Δρόμος στο "Άτακτη"

Σε μια συζήτηση που είχα με έναν γνωστό μου δεν μπόρεσα να απαντήσω με σιγουριά στο παρακάτω ερώτημα,

“Η ατάκτη γιατί είναι ΛΑ# Χιτζαζκιάρ και όχι ΡΕ# Νιαβέντ;”

Και επειδή δεν έχω επαρκείς γνώσεις θεωρίας ρωτώ εσάς


Για να μην γράψω καινούριο μύνημα μετά, ευχαριστώ από τώρα

Εγω το κομματι το παιζω απο ρε ματζορε και απο τις λιγες γνωσεις που εχω ειναι χιτζαζκιαρ.

Θελώ να πώ, αν το καλοσκεφτείς οι δύο κλίμακες που προανέφερα αποτελούνται από τις ίδιες νότες αν επαναλάμβάνεις την κλίμακα σε υψηλότερη οκτάβα. Η διαφορά τους είναι η νότα που ξεκινούν.

Γιατί λοιπόν είναι χιτζαζκιάρ (που και εγώ αυτό ξέρω) και όχι νιαβέντ…?


Και για να γίνω πιο σαφής

ΛΑ# Χιτζαζκιάρ
λα#, σι, ρε, ρε# φα, φα#, λα, σιb

ΡΕ# Νιαβέντ
ρε#, φα, φα#, λα, σιb, σι, ρε, ρε#

(είναι λίγο λάθος η γραφή γιατί από θεωρητικής άποψης δεν ξέρω πότε λέμε # και πότε b, δηλ. πότε φα# και πότε σολb)

εκτός και αν τα έχω κάνει λίγο μπάχαλο στο μυαλό μου…

Αυτό το τραγούδι είναι ξεκάθαρο χιτζασκιάρ. Για το “Της γερακίνας γιος” να ρώταγες καλύτερα!!!:slight_smile:

Φίλε Φώτη,οι μουσικοί όταν αναφέρονται σε ένα κομμάτι για να χαρακτηρίσουν την τονική του λαμβάνουν υπόψην την τελευταία νότα του(δηλαδή εκεί που κλείνει.),βαση της τελευταίας νότας χαρακτηρίζεται και η κλίμακα(στην προκειμένη περίπτωση είναι η Λα#).Γι αυτό και λέμε οτι το κομμάτι είναι Λα# Χιτζασκιάρ και όχι Ρε#Νιαβέντ.

Είναι “βολικές” αυτές οι συμπτώσεις, για μας τους πρακτικούς τουλάχιστον. Το ίδιο ισχύει όταν παίζεις π.χ. το “Αλήτη μ’ είπες μια βραδιά” από Φα+, όπου έχεις τα ίδια πατήματα με Ρε-.

Καλώς.

Ευχαριστώ για τις απαντήσεις. Το θέμα είναι ότι αν κάποιος που δεν έχει επαρκείς γνώσεις θεωρίας (σα κ του λόγου μου) μπορεί να το παίξει, αλλά δεν μπορεί να απαντήσει με 100% σιγουριά την ερώτηση. Τώρα λύθηκε και αυτό!

Τελικά, ψάρωσα για τα καλά!

Φώτη, το σίγουρο είναι ότι ο καθένας που μπορεί να ακούσει και να αποδόσει σωστά μουσικές φράσεις, μπορεί επαρκέστατα να παίξει και αυτό και άλλα τραγούδια, χωρίς καθόλου θεωρητικές γνώσεις. Δεν χρειάζεται να ψαρώνεις! Όταν σε ρωτήσουν «σε τι δρόμο είναι γραμμένο» θα απαντήσεις ΔΕΝ ΞΕΡΩ!!!

Το έχω ξαναγράψει: Ο Σίμων Καράς ήταν παρών σε έναν ωραιότατο, φαίνεται, αυτοσχεδιασμό του Καρακώστα στο κλαρίνο. Όταν τελείωσε, τον ρώτησε: - Σε τι δρόμο πάει αυτό, κυρ Νίκο; Η απάντηση: - Να στο ξαναπαίξω; - Να το ξαναπαίξεις αν θέλεις, είναι πολύ ωραίο, αλλά σε τι δρόμο είναι γραμμένο; - Να στο ξαναπαίξω;

Η συντριπτική πλειοψηφία των λαϊκών μουσικών σε παλαιότερες εποχές δεν ήξερε, ούτε τους απασχολούσαν οι δρόμοι, παρʼ όλο που τους έπαιζαν στα δάχτυλα αλλά, εμπειρικά και μόνο.

Παίζουμε, μια ορχήστρα, κάποια χρόνια. Από τις πολλές συζητήσεις φτάνουμε στο τσάμικο “Γλυκά λαλούνε τα πουλιά”. Προκύπτει διαφωνία - χιτζασκιάρ ή πειραιώτικος ή μήπως και τα δύο;
Να ρωτήσουμε τον κυρ’ Βαγγέλη (ο κλαρινίστας 70 χρονών)

Και η απάντηση: -Δεν ξέρω από δρόμους και κλίμακες. Δεν μου τα έδειξε κανείς. Εγώ έμαθα με το αυτί. Παίζω αυτό που ακούω…

Συμπληρωματικά θα έλεγα, ότι πολλές φορές μερικοί δρόμοι φαίνονται πολύ δύσκολοι… χωματόδρομοι, αλλά καλό είναι αν μπορεί κανείς να μη παίζει μόνο με το ένστικτο, αλλά να προσπαθεί να εμβαθύνει ( ο μεγάλος μου καημός ). Αν ρωτήσουμε μερικούς καλούς σύγχρονους παίκτες, όλοι έχουν κάποια βάση κλασικής παιδείας- ίσως στα παιδικά τους χρόνια-αλλά αυτή είναι αρκετή για να βλέπουν από άλλη σκοπιά κλίμακες, ανάλυση diminuita, ανεβοκατεβάσματα μιας κλίμακας κλπ. Να το παίξω και δάσκαλος μου του δημοτικού τώρα: τα βιβλία ρε παιδιά, τα βιβλία! Όλα τα γράφουν τα άτιμα! Που για το μπουζουκάκι ( και όχι μόνο βέβαια ) συνδυάζονται με ατέλειωτες ώρες εξάσκησης.
Συγνώμη απ όλους για το πατρικό ύφος, αλλά τα γράφω για να δημιουργώ και σε εμένα ερεθίσματα για ψάξιμο κάποιας δύσκολης εισαγωγής ή πενιάς. Ευχαριστώ.