Μπορεί και τα έπιπλα (δεν είχαν και τόσο πολλά οι παλιοί). Όλα τα συμπράγκαλα, τα τσουμπλέκια.
Μόνο που νομίζω ότι ο αφηγητής, που μάζεψε τη φαμελιά κλπ., πρέπει να νοηθεί ως άντρας. (Συγκλονιστικοί στίχοι, παρεμπιπτόντως. Και επίκαιροι… 
)
Αν και δε βοηθάει σε κάτι, μια “άσχετη” παρατήρηση που έκανα είναι ότι και τα δύο τραγούδια που έχετε παραθέσει ως παραδείγματα (“Η σπηλιά” και “Το ντιβάνι”) είναι σε στίχους Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου.
4 «Μου αρέσει»