχιστον με την εννοια που έχει σήμερα). Παντως το σίγουρο είναι ότι το Ρεμπέτικο δεν έχει αναμιχτεί με κουλτούρες άλλων λαών. Είναι καθαρά ελληνική μίξη.

Στο ότι το ρεμπέτικο είναι μια αμιγώς ελληνική μουσική, δε χωράει αμφιβολία. Όμως, πώς μπορούμε να λέμε πως μια, έστω και αυτή η αμιγώς ελληνική, μουσική παράδοση είναι εντελώς αγνή από εξωτερικές επιρροές; Αυτό είναι παραλογισμός, και κατρρίπτεται με χιλιάδες παραδείγματα που μπορεί να σκεφτεί κάποιος μέσα σε μια στιγμή. Κι αν κάτσεις να το σκεφτείς καλύτερα, αυτό αναιρεί όλη την ιστορική εξέλιξη των μουσικών παραδόσεων!

Αλλά ας μείνουμε στα παραδείγματα. Το ίδιο το ρεμπέτικο, μήπως δεν μπολιάστηκε με στοιχεία από την δύση; δηλαδή, το μάγκικο μινόρε του τεκέ μπορεί να χαρακτηρίσει… Βυζαντινό; ή μήπως τα ταξίμια του Γιοβάν Τσαούς δεν έχουν επιρροές από οθωμανικές/ανατολίτικες μουσικές παραδόσεις;

Όσο για την παγκοσμιοποίηση, μάλλον δεν πέρασε αυτό που ήθελα να πω. Αυτό που λέω είναι ότι ο ξερός και θολός όρος “παγκοσμιοποίηση” (ως τάχα κάποιο νέο φρούτο), ο οποίος κουβαλάει πίσω του ένα σωρό ιδεολογήματα, αποκρύπτει το ότι η διεθνής κίνηση των κεφαλαίων, εργατικού δυναμικού κλπ δεν είναι πρωτοφανέρωτη. Είναι κάτι που έχει να κάνει με το ίδιο τον χαρακτήρα του κοινωνικο-οικονομικού συστήματος που συνεχίζει να επικρατεί αναλλοίωτο στον αναπτυγμένο κόσμο πάνω από 120 χρόνια.

Σου αρέσει επειδή το θεωρείς αμιγώς ελληνικό, ή το θεωρείς αμιγώς ελληνικό επειδή σου αρέσει;

χα! δεν μου αρέσει να γράφω δημοσιέυσεις χωρίς ιδιαίτερο λόγο αλλα φίλε και γείτονα emc , το σχόλιό σου είναι πολύ καλό και εύστοχα τοποθετημένο. νομίζω η παρθενογέννεση έχει καταριφθεί εδώ και καίρο όσον αφορά την τέχνη

(έιδατε για να βγάλετε τα μπραβόκουμπα; κάθομαι και γράφω σαβούρες)

      Σίγουρο είναι ακριβώς το αντίθετο.   Βεβαίως και δεν είναι παρθένα η μάνα του ρεμπέτικου, η Ελλάδα.  Από τα γεννοφάσκια της η ελληνική μουσική κουβαλάει γονίδια από όλους τους λαούς και τις κουλτούρες της περιοχής, παλαιότερους και νεότερους:  Πελασγοί, Φοίνικες, Λυδοί, Φρύγες, και βέβαια Αχαιοί, Δωριείς, Αιολείς, Ίωνες,  Οι κοινωνίες εκείνες που δεν δέχονται επιμιξίες είναι αναγκασμένες να βρίσκουν Καιάδα, για να απαλλάσσονται από τις συνέπειες της εμμονής στη φυλετική καθαρότητα, τερατογενέσεις δηλαδή και κληρονομικές ασθένειες.  Το ίδιο θα είχε συμβεί και στην εποχή μας, αν τα πειράματα καθαρότητας των Αρίων επιστημόνων του Χίτλερ είχαν αφεθεί να δώσουν αποτελέσματα σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου.

 Ευτυχώς, στην ελληνική μουσική έπαιξε καταλυτικά θετικό ρόλο η από την αρχαιότητα διαπιστωμένη και αποδεδειγμένη ικανότητά μας να αφομοιώνουμε τις εξωτερικές επιδράσεις, προσαρμόζοντάς τις στα δικά μας μέτρα και φέρνοντας στον κόσμο υγιή και εύρωστα παιδιά, που θα συνεχίσουν αυτή  την παράδοση.  Έτσι έγινε και με το ρεμπέτικο, παιδί του ελλαδίτικου “μάγκικου” και του ανατολίτικου “Σμυρναίικου”, που και πάλι άντλησε από όλη τη Μεσόγειο, ανατολική και δυτική, παρουσιάζοντας ένα μίγμα από τις κουλτούρες όλων των λαών της περιοχής, αλλά αδιαμφισβήτητα ελληνικής ιθαγένειας.

 Τώρα, αν το ίδιο θα συμβεί και με την κουλτούρα του χέβυ μέταλ κλπ. θα δείξει, αλλά επ' αυτού θα μιλήσει η μετά από εμάς γενιά.   

Καλύτερα “σαβούρες”, που δεν είναι καθόλου σαβούρες, παρά ανταγωνισμός για τη συλλογή πόντων…

Να με συμπαθάει η ομήγυρις, αλλά είπα ότι δεν έχει αναμιχτεί,… δεν είπα ό ότι δεν έχει επιρρεαστεί.
Αλλο μίξη, και άλλο επιρροή. Δεν είναι το ίδιο πράγμα. Οπως πολύ σωστά επεσήμανε και ο φίλος
Πάνος Καραγιώργος:

Αναφορικά με την Παγκοσμιοποίηση/Ομογενοποίηση , αν και αμφιλεγόμενος ο όρος ωστόσο
σίγουρα φαίνεται υπάρχει σαν κοινωνικό φαινόμενο.
Στην εποχή μας έχει τουλάχιστον 3 συνισταμένες.

  1. Την Οικονομική συνισταμένη
  2. την Πολιτική συνισταμένη (το καπέλωμα)
  3. Την Πολιτιστική συνισταμένη (μίξη διαφόρων πολιτισμών)

Βασικός καταλυτικός παράγοντας στην εξέλιξή της φαινεται να είναι η τεχνολογική εξέλιξη
(παγκόσμια ανάπτυξη τηλεπικοινωνιών, Διαδικτυο, δορυφόροι επικοινωνίας, υποβρύχια
συρμάτα με οπτικών ίνών κ.λ.π)

Δεν είναι τυχαίο ότι μίξη του ρεμπέτικου (και όχι επιρροή) με άλλα είδη μουσικής (Ροκ κλπ)
έχουμε ειδικά τις τελευταίες δεκαετίες , με την ανάπτυξη της τεχνολογίας.

Οστόσο, αν δεχθούμε τις θέσεις κάποιον κοινωνιολόγων για την εφαρμογή της θεωρίας του
Δαρβίνου σε κοινωνικό επίπεδο, Πιστεύω ότι το Ρεμπέτικο έχει τόση μεγάλη εσωτερική
δύναμη που θα αποβάλλει κάθε λογής μίξη απο πάνω του και θα καταφέρει να επιζήση αυτούσιο.

Οπως πολύ σωστά είπε και ο κ.Νίκος:

Θα ηθελα να διορθωσω στο ποστ #15 που εκανα σε αυτο το τοπικ το τραγουδι “ο μπουφετζης”.
Διαβασα χτες καπου στο ιντερνετ πως το τραγουδι αυτο δεν ανηκει ουτε στον Μπατη αλλα ουτε κ στον Παπαϊωαννου αλλα ειναι αγγλικο τραγουδι
που αναφερεται στο ποτό κ λεγεται “How dry i’m” .
Πραγματικα εντυπωσιαστηκα κ θα ηθελα αν καποιος γνωριζει,να γραψει καποια πραγματα σχετικα με το τραγουδι αυτο.

Δεν μπορεσα να βρω καποιο πολυ σχετικο βιντεο στο youtube με καποια μπαντα που παιζει το τραγουδι αλλα βρηκα το παρακατω βιντεο που εχει ενα διακοσμητικο με εναν μεθυσμενο ναυτη να κρεμεται σε μια κολωνα κ να ακουγεται η μελωδια οπως στα παιδικα παιχνιδια που χορευει μια μπαλαρινα.

Σταύρο, η προϊστορία του “μπουφετζή” είναι γνωστή. Δεν είναι εγγλέζικο τραγούδι, μα πρόκειται για το αμερικάνικο τραγούδι της περιόδου της ποταπαγόρευσης στις ΗΠΑ την δεκαετία του '20, “how dry I am”, του οποίου η μελωδία πατάει σε ένα παλιό αμερικάνικο γκόσπελ “when the saints go marching in”.

Έχει χιλιοσυζητηθεί στο Φόρουμ, κάνε μια αναζήτηση και θα βρεις πολλές πληροφορίες.

Έτσι όπως το λές είναι, Σταύρο. Με τη σειρά του, τώρα, το σαχλοτραγουδάκι της (αγγλόφωνης) ταβέρνας How dry I am έλκει την μελωδική καταγωγή του από το ωραιότατο και πασίγνωστο When the saints go marching in, το οποίο πάλι βασίζεται στο spiritual In the rivers of Babylon (Επί των ποταμών Βαβυλώνος εκλαύσαμεν κλπ.).

Ο Μπάτης σίγουρα το άκουσε από μεθυσμένους ναύτες στην Τρούμπα. Η οργανική εισαγωγή πρέπει να είναι δική του, ή κάποιου φίλου.

(Πάνο, μαζί γράφαμε!)

Ευχαριστω πολυ για τις απαντησεις σας!

Υπάρχει σε μια συλλογή ρεμπετικων τραγουδιών (νομίζω σε επιμέλεια το Π. Σαββόπουλου) ‘‘Ο μπουφετζής’’ στην πρώτη εκτέλεση έχοντας σαν προεισαγωγή το απόσπασμα από το αμερικάνικο τραγούδι ‘‘How dry I am’’, οπου φαίνεται καθαρά η ταυτοποίηση της μελωδίας, και μετά ξεκινάει κανονικά η εκτέλεση με τον Μπάτη. Την έχω αυτήν την συλλογή κάπου χαμένη στον σκηρό δίσκο μαζί με κάποιες άλλες χιλιάδες τραγούδια. Δυστυχώς ο τρόπος ζωής μας, η έλλειψη ελεύθερου χρόνου μαζί την ευκολία συσσώρευσης τεράστιων όγκων υλικού σε ψηφιακή μορφή μας κάνουν να ξεχνάμε εντέλει ότι το κατέχουμε το υλικό και να μην τα ακούμε/χρησιμοποιούμε/απολαμβάνουμε παρά ελάχιστα.
Αν καταφέρω και βρω χρόνο θα τα σκαλίσω τα αρχεία μου και θα σε ενημερώσω.
Για δείτε και αυτά:


Ζωρζ Πιλαλί (εξαιρετικός περφόμερ και κιθαρίστας)
http://www.youtube.com/watch?v=nTJmpQ58GOo&feature=related

Την ενλόγω συλλογή την έχω και γω, πρόκειται για το CD: “Ο Πειραιάς και το ρεμπέτικο τραγούδι”, κάπου το 2006. Είναι 24 τραγούδια με σημείο αναφοράς τον Πειραιά, σε αυθεντικές ηχογραφήσεις. Όντως έχει επιμεληθεί ο Π. Σαββόπουλος, και στο τραγούδι “Ο μπουφετζής” πριν “μπει” ο Μπάτης με το μπαγλαμά (του?) ακούγονται οι πρώτοι στίχοι από το τραγούδι “How dry i am”.

[i]Πάντως το “how dry i am” είχε γνωρίσει πολλές εκδοχές. Πχ υπάρχει το θεατρικού ύφους “The Near Future” (1919), γραμμένο από τον Irving Berlin, το οποίο αναφέρεται στο “κοντινό μέλλον” της ποτοαπαγόρευσης. Η πρώτη του στροφή είναι το How dry i am… μετά εκτυλίσσονται κι άλλα, μεταξύ σερβιτόρου και πελάτη, με το “πνεύμα του αλκοόλ” να παρεμβαίνει και να διαβεβαιώνει ότι απλά κοιμάται και θα επανέλθει.
Και το ομόηχο γκοσπελ υπάρχει ως “Rivers of Babylon” σε πολλές εκτελέσεις στο youtube, σε διασκευές από ντίσκο ως ρέγγε, αλλά και ως “Oh happy day”

ΥΓ Στο βίντεο με τους Blues Wire και το ρεμπέτικο, το ξένο κομμάτι το παίζει σε πιο γρήγορο, μπλουζ ύφος. Ίσως, για να ταιριάξει στον “Μπουφετζή” που έπαιξαν στη συνέχεια, που ήταν πιο πολύ η γρήγορη εκδοχή του Παπαϊωάννου.
[/i]

Για ριχτε μια ματια και σε μια πραγματικη αηδια:079: και οχι σε πιτσιρικαδες οι οποιοι πιστευω περισσοτερο επαιξαν (κακως) για πλακα με τραγουδια τα οποια δεν επρεπε καν να σκεφτουν να ασχοληθουν. http://www.youtube.com/watch?v=97_Dj-Z6Xks τα σχολια εχουν ξεπερασει ακομα και βιντεο απο τον εμφυλιο!!! και μετα λεμε για τον γιωργη…

Ελεος πια μεχρι και η σκυλα η μαυρη (καρβελενα) τραγουδαει ρεμπετικα ντροπη