Πρεπει να ειναι η πρωτη “δημοσιευση” του ασματος …μετα την ταινια προφανως …
και μη μου πεις οτι τογραψες ξημερωματα πρωτοχρονιας ;;
Αντε, θα παει καλα ο χρρρρονος !!! (Θεος συγχωρεστον !!)
Υπαρχει μηπως στην επισημη δισκογραφια σε 78αρι, 45αρι ή 33αρι ;;
Δε θυμαμαι βρε Ιωαννα και στο βιβλιο αναφερει κατι περι ΧΑΤΖΗΔΑΚΙ ο ΜΠΙΝΗΣ ;;
Οσον αφορα τη διαμαχη 3 πραγματα δεν καταλαβα τελικα :
Ειναι copy-paste τελικα το περιβοητο πια κειμενο ή το ξαναπληκτρολογησε καποιος ;;
Αν ναι γιατι δεν το παραδεχεται οποιος το εκανε ;;
Και αν ναι, ΓΙΑΤΙ ΤΟΣΗ ΦΑΣΑΡΙΑ ΚΥΡΙΑ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΥ ;;
Απο δισκογραφια θα παμε δικογραφια δλδς ;;;
Εχω κι αλλα :
Μηπως εχουμε τον θηλυκο Σερλοκ Χολμς στην παρεα ;;
(ακου λαθη εξεπιτηδες … ας μην τα πληκτρολογαγες ρε φιλε και ας μην τα ανεβαζες πια …)
πλακα ε ; Γεια σου Κωστα !! (που εισαι ρε φιλε ;
Δεν ειναι ντροπη το copy-paste, ολοι μας το κανουμε …
Ειναι αληθεια οτι αυτο το τρομερο παιδι ο Κωστας Χ. εχει κι αλλα πολυτιμα κειμενακια και που μπορω να τα βρω ρε παιδια ;;
copy-paste 1953, “ΤΟ ΣΩΦΕΡΑΚΙ”. Σεν.-Σκ. Γιώργος Τζαβέλλας. Μουσ. Μιχάλης Σουγιούλ. Παίζει το συγκρότημα Μανώλη Χιώτη - Γιάννη Τατασόπουλου. Τραγούδι «Μια ζωή την έχουμε».
Επειδη κι εγω εχω κρατησει ενα σχετικο αρχειο απο ταινιες με ρεμπετες μουσικους και μεταγενεστερα, να κανω μια προσθηκη-διορθωση εδω. Στο “Σωφερακι” την εκπληκτικη ταινια αυτη του '53 ή '54 του φοβερου Γ.Τζαβελλα αναπαρισταται μια βραδυα γλεντιου σε ενα υπαιθριο μαγαζι στις Τζιτζιφιες οπου παιζουν Χιωτης, Τατασοπουλος και δυο κιθαριστες πιθανοτατα οι Σπαγαδωρος και Κοζαδινος κολλητοι και οι δυο του Χιωτη. Εχει παει ο ταξιτζης-υπαλληλος Φωτοπουλος με τη Σπεραντζα Βρανα και αλλο ενα ζευγαρι στα κλεφτα και τον παιρνει χαμπαρι ο ιδιοκτητης του ταξι και αφεντικο του και γινεται μανουρα …
Ακουγεται το “Σβηστε με απ’το χαρτη” καθως ο Φωτοπουλος παει στο μπαρ που τον εχουν φωναξει στο τηλεφωνο και καθως μιλαει στο αφεντικο του (νομιζω) ακουγεται ο Χιωτης να παιζει ταξιμι, εισαγωγη και να το τραγουδα.
Σημειωτεον οτι το τραγουδι κυκλοφορησε σε δισκο απο καποιο τριο, με βιολια κι ετσι, αρχοντορεμπετικο κλασσικο. Κατοπιν κανοντας ενα φοβερο πλανο ο σκηνοθετης -για κεινη την εποχη- παιζοντας οι μουσικοι το “Μια ζωη την εχουμε” με διαφορετικη καπως εισαγωγη του Χιωτη, δινει ενα πολυ αληθοφανες στιγμιοτυπο -εστω και λιγο- της ολης καταστασης, πραγμα που δεν αποτυπωνεται τοσο καλα σε αλλες ταινιες !!
Ακουγοντας καποια στιγμη τη συνεντευξη του Τατασοπουλου στον Πανο Γεραμανη, λεει για καποιο μαγαζι που πηραν μαζι με το Χιωτη, το '53 μετα τις Αποκριες στη Συγγρου απεναντι απο την Τριάνα που ηταν ο Τσιτσανης, αλλα δεν θυμαμαι λετομερειες -τα εχω ομως σε κασετες για οποιον ενδιαφερεται- και εξιστορει ολα τα γεγονοτα, οποτε βγαινει συμπερασμα ποιο μαγαζι ειναι και ετσι οι σκηνες αυτες πρεπει ναναι γυρισμενες καλοκαιρι του '53 !!
Το “Σβήστε με απ’ το χάρτη” (Μ. Σουγιούλ-Χ. Γιαννακόπουλου), το έχει τραγουδήσει ανεπανάληπτα ο Νίκος Γούναρης. Δεν έχω πρόχειρη την εκτέλεση αυτή τη στιγμή, αλλα αν υπάρχει κάποιο τρίο που τον συνοδεύει στα όργανα, αυτό θα είναι το Τrio Belcanto.
Βιολιά ή βιολί, βέβαια δεν θυμάμαι σε αυτό το τραγούδι, αλλα τέτοια ώρα τέτοια λόγια , δεν βάζω και το χέρι μου στη φωτιά.
Εγώ το ‘χω στ’ αυτιά μου και με τη φωνή του φίλου μου του Πότη Γρηγορέα. Αν τον ακούσετε να το λέει, θα πάθετε πλάκα! Πιθανώς επειδή οι στίχοι του τραγουδιού ταιριάζουν απόλυτα με τα βιώματά του.
Το συγκεκριμένο τραγούδι νομίζω ότι είναι ίσως το μοναδικό αρχοντορεμπέτικο που δικαιολογεί το δεύτερο συνθετικό της λέξης.
Πράγματι Αρη, έχω ακούσει και εγώ, συνάδελφο με ρεμπέτικη χροιά να το λέει και να ξεχνάς οτι το έχει γράψει ο Σουγιούλ, αλλα το λέει και ο Μανώλης ο Μεξαντωνάκης με το χαρακτηριστικό βιμπράτο και τη ζεστή φωνή του που ανατριχιάζω κάθε φορά με την ερμηνεία που του δίνει.
Αλλωστε και μόνο η φράση “μια γυναίκα αγάπησα και μου βγήκε σκάρτη”, μπορεί να κάνει ενα τραγουδιστή να δώσει τα μέγιστα αν έχει βίωμα.
Ωωωω! Τι σύμπτωση… Το άκουγα προ ημερών στην εκτέλεση που το έχω, με Κορώνη-Φίλανδρο και Έλσα Λάμπο (βιολί, ακορντεόν, κιθάρα… πιάνο; …μπα!!! Δεν είμαι και ειδική…).
Έχω και την εκτέλεση από τον Πολυμέρη, πιο ηλεκτρική -σίγουρα, βγαίνει πια η δεκαετία του '60.
Έψαξα τώρα τα δισκάκια μου, τα σιντάκια μου, τα μπ3άκια μου, αλλά δεν είδα πουθενά Γούναρη.
(Αν υπάρχει… Εεεε… -ξέρεις φιλενάδα!).
Συμβουλεύτηκα τη δισκογραφία Μανιάτη (αν και δεν έχει στο ένα τον αρ. μήτρας) και έβγαλα -ίσως αυθαίρετα λίγο, αλλά αρκετά ασφαλές, από τα στοιχεία αυτών που γνωρίζουμε- το εξής συμπέρασμα :
1η εκτέλεση : Κορώνης-Φίλανδρος και Λαμπρινή ??? (Λάθος έχω την Λάμπο; Είχε κι άλλο όνομα η Ελένη Λαμπίρη, άραγε; Ή δεν είναι αυτή;) odeon - Ga-7697 (χωρίς ΑΡ. ΜΗΤΡΑΣ) - Αρχές 1952 Γιατί :
Προηγείται λίγο (ga-7688) το τραγούδι “Ομορφη Πειραιώτισσα” με τον Μπίνη και την Σεβάς Χανούμ (που είναι η πρώτη της συμμετοχή στη δισκογραφία - αρχή του '52).
Προηγείται κατά δυο δίσκους, τής κυκλοφορίας τού “Μια γυναίκα, δυο άντρες” (ga-7699) του Μητσάκη, με Άννα Χρυσάφη και Σταύρο Πλέσσα, που κυκλοφόρησε την περίοδο της ταινίας “Ο πύργος των Ιπποτών” -στις αίθουσες: αρχές 1952.
Συνεπώς, όλες αυτές οι ηχογραφήσεις μπορεί να έγιναν και τις γιορτές του 1951.
2η εκτέλεση : Τρίο Κιτάρα
H.m.v - Ao-5084 (oga-1930) - Αρχές Β’ εξαμήνου 1952 Γιατί :
Έπεται αρκετά νούμερα από τις γνωστές ηχογραφήσεις τού Παπαϊωάννου με Ντάλλια και Στάμου (Είμαστε φίλοι, Εννοια σου κλπ - αρχές '52).
Το ακολουθεί σύντομα “Ο Γάτος” του Παπαϊωάννου -φθινόπωρο 1952, όταν ο συνθέτης γύρισε από την Κωνσταντινούπολη, στην ιστορική ηχογράφηση που ο Ζαμπέτας “νιαούριζε”, έκανε τον φωνακλά γάτο !
Κατ’αρχην προτεινω στους διαχειριστες, τα αφορωντα ελληνικο κινηματογραφο και ρεμπετικο να μπουν σε αλλο τοπικ.
Και ακομα αν καποιος εχει καποιο προγραμμα converter απο vda σε mpeg ας το στειλει για να ανεβασω τα δυο αυτα αποσπασματα. Ηδη εμαθα να “κοβω” στο dvd-shrink και πιστευω να το καταφερω …
Αναφορά στο καφέ - μπαρ “Μάριος” (Δαλέζιος) υπάρχει στο καινούριο βιβλίο του Πάνου Γεραμάνη με τίτλο: “Η ζωή μου ένα τραγούδι”, από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
Τίτλος του κεφαλαίου: “Το στρατηγείο του ρεμπέτικου”.
Έχει πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία.
Αυτά που ανέφερα είναι ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο αυτό.
Αφηγείται ο Γ. Σταματίου: "Με πήγε για πρώτη φορά στο μπαράκι ο συνάδελφός μου Σπύρος Ευσταθίου, φορούσα το καπέλο του σχολείου με την κουκουβάγια και κρατούσα από το ένα χέρι τα βιβλία και από το άλλο το μπουζούκι. Την είχα κάνει κοπάνα από το σχολείο… και τις έφαγα από τον πατέρα μου…
“Σπόρο” τον αποκάλεσε ο Χιώτης, επειδή φορούσε κοντό παντελόνι και έπαιζε πολύ ωραίο μπουζούκι.
“Μπράβο, ρε σποράκι, εσύ είσαι καλός, τόσο μικρός, είσαι δικός μας, σαν κι εμάς” ήταν τα λόγια του Χιώτη.
"Ίωνος μέσα στο στενό στο Μάριο το Συριανό
πηγαίνανε να πιουν ρακί οι καλλιτέχνες οι λαϊκοί.
Ο Στράτος ο “τεμπέλης” με το “βραχνό” το Μάρκο
που χάλαγε ο κόσμος σαν βγαίνανε στο πάλκο
ο “Βλάχος” ο Τσιτσάνης κι η Νίνου η Μαρίκα
η Σωτηρία Μπέλλου με μια παρέα γλύκα.
Ίωνος μέσα στο στενό στο Μάριο το Συριανό
επήγαινε κι ο “σερ Μπιθί” πινάκλ να παίξει και ραμί
ο Παπαϊωάννου ο “ψηλός” κι ο Καζαντζίδης ο ντροπαλός
ο Μπάτης πού ’ταν παλιατζής και ο “κομψός” ο Κυριαζής
τα πιο καλά μπουζούκια ο “Ντίλιγκερ” κι ο “Σπόρος”
εδώ κι ο Τσαουσάκης κάθε τραγούδι ντόρος
Χρυσίνης, Περιστέρης οι δυο μαέστροι τότες
αυτοί στις εταιρείες σου άνοιγαν τις πόρτες
Ίωνος μέσα στο στενό στο Μάριο το Συριανό
η Ευτυχία μας η “Γριά” πουλούσε στίχους μπιρ παρά.
Να κι ο “Κοριός” με τον Πετσά και το Νταράλα το Λουκά
ο Χατζηχρήστος ο “γλυκός” κι ο Δερβενιώτης ο “χοντρός”
ο Χιώτης ο Μανώλης ο “Γκραν Αριστοκράτης”
μαζί κι η Μαίρη Λίντα με τα γουναρικά της
ο Τόλιος ο Καλδάρας καθόταν στη γωνία
τον πήρε το μπουζούκι απ’ τη Γεωπονία
“Τσάντας ο Λόγιας” πάντα εδώ Βασιλειάδης το σωστό
ο Λαύκας και ο “Μπιρ-Αλλάχ” κι η όμορφη “Χανούμ Σεβάχ”
να κι ο Ζαμπέτας προσπαθεί στις εταιρείες για να μπει
η Γκρέυ και ο Γαβαλάς που τότες ήτανε ψαράς
το Γκόγκο τον Δημήτρη τον λέγαν “Μπαγιαντέρα”
γιατί για μπαγιαντέρες τραγούδησε μια μέρα
ο Σταύρος Τζουανάκος κι ο Γιώργος ο Μητσάκης
να κι ο Κολοκοτρώνης και ο Καραπατάκης
ταλέντο φωτεινό που λες μα πούλαγε τις μουσικές.
Ίωνος μέσα στο στενό επήγαινα παιδί κι εγώ
επήγαινα παιδί κι εγώ Ίωνος μέσα στο στενό."
Έψαχνα να βρω(αλλά δεν τα κατάφερα) την πρώτη ταινία με ομιλία στον Ελληνικό κινηματογράφο: “Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας”.Και τυχαία πήγα στο παρακάτω link.Και τι είδα!
Αναφέρετε στους ηθοποιούς το όνομα Γιώργος Μπάτης.Έχει παίξει άραγε στην συγκεκριμένη ταινία και αν ναι,ποιον ρόλο.
Τον Μπάτη τον έχουμε δει να παίζει και στην ταινία : “Οι παπατζήδες”.
Πιθανότατα, λοιπόν, ο Μπάτης το 1932 όχι μόνο ηχογράφησε τον πρώτο του δίσκο και διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο στη θεμελίωση του λαϊκού τραγουδιού, αλλά συμμετείχε και στην πρώτη ελληνική ομιλούσα ταινία. Φαίνεται ότι ο πολυπράγμων Μπάτης αποτελούσε την πρωτοπορία της εποχής χωρίς βέβαια να το έχει πάρει είδηση.
Ξέρετε, έχω σχηματίσει μια εντύπωση για τον Μπάτη λίγο διαφορετική. Παρ’ ότι είναι από τους ιδιαίτερα αγαπημένους μου, δεν τον θεωρώ τόσο σημαντική και κομβική μορφή στην εξέλιξη της μουσικής. Νομίζω ότι αν ο Μπάτης ως μονάδα, άτομο, δεν είχε υπάρξει, τα πράγματα θα είχαν προχωρήσει ακριβώς ίδια.
[Σε όλα όσα ακολουθούν εννοείται πάντοτε το «κατά τη γνώμη μου», το λέω άπαξ για να μη χρειαστεί να το επαναλαμβάνω σε κάθε φράση.]
Ο Μπάτης αντιπροσωπεύει ένα είδος προφορικής ανώνυμης παράδοσης, στο οποίο η δημιουργία (σύνθεση) και η εκτέλεση δεν είναι δύο διαφορετικές διαδικασίες. Λίγο με την επανεκτέλεση παλιών τραγουδιών, λίγο με τη γνωστή διαδικασία της συρραφής παλιού υλικού σε καινούργιους συνδυασμούς, λίγο με τις δικές του συμβολές στο στίχο και τη μουσική, λίγο με τον αυτοσχεδιασμό, έκανε αυτό που κάνουν γενικά οι εκπρόσωποι όλων των ανώνυμων προφορικών λαϊκών παραδόσεων. Σαν αυτόν θα πρέπει να κυκλοφορούσαν πολλοί στην πιάτσα. Απλώς ο Μπάτης ήταν αυτός που έτυχε να ηχογραφηθεί. Τις ηχογραφήσεις του τις θεωρώ σχεδόν καταγραφές.
Υπάρχουν τραγούδια που είναι ολοφάνερα δικά του και όχι αδέσποτα, π.χ. το Ζούλα σε μια βάρκα (Ζεμπεκάνο Σπανιόλο), αλλά ακόμη και σ’ αυτά δε διακρίνεται καμία απολύτως προσπάθεια να αφήσει το προσωπικό του στίγμα: εκφράζεται σαν «ο καθένας». Τυπική συμπεριφορά παραδοσιακού καλλιτέχνη (όχι μόνο μουσικού αλλά της κάθε τέχνης) που αποφεύγει την καινοτομία και την απόκλιση από τα παραδεδομένα. Φυσικά ο κάθε δυνατός καλλιτέχνης αναπόφευκτα θα αποτυπώσει στις δημιουργίες του τη δική του προσωπικότητα, όχι όμως επειδή το επιδιώκει αλλά επειδή δεν μπορεί να το αποφύγει.
Κόβω το λαιμό μου ότι σε κύκλους σαν του Μπάτη θα άκουγε κανείς δεκάδες παραλλαγές του «Βάρκα μου μπογιατισμένη», «Γλέπω τέσσεροι παρέα», «Σου ‘χει λάχει» κλπ., από δεκάδες διαφορετικούς μπαγλαματζήδες, μπουζουξήδες, «τραγουδιστές» και παρέες μερακλήδων, και συχνά ανάμεσα στους στίχους θα υπήρχαν και κάποιοι με αυτοβιογραφικές αναφορές, με ονόματα φίλων μέσα, κλπ… Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά τραγούδια του Μπάτη θα μπορούσε να είναι το «Κάν’ τονε Σταύρο», αλλά έτυχε να μας μείνει ως τραγούδι του Μάρκου και όχι του Μπάτη.
Από κει και πέρα η όντως ιδιαίτερη, εξατομικευμένη συμβολή του νομίζω ότι εντοπίζεται σε άλλα στοιχεία του βίου και της πολιτείας του και όχι στα καθαρώς μουσικά. Ο Μάτης ήταν τέτοια προσωπικότητα ώστε δημιούργησε ένα κύκλο. Όπου ήταν αυτός υπήρχε γύρω μπόλικη μουσική, η οποία καλλιεργούνταν και εξελισσόταν, κάτι που δε θα είχε γίνει αν δεν υπήρχαν οι ευκαιρίες. Ο Μπάτης δημιουργούσε τέτοιες ευκαιρίες.
Τέλος, για το ποια ακριβώς ήταν η σημασία και η επίδραση του πρώτου του δίσκου και γενικά των δίσκων του, θα ήμουν αρκετά επιφυλακτικός. Ο ρόλος της δισκογραφίας δεν ήταν τότε ο ίδιος όπως από τη δεκαετία ‘50 και δώθε, όπου οι μουσικοί -και ιδιαίτερα οι πολύ μεγάλης εμβέλειας, π.χ. οι ροκ σταρ- δεν είχαν άλλο τρόπο να επικοινωνήσουν με το κοινό τους παρά μόνο (ή, έστω, κυρίως) το δίσκο. Βέβαια κρατάω και κάποιες επιφυλάξεις επ’ αυτού: παρά τη βεβαιότητά μου για το τι δεν ήταν ο δίσκος τότε παλιά, δεν έχω καταλάβει ακριβώς τι ήταν: ποιοι, πόσοι, πόσο συχνά, υπό ποιες συνθήκες άκουγαν δίσκους γραμμοφώνου, τι ρόλο έπαιζε στη ζωή τους και πώς το αντιμετώπιζαν, είναι ερωτήματα που δεν ξέρω την απάντησή τους. Απλώς επισημαίνω τον κίνδυνο του αναχρονισμού: να μην κρίνουμε τα τότε με τα δεδομένα του πιο ύστερα.
, δεν βάζω και το χέρι μου στη φωτιά.