Το μπουζούκι, όργανο κατ’ εξοχήν μονήρες, που απαιτεί μεγάλη ικανότητα, ανέδειξε κατά καιρούς δεξιοτέχνες που απέκτησαν ξεχωριστή φήμη, τοπική ή και πανελλήνια. Εδώ πρέπει να τονίσω ότι η έκταση της φήμης δεν ήταν, όπως και δεν είναι, ανάλογη τόσο της ικανότητα, αλλά του μέσου που την διαδίδει και των επιμέρους κοινωνικών συνθηκών.
Δεν είναι κανό που συγκεντρώνει και μας παρουσιάζει μερικά στοιχεία, παρόλο που δεν είναι ο πρώτος που τα εντόπισε. Δεν έχει βέβαια και πολλά να αποκαλύψει σε όποιον έχει διαβάσει το «Από τον ταμπουρά στο μπουζούκι», απ’ όσο θυμάμαι (έχω καιρό να ξαναδώ την α’ έκδοση και δεν έχω πάρει τη β’).
Λίγο όμως διαφωνώ με την οπτική: πριν από τον Βαμβακάρη υπήρξαν μπουζουξήδες που για χ-ψ λόγους δεν το 'φερε η μοίρα να γίνουν γνωστοί, αλλά ωστόσο σώθηκαν κάποια ονόματα και ίσως μια-δυο υποτυπώδεις πληροφορίες, μερικές από τις οποίες μάς μεταφέρει το άρθρο. Δεν είναι όμως εκεί το ζήτημα. Καλά είναι και τα ονόματα, καλές και οι γενεαλογίες (ο Μπάτης έμαθε από τον τάδε που έμαθε από τον δείνα), αλλά η ουσία είναι να κατανοήσουμε ποια ήταν η παράδοση του μπουζουκιού, η διάδοση και η χρήση του, πριν την εποχή όπου γίνεται μόδα. Τουλάχιστον αυτή την προσδοκία δημιουργεί η εικόνα με τον φουστανελλά!
Τα συγκεκριμένα ονόματα αυτό σκιαγραφούν. Εκεί είναι που κυρίως μπορούν να μας φωτίσουν, κι όχι στο να συλλέξουμε μισοχαμένες πληροφορίες για τον καθένα ξεχωριστά. Η εστίαση σε άτομα μάς απομακρύνει από την κατανόηση του πλαισίου, θεωρώ.
