Ψαχνοντας βιβλιογραφία για πανεπιστημιακή εργασια σχετικά με τα κτιρια των φυλακων στην Ελλάδα, έπεσα σε στοιχεία και για το Ανάπλι, το Μπουρτζι ,το Γεντι Κουλε κλπ.
Το Μπούρτζι δεν αναφέρεται πουθενα ως τόπος φυλάκισης, εκτός από 3 φορές από τις οποίες οι 2 στα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Άρα, μάλλον απίθανο το θεωρώ, να αντιλαλεί ένας τόπος που δεν ήταν φυλακή…
Βρήκα και δίστιχα, που μιλουσαν για τις φυλακες εκείνης της εποχής, από ξένη βιβλιογραφία: σε όλα υπάρχουν αναφορές στ΄Ανάπλι και στο Γεντί Κουλέ, ούτε σε Ιτς Καλέ ούτε σε Μπούρτζι.
Όποιος θέλει περισσότερα στοιχεια, στη διάθεσή του…
Οι καταγραφές των αδέσποτων δίστιχων δεν αφορούν τα δίστιχα που …υπήρχαν αλλά τα δίστιχα που …καταγράφηκαν. Δηλαδή το ότι δεν αναφέρεται πουθενά το Μπούρτζι δε σημαίνει ότι δεν το τραγούδαγαν.
Το Μπούρτζι χρησιμοποιήθηκε ως φυλακή. Λίγο ή πολύ ουδόλως ενδιαφέρει. Αλλωστε και καθόλου να μην είχε χρησιμοποιηθεί, εκεί έμεναν οι κουμανταδόροι της φυλακής, που σημαίνει ότι αυτόματα εντασσόταν στους χώρους της φυλακής. Το βασικό είναι ότι στη συνείδηση του μάγκα οι λέξεις Ανάπλι, Ακροναυπλία, Παλαμήδι, Μπούρτζι σημαίνουν φυλακή.
Οι στίχοι των τραγουδιών διαμορφώνονταν στο πέρασμα του χρόνου από διάφορους παράγοντες. Ενας από αυτούς είναι τα προσωπικά βιώματα του κάθε μάγκα που τα τραγούδαγε. Π.χ. το Ρίο που αναφέρει σε μια εκτέλεσή του ο Στέλιος Βαμβακάρης δεν είναι άσχετο ούτε το ‘βγαλε ο Στέλιος απ’ το μυαλό του. Τραγουδήθηκε προφανώς από κάποιο μάγκα που “υπηρέτησε” στο Ρίο κι έφερε το τραγούδι στα μέτρα του. Είναι όπως εμείς οι Καλαματιανοί που τραγουδάμε το τελευταίο δίστιχο της “Προύσας” ως “Καλαμάτα ξακουσμένη, κάργα φούντα φορτωμένη”. Ασχετο με την ιστορία που περιγράφεται στο τραγούδι. Ο μάγκας γυρνάει απ’ την Προύσα και είτε κατευθύνεται στην Πόλη είτε στη Σμύρνη είτε στον Πειραιά, δεν υπάρχει περίπτωση να περάσει από την Καλαμάτα. Μάλιστα το τραγούδι το 'λεγαν έτσι από παλιά οι Καλαματιανοί, από τότε που νταραβερίζονταν στον Πειραιά τα γνωστά τους “εμπορεύματα”, δηλαδή από προπολεμικά.
Λακριντί: έκφραση πόνου, καύμού, βασάνων, κλάμμα, μουρμούρα και μοιρολόϊ.
Κατά μίαν εκδοχή, προέρχεται από το λατινικό lacrimae, που σημαίνει δάκρυ (Lacrimae rerum, Una furtiva lacrima κ.λ.)
Επακριβώς αυτό επισήμανα κι εγώ πιο πάνω. Στο Μπούρτζι κατοικοέδρευε η κάθε λογής απειλητική εξουσία. Από το δήμιο της καρμανιόλας έως και τους βασανιστές των τελευταίων χρόνων. Για τους υπόλογους στη δικαιοσύνη, για τα όποια ανομήματά τους, πολιτικά ή ποινικά όλη η περιοχή είχε ένα φοβικό όνομα: Ανάπλι.
Κι όλα αυτά ένα γύρω ήταν και επικοινωνούσαν.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ :
Η Ακροναυπλία με τα τρία επίπεδα της και τα τρία ξεχωριστά κάστρα της είναι χτισμένη στα πόδια του Παλαμηδιού, και συγκοινωνούσε μαζί του μ’ ένα μυστικό πέρασμα και η πόλη του Ναυπλίου από τα οχυρά του Παλαμηδίου επικοινωνούσε με μια γαλαρία, που αργότερα εκεί έγιναν τα γνωστά 999 σκαλοπάτια (για την ακρίβεια 857).
Τα κελιά των κάστρων είναι γνωστό πως χρησίμευσαν αργότερα για φυλακές. Κι έξω απ’ το κάστρο στο Αλωνάκι επίσης είναι γνωστό, πως εκεί είχε στηθεί η καρμανιόλα.
Η μεγάλη φόρτιση του όλου χώρου, σαν περιοχή σκληρών και άδικων βασανιστηρίων, είχε καταγραφεί στη συνείδηση του απλού λαού και με την φυλάκιση εκεί, το 1833, του ήρωα της -λαϊκής- επανάστασης Θόδωρου Κολοκοτρώνη. Πιθανολογείται πως ο εγκλεισμός του έγινε στον προμαχώνα Μιλτιάδη (ένας από τους 8 ονομαστούς προμαχώνες του Παλαμηδίου). Γύρω στο 1840, ο προμαχώνας Μιλτιάδης, μετατράπηκε επίσημα πια σε μια από τις πιο σκληρές και βασανιστικές φυλακές βαρυποινιτών, και λειτούργησε εκεί ως το 1926.
Στο δυτικό άκρο της Ακροναυπλίας, το Ιτς Καλέ (δλδ: εσωτερικό κάστρο) το 1829 ο Καποδίστριας ανήγειρε μεγάλο στρατώνα. Το 1926 οι περιβόητες φυλακές του Παλαμηδίου μεταφέρθηκαν στον στρατώνα του Καποδίστρια και από το 1937 γίνονται και φυλακές πολιτικών κρατουμένων. Λειτούργησαν μέχρι και λίγο μετά το 1960. (σαφής νεότερη αναφορά και από τον ποιητή Νίκο Καρούζο).
Στη θέση του στρατώνα-φυλακών το '70-'71 χτίστηκε το ονομαστό ξενοδοχείο “Ξενία Παλλάς”.
Λοιπόν βρηκα δυο γεροντια ξαδελφια εδώ στην Καισαριανή, που έπαιζαν μπαγλαμαδάκι και μπουζουκι σε γνωστα κέντρα και είχαν τις επαφες τους με τους παλιους. Επίσης είχαν κάνει και ένα πέρασμα από τ΄Ανάπλι…
Ήταν κατηγορηματικοί: το Μπουρτζι ηταν θεόκλειστο χρόνια, τους το λεγαν και οι παλιότεροι κρατούμενοι, που βρήκαν εκεί.
Με διαβεβαίωσαν ότι δεν θα έλεγε ενα τραγουδι “αντιλαλεί μια φυλακή”, αν δεν ειχε λειτουργήσει έτσι για τοσα πολλά χρονια, μονο απο το φόβο από πολυ παλιοτερες εποχες, όπου έμεναν εκεί οι δήμιοι.
Αντιθετα, τ Αναπλι είχε μια μακροτατη παράδοση, όπως και ο Γεντι Κουλες.
Αυτά είχαν τραγουδηθεί πολύ, μου ειπαν μάλιστα κι αλλα διστιχα που ειχαν σκαρωσει εκεινα τα χρόνια.
Έμαθα πολλες ιστοριες απο την εξορία τους στ΄Ανάπλι, ήταν μαζί ένα φεγγαρι με το Γληνό και με άλλες προσωπικοτητες.
Βρε Γιαννάκο, δεν βλέπεις πως μιλάμε για τη σημειολογία του όλου χώρου;
Και οι παππούδες που επικαλέστηκες, δεν είναι δα και οι Μαυρομιχαλαίοι !! Ούτε οι δυο μπουλουκτζήδες, που καταγράφηκαν το 1825, στο Ναύπλιο, ούτε ο Σμυρνιός παιχνιδιάτορας και ο λαγουτέρης -της ίδιας απογραφής…
Μα αν θες ένα ντοκουμέντο για το Μπούρτζι, ιδού :
[b]Απομνημονεύματα Μακρυγιάννη
[/b]… Ήταν και εις τον Περαιά ’σ την άκρη εις την θάλασσαν κι’ ολόγυρα ’διοχτησίες· πήγε ο κύριος Κωλέτης και τη μέρασε των συντρόφωνέ του μυστικά· κι’ όποιος ’διοχτήτης είχε δέκα στρέμματα, του άφιναν μόνον τρακόσες πήχες, ένα πέφτο του στρεμμάτου, και τ’ άλλα τα μέραζε ο κύριος Κωλέτης – την ’διοχτησίαν των ανθρώπων την μέραζε των φίλωνέ του διά να χτιστή ο τόπος. Και δεν τα προκήρυχνε σε όλο το κράτος, να βάλη και μίαν προθεσμίαν, αλλά τα μέρασε με τους φίλους του· και πήραν της καλύτερες θέσες· και τότε οπού μαθεύτηκε, οι άλλοι λάβαιναν τα βουνά. Τότε, ότι κάνει δούλεψη η συντροφιά του Κωλέτη Κλεομένης, Ζαχαρίτζας και Βλάχος και θα γένουν πρώτοι κτίτορες, λέγει ο Κωλέτης εις τους Αντιβασιλείς να δώσουνε αυτής της συντροφιάς εκατόν ογδοήντα χιλιάδες δραχμές να χτίσουνε, βραβείον πρώτο. Τους έδωσε κι’ από τριάντα έξι αργαστηρότοπους ’στην πρώτη φάτζα, της συντροφιάς εκατόν οχτώ αργαστήρια, και εις το μυστικόν να ’χη τα μισά ο ’νεργητής, αργαστήρια πενήντα τέσσαρα. Κλεισμένα τα μάτια, εκείνη η θέση νοικιάζεται εκατό δραχμές το μήνα κάθε αργαστήρι. Μαθαίνοντας αυτά όλα και το μυστικόν διάταμα οπού τα μέραζε κρυφίως εις τους συντρόφους του, βάνω και φκειάνω μίαν αναφορά και την υπογράφουν όλοι οι νοικοκυραίγοι· και λέγαμεν αυτό και διά τα τρόφιμα και διατί να κατηγοριώνται οι Αθηναίοι ότι κάνουν πραμάτεια τους ανθρώπους· κι’ αυτείνοι οπού κάνουν αυτά είναι παλιοί συντρόφοι. Τότε μαθαίνει την αναφορά ο Κωλέτης, στέλνει και με φοβερίζει να σηκώσω την υπογραφή μου και να τραβήσω χέρι και να ξεκληστή η αναφορά, ότι γένεται συνήθεια να γράφουν οι πολίτες εις την Κυβέρνηση· και γένεται κακή συνήθεια· κι’ αν δεν σηκώσω την υπογραφή μου, θα με στείλη εις το Μπούρτζι.
ΥΓ:
Και ο θρύλος λέει, πως ο Κολοκοτρώνης εκεί πρωτοκλείστηκε φυλακή, πριν μεταφερθεί στο Παλαμήδι.
Με όλο το συμπάθειο, το κάναμε Μεσανατολικό και δεν νομίζω ότι αξίζει τον κόπο!.
Δεν είναι, δα, και το μοναδικό τραγούδι, που στους στίχους του, μπορεί να υπάρξει και άλλη εκδοχή.
Προσωπικά, μου φαίνεται πιο λογικό και από τα στοιχεία τα ιστορικά που έχουμε και από τις μαρτυρίες, η αναφορά να γίνεται στις γνωστές φυλακές, που υμνήθηκαν και σε άλλα τραγούδια, και όχι σε μια που χρησιμοποιήθηκε 2 φορές επί Τουρκοκρατίας.
Σταματώ εδώ, όμως, και είμαι έτοιμη να το πάρω πίσω, αν προκαλέσει νέο κύμα ενστάσεων και προστριβών.
Δεν έχω κανένα λόγο να επιμένω ότι οι δυο φυλακές που αντιλαλούσαν ήταν το Μπούρτζι και η Ακροναυπλία. Ας ήταν η μια ο Κορυδαλλός και η άλλη το …Αλκατράζ. Ομως με έπεισε τότε ο Μπίνης. Κι ίσως ο λόγος είναι ότι συνήθως στο παραδοσιακό μας τραγούδι ο “αντίλαλος” έχει να κάνει με δυο βουνά, το ‘να απέναντι στ’ άλλο, με δυο ραχούλες, με δυο ποτάμια, με δύο …κάτι τέλος πάντων που βρίσκονται σε συζήτηση, συχνά σε αντιπαράθεση. Ετσι το 'νιωσα. Τα άλλα που λέμε είναι για τη συζήτηση.
ΥΓ. Γιάννη, έχει ένα δίκιο η Ιωάννα. Εάν βρούμε 20.000 ανθρώπους που δηλώνουν ότι δεν πήγαν ποτέ φυλακή στο Μπούρτζι ή ότι δεν άκουσαν ποτέ ότι το Μπούρτζι ήταν κάποτε φυλακή, δεν έχουμε αποδείξει τίποτα. Το πολύ-πολύ να μιλήσουμε για “ενδείξεις”. Αν όμως βρούμε έναν και μόνο άνθρωπο που πήγε φυλακή στο Μπούρτζι, τότε αυτόματα έχουμε απόδειξη ότι το Μπούρτζι χρησιμοποιήθηκε σαν φυλακή.
Πράγματι το καναμε Μεσανατολικό, εχει δικιο η Ελένη.
Ότι ήταν φυλακη στην τουρκοκρατια το Μπουρτζι το ανέφερα, το διαβασα οπως και πολλά αλλα, ετσι κι αλλιώς έχω και εργασία σχετική.
Αλλά πώς να το κανουμε, ούτε εμενα πειθει μετα απο παρέλευση τοσων χρονων και ενω χρησιμοποιήθηκε 3 συνολικά φορες, να επιβίωσε από Τουρκοκρατίας μέχρι την εποχή που μιλάμε το Μπουρτζι και οχι μια αλλη τόσο γνωστη φυλακή, στα διστιχα…
Επειδή ομως πρόκειται για έρευνα, θα αναφέρω με επιφύλαξη και αυτή την εκδοχή.
Και μια παρατήρηση για την Ιωάννα: θα σε παρακαλέσω να διορθωσεις αυτο το υφάκι και να εισαι πιο ευγενική στις συζητησεις σου.
Γιάννη με λένε, δεν με ξέρεις, οπως δεν σε ξέρω κι εγώ και θα ηθελα με αυτο το ονομα να με αποκαλεις.
Παιδια, βλεπω οτι προκαλεσα μια μικρη συγχηση με την ερωτηση μου…
Ωστοσο το βλεπω καπως διαφορετικα το ολο θεμα: Ακομη και σημερα οι λεξεις αυτές προκαλούν αναστατωση, όπως κ τότε στους ρεμπέτες και τα κουτσαβάκια. Η σκέψη αυτή λοιπόν με μεταφέρει στο τότε, νοσταλγικά θα μπορούσα να πω…
Αν το δούμε έτσι, τότε έχει φάση!!
Μήπως μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ;
Για να ξεφύγουμε κάπως, μήπως μπορείται να μου θυμήσετε τον ερμηνευτή και στιχουργό του τραγουδιού “Ο Αμερικάνος” (το 5 μαγκες του περαία…)
Είναι το μοναδικό τραγούδι εώς τώρα που δεν βρίσκω στο κιθάρα.
Όχι αγαπητοί μου…
Πελοποννησιακό το κάναμε και τα όπλα οι πελοποννήσιοι, δεν τα παραδίδουνε.
Και (νεαρέ) Γιάννη,
πρέπει να μάθεις τους στοιχειώδεις κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς. Το να με ανακαλείς στην τάξη, δεν στο επιτρέπω. Ουδείς τόσα χρόνια σε αυτή την κοινότητα δεν κάνει τον “μπαμπούλα” στο ύφος, στην προσωπικότητα και τις θέσεις των άλλων.
Κι είμαι αρκετά μεγάλη -σε σχέση με εσένα- για να αλλάξω υφάκι και χαρακτήρα. Πάει… τελειωμένη υπόθεση !
Και το βασικό, το ύφος μου προσδιορίζει τις θέσεις μου. Δεν είναι απαραίτητο να σου ταιριάζει. Δεν σου ζήτησα παντρειά (των απόψεών μου).
Αν μαζεύεις υλικό για κάποια εργασία σου στη Σχολή, είναι απαραίτητο να αναφέρεις και τις εδώ πηγές σου. Δεν “ερευνούμε” και ανταλλάσσουμε απόψεις για να παρουσιάζουν άλλοι τον κόπο μας…
Σαφές;
Παίρνω πίσω που σου μίλησα “γλυκά”, για να πάρεις -ίσως- “μυρουδιά” σε τι είχε επικεντρωθεί η συζήτησή μας !!!
ΥΓ:
Μπορεί κάλλιστα να μην διαβάζεις τα κείμενά μου, προσπέρασέ τα. Και σου υπόσχομαι πως δεν θα ασχοληθώ ποτέ πια με όποιαν απορία ή ερώτησή σου, για να μην σε ταράζει το υφάκι μου.
Μπορείς να χρησιμοποιείς και Ignore…
Μάστορα, δεν φτιάχνεις και κανα κουμπάκι να κάνουμε “αγνόηση” και κειμένων ;
Κοπέλα μου, εχεις ιδεα από Πανεπιστημιακή εργασία; Μιλάμε για 25 βιβλία επιπέδου που πρέπει να μελετήσω, σταχυολογήσω κλπ. Από σένα, στο συγκεκριμένο τι να πάρω; Τις παραπομπές από το Μακρυγιάννη; Φτάνουν ή από σένα περίμενα να τις βρω; Θα παραθέσω - επώνυμα, ασφαλώς, - την άποψη του Άρη, που προηγήθηκε της δικής μου, με το σκεπτικό πώς πείστηκε από τον Μπίνη για την εκδοχή αυτή.
Για τα άλλα που λες τι να σου απαντήσω; Το αφήνω στην κρίση των άλλων, λίγο πολύ σε έχουν πάρει χαμπάρι για το υφακι που βγάζεις, στα έχουν ξαναπει, δεν ειμαι ο πρώτος!.
Εκπλήσσομαι, πάντως!. υπάρχει άτομο εδώ μέσα που σχεδόν μαζί βγάζουμε την εφημερίδα, προσφέρει άπειρες πληροφορίες, μέχρι επιμέλεια κειμένων, και όσο κι αν την έχουμε όλη η συντακτική ομάδα παρακαλέσει να μπει το όνομά της - δικαιωματικά - αρνείται και εσύ έχεις την εντύπωση ότι θα στηριχτώ σε δικές σου πληροφορίες;;;;;;;;;; Ξεπέζεψε…
Ευχαριστώ για το κοπέλλα !!! Αρχισες βλέπω να μαθαίνεις πώς μιλούν σε μια μια γυναίκα !
Βάλε ρούχα αμέσως όμως, είμαι συντηρητική…
(Ή να φύγω να μην βλέπω -με το μουλάρι μου
Τζάμπα μάγκας τό 'παιξες τώρα με τα 25 βιβλία “επιπέδου”!
Δεν αρχίζεις από τη βιογραφία του Μάρκου; -λέω 'γω. Λέξη-λέξη όμως… Ανάλυση των λέξεων σε όλο το κοινωνικοπολιτικό τους πλαίσιο…
Σακουλεύεσαι;
Άντε, αγόρι μου, να διαβάσεις πρώτα αυτά, αντί να χαζεύεις…
Εδώ δεν σηκώνει κουτσαβακισμούς και κουραδομαγκιές !
Κατάλαβες τώρα τη σημειολογία της ρεμπέτικης φρασεολογίας ;
-μιας και αυτό είναι το θέμα μας;-
Scripta manent, Ιωάννα, που λέει και ο Webmaster…
Είμαι σίγουρη πως όταν χαλαρώσεις, θα διαπιστώσεις ότι ξεφεύγουμε επικίνδυνα, πράγμα που δεν ταιριάζει σε γυναίκες Πελοποννήσιες και μάλιστα από το ξακουστό Άργος! Δεν συμφωνείς;
Ας μην ρίξουμε άλλο το επίπεδο της συζήτησης και του φόρουμ.
Το θέμα του Γιάννη έτσι κι αλλιώς δεν έχει να κάνει με τη μουσική, αλλά με την κτηριακή δομή. Δεν βλέπω πού κολλάει η σημειολογία του ρεμπέτικου κλπ.
Χοχοχο… Χάζευα και δεν είδα την άμεση απάντησή σου φιλενάδα !
Δεν συμφωνώ όχι ! Οι Αργείοι είναι άλλη φυλή ! Τα Κλυταιμνηστρικά μου γονίδια πάλλονται !!!
Μωρέ… Ρίχνουμε το επίπεδο του φόρουμ παραθέτωντας Μακρυγιάννη ή παραπέμποντας στον Μάρκο; Οχιιιιιιιι… Ελένη μου…
Καλά, αν η εργασία είναι για κτιριακή δομή, πάει… Τον πήρε στο λαιμό του ο Άρης! Αυτός μόνο κάγκελα βάφει -συνεχώς! 25 στρώσεις μπογιά πρέπει να’χει βάλει !
>>> Έτσι λένε οι “πηγές επιπέδου” μου !
Λείπουν και οι μηχανικοί μας…
Σωκράτης
Και όσο για καιρό δα έχουμε. Κι έπειτα τα τζιτζίκια που κατά το συνήθειό τους μέσα στην κάψα τραγουδούνε και συνομιλούνε πάνω από το κεφάλι μας μού φαίνεται πως μας βλέπουνε. Αν λοιπόν μας έβλεπαν κι εμάς τους δύο, όπως τον πολύ κόσμο, το μεσημέρι να μη συνομιλούμε αλλά να είμαστε νυσταγμένοι και με το τραγούδι τους αποκαρωμένοι από αργία του νού μας, με το δίκιο τους θα μας περιγελούσαν, παίρνοντάς μας για τίποτα δούλους που ήλθαν σ’ αυτούς εδώ, σ’ αυτό το κατάλυμμα να κοιμηθούν, ωσάν πρόβατα που κάνουν μεσημέρι γύρω από το νερό. Αν όμως μας έβλεπαν να συνομιλούμε και να πλέωμε από κοντά τους σαν δίπλα από Σειρήνες αγοήτευτοι, το έπαθλο που έχουν από τους θεούς για να το δίνουν στους ανθρώπους, ίσως το έδιναν σε μας από θαυμασμό και εκτίμηση. Φαίδρος
Και τι είναι λοιπόν αυτό που έχουν; Γιατί δεν έτυχε ως φαίνεται να τ’ ακούσω. Σωκράτης
Αληθινά όμως δεν στέκει ένας άνθρωπος που αγαπάει τις Μούσες να μην έχη ακούσει αυτά τα πράγματα. Νά, λένε πως τα τζιτζίκια ήταν άνθρωποι κάποτε, προτού ακόμα να γεννηθούν οι Μούσες. Όταν όμως γεννηθήκανε οι Μούσες και πρωτοφάνηκε το τραγούδι, τόσο πια μερικοί από αυτούς τότε τους ανθρώπους τα χάσανε από την τέρψη, που τραγουδώντας αμέλησαν να φάνε και να πιούν και, χωρίς να το νοιώσουν, πεθάνανε. Απ’ αυτούς γεννήθηκε το γένος των τζιτζικιών παίρνοντας τούτο το βραβείο από τις Μούσες, δηλαδή να μην έχει αφότου γεννηθεί καμμιά ανάγκη για τροφή, αλλά, χωρίς να τρώη και να πίνη, ν’ αρχίζη ευθύς να τραγουδάει ως που να πεθάνη, κι έπειτα πηγαίνοντας στις Μούσες να τους φέρνη είδηση ποιός από τους ανθρώπους εδώ κάτω ποιάν απ’ αυτές τιμάει. Και νά, στην Τερψιχόρη φέρνοντας την είδηση ποιοί την ετίμησαν, κάνουν προς αυτούς την αγάπη της μεγαλύτερη, και στην Ερατώ εκείνους που την ετίμησαν μ’ ερωτικά τραγούδια όμοια και στις άλλες κατά το είδος της τιμής που ταιριάζει στην κάθε μιά. Μα στην πρεσβύτατη, την Καλλιόπη, και στην Ουρανία που έρχεται έπειτα από αυτήν, αγγέλουν εκείνους που περνούνε την ζωή τους με φιλοσοφία και που τιμούν εκείνων την τέχνη. Αυτές δα είναι που πιό πολύ απ’ όλες τις Μούσες, έχοντας να κάμουν με τον ουρανό και με τους λόγους, και των θεών και των ανθρώπων, αρθρώνουνε την ομορφότερη φωνή. Για πολλές δα λοιπόν αιτίες πρέπει να μιλούμε για κάτι και δεν πρέπει να κοιμόμαστε το μεσημέρι.
Πλάτωνος Φαίδρος, μετάφραση Ιωάννη Θεοδωρακόπουλου (“Πλάτωνος Φαίδρος”, Γ’ έκδοση Αθήνα 1971).
Ελένη σε ευχαριστώ, είχα ξεχάσει που την είχα γράψει αυτή την ερώτηση.
Αρη πρέπει να προσθέσω: 'Οποιους στίχους έχω ψαξει μέχρι τώρα τους έχω βρει στο κιθάρα αλλά μάλλον οι πιο πολλοί είναι γνωστοί. Το κομάτι που λες δεν πρέπει να το έχω ακούσει καν…
Αλήθεια η δισκογραφία μέχρι το 1950 έχει περαστεί όλη σε ηλεκτρονική μορφή; Δηλαδή ποιο ποσοστό αυτής είναι περασμένο;
