Μετα απο αρκετη σκεψη (αλλα και αγορα ενος πολυ καλου τριχορδου ) αποφασισα να μετακομισω στις 3 χορδες.
Αυτο μου δεν μπορω ακομα να καταλαβω ειναι το εξης:
Οι 2 πρωτες χορδες στο 3χορδο και 4χορδο (ρε και λα ) ειναι ιδιες αρα δεν υπαρχει λογος αλλαγης στο παιξιμο του οποιουδηποτε δρομου
Αυτο που με αποσχολει ειναι ποτε απο την 2η χορδη (λα) ανεβαινω στην 3 (μπουργανα) .
Εννοω περιμενω να εξαντληθει ολη η λα και μετα ανεβαινω στη ρε ??
Ενταξει ειναι λογικο πως αν πρεπει να κανεις ενα γρηγορο παιξιμο θα ανεβεις πιο συντομα.
Αλλα το συνηθες πιο ειναι ???
Υπαρχει καποια μεθοδος του ποτε απο την λα παω στην μπουργανα ?? :082:
Η μπουργάνα στο τρίχορδο είναι κυρίως για συνοδεία και γέμισμα του ήχου. Πρόσεξε μερικές παλιές (ή και κάποιες νεότερες) ηχογραφήσεις ρεμπέτικων όπου μαζί με την κύρια νότα στο καντίνι χτυπάνε και τις άλλες δύο χορδές ανοιχτές ή περιστασιακά χτυπάνε τη μπουργάνα ( συνήθως ανοιχτή) συνοδεύοντας τη μελωδία. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος κανόνας για το πότε ανεβαίνεις στη μπουργάνα. Η δυσκολία στο παίξιμο του τρίχορδου είναι ότι πρέπει να μετακινείς το χέρι σου κατά μήκος της ταστιέρας και όχι μόνο τα δάκτυλα.
Αυτό που μπορώ να σου πω ως ερασιτέχνης, είναι ότι όλη η τρίχορδη μαγεία σ’ αυτή την άτιμη τη χορδή βρίσκεται.
Το πότε τη βαράς ως μέρος της πενιάς δεν νομίζω ότι θα έπρεπε να σε απασχολεί, γιατί ισχύει ότι και στο τετράχορδο: “όταν είναι η ώρα της”. Απ’ την άλλη όμως, το να μάθεις πότε θα την βαράς “άδεια” για το ίσο και για το ρυθμό, αυτό νομίζω ότι θα το πιάσεις ακούγοντας τους παλιούς καλούς μάστορες. Ο Μάρκος και ο Δελιάς είναι τυπικά και πολύ καλά παραδείγματα. Ο Τσαούς είναι πραγματικός μάστορας στη μπουργκάνα με ιδιόμορφο τρόπο παιξίματος όπου και εντάσσει την τεχνική του. Απ’ τους “νεώτερους”, ο Κηρομύτης είναι εξαιρετικός (ο αγαπημένος μου), αλλά ο Παπαϊωάννου, ειδικά στα οριεντάλ τσιφτετέλια του είναι φοβερός και τρομερός με τη μπουργκάνα του. Σκοτώνει.
Σταματώ εδώ γιατί το forum έχει πολλούς και εξαιρετικούς τριχορδάδες, οπότε δεν έχω να προσθέσω τίποτα άλλο.
Πάντως η μπουργκάνα δεν χτυπιέται μόνο ανοιχτή. Και “μπαρρέ” μπορείς να πιάσεις με τα δύο δάχτυλα (δείκτης και μέσος), π.χ. μι σι μι στο δεύτερο τάστο (μι ματζόρε χωρίς τρίτη) και τη ρε μπορείς να πιάσεις στη δεύτερη με το μέσο, την φα στην πρώτη με το δείκτη και τη λα στη μπουργκάνα με το μικρό, να αμέσως ένα ρε ματζόρε, και άλλα. Φυσικά όλα αυτά μπορούν να μεταφερθούν σε οποιοδήποτε ύψος, ανάλογα με την τονική που θέλεις να παίξεις. Όσο για τον Γιοβάν Τσαούς, νομίζω πως πρέπει να εφαρμόζει την τακτική όπου η μπουργκάνα πιάνεται με τον αντίχειρα, κάτι που εφαρμόζεται και στο σάζι, αλλά αυτό θέλει εξάσκηση περισσότερη.
Η μπουργκάνα ως “καβάντζα” για τη συνέχιση της μελωδίας όταν αυτή πρέπει να κατέβει πιό κάτω από το ανοιχτό λα της μεσαίας χορδής, θα χρησιμοποιηθεί ακριβώς όταν χρειαστεί, δηλαδή σε φράσεις με σχετικά μεγάλο εύρος διαστημάτων αλλά αυτό είναι σχετικά σπανιότερο. Βασικά η μελωδία παίζεται στις δύο ψηλότερες χορδές, που προσφέρονται και για διπλοπεννιά (τρίτες, μικρές ή μεγάλες, ανάλογα με τη συγχορδία που παίζει κάθε στιγμή).
Θα ηθελα αρχικα να σας ευχαριστησω για την ανταποκριση και βοηθεια σας.
Πηρα αρκετες χρησιμες συμβουλες και υπολογιζω στην βοηθεια σας σε μελλοντικες αποριες μου