Μπουζούκι - Ιρλανδική μουσική

Να και κάτι που έμαθα σήμερα.
Το μπουζούκι μπήκε στην ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ Ιρλανδέζικη μουσική.
Από την σελίδα,
http://www.localcolorart.com/search/encyclopedia/Bouzouki/

[i]History
Despite being synonymous with Greek music, bouzoukis have not been around in Greece all that long. As recently as 1920, they were relatively unknown. They were common in Turkey, though, belonging to a tradition of long neck lute instruments bearing various names such as Saz, Tambour and Bouzouk. Ethnic Greeks living along the west coast of Turkey, particularly around the town of Izmir (Smyrna), absorbed the local musical culture.

Following the 1919-1922 war in Asia Minor and the subsequent exchange of populations between Greece and Turkey, these people fled to Greece. The refugees brought with them the music known as Rembetika and the bouzoukis needed to play it.

The early bouzoukis were Trichordo, with three courses (six strings in three pairs) and were generally tuned to D3/D4 A3 D4. This tuning fits in well with the music of the Middle East, as an open chord is neither major nor minor, allowing great flexibility with the melody. Trichordo bouzoukis are still being made, and are very popular with aficionados of Rembetika.

After the Second World War, Tetrachordo (four-course) bouzoukis started to appear. It is not known who first added the fourth course. Possibly Stefanakis or Anastasios Stathopoulos. The tetrachordo was made popular by Manolis Chiotis.

Bouzoukis in Irish Music
Bouzoukis were introduced into Irish Traditional Music in the 1970s, by Johnny Moynihan and Alec Finn, and popularised by Andy Irvine and Dónal Lunny. Irish music relies less on virtuoso melodies played on double courses, and more on the bass courses, so they got rid of the octave strings which only confuse things and replaced them with pairs tuned to the same note. They used a tuning of G2D3A3D4 or A2D3A3D4, which ironically is closer to the original Greek instrument than modern Greek ones are. The bouzouki is now an important part of the Irish trad scene.
[/i]

(Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/ην Μαργιάννα 12 Φεβρουάριος, 2005)

Μάλιστα! Ενδιαφέρον. Και πράγματι, το σολ ρε λα θα ήταν καραντουζένι αν δεν είχαν προσθέσει για καντίνι τη ρε. Εδώ ο επιμεληθείς το λήμμα εμφανίζεται διαβασμένος, αλλά στα γενικά περί ιστορίας του μπουζουκιού δεν μας τα λέει καλά: το μπουζούκι (άλλο όνομα για τον ταμπουρά, όπως και το γιογκάρι, το μπουλγαρί στην Κρήτη και ίσως άλλα που δεν ξέρω) υπήρχε ως γνωστόν παράλληλα και στην Τουρκία και στην Ελλάδα. «Η μιά βαρεί τον ταμπουρά, η άλλη το μπουζούκι», αναφέρει στίχος δημοτικού τραγουδιού που θα πρέπει να έχει καταγραφεί 19ο αιώνα. Σήμερα όλοι ξέρουμε ότι οι πρόσφυγες έφεραν ένα σωρό άλλα όργανα «για να παίζουν τη μουσική τους», αλλά το μπουζούκι προϋπήρχε. Και βεβαίως οι Έλληνες της Μικρασίας δεν «απορρόφησαν» όπως ισχυρίζεται ο τύπος ή τύπισσα την ντόπια μουσική παράδοση, συνέτειναν δραστικότατα στη δημιουργία της.

Επίσης δεν αναφέρει ότι του ρε λα ρε προηγήθηκαν άλλα κουρντίσματα, αλλά αυτό ας το δεχτούμε, λήμμα σε γενική εγκυκλοπαίδεια είναι, όχι σε μουσική. Πάντως είναι ενήμερος ότι την τέταρτη χορδή δεν την πρόσθεσε ο Χιώτης.

Όσο για το synonymous with greek music, απόλυτο δίκιο έχει, αφού απευθύνεται σε Εγγλέζους / Αμερικάνους. Αν δεν μας αρέσει, ας προσέχαμε! Και μας κάνει και τη χάρη να αναφέρει, σε παρένθεση έστω, το ελληνικό όνομα της Σμύρνης.

Γεια σας,

Ακόμα λίγο για το ιρλανδέζικο μπουζούκι:

http://home.hccnet.nl/h.speek/bouzouki/

Το μπουζούκι είναι και πολύ συνηθισμένο στη λεγόμενη “ανατολιτίκη” μουσική (Musica Mizrahit)του Ισραήλ-η μουσική των Εβραίων που προέρχονται από την Βόρεια Αφρική και την Μέση Ανατολή, Ιράκ, Ιράν κ.τ.λ. Στις λαϊκές ορχήστρες υπάρχει πάντα ένας μπουζουκτζής, και γενικά ο ήχος (sound) της μουσικής μοιάζει καταπληκτικά με τα ελληνικά λαϊκά. Για ένα δείγμα, ακούτε το πάρα κάτω Netradio, που δουλεύει όλο το εικοσιτετράωρο:

http://www.n-mr.2ya.com

Βέβαια, τα πιο πολλά τραγούδια είναι πιο κοντά στα σημερινά ποπ λαϊκά απ, ό, τι τα παλιά ρεμπέτικα, και οι διασκευές από τα τελευταία ελληνικά σουξε δίνουν και παίρνουν…ξαφνικά ακους, ας πούμε " Σ’ αγαπώ κοίτα", ή το “Πόσο μόυ λείπεις” στα εβραϊκά, και παθαίνεις την πλάκα σου!;-). Πάντως, και το καλό πράγμα έχει και αυτό πέραση…η Γλυκερία είναι πολύ αγαπητή στους θαμώνες του είδους και έχει ηχογράφήσει κάμποσα (και πολύ ωραία, κατά τη γνώμη μου) σιντί ειδικά για το ισραηλίτικο market.

Eva

Geia sas pali,

Signomi gia ta latinika grammata alla den boro na grapso sta ellinika s’ auto to computer.

Ektos apo ta lathi stous tonous sto posting mou, nomizw oti ekana kai lathos sto asma tou Volani, “Poso mou leipei” einai mallon o swstos titlos (oxi pws exei megali simasia, bebaia!;-)).

Oso gia ti Glykeria, idou ta “evraika” sinti tis:

http://www.israel-music.com/glykeria/

Eva

Σήμερα κατέβηκα σε ένα μαγαζάκι για να αγοράσω χορδές. Το μαγαζί ήταν φίσκα από κιθάρες, μπάνζο κι ένα άλλο έγχορδο, πρώτη φορά το έβλεπα στη ζωή μου, μα είχε κάτι το γνωστό… Ρώτησα το τυπάκο εκεί, ιρλαντέζικο μπουζούκι λέει…

Και μετά θυμήθηκα τούτη τη κουβέντα σας, κι έψαξα λιγάκι στο δίκτυο, και βρήκα αυτό

http://www.acousticguitar.com/issues/ag89/bouzouki.html

Να κάτι ακόμα λοιπόν, που αποδεικνύει πόσο δυναμικό πράγμα είναι η μουσική, και πόσο εύκολα ξεπερνάει τα “Σύνορα”…