Το ένατο:
Ζεϊμπέκικος, χωρίς να δίνεται ιδιαίτερος τίτλος. Καταγράφηκε στο Λευκόνοικο Αμμοχώστου (σήμερα στα κατεχόμενα της Κύπρου) το 1953 από τον Τζέιμς Νοτόπουλο. Το όνομα του βιολάρη είναι δυστυχώς μασημένο στην αρχή της ταινίας, ο δε λαουτάρης λέγεται απλώς Λευτέρης ή Λαουτάρης.
Οργανικό. Τέσσερα θέματα. Όπως και στο Λημναίικο, αυτό που ακούγεται πρώτο είναι το τελευταίο. Είναι το Λ2. Ακολουθεί ένα θέμα που δε νομίζω να το ξαναεντοπίσαμε στα προηγούμενα. Ας το ονομάσουμε Κ1. Προσέξτε το λίγο: δε μου φαίνεται άγνωστο, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ σε ποιο άλλο τραγούδι το 'χω ξανακούσει. Αρχίζει στη 2η βαθμίδα, καλύπτει όλο το χαμηλό 5χ, και καταλήγει πρώτα στην 5η και μετά, στην αντικριστή επανάληψη, στην τονική. Στη συνέχεια το γνωστό Λ1 με το μετέωρο κλείσιμο στην 5η. Και καθώς οδεύουμε προς το κλείσιμο της όλης μελωδίας με Λ2 ξανά, παρεμβάλλεται κάτι πολύ ενδιαφέρον:
Μια καινούργια παραλλαγή του θέματος Λ2, που τροποποιεί όχι τα λιγότερο καίρια σημεία της μελωδίας στην αρχή του θέματος, όπως οι δύο παραλλαγές Λ2’ και Λ2’’ που ήδη εντοπίστηκαν, αλλά τα πολύ πιο καίρια στο κλείσιμό του. Δηλαδή: αρχίζει απηχώντας το Λ2, που το έχουμε ήδη ακούσει ως εναρκτήριο, αλλά το παρατάει μετέωρο στην 5η, επίμονα κιόλας, παρατείνοντας την αναμονή του κλεισίματος στην τονική. Θα το πούμε -πώς αλλιώς;- Λ2’‘’.
Το κλείσιμο αυτό έρχεται με το τελευταίο θέμα, που είναι ξανά το Λ2. Είναι όμως ταυτόχρονα και πρώτο του επόμενου πλήρους κύκλου. Κάθε τέλος μια καινούργια αρχή!
Η πλήρης δομή λοιπόν του κυπραίικου ζεϊμπέκικου είναι: Λ2 + [Κ1 + Λ1 + Λ2’‘’ + Λ2]Χ οσοδήποτε (συγκεκριμένα εδώ Χ2).
Παρατηρήστε ότι όλες οι αναβάσεις από βάση προς κορυφή 4χ ή 5χ γίνονται με διαστήματα Ραστ! Δηλαδή Ρε-Μι-Φα#-Σολ (αναίρεση) - Λα και Λα - Σι - Ντο# - Ρε.
Μπας και ξέρει ο @emc ή κανείς άλλος αν υπάρχει τίτλος στην Κύπρο γι’ αυτή τη μελωδία;