Ο μεγάλος και ίσως ο διασημότερος Έλληνας βιολιστής του 20ου αιώνα του λαϊκού βιολιού, που για το ταλέντο του και την μουσικότητα του εκτιμήθηκε και από πολλούς άλλους αξιόλογους μουσικούς, ακόμα και από κλασικούς σολίστες περιγράφει μεταξύ άλλων, σε Έλληνα μουσικολόγο (σε πολύ παλιά του συνέντευξη) για το ταξίμι και τον αυτοσχεδιασμό.
- Πες μου κάτι άλλο, αν είναι δυνατό να περιγραφεί, τι είναι τα ταξίμια που κάνεις, πώς αυτοσχεδιάζεις;
- ε, αυτά τα πράγματα… τι να σου πω, το ταξίμι είναι μια μελωδία ελεύθερου ρυθμού, μια φαντασία. Τώρα τι να πεις, έχει αλλαγές και χρώματα, αλλά αυτά έχουν απαιτήσεις…αισθηματικές. Κάθε νότα, κάθε φράση, κάθε αλλαγή δρόμου πρέπει να έχει και το πάθος της, εκείνο το…αυτό…πώς να το πω…είναι παθητική μουσική αυτή…να παίζεις εσύ αλλά να βρίσκεις κι ανταπόκριση. Αν δεν καταλαβαίνουν αυτοί που ακούν απʼ αυτά τα πράγματα…άμα βλέπεις πνεύματα που δεν καταλαβαίνουν…κρυώνεις. Άμα πάλι σε προσέχει ο άλλος αυτό που ξέρεις το δεκαπλασιάζεις… Έτσι είναι. Αλλά οι μερακλήδες είναι δυστυχώς λίγοι.
Τα ταξίμια είναι, να πούμε, σαν να μιλάμε και ο ένας απαντάει στον άλλο και λέει το παράπονό του, το αίσθημά του, την ιστορία του, κάτι που του έτυχε, τέτοια πράγματα και ο άλλος πάλι του λέει, τι λες βρε παιδί μου αυτά έπαθες; κλπ. Έτσι, αυτήν την έννοια έχουν, εγώ κάνω με το βιολί το κλάμα του μέσα από την καρδιά του, το οποίο είναι δύσκολο να εκφραστεί.
- Το ταξίμι σου ξεκινά, απλά, ήρεμα, μαλακά…
- Ναι, ναι, φερʼ ειπείν, ξεκινάμε, ας πούμε, από την οδό τάδε και θέλουμε να βγούμε, π.χ., στην Ομόνοια. Λοιπόν θα περάσουμε από εκείνον το δρόμο, τον άλλο, το τάδε στενό, την άλλη λεωφόρο για να φτάσουμε και να τελειώσουμε. Αλλά αυτό θέλει πολύ γερά αυτιά. Να προσέχουν, όμως, κι αυτοί που δεν καταλαβαίνουν γιατί είναι σημαντικά πράγματα αυτά. Τα άλλα τα υπόλοιπα που ακούμε, τραγούδια, τραγουδάκια και τραγουδάρες…ε, μʼ αυτά βαρεθήκαμε ποια…Τι να πρωτακούσει κανείς, το αυτί τι να σου κάνει.
- Πες μου, μελετάς καθόλου βιολί τώρα;
- Όχι τώρα, αλλά ποτέ. Κοίταξε, αν διάβαζα μουσική και ήμουν σε άλλο είδος, έπρεπε υποχρεωτικά να μελετώ. Αλλά εδώ, τώρα, είναι θέμα αντιλήψεως, μυαλού, γιατί έχουμε να κάνουμε με φαντασία, αίσθημα, χρώμα κλπ. Λοιπόν αν δεν κόβει το μυαλουδάκι και τα χέρια και η καρδιά και όλα μαζί δεν κάνουμε τίποτα…
- Στο σπίτι σου δεν παίζεις έτσι για την δική σου ευχαρίστηση;
- Σπάνια, εγώ ευχαριστιέμαι ξέρεις πότε; Όταν μου παραγγείλουν, σε κέντρο όταν βρίσκομαι, ή σε γάμο ή σε πανηγύρι, κανένα ταξίμι, κανένα σόλο, τότε ευχαριστιέμαι…Εδώ στο σπίτι δεν γίνεται αυτό…
Κι ένα ταξίμι βιολιού διπλόχορδο από τον Γιώργο Κόρο: