Μπουζούκι μου περήφανο
που σ’ έχω για καμάρι
φίλους πολλούς μου έδωσες
και μ’ έχεις αβαντάρει.
Μπατίρης όταν ήμουνα
με ρούχα μπαλωμένα
εσύ μου τα ξανάραψες
πολλά χρωστώ σ’ εσένα.
Μπουζούκι κυνηγήθηκες
τώρα σ’ υποτιμούνε
γιατί των άλλων οι καρδιές
δεν ξέρουν ν’ αγαπούνε
Αν μιλάς για την εποχή που έγραψε ο Μάρκος το “πρωτότυπο”, να σου δώσω δίκιο. Για την εποχή που γράφτηκε το δικό σου, δεν ισχύει βέβαια κάτι τέτοιο.
Θα μπορούσε να σταθεί και σήμερα οταν πολλά νεα λαϊκά, ακόμη και ζεϊμπέκικα τραγούδια ηχογραφουνται με synthesizer που απλα έχει οπλισμένο ήχο μπουζουκιού.
Άλλο να υποτιμηθεί το μπουζούκι, και άλλο το συνθεσάιζερ ή το τραγούδι.
Πάντως αυτοί που ακούνε μπουζούκια είναι μειοψηφία άρα έχει νόημα και τώρα ο στίχος.
@Τσίλας ωραίο το στιχούργημα! Απλό και παλαιάς κοπής! Όπως παρατήρησε ο @nikos_politis έχει ευθεία αναφορά στο “μπουζούκι μου διπλόχορδο” του Μάρκου, κάτι όμως που εμένα προσωπικά δε με ενοχλεί καθόλου.
Όσο για το θέμα κατά πόσο ο στίχος είναι επίκαιρος, θα συμφωνήσω ότι σήμερα δεν υπάρχει υποτίμηση όσον αφορά το όργανο. Μάλιστα πολλοί το αναδεικνύουν και είναι αρκετοί που παίζουν και ακούν, ανεξαρτήτως του ρεπερτορίου που ερμηνεύεται με αυτό. Όμως λόγω “στιχουργικής αδείας” (πώς λέμε ποιητικής; …) σαν στίχος επίσης δε με ενοχλεί.
Εμένα αν και μου αρέσουν οι στίχοι, δεν μου αρέσει το καλούπι αυτό σαν φόρμα. Και δεν το λέω προσωπικά για εσένα @Τσίλας, ξαναλέω το ύφος μου αρέσει. Απλώς ακολουθείται η ίδια φόρμα, με τον καθένα να βάζει αξιόλογα μεν πράγματα αλλά όχι κάτι νέο. Θα μου πεις οκ, αυτός ήταν ο στόχος μου, αν είναι έτσι σεβαστό. Συνεπώς, η επανάληψη της φόρμας ίσως έδωσε ότι ήταν να δώσει -κατ’ εμέ πάντα- 'αρα αυτό είναι που δεν με τρελαίνει πλέον.
Θα ήθελα να δω και στίχο που θυμίζει παλιά ακούσματα, ακόμη και ‘‘σκηνές’’ από το δημοτικό ρεπερτόριο που έχουν πολλά ακόμη να δώσουν με αυτή τη χροιά όμως της σύγχρονης ‘‘δημιουργίας’’.
Έχω κάνει κι εγώ κάτι απόπειρες -για να μην λέω μόνο για τους άλλους- αλλά ακόμη έχουν τα θέματά τους…
Συντάσσομαι και με τα δύο σκέλη της απάντησης του @alko101.
Θα προσέθετα ότι μου φαίνεται όχι τόσο σαν ολοκληρωμένο τραγούδι, έτοιμο να διεκδικήσει τη μουσική του (ανάλογου ύφους υποθέτω) και την παρουσίασή του, όσο μάλλον σαν σπουδή ύφους. Τέτοιες σπουδές, δηλαδή -χοντρικά- ομολογημένες και ακομπλεξάριστες μιμήσεις με σκοπό την εξοικείωση του δημιουργού, συνηθίζονται σε όλες τις τέχνες, ζωγραφική, μουσική, ποίηση… Ως τέτοιο το βρίσκω μια χαρά άρτιο.
Θα είχε ενδιαφέρον να μας έλεγε ο αναρτητής ως τι το κατέθεσε, κατά την άποψή του: ως “ολοκληρωμένο” ή ως “άσκηση ύφους”;
Ψιλοέχω την εντύπωση πως αν το θεωρούσε «άσκηση ύφους» θα το ανέφερε…
Το παρόν (ο Θεός να το κάνει) “στιχουργημα” είναι αποτέλεσμα πρόσφατων αυτοσχεδιασμών που προέκυψαν τυχαία σε σποραδικά παιξίματα. Τα ένωσα σε μια μελωδία και απλά μετά έγραψα στίχους με “παλαιικό” ύφος, κυρίως γιατί θεωρώ οτι το λαϊκό τραγούδι ως μουσική ταιριάζει με στίχους που παραπέμπουν υφολογικά σε παλαιότερα καλούπια (“στανταρς” που λένε και στο χωριό μου). Οποιαδήποτε προσπάθεια έκανα προσωπικά για στίχους “σύγχρονους” δεν με ικανοποίησε ως ρεμπέτικο (σε άλλο είδος μουσικής ίσως να είχαν καλυτερες προοπτικές), μου φαινόταν οτι “ξέφευγε”.
Κοντολογίς, είναι ένα απλό “τραγουδάκι” που φτιάχτηκε περισσότερο για πλάκα.
Όσο για την ομοιότητα με το “Μπουζούκι μου διπλόχορδο” του Μάρκου, αυτή ήταν καθαρά συμπτωματική.
Περισσότερο απ’ τους στίχους, ενδιαφέρον θα είχε να ακούγαμε και τη μελωδία που προέκυψε από τους αυτοσχεδιασμούς σου, φίλε Τσίλα.
Εν καιρώ θα έρθει και η ώρα της.
Θέλει δουλειά ακόμη, ειδικά στην εισαγωγή. Επιπλέον προσωπικά δεν τραγουδάω, είμαι υπερβολικά “πρίμος” για κάτι τέτοιο 
Καλά, εννοείς ότι δεν έγινε επίτηδες. Υποθέτω όμως ότι έχεις ακούσει αρκετό Μάρκο και όλα τα παρόμοια ώστε να τα βγάζεις και στα δικά σου. Αυτό δεν είναι ακριβώς σύμπτωση, είναι μια εύλογη, αναμενόμενη επιρροή.