Ίσως πέφτουμε σε κάποιες απολυτοποιήσεις (αναφέρομαι και στην τοποθέτηση του φίλου pepe περί ανυπαρξίας του ταμπουρά στο τόπικ για αγορά ταμπουρά - μπάντζο κλπ, δηλ. εδώ:
Αγορά σάζι-ταμπουρά η μπάτζο? - #3 από pepe)
Εν προκειμένω τώρα: νομίζω ότι ο ταμπουράς στα σχολεία διδάσκεται με σκοπό την εισαγωγή στη μουσική αντίληψη της ανατολής -όπως κι αν την ονομάσει κανείς αυτή την αντίληψη: βυζαντινή, αραβοπερσική, τούρκικη, παραδοσιακή ελληνική κλπ).
Το ότι πρακτικά πρόκειται για σάζι μεσαίου μεγέθους ας μην μας μπερδεύει, τουλάχιστον εμάς. Αυτό μάλλον ήταν η μόνη λύση, μιάς που ο ελληνικός ταμπουράς δεν πρόλαβε να “τυποποιηθεί”, ενώ τουλάχιστον στην Τουρκία η τυποποίηση πρόλαβε να διασώσει το όργανο (που άλλωστε παραμένει ζωτανό αν κρίνουμε από τα τεκμήρια που αναρτώνται στο διαδίκτυο).
Το θέμα δεν είναι τόσο η ονομασία, αλλά αν αυτό το μεσαίο σάζι είναι κατάλληλο για τη διδασκαλία της μουσικής αντίληψης από την οποία προέρχεται το ίδιο οπως κι ο ταμπουράς.
Όσο για την επαγελματική ενασχόληση:
Πρωτον, γιατί ένας μουσικός δεν μπορεί να αασχοληθεί επαγγελματκά με το … σάζι; Εκτός αυτού, υποχρεωτικό (από διδακτική άποψη) είναι και το πιάνο. Αυτό δεν θα πει ότι το σύνολο των μουσικών θ’ ασχοληθει επαγγελματικά με το πιάνο.
Δεύτερον, αν υποθέσουμε (όπως θα έπρεπε να είναι), ότι τα μουσικά (γενικότερα τα καλλιτεχνικά) σχολεία είναι φυτώριο, ώστε στο μέλλον η μουσική και καλλιτεχνική παιδεία να γίνει βασικό στοιχείο της σχολικής παιδείας γενικά, τότε και τα ζητήματα της επαγγελματικής ενασχόλησης θα έπρεπε να τα βλέπουμε και με αυτή την προοπτική.
Και τρίτο, έχω τη γνώμη πως δεν είναι σωστό να θεωρούμε πως τα παδιά που πηγαίνουν στα καλλιτεχνικά σχολεία, οφείλουν να θεωρούν από 12 χρονών την ενασχόληση με τις τέχνες ως τον δέοντα επαγγελματικό προσανατολισμό τους, πράγμα που σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει πως αναιρείται η υποχρέωση της Πολιτείας να εξασφαλίζει τους όρους ώστε τα παιδιά θα βγαίνουν από το σχολείο για να προχωρήσουν και να δουλέψουν στο αντικείμενο που επιλέγουν κι όχι για να βρεθούν στο καθεστώς της ανεργίας.
Απλά πιστεύω πως τα καλλιτεχνικά σχολεία είναι πολύ περισσότερο κοντά στο πώς θα έπρεπε να είναι τα σχολεία γενικά (άρα κι ο επαγγελματικός προσανατολισμός δεν είναι βέβαια άσχετος αλλά ούτε και ταυτίζεται με το χαρακτήρα τους ως καλλιτεχνικά), παρ’ όλο που και σε αυτά παραμένουν τα πιό βαθιά προβλήματα που χαρακτηρίζουν την παιδεία στο σύνολό της: για μένα το πιο σημαντικό είναι η μεθοδική αναπαραγωγή εντός του σχολείου (του εκπαιδευτικού συστηματος γενικά) της αντίθεσης, του καταμερισμού, που διατρέχει όλη την κοινωνία, ανάμεσα στην πνευματική και τη σωματική εργασία. Και ότι το εκπαιδευτικό σύστημα λειτουργεί σαν ιμάντας παραγωγής αυτής της αντίθεσης, αυτού του καταμερισμού.Αλλά αυτό βέβαια είναι θέμα πολύ γενικότερης συζήτησης.