Διαβάζοντας ξανά το θέμα μετά από καιρό διαπίστωσα πλήθος τοποθετήσεων και επιχειρημάτων όπου θα μπορούσα να ανταπαντήσω.
Δεν θα το κάνω διότι δεν θα βγάλουμε άκρη. Θα αρχίσουμε από την αρχή και …χαιρετίσματα.
Θέλω όμως να μείνω σε κάποια σημεία της κουβέντας που την πρώτη φορά μού διέφυγαν.
Έγραψε ο Σταύρος:
Πολύ ενδιαφέρουσα πληροφορία!!! Εγώ δεν την ήξερα και μάλιστα με τρώει και η περιέργεια!!!
Και συνεχίζει:
Μήπως είναι ώρα να τα ακούσουμε κι εμείς; Να δούμε εάν στέκει και ως επιχείρημα περί ταμπουρο-ύφους.
Κλειδωμένα σε ντουλάπι δεν έχουν αξία, αδερφέ!!!
Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο δεν παίρνω στα σοβαρά την χρήση του μπουζουκιού στα δημοτικά. Εκεί έβαζαν πιάνο και τσέλο. Σιγά μην τους ενδιέφερε το παραδοσιακό.
Θεός του μπουζουκιού κι ο Καλαμαράς κι ας έπαιξε 5 νότες!!!
Εγώ σε αντίθεση με άλλους φίλους είμαι καραπαραδοσιακός. Όχι μόνο τα ακούω αλλά και τα τραγουδάω και τα χορεύω, οπότε και τα ψάχνω.
κ. Νίκο, καλό θα ήταν να έβαζες ένα “υποθέτω” διότι κάνεις πολύ μεγάλο λάθος. Γιατί εάν χρησιμοποιήσω την δική σας φράση θα πρέπει να σας ρωτήσω: “Εσείς όταν τοποθετήστε περί παράδοσης έχετε στο μυαλό σας τις μουσικές πρακτικές της περιοχής σας που είναι η Αθήνα;”
Η περιοχή μου είχε ταμπουράδες και μάλιστα, υπάρχει σε χωριό του Αγρινίου ταμπουράς του 19ου με 20ου αιώνα.
Μετά τον Τσιτσάνη, σειρά έχει ο Μάρκος να γίνει παραδοσιακός.
Δεν κάνεις λάθος ataste. Εξάλλου, με δημοτικά ξεκίνησα.
υ.γ. Σταύρο, στο άρθρο σου στην κλίκα, μιλάς για 6 τραγούδια του Καραπιπέρη. Τα 4 είναι γνωστά βέβαια. Τα άλλα 2 ποια είναι; Να υποθέσω ότι υπάρχουν αλλά σε ξεχωριστό συρτάρι;