Νομίζω είναι «κανονικό» δωδεκάχορδο μπουζούκι, αστικοποιημένη εκδοχή πολύχορδου συνοδευτικού ταμπουρά. Τέτοιοι ταμπουράδες, με είτε 12 χορδές όπως του Μακρυγιάννη ή 10 όπως ο (μάλλον) δεύτερος Γαΐλας που λανθάνει στη Βιέννη ξυσμένος από καραγκιόζη*, θα πρέπει να ήταν πολύ κοινοί στον καιρό τους, δεν σπανίζουν ανάμεσα στους λίγους ελληνικούς ταμπουράδες που σώζονται ή έχουν απαθανατιστεί, ενώ βρίσκονται και από ανατολή και Βαλκάνια. Σήμερα δυσκολευόμαστε να τους φανταστούμε ως «κανονικά» όργανα, αλλά δεν κάνουν κάτι λιγότερο από την βούρτσα του λαούτου ή της κιθάρας, έστω και μονοφωνικότερα, ενώ πιθανότατα έπαιζαν και άρυθμο ίσο τρεμόλο, μελωδική συνοδεία κορμό αργών εμφατικών φράσεων, απλά ριφάκια και γέφυρες, σουτιέν με γιεντέν ή «κανονικό» δεσπόζουσας, και κάποιες δίφωνες τροπικές «συγχορδίες» με κάποιες χορδές κουρδισμένες δεσπόζουσα ή πιασμένες με καρφάκια ή κρικάκια. Δεν θα πρέπει να έγιναν και πολλά τέτοια μπουζούκια─την εποχή του αστικού μπουζουκιού είμαστε ήδη φίσκα λαούτα και κιθάρες─αλλά λογικό μου φαίνεται ένα από τα λίγα που έγιναν να κατέληξε στα χέρια του Μπάτη.