Θα συμφωνήσω με την παρατήρηση του Μήτσου. Είναι πλάγιος του τετάρτου.
Η βάση του είναι το Νη (εκεί καταλήγει το κομμάτι). Συνήθως αντιστοιχίζεται σε Ντο. Δηλαδή έχουμε:
Νη - Πα - Βου - Γα - Δι - Κε - Ζω - Νη
Ντο - Ρε - Μι - Φα -Σολ - Λα - Σι -Ντο. (Ματζόρε κλίμακα)
Υπενθυμίζω την διαφορά στα διαστήματα!!
Μπορείτε να θεωρήσετε τονικότητα από Ρε. Δεν έχει αυτό σημασία. Απλά “μετακινείστε” την κάτω κλίμακα κατά μία θέση προς τα αριστερά, ώστε το Ρε να έλθει κάτω από το Νη, το Μι κάτω από το Πα κοκ. Βέβαια τα Φα και πάνω Ντο θα είναι με δίεση, ώστε να διατηρηθεί η κλίμακα ματζόρε.
Όπως είπαμε πριν, η τελική κατάληξη είναι στην βάση: Νη.
Ενδιάμεσες καταλήξεις κάνει στον Δι.
Οι δεσπόζοντες φθόγγοι σε αυτόν τον ήχο είναι: Νη-Βου-Δι.
Όλοι οι ενδιάμεσοι φθόγγοι συνήθως έλκονται προς τους δεσπόζοντες. Άλλοτε με δίεση (στην άνοδο) κι άλλοτε με ύφεσι (στην κάθοδο).
Οι έλξεις είναι ιδιώματα των ήχων και όταν κάποιος συνηθίσει το άκουσμα, δεν τις σκέφτεται καν. Έρχονται από μόνες τους, εντελώς φυσιολογικά.
Η περίπτωση του Σολ που αναφέρετε (από τονικότητα Ρε) ότι συχνά είναι με δίεση, είναι αυτό ακριβώς το φαινόμενο. Ο Γα έλκεται πολύ συχνά προς τον Δι κατά την άνοδο ή και εγγυζόμενος εκ των άνω, ενώ κατά την κάθοδο είναι φυσικός.
Αντίστοιχα μπορείτε να παρατηρήσετε τον Ζω (Ντο, από τονικότητα Ρε). Στην άνοδο ή εγγυζόμενος εκ των άνω είναι φυσικός (εδώ: Ντο#) Στην κάθοδο ή εγγυζόμενος εκ των κάτω, με ύφεση (εδώ: Ντο).
Εδώ βέβαια το κομμάτι παίζεται συγκερασμένα. Αλλά ακόμα και έτσι, τα βασικά χαρακτηριστικά του ήχου είναι εμφανή.