Ρεμπέτικο - Ροκ

Καλησπέρα μάγκες,

Διάβασα αρκετά θέματα στο forum και ωφείλω να πω ότι εχω εντυπωσιαστεί με τις απόψεις σας στις συζητήσεις. Οι περισσότεροι απο εσας φαίνονται αρκετά ψαγμένοι ώστε να εκφράζουν διάφορες γενικές απόψεις όσο αφορά ευρέως την μουσική.

Ο λόγος που βρέθηκα εδώ και να σας γράφω είναι που άκουσα ένα τραγουδάκι των “Magic de Spell”, άκρος διαφορετικό συγκρότημα απο το είδος μουσικής που ακούτε που όλος περιέργος νομίζω θα το λατρεψετε.

Το τραγούδι ονομάζεται “Το ζεϊμπεκικο του ροκ” και σας επισυνάπτω το βιντεακι απο το youtube…



Μήν με βρίσετε, απλά θέλω να μου πείτε αν γνωρίζεται παρόμοια τραγούδια που να ακούγεται εναλλακτικά ηλεκτρική κιθάρα με μπουζούκι ή μπαγλαμά ή οτιδήποτε μπορει να ανήκει σε αυτή την κατηγορία που εγώ ονομάζω Ρεμπετικο-ροκ.

Ευχαριστώ εκ των προτέρων

ps: Ελπίζω να είμαι στη σωστή θεματική ενότητα

Καλώς όρισες apo11on και καλές συζητήσεις.
Μη στεναχοριέσαι για το παραπάνω! Απλά, εδώ “σφάζουμε με το γάντι”, που λένε… Με taxi SUBARU κι αστείου, βέβαια!

Υ.Γ.: Για το ερώτημά σου δεν έχω να πω τίποτα σχετικό. Ελπίζω να μην καταλήξουμε στο Διδυμότειχο Blues και στον Μεγαλέξανδρο…

Εγω ανακαλυψα αυτο το συγκροτημα στο youtube και πλανταξα στο γελιο

Υ.Γ Και εγω σας κανω παρακληση να μην με βρισετε μιας και σας τα δειχνω τα βιντεο για πλακα και μονο για πλακα

βεβαια η κορυφαια διασκευη ειναι αυτη


εμπνευσμενη,χωρις ιχνος κιτς και βεβαια ολα τα λεφτα ειναι το σολο-ταξιμι!

Πράγματι, το μπουζούκι έχει μία αξιοπρεπή εμφάνιση.

Ωστόσο, θεωρώ ότι το κάθε μουσικό όργανο έχει την δική του προσωπικότητα και δεν είναι πάντα εύκολο να “ερμηνεύσει” κομμάτια που είναι γραμμένα για κάποιο άλλο όργανο.

Το μπουζούκι εκπέμπει μία ηρεμία στο άκουσμά του. Κάπου “εξαναγκάστηκε” να μιμηθεί το “νεύρο” της ηλεκτρικής κιθάρας. (Εδώ, αυτό νομίζω ότι έγινε πράγματι με μαεστρία!)

Τα δύο όργανα εμφανίστηκαν σε διαφορετικές εποχές, διαφορετικές κοινωνίες
και είναι επόμενο να εκφράζουν και διαφορετικά συναισθήματα.
Κατά την γνώμη μου, ποτέ το μπουζούκι δεν θα αντικαταστήσει την κιθάρα (στο ροκ) αλλά ούτε και η κιθάρα το μπουζούκι (στο ρεμπέτικο).

Οπότε:

WARNING

Mην εμφανιστεί ποτέ κανείς να παίξει ΜΑΡΚΟ (ή όποιον άλλον) με ηλεκτρική κιθάρα, γιατί θα γίνουμε
από 18 χωριά… (Πλάκα κάνω…:))

Καλά οι Κύπριοι είναι τρελοί… Δεν είναι αυτό που γυρεύω αλλα έριξα πολύ γελιο :smiley:

Συμφωνώ φίλε mydas αλλά δεν μιλώ για αντικατάσταση αλλά για “πάντρεμα” των δύο…

Kατά την προσωπική μου άποψη, αυτά τα δύο δεν κολλάνε. Είναι κάτι σαν “ασυμφωνία χαρακτήρων”.
(Κάπου είναι και γούστα αυτά, βέβαια…)

Είμαι υπέρ της διατηρήσεως του παραδοσιακού ύφους -το έχω πεί πολλάκις σε αυτό το φόρουμ.
Γιατί αυτό το ύφος ξεαγχώνει και ξεκουράζει.

Οπότε:

WARNING

Mην εμφανιστεί ποτέ κανείς να παίξει ΜΑΡΚΟ (ή όποιον άλλον) με ηλεκτρική κιθάρα, γιατί θα γίνουμε
από 18 χωριά… (Πλάκα κάνω…)

Γειά σου Τζιμάκο… :092::092::092:

Μιλωντας για παντρεμα…εννοειτε κατι τετοιο;!!!

:019:

Για δειτε και εδω http://www.youtube.com/watch?v=2rBdqp3hYfM&feature=related ΑΙΣΧΟΣ

:019::019::019::019::019::019: Ο ΤΥΠΟΣ ΤΑ ΣΠΑΕΙ!!!..ΨΑΧΤΕΙΤΕ ΛΙΓΟ ΚΑΙ ΔΕΙΤΕ ΠΟΣΟΥΣ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΣΜΟΥΣ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙ!!!:019::019::019::019::019::019:

Καλησπερα! εχετε ακουσει κομματια του θαναση παπακωνσταντινου και του μαλαμα? Εγω προσωπικα τους χαρακτηριζω ισως και λαθος αναμεσα σε ροκ και “εντεχνους” αλλα εχουν τοποθετησει και οι δυο μπουζουκι τριχορδο στις μελωδιες τους ειτε σε καποια μερη ειτε σαν βασικο οργανο της μελωδιας.
Το αποτελεσμα κατα την γνωμη μου στις περισσοτερες των περιπτωσεων ειναι εξαιρετικο. επειδη δεν ξερω να βαζω κομματια στο forum απο youtube ριχτε μια ματια στον πεχλιβανη του παπακωνσταντινου αν δεν το εχετε ακουσει. βεβαια στο τελος ειναι λιγο περιεργο…!

Εγω σας προειδοποιησα…

…:079:…

Μάλλον…:082:…:019:…

Παραθέτω και το προτότυπο για σύγκριση…(Χε…Χε…:092:)

:088::088::088::088::088::088::088::088::088::088:…

Δέν με βοηθάτε, δεν με βοηθάτε…

Ρε μάγκες δεν μιλώ για διασκευές ή ΠΑΡΩΔΙΕΣ(?). Όσο για το τραγούδι που ανέβασες φίλε BLEKOS συγκαταλάγεται και επισήμως στα χειρότερα τραγούδια που άκουσα ποτε!

Στράτο είσαι πολύ κοντά στο είδος που ψάχνω αν και αν τραγουδούσε όποιοσδήποτε άλλος εκτός απο Παπακωσταντίνου θα ήταν ένα κλασικό ρεμπέτικο τραγουδάκι.

Σας παραθέτω άλλα δύο τραγούδια που μπορεί να μην ακούγεται τόσο η ηλεκτρική κιθάρα αλλά το είδος αυτό με τον ήχο του μπαγλαμά και του μπουζουκιού σου χαϊδεύει το αυτί…

Θανάσης Παπακωσταντίνου- Ερμηνεύει:Γιάννης Αγγελάκας

Γιάννης Αγγελάκας

υπαρχουν αρκετα βιντεο στο youtube κ μαλιστα απο γνωσοτυς καλλιτεχνες οι οποιοι εχουν διασκευασει την αγαπημενη μας μουσικη.
Μπορει ισως καποια απο αυτα να ειναι διασκεδαστικα αλλα απο μεσα μου με πιανει ενα μαραζι οταν τα
ακουω.

Νομιζω οφειλουμε σεβασμο στην πολιτιστικη μας κληρονομια ,που μεσα σε αυτη ανοικει κ το ρεμπετικο τραγουδι.
Δεν νομιζω οτι ειναι προοδος να μετατρεπουμε τα τραγουδια που εχουν γραφτει σε συνθηκες πονου,μαγκιας,“αλητειας”,διωγμων κοινωνικων αλλα κ πολεμων κτλ κτλ σε αυτη την μορφη,παρ’ολα αυτα νομιζω πως τα τελευταια χρονια στον βωμο της εμπορικοτητας γινονται δυστυχως πολλες θυσιες.
Δεν θελω σε καμια περιπτωση να κατηγορησω τους συγκεκριμενους καλλιτεχνες μια κ στο ειδος τους ειναι αψογοι.Απλα παραπανω παραθετω την προσωπικη μου αποψη κ μονο.

Ας βαλω κ εγω λοιπον καποια απο αυτα τα τραγουδια τα οποια βρηκα στο youtube ,απλα για να ικανοποιησω το ερωτημα του φιλου που ανοιξε το τοπικ στο αν υπαρχουν κ αλλα τετοια παρομοια… Δυστυχως φιλε apo110n ειναι παααρα πολλα(βεβαια διασκευες τα περισσοτερα)
http://www.youtube.com/watch?v=nTJmpQ58GOo (“ο τεκετζης” -Ζωρζ Πιλαλι -εμεις το ξερουμε ως “ο μπουφετζης” παρολα αυτα ο Ζωρζ στο slide αψογος εδω μπορω να πω!)
http://www.youtube.com/watch?v=Y-VekcBHSxc (blues wire
http://www.youtube.com/watch?v=Uw6HbOgfSSw&feature=related (ειμαι πρεζακιας με beats)
http://www.youtube.com/watch?v=rKDlsR2Plvk (καραπιπεριμ locomodo)
http://www.youtube.com/watch?v=M_GHeup3rbU&feature=related (φραγκοσυριανη locomodo)
http://www.youtube.com/watch?v=fVKB9IJzRmQ (το πιτσιρικι με ηλεκτρισμο κ με εφε flanger κτλ κτλ)
http://www.youtube.com/watch?v=-LnOriIzkKU&feature=related Δελιας “σουρα κ μαστουρα” σε χιπ χοπ :frowning:

ε,ας αναφερουμε κι αυτα τα 2 τοτε

http://www.youtube.com/watch?v=Bl9PmGBxiOk (ντινος σαδικης-αντιλαλουν οι φυλακες)

http://www.youtube.com/watch?v=-CRNZ65Ol04 (σαδικης+αγγελακας- μια ομορφη μελαχροινη)

οταν γινονται απο σεβασμο και αγαπη στο ρεμπετικο οι οποιοες επανεκτελεσεις,με βρισκουν συμφωνο και θετικο.οταν ομως γινονται με σκοπο να γινουν χιτακια για γρηγορη προβολη,τοτε λυπαμαι!

Έχεις απόλυτο δίκιο!

Apollon 11 (ιστορική αποστολή αυτή!),
οι Έλληνες από τα πανάρχαια χρόνια, επεξεργάζοντο τις επιρροές που εδέχοντο προσαρμόζοντάς τες στα δικά τους δεδομένα και δίνοντάς τους την δική τους σφραγίδα.

Με την σύσταση του νέου Ελληνικού Κράτους (μετά την επανάσταση) ήταν επόμενο να αρχίσουν και οι εκ δυσμών επιρροές σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής των ανθρώπων -και στην τέχνη.
Τώρα όμως θεωρώ ότι δεν έγινε επεξεργασία δεδομένων, φιλτράρισμα των μη συμβατών στοιχείων και προσαρμογή των υπολοίπων στην Ελληνική πραγματικότητα. Δυστυχώς, είχε “πιάσει” ξενομανία τους Έλληνες.

Η Δημοτική Μουσική εθεωρήθη “βλαχιά”. Στα σαλόνια της υψηλής κοινωνίας δεν είχε θέση η παραδοσιακή μουσική -πόσο μάλλον το ρεμπέτικο. Ακόμα και στην Εκκλησία είχε αρχίσει να επικρατεί η δυτική μουσική.

Είναι παρανοϊκό να το σκεφτεί κανείς:
αφήσαμε την ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΑΣ που επί χιλιετίες δουλεύαμε και εξελίσαμε, την καταργήσαμε και υϊοθετήσαμε την δυτική, χωρίς δεύτερη κουβέντα…
Και η ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΑΣ κατάντησε παραδοσιακή!!!

Βέβαια, ο κίνδυνος δεν ήταν εμφανής από την αρχή.
Εκείνη την εποχή η Ελληνική Μουσική ήταν η επικρατούσα. Όλοι την τραγουδούσαν.
Και φαινόταν λίγο απίστευτο το πώς θα χαθεί κάτι που είναι δεδομένο!
Μετά από κάποια χρόνια άρχησε να φαίνεται το πρόβλημα…

Αν σε αυτό, προσθέσουμε και την υϊοθέτηση των συγκερασμένων οργάνων στο ρεμπέτικο,
το πρόβλημα μεγαλώνει γιατί χάθηκαν τα αυθεντικά ακούσματα. Αλλά δεν θα επεκταθώ σε αυτό.

Σήμερα καλούμαστε να διδαχτούμε από το παρελθόν:
Έχουμε μία μουσική που είναι παραδοσιακή. (Τότε δεν ήταν παραδοσιακή) Ακόμα χειρότερα δηλαδή τώρα… Αν αυτήν αρχίσουμε να την ανακατώνουμε με άλλα είδη και μάλλιστα ξένα προς αυτήν, τότε… καήκαμε…

Και φυσικά οι ηχογραφήσεις μόνες δεν επαρκούν για να σώσουν την κατάσταση. Η παράδοση παραμένει ζωντανή από τους ανθρώπους. Τα δισκάκια απλά βοηθούν σε αυτό. Δυστυχώς δεν μπορούμε και να την εξελίξουμε πια, γιατί αποκοπήκαμε απότομα από αυτήν. Ξεχάσαμε την φιλοσοφία της. Ο δάσκαλός μου στην Βυζαντινή Μουσική, έλεγε ότι αν ακούς συνέχεια για καμμιά… 30ρια χρόνια παραδοσιακή μουσική, ΙΣΩΣ μετά να είσαι σε θέση να γράψεις νέες συνθέσεις οι οποίες να είναι η συνέχειά της…

Ο Απόλλων 11 πήρε, νομίζω, με το παραπάνω απάντηση στο ερώτημα που τον διακατείχε. Το αν θα ονομάσουμε παρωδίες ορισμένα από τα πάρα πολλά κομμάτια που παρατέθηκαν, άρα θα τα απορρίψουμε, είναι καθαρά υποκειμενικό και δεν αλλάζει τη βασική άποψη που κατέθεσε ο Μύδας και την ανέπτυξε και στήριξε πολύ σωστά και με στοιχεία.

Για μένα το βασικό ερώτημα είναι: Ποιός ο αντικειμενικός σκοπός της δημιουργίας διασκευών (γιατί περί τέτοιων πρόκειται) γνωστών ρεμπέτικων, με χρήση στοιχείων που δεν έχουν καμμία σχέση με το είδος, το ήθος και τη φιλοσοφία των κομματιών αυτών και των δημιουργών τους, και που εύκολα μπορούν να θεωρηθούν απλή προβοκάτσια; Η μόνη αποδεκτή απάντηση θα μπορούσε να είναι “Μα, να προχωρήσουμε την Τέχνη παραπέρα”. Αλλά μια σκέτη διασκευή, από την οποία απουσιάζει το δημιουργικό στοιχείο, δεν βλέπω πώς θα προχωρήσει την Τέχνη σε καινούργια μονοπάτια. Άρα, μας μένει ο κίνδυνος (και ο πειρασμός, φυσικά) να θεωρήσουμε τέτοιες προσπάθειες σκέτους πειραματισμούς, ή καπήλευση υπάρχοντος μουσικού δυναμικού ελλείψει ικανότητας για δημιουργία καινούργιου.

Είχα ήδη ψιλοακούσει προσπάθειες σαν αυτές που παρουσιάζονται εδώ, αλλά τώρα που άκουσα περισσότερες σιγουρεύομαι: Μουσικοκοινωνικά κινήματα που βασίστηκαν σε ξεχασμένες από τη νέα γενιά μουσικές και κοινωνικές αξίες, δεν μπορούν να παντρευτούν με υλικό που προέρχεται από τελείως διαφορετικά περιβάλλοντα. Τα “παιδιά” που θα προκύψουν θα έχουν γεννηθεί με διχασμένες προσωπικότητες και οι γονείς τους δεν θα μπορέσουν να τα κατευθύνουν προς έναν ενδιαφέροντα δρόμο. Το “Ρεμπέτικο Ροκ” δεν βλέπω να περνάει στην ιστορία…

Με αφορμή το μήνυμα του Stefanakos, παραθέτω μια άλλη σχετική δουλειά του Πανούση για λόγους πληρότητας:

Το τραγούδι αυτό περιέχεται στον πρώτο δίσκο του συγκροτήματος «Μουσικές Ταξιαρχίες», εκεί στις αρχές της δεκαετίας του 80. Σε αυτή τη χρονική συγκυρία (α) ισχυροποιείται η αναβίωση του ρεμπέτικου (με επανάκαμψη των παλιών ηχογραφήσεων). Είναι γνωστό ότι σε αρκετούς νεαρούς ροκάδες της εποχής εκείνης άρεσε ιδιαίτερα και το ρεμπέτικο. (β) η λογοκρισία αρχίζει να μπαίνει πλέον για τα καλά «στο χρονοντούλαπο της ιστορίας». Ο Πανούσης, εδώ, τονίζει τις επίμαχες λέξεις σηματοδοτώντας το τέλος εποχής.

Πριν 5 περίπου χρόνια, το τμήμα σύνθεσης της Royal Academy of Music, όπως κάθε χρόνο έδωσε ένα θέμα στους μαθητευόμενους συνθέτες. Εκείνη τη χρονιά λοιπόν ήταν Gamelan, μουσική της Ινδονησίας και συγκεκριμένα Μπαλι και Τζάβα και κάτι άλλα μέρη που δεν έχω καν ακουστά. Τα κρουστά που χρησιμοποιούνται στην μουσική θεωρούνται σχεδόν Ιερά απο τους μουσικούς. Οταν λοιπόν ο πρεσβης που δάνεισε τα όργανα στην ακαδημία ήρθε στην ετήσια συναυλία για να δει τι έκαναν οι μαθητευόμενοι συνθέτες με την παράδοση του τόπου του δεν έμεινε εντυπωσιασμένος. Ενας απο τους συνθέτες αποφάσισε, κατα την διάρκεια της σύνθεσης του να αδειάσει γεμάτες σακούλες σκουπιδιών επάνω στα όργανα (μη με ρωτήσετε γιατι…ελπίζω ο συγκεκριμένος να έχει παρατήσει τη μουσική). Ο πρέσβης, χωρίς υπερβολές όχι μόνο έκανε παράπονα αλλα έγινε βίαιος σε σημείο που επενέβη η αστυνομία. Γιατι δεν μπορεί το κάθε (------) να προσβάλει έτσι τα όργανα, την μουσική και την κουλτούρα του τόπου του.

Γυρνωντας στα δικά μας, δεν είμαι κατά της προόδου ούτε του δανεισμού παλαιών στοιχείων σε νέες μορφές τέχνης, ούτε είμαι σίγουρος οτι είμαι το κατάλληλο άτομο να κρίνω κάθε μορφή τέχνης. Θα πρέπει όμως να συμφωνήσω με τα παραπάνω ειδικά του κύριου Πολίτη αλλα και του Μύδα. Η παραδοσιακή μουσική αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για πολλούς συνθέτες εδώ και εκατοντάδες χρόνια, απο τον Μπάχ που κατέγραφε Sarabandes, Courantes και Μινουέτα. To μινουέτο συγκεκριμένα θεωρούταν χορός-σκάνδαλο γιατι επέτρεπε στο ζευγάρι που χόρευε να αγγίζουν τα χέρια τους(!!!)αυτά βέβαια πολύ πρίν γράψει μινουέτα ο ίδιος.
Κοιτόντας αργότερα, προς τον 20ό αιώνα, συνθέτες όπως Μπράμς Μπάρτοκ και Ενέσκο(υ) δεν θα ήταν γνωστοί σήμερα εαν δεν είχαν ασπαστεί το παρελθόν τους,την κουλτούρα απο την οποία προέρχονται και την οποία αργότερα ενσωμάτωσαν στην μουσική τους γλώσσα με επιτυχία.
Ναι η τέχνη πολλές φορές ξαφνιάζει και σοκάρει σαν αποτέλεσμα μιας ανάγκης για έκφραση.Αλλα οταν η ανάγκη είναι να ξαφνιάσουμε και να σοκάρουμε τοτε ίσως έχουμε ήδη πάρει λάθος δρόμο.