Μπράβο στο παιδί! Στάθης Θεοδώρου (και άλλα νεαρά ταλέντα)

Νομιζω εχει αξιοπροσεχτο παιξιμο για την ηλικια του…

Κατι τετοια βλεπω και μου ρχεται να το κρεμασω σε καναν τοιχο:)
Απαιχτος…και ειναι μικρος ακομα…ε ρε γλεντια!!!

Φωτια ο πιτσιρικος!!

Πλακα κανει!!!

ρε μαγκες θα το παρατησω το οργανο…το παιδακι αυτο πριν καν μιλησει ή περπατησει πρεπει να ηξερε μπουζουκι…μιλαμε απλα για ενα Θειο χαρισμα…αυτο ακριβως που λεμε ΤΑΛΕΝΤΟ! αυτο που εμεις πρεπει να κανουμε χιλιαδες ωρες ενασχολησης για να καταφερουμε τα μισα καποιοι ανθρωποι το εχουν στο αιμα τους χωρις διδαχη…

Εντάξει βρε παιδιά, δεν είναι ακριβώς και το τεράστιο ταλέντο! Παίζει καταπληκτικά για την ηλικία του, αλλά αν ακούσετε το παίξιμο χωρίς να κοιτάξετε ποιος παίζει δεν είναι και φοβερές οι ερμηνείες.

Γνώμη μου είναι ότι τα πραγματικά παιδικά ταλέντα συναγωνίζονται τους ώριμους καλλιτέχνες, κάτι που στη περίπτωση αυτή δεν ισχύει.

Y.Γ. Έχω την εντύπωση ότι παίζει ήδη κάποια χρόνια, παρά το νεαρό της ηλικίας του, και πιστεύω ότι μελετάει πολύ, μαζί με το ταλέντο του.

φιλε Διονυσε θα συμφωνησω και με την οπτικη σου…οντως για να μιλαμε για ξεχωριστο ταλεντο θα επρεπε να συναγωνιζεται τους ωριμους και εμπειρους μεγαλυτερους του και εχεις δικιο οτι δεν συμβαινει…αλλα σιγουρα ειναι κατι που δε περναει απαρατηρητο ως εικονα και νομιζω οτι πραγματικα ειναι αξιοπροσεκτη περιπτωση…

Επίσης πιτσιρικάς που τσέκαρα χθες - σούπερ, μακάρι αυτά τα παιδιά να κάνουν αυτό που πρέπει…

(για το άλλο το πιτσιρίκι πιο πάνω ουδέν σχόλιον - άφωνος)

Διόνυσε μου άρεσε η κριτική σου. Φαντάζομαι κάτι τέτοιο θα εννοείς πραγματικά παιδικά ταλέντα, έτσι;

εντάξει αυτά τα παιδιά που είδαμε στα βίντεο έχουν κάνει πρόβες πολλές για να βγει αυτό το αποτέλεσμα.και το ενα είχε και μαέστρο και ήταν δίπλα του για πολλές μέρες και τον καθοδηγούσε για να μην πω μήνες.και το δικό μας το παιδί(ο μικρός μπουζουξής)το ίδιο αποτελεσμα θα είχε

Μπράβο στο πιτσιρικά. Αυριανό αστέρι.
Και ένα διασκεδαστικό δεξιοτεχνικό

http://www.youtube.com/watch?v=CcsSPzr7ays&list=FLaokqVdnDLz-klk33VQY9NQ&index=3&feature=plpp_video

Παιδιά, χωράει πολλή συζήτηση. Όσο μπορώ να κρίνω από τα βίντεο, κυριολεκτικά παιδί-θαύμα είναι η Κινεζούλα από το πρώτο λινκ του Άταστου (εδώ). Το παίξιμό της είναι σαν να την άκουγα να μου αναλύει κάποιο υψηλό θεωρητικό ή αισθητικό ζήτημα, με όρους που σε οποιαδήποτε ηλικία θα με άφηναν πολλές πίστες πίσω.

Χωρίς κακή πρόθεση, μου φαίνεται λίγο αφύσικο, λίγο τερατώδες… Αλλά πάντως είναι αναμφισβήτητα καλή μουσική.

Ο βιολονίστας από το ίδιο μνμ του Άταστου, όπως και ο έλληνας μπουζουξής ο δεύτερος (όχι ο Στάθης Θ., αυτός), παίζουν πολύ δύσκολα πράγματα. Τα παίζουν με πλήρη επάρκεια (του βιολονίστα βέβαια είναι και πιο απαιτητικά), αλλά δεν είμαι βέβαιος αν πέρα από αυτό τα παίζουν και καλά. Πιθανόν να πρόκειται για γνήσια ταλέντα, που απλώς δεν έχουν ωριμάσει ακόμα. Ε τι διάολο, φυσικό δεν είναι να μην έχουν ωριμάσει;

Ο πρώτος που πιάσαμε, ο Στάθης, μέσα από τη σύγκριση βγαίνει ο πιο νορμάλ, ο πιο κοντά στον …μέσο άνθρωπο! Παίζει σωστά, κατά τη γνώμη μου παίζει και μερακλήδικα, δηλαδή καταλαβαίνει τι παίζει αλλά όχι στον εξωφρενικό βαθμό της κινεζούλας, και πέραν αυτού δεν κάνει υπερηρωισμούς.

Εύχομαι στους δύο μπουζουξήδες να μην πέσουν στα νύχια φιλόδοξων γονέων ή δασκάλων και καταντήσουν μικρομέγαλα παιδιά τέρατα. Ο Στάθης μού φαίνεται ότι διατρέχει τον σχετικά μικρότερο (αλλά όχι μικρό) κίνδυνο. Οι δύο ξένοι το 'χουν χάσει αυτό το τρένο, είναι ήδη μες στην καριέρα.

Τέλος, το ντούο από το βίντεο του Πέτρου ακριβώς αποπάνω, το έχω δει πολλές φορές και παραμένει από τα πιο ωραία πράγματα που έχω δει στη μουσική. Είναι σαφώς οι μόνοι που θα ζήλευα. Αυτοί οι δύο, όσους παπάδες και να παίξουν, ξέρουν πάντα να χαμογελάνε γήινα.

Ακριβώς Αταστε, μιλάμε γι’ αυτήν την ανεξήγητη θεία χάρη που έχουν κάποια παιδιά, όπου σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι όλος σου ο κόπος της εκμάθησης μπορούσε να είχε αποφευχθεί αν είχες και εσύ λίγη από τη χάρη τους.

Ενα τέτοιο παιδί ήτανε και ο Μότσαρτ δίχως αμφιβολία όταν τον περιέφερε ο πατέρας του στα σαλόνια της Ευρώπης. Σαν τέτοιο παιδί προσπάθησε επίσης να πλασάρει και τον Μπετόβεν ο πατέρας του.

Προσωπικά εύχομαι ο ο μικρός Στάθης, που λέει και το βίντεο, να αναπτυχθεί μουσικά με ομαλό τρόπο, χωρίς να καεί στην πορεία από την υπερβολική αγάπη ή τις υπερβολικές απαιτήσεις των κοντινών του ανθρώπων. Ο κίνδυνος αυτός, όπως πολύ σωστά επισημαίνει ο Περικλής, υπάρχει, και για μένα είναι ο μεγαλύτερος που διατρέχει αυτή τη στιγμή.

Υ.Γ. προσωπική μου άποψη Γιώργο (τριβείο) είναι ότι το δικό μας παιδί θα δυσκολευόταν να έχει το ίδιο αποτέλεσμα.

Eγω πιστευω οτι ειναι πανω απο τον μεσο ορο το παιξιμο του παιδιου σε συγκριση παντα με το τι παιζει ενας νεος στην ηλικια του…Δεν εβαλα εκφρασεις οπως “ταλενταρα”,“θεος”,“απαιχτος” κτλ…Εκτος αν σημαινει κατι τετοιο το “αξιοπροσεχτο” κ το “πλακα κανει”…Φαινεται πως εχει ταλεντο κ μαλιστα το αξιοποιει,ειναι 11 χρονων και παιζει σε ταβερνα…Αυτα…

να και ένα 17χρονο παιδί θαύμα, ο μικρός μιχάλης!

Ταλεντάρα είναι το παιδί (οι θεοί πράγματι, διαμένουν στους ουρανούς), αλλά και πολύ μερακλής αφού τον ενδιαφέρει και το ύφος, όχι μόνο η απλή δεξιοτεχνία. Προσωπικά, εύχομαι να μην τον κερδίσει (και τυφλώσει) η δεύτερη, όπως πάμπολους άλλους.

… αλλά και τις δικές του, κυριότατα!

Κι εδώ http://www.youtube.com/watch?v=bfCwLWXBKnM παίζει μπουζούκι άλλο ένα παιδί θαυμα ο μικρός Μανώλης στα 17 του…χι χι

Θα ήθελα να θέσω άλλη μια διάσταση στην κουβέντα: η κλασσική μουσική παιδεία, παγκοσμίως, διδάσκεται μέσα από δοκιμασμένες στα χρόνια και την αποτελεσματικότητα μεθόδους, βιβλιογραφία, τεχνικές ασκήσεις κ.α. Παράλληλα, με συμπλήρωμα σολφέζ (γραπτού και προφορικού) και θεωρητικών (θεωρία, αρμονία κτλ), ένας εκκολαπτόμενος μουσικός μπορεί να βρεθεί σε προχωρημένο στάδιο μουσικά με τρία τέσσερα χρόνια ενασχόλησης και μελέτης, εάν φυσικά διαθέτει ένα υποτυπώδες ταλέντο.
Αντίθετα, ένα παιδί που θέλει να μάθει ένα λαϊκό όργανο (κι ας πιάσουμε συγκεκριμένα το μπουζούκι), νομίζω πως θα δυσκολευτεί πολύ να βρει τέτοια παροχή σωστών πληροφοριών και τόσο δοκιμασμένη μεθοδικότητα και τυποποίηση διδασκαλίας. Δηλαδή, έχει να αντιμετωπίσει σε πολλές περιπτώσεις και έναν κυκεώνα δυσκολιών. Η προφορική παράδοση ενισχύει την προσωπική αντίληψη στη μουσική και διεγείρει την ακοή, προσφέροντας μια κάποια ελευθερία-ελευθεριότητα. Ας πούμε, στην περίπτωση του μικρού Στάθη, εγώ εκπλήσσομαι με το επίπεδο του. Πιστεύω όμως ότι η δακτυλοθεσία που χρησιμοποιεί δεν είναι η σωστή και αυτό το πράγμα του είναι εμπόδιο. Ναι, θα μπορούσε τεχνικά να έχει ακόμα καλύτερο τεχνικό επίπεδο (και συνεπώς εκφραστικό και αισθητικό) εάν χρησιμοποιούσε άλλους δαχτυλισμούς. Και μην ξεκινήσουμε την κουβέντα “το μπουζούκι παίζεται με την ψυχή” (όπου γενικά συμφωνώ και ξέρετε ότι δεν με ενδιαφέρει το τρέξιμο κτλ), αφού εντάξει, για 11 χρονών, το παιδί βγάζει κάποιο συναίσθημα.
Θέλω λοιπόν αν καταλήξω ότι πιστεύω ότι εκτός από παιδιά θαύματα τύπου “δυόμισι χρονών παίζω σαν τον Λάκη Ορφανίδη”, τα υπόλοιπα χαρισματικά παιδιά χρειάζονται κατάλληλη καθοδήγηση και διδασκαλία για να βγάλουν όλα αυτά που έχουν στα χέρια και την ψυχή τους.

ΥΓ. τυχαίο είναι ότι πολλοί από τους δικούς μας πρωτοπόρους δεξιοτέχνες, είχαν περάσει λίγο ή πολύ, μέσα από κάποια συστηματική (κλασσική ή δυτική) διδασκαλία (βιολί, μαντολίνο, κιθάρα, πιάνο κτλ?)

1 «Μου αρέσει»

Πολύ ωραίο το υστερόγραφό σου Μπάμπη, και άξιο ν’ ανοιχτεί ένα καινούργιο θέμα. Υποθέτω ότι αναφέρεσαι σε Τσιτσάνη (βιολί), Χιώτη (κιθάρα), Περιστέρη;, Σκαρβέλη;

Αυτά τα «περί ψυχής» δεν τα πολυκαταλαβαίνω. Εκτός από τη δεξιοτεχνία υπάρχει και η παράμετρος της κατανόησης του κλίματος του λαϊκού γλεντιού. Εδώ ο νεαρός Κασιώτης λυράρης «το έχει» πιστεύω.