Εγώ κατ’ αρχάς να πω το αυτονόητο (που μερικές φορές πίσω από το πληκτρολόγιο δεν είναι και τόσο…):
Μπορεί το θέμα να ξεκίνησε από την (πολύ όμορφη) σύνθεση του Κώστα (@neapoliotis), αλλά δεν είναι κριτική σε αυτή! Απλά η σύνθεση αυτή, αποτέλεσε ευκαιρία να συζητηθούν το αν οι αμανέδες έχουν κανόνες ή όχι. Το αν τελικά ο αμανές του Κώστα έκανε καλά που δεν τήρησε (ή τήρησε) αυτούς τους κανόνες, δεν έχει καμία σημασία.
Αφού γίνει το παραπάνω ξεκάθαρο, μπορούμε να πούμε τα εξής:
Το θέμα αυτό, αναφέρεται σε μια πιο “ακαδημαϊκή” προσέγγιση του αμανέ. Ειδικότερα, μετά την σημαντική έρευνα του @pepe στο θέμα Τυποποιημένοι μανέδες, έχει γίνει ξεκάθαρο ότι υπάρχουν ομοιότητες και συγκεκριμένα μοτίβα που ακολουθώνται σε πολλούς αμανέδες.
Όμως, η συζήτηση έχει αρχίσει να περιστρέφεται πιο πολύ γύρω από το αν πρέπει να υπάρχουν κανόνες και συγκεκριμένα και λιγότερο γύρω από το αν τελικά υπάρχουν. Υπάρχουν μέλη στη συζήτηση που ακολουθούν την πιο αυστηρή και “ακαδημαϊκή” προσέγγιση, προσπαθώντας να ανακαλύψουν τα μοτίβα και υπάρχουν μέλη που λαμβάνουν περισσότερο υπόψη το συναίσθημα και την ψυχική κατάσταση του δημιουργού, θεωρώντας τους κανόνες ως περιοριστικούς παράγοντες στην δημιουργία.
Και οι δύο προσεγγίσεις είναι σημαντικές για την συζήτησή μας. Όμως, για να μην κάνει η κουβέντα μας κύκλους, νομίζω μπορούμε να δεχτούμε τα εξής:
- Η ονομασία κανόνες είναι ατυχής, καθώς οι κανόνες επιβάλλουν και την τήρησή τους και κάτι εκτός κανόνων δημιουργεί την εντύπωση του άσχημου/φάλτσου κτλ. Στη θέση των κανόνων, θα έβαζα την λέξη μοτίβα που ως έννοια δεν επιβάλλουν την τήρησή τους.
- Λαμβάνοντας υπόψη το πρώτο, μπορούμε να πούμε ότι η κουβέντα έχει να κάνει με την αναγνώριση των μοτίβων και όχι με το αν ένας αμανές είναι πετυχημένος ή όχι με κριτήριο τα μοτίβα που εμπεριέχει.
Νομίζω ότι, αν συμφωνείτε και εσείς, η συζήτηση πρέπει να συνεχιστεί σε αυτή τη βάση για να εξάγουμε ακόμα περισσότερα συμπεράσματα. Τι λέτε;