Γιάννη, νομίζω πως φτάσαμε σε ένα πολύ γνωστό (για το FORUM) αδιέξοδο.
Από εδώ και πέρα δεν μπορούμε να γίνουμε περισσότερο πειστικοί δια του πληκτρολογίου.
Το πολύ πολύ να ανταλλάξουμε εξυπνάδες μέχρις εξαθλίωσης των ίδιων των επιχειρημάτων μας.
Θα σου πρότεινα να πάμε να πιούμε κάνα κρασί και να τα πούμε από κοντά, αλλά διαβάζω πως είσαι στη Γαλλία (;).
Μπαγιόκε, εμένα καρφάκι δε μου καίγεται για την Πόλη, τον μαρμαρωμένο βασιλιά και το νινί της Χάϊδως. Αν αισθάνομαι κάπου πλησιέστερα, είναι η… ΣΙΚΕΛΙΑ. Λέω να το θέσω υπόψη του Μπερλουσκόνι να δω πως σκέφτεται κι αυτός.
Νίκη, ρίξε μια ματιά στα posting Βυζαντινών Κλιμάκων κλπ κλπ. των τελευταίων βδομάδων.
Μετά τα λέμε.
Και πάλι θα συμφωνήσω με τον Κ.Κ., αλλά γιά περισσαότερα… το βράδυ όπως είπα και σ’ άλλο μήνυμα. Πάντως η συζήτηση έχει ανάψει γιά τα καλά, και πιστεύω -αυτή τη φορά που μας λείπει εκείνος ο Πεκάνεν- σε καλό δρόμο αυτή τη φορά.
Πάσο με το μαρμαρωμένο βασιλιά που ΔΕΝ υπάρχει, πάσο με το νινί της Χάϊδως που πιθανό να υπάρχει, πάσο με τον Μπερλουσκόνι που ΔΥΣΤΥΧΩΣ υπάρχει, πάσο με τη Σικελία που ΕΥΤΥΧΩΣ υπάρχει, αλλά να την κόψω την έρμη τη γλώσσα μου αν απαρνηθώ την Πόλη (χωρίς ποτέ να κάνω λάβαρο το “πάλι με χρόνια με καιρούς”). Ετσι το νιώθω και δεν θα σπαταλήσω ξανά τη φαιά ουσία σας για το θέμα αυτό. 'Ομως θα ήμουν άδικος με τον εαυτό μου αν το άφηνα να περάσει στο ντούκου.
Γιά τους καινούργιους, σε σχέση με την προβληματική του Παπαϊωάννου, θα θυμίσω την ρήση της Θέσιας πριν από δυό χρόνια -αν θυμάμαι καλά… (πως περνάει ο καιρός, βρε παιδιά!) Είπε λοιπόν, ότι το Αρμόνιο, είναι αρχαία Ελληνική εφεύρεση. Δεν μπορούμε όμως ν’ αρνηθούμε πως είναι Δυτικότροπο όργανο, αφού η Δύση είναι αυτή που τ’ αξιοποίησε κι έκανε αριστουργήματα της πολυφωνίας.
Το ίδιο ισχύει και με το μπουζούκι, απ’ την ανάποδη. Οι Έλληνες το αξιοποίησαν, και δικό τους είναι, απ’ όπου κι αν προέρχεται.
Και κάτι ακόμα: Τούρκικος πολιτισμός (και κατά συνέπειαν μουσική) δεν υπάρχει. Υπάρχει Αραβοπερσικός, Μογγολικός, Μεσανατολικός κ.ο.κ., και αυτές οι μουσικές διαφέρουν μεταξύ τους.
Τέλος, μου είπε μιά μέρα ο Φαρούκ στο Στρασβούργο: “Καρσιλαμάς είπες; Μ’ αυτό είναι Τούργικοι λέξη, από το “καρσί” που σημαίνει καθέτως”. “Λάθος, του είπα. Εξ… απεναντίας να λες, και στα Ελληνικά Εγκαρσίως”…
Όπως και¨"Ίστανμπουλ" είναι “Εις την πόλην”, και τι με νιάζει εμένα αν η λέξη “ρεμπέτικο” προέρχεται από τα “ρουμπαγιάτ” του Ζάχου ή τα “Ριμπέϊτ” του Εντ Έμερυ… Εγώ θα επιμένω πως προέρχεται από το “ρέμβομαι” και “ρεμβάζω”, κι οποιανού του αρέσει…
Ρ.Ρ.Κ.Δ.Ε.Φ.
(ρεμβόμενος, ρεμβάζων και διαρκώς εργαζόμενος φέρρης)
Κώστα στην Ελλάδα μένω. Με μεγάλη μου χαρά να τα πούμε και από κοντά. Για τηλέφωνα και άλλα τέτοια καλύτερα σε e-mail( μην τα βγάλουμε και όλα στη φόρα!).
Γιάννης
ʼγαπητέ Φέρρη.Θα ήθελα μια διευκρίνηση σχετικά με το τι εννοείς τουρκικό πολιτισμό, αν δηλαδή τον διακρίνεις από τους οθωμανούς. Σε περίπτωση ταύτισης, το συζητάμε σε περίπτωση όμως που το διαχωρίζεις καλό θα ήταν να διευκρινήσεις το γιατί. Πολιτισμός δεν είναι μόνον ότι καλό ή εντυπωσιακό δημιούργησε κάποιος λαός. Είναι επίσης η γλώσσα, η κουλτούρα και γενικότερα ότι διακρίνει έναν λαό από έναν άλλο. Ασχέτως που οι ομοεθνείς μας τους θεωρούν “εχθρούς”, καλό είναι να παραδεχτούμε ότι και γλώσσα και κουλτούρα έχουν οι γείτονες. Τώρα άν αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι αποτέλεσμα προσμείξεων δεν σημαίνει ότι δεν αποτελεί και πολιτισμό. Εδώ αναφερόμαστε σε αμερικάνικο πολιτισμό ο οποίος δεν έχει να κάνεί ούτε με κοινό έθνος (από άποψη φυλής) αλλά ούτε καν με κοινή κουλτούρα!
Δυστυχώς σήμερα υπάρχουν εθνικα κράτη γεγονός που δεν μας επιτρέπει να τα ταυτίσουμε όλα σε ένα κοινό πολιτισμό της ανατολικής Μεσογείου.
Με κάθε καλή διάθεση
Γιάννης
Για αμερικάνικο πολιτισμό μιλάνε μόνο τ’ αμερικανάκια, που έκαναν όλο κι όλο ένα εμφύλιο πόλεμο και το κοπανάνε για ιστορία. Και να οι γιορτές για το “thanks giving day” και να τα πανηγύρια για το “hollowin”. ʼμα δεν έχεις ιστορία προσπαθείς να κατασκευάσεις. Κι άμα την κατασκευάσεις αμολάς τον πρόεδρο να γυρίζει τις πολιτείες και να ψάχνει ευκαιρία να ψάλλει τον εθνικό ύμνο για να πείσει τους μεξικάνους, τους έλληνες, τους εβραίους, τους άγγλους, γάλλους, πορτογάλλους κλπ που ζουν στο αμερικάνικο κράτος ότι αποτελούν ταυτόχρονα και το αμερικάνικο “έθνος”. Κι ασφαλώς δεν λέμε ότι στις ΗΠΑ δεν υπάρχει πολιτισμός, προς Θεού! Απλά είναι αυτό το patchwork που αποτελείται από πολλούς διαφορετικούς πολιτισμούς και προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι ο αυτόχθων πολιτισμός.
Όσο για τον τούρκικο πολιτισμό θα περιμένω ν’ απαντήσει πρώτα ο Φέρρης και κάποιοι άλλοι πιο ειδήμονες από μένα.
Γιάννη, και πάλι βιαστικά, γιατί φεύγω γιά την Αμοργό…
Δεν είχε τίποτα το υποτιμητικό η διαπίστωσή μου πως η Τουρκία δεν έχει πολιτισμό. Είναι θέμα Ιστορικής πραγματικότητας. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία που περιλέμβανε πολλές δεκάδες φυλές και εθνότητες, δε μπορεί να ταυτιστεί με τον κατασκευασμένα ενιαίο “εθνικό” όρο της Τουρκίας.
Όσο γιά τις ΗΠΑ, αν και νέο Κράτος, λόγω ακριβώς της κοινής αγωνίας των μεταναστών, πρόλαβε και ανέπτυξε έναν κάποιο ποολιτισμό, σ’ ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις (τζαζ) συγκλονιστικής αξίας. Τώρα κατά πόσο θ’ αναπτυχθεί αυτός, η Ιστορία θα δείξει.
Να μια καλή ερώτηση! Δεν είχε τύχει ποτέ να αναρωτηθώ πώς αντιμετώπιζε το ρεμπέτικο ο Καράς. Δε θυμάμαι να έχω διαβάσει ούτε μία λέξη του που να αναφέρεται στο ρεμπέτικο (ούτε απαξιωτικά ούτε θετικά ούτε ουδέτερα).
Έχει ένα σκοπό στις ηχογραφήσεις της Σάμου που είναι ουσιαστικά το Πίνω και μεθώ, και έναν με ζουρνάδες από την Κομοτηνή που είναι περίπου η Παξιμαδοκλέφτρα, αλλά δεν το σχολιάζει. Και δύο (ή τρεις;) μουσικούς που συνοδεύουν με μπουζούκι κάποιο άλλο όργανο, στη Λήμνο και στη Σαμοθράκη, όπου στα credits γράφει «ταμπουρά» και μόνο κάπου στα σχόλια βρίσκουμε ότι είναι μπουζούκι.
Οπότε ναι, κι εγώ θα ήθελα να μάθω αυτό που ρωτά ο Άνθιμος.
Απαντάω λοιπόν με το ίδιο σμπάρο και στους δυό σας.
Βεβαίως Εθνικής!!, πώς μου ξέφυγε!
Τον Καρά ουσιαστικά δεν τον γνώρισα, αφού τη χρονιά που ξεκίνησα τα μαθήματα, σε λίγους μήνες πέθανε. Πριν πεθάνει, ήταν σχεδόν σε αφασία για πολλούς μήνες.
Αφού λοιπόν το ρεμπέτικο ούτε εθνικόν, ούτε ελληνικόν ήτο, τί θα ήτο; Μη ελληνικόν βέβαια. Δεν ήταν όμως αποκλειστικά δική του η θεώρηση αυτή, πολλοί λόγιοι της δεκαετίας ΄30 είχαν την προσέγγιση ότι το αστικό λαϊκό τραγούδι είναι η ντεκαντάνς του γνήσιου δημοτικού τραγουδιού. Θυμάμαι έναν θειό μου, πολύ φίλο του Καρά, να σχολιάζει για το τραγούδι κουβεντούλα με το χάρο ότι «όταν κοινοί θνητοί τολμούν να συνομιλούν με το Χάρο ως ίσος προς ίσον, το δημοτικό τραγούδι έχει πλέον πεθάνει».
Ευτυχώς ο τότε διευθύνων τη σχολή, ο Τάσος ο Φωτόπουλος, δεν είχε αυτή τη μύγα και μπορούσα, σε μαζώξεις μας, να φέρνω και το μπουζούκι, όχι μόνο το λαούτο. Για τυχόν αναθεώρηση του προγράμματος, ώστε να συμπεριληφθεί και το ρεμπέτικο, ούτε λόγος βέβαια…