Ωπα!
Κόλαση!
Το Κυπριακό, πάντως, είναι πιό εύκολο σαν πρόβλημα ρε Κυανέ.
Θα δώσω χωρίς επεξήγηση απαντήσεις:
-
Τα μακάμ προηγήθηκαν ιστορικά (στις αρχικές εκδοχές τους) και αργότερα συνυπήρξαν στους βυζαντινούς χρόνους. Αυτό το βλέπει κανείς στα πρώτα κείμενα Β.Μ. που γραφόταν εκτός της βυζαντινής ορολογίας και αυτή των μακάμ.
-
Στο ρεμπέτικο επέδρασε πάνω απ’ όλα οι μουσικές των λιμανιών και της πόλης, και ανάλογα με τον δημιουργό οι καταβολές του: Ο Μάρκος με τα Συριανά του, ο Χατζηχρίστος με τα Σμυρνέϊκα, ο Μπάτης με τα Πειραιώτικα (καθεαυτού “λιμανίσια”) κλπ.
Στις κλίμακες (ως προς τα ΠΑΤΗΜΑΤΑ και σίγουρα όχι ως προς την ΑΝΑΠΤΥΞΗ) όσοι προσπάθησαν να βρούν σχέση χιτζάζ (ας πούμε) με πλάγιο Β’, κατέληξαν σε αποτελέσματα άκρως αδιάφορα.
Τι τα θές φίλε Κυανέ; Η πλησιέστερη σχολή στο ρεμπέτικο είναι η Δυτική. Οι μάγκες, που ποτέ δεν νοιάστηκαν για εθνικά περήφανες μουσικές και τέτοιες μπούρδες, ταυτίστηκαν τάχιστα με το ευκολώτερο! Βαθύτατα τεμπέληδες και ηδονοθήρες, ότι τους μπέρδευε στη μουσική τους, το παρατάγανε.
Υπήρξε κανένας άλλος που να ακολούθησε τον Τσαούς στο Σαζομπούζουκο; Κανένας! Γιατί; Επειδή είναι δύσκολο; ΟΧΙ. Το οργανάκι δεν είναι “δύσκολο”, απλά έχει απροσδιοριστία στην τοποθέτηση των δεσμών (για να μην αναφέρω την διαφορετική ΤΕΧΝΙΚΗ που απαιτεί στο παίξιμο).
Ακόμη και σήμερα όσοι μπλέκουν με αυτό, στο τέλος βρίζουν.
Γιατί το αναφέρω; Γιατί οι μάγκες ανθίστηκαν το μπλέξιμο και στρίψανε προς τον πεντακάθαρο (και αρκούτως ευκολώτερον) ΜΠΟΥΖΟΥΚΟΝ. Χώρια που κατασκευαστικά ήταν ευκολώτερος!
ΤΟ ΜΠΟΥΖΟΥΚΙ ΟΜΩΣ, με την συγκερασμένη τοποθέτηση των ΜΕΤΑΛΛΙΚΩΝ δεσμών, σε πάει στην λίαν συντόμως (ανεξάρτητα των όποιων μουσικών περιπλανήσεων) στην Δυτική μουσική θές δε θες. Συγχορδίες, πρίμο-σεγόντο κλπ. Δυτική αρμονία δηλαδής.
Εσύ, ακούγοντας ας πούμε το πανάρχαιο: Εξι Γκόμενες Αφράτες - Χιτζαζκιάρ από ρε - από που νομίζεις ότι είναι επειρεασμένος ο Μάρκος;
Να σε βοηθήσω: Ξεκινάει με ανάλυση της Ρε-Ματζόρε.
Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις…
Αναμένων πλημμύρα ανταπαντήσεων,
ΚΚ