Λαϊκό τραγούδι και ουσίες

Φυσικα δεν ειναι χασικλιδικο το ‘‘ρεμπετικο’’ οπως δεν ειναι το παραδοσιακο μονο τα κλεφτικα ,οπως δεν ειναι αμανεδες ολο το σμυρνεικο και gazel ολα τα τουρκικα!!! Ενα ωραιο περιβολι ειναι που χωρανε ολο τα λουλουδια!!!

Αυτό!Τι κάθομαι και γράφω τόση ωρα.Λίγα και καλά.Αυτη ηταν η σκέψη μου.Συμφωνώ απόλυτα.

Aπλα φιλικα σου λεω πως το βιβλιο του Πετροπουλου αν εξαιρεσεις τις φωτο ,ολο το υπολοιπο ειναι γεματο λαθη, εμπαθειες και σοφισματα του μακαριτη!! Δυστυχως για μεγαλο διαστημα ηταν η βιβλος των ρεμπετολογουντων!!

Λοιπών , βάζω απευθία το νυστέρι στο πόστεμα δύχος άχρηστη ανεστεσία που δεν θα λιτουργίσει (Προτον , καλησπέρα κτλ) για να σας καταλάβω , ποιός είναι ο σκοπός σας με το θέμα που αρχήσατε ; Ποιές εἶν αἱ ἀνφιβολίες σᾶς ;

Συμφωνώ για τον Πετρόπουλο.Το απέκτησα πριν απο ένα χρόνο σα βιβλίο.Το γνωρίζω.Με τους Πετρόπουλους και του λοιπούς εχω και γω ένα θέμα.
Το θέμα τωρα της κουβέντας τώρα ανατρέξτε και διαβάστε το.Το εχω γράψει,μιας και εγω την ξεκίνησα.
Και πάλι καλησπέρα σας…

Και γιατί βαρεθήκατε να σας αναφέρουν τις σχέσεις του ρεμπετικου με τά ναρκοτικά ; Σε αυτόν τον χώρο λίγα είναι τα θέματα ,εμένα που μου αρέσουν μερικά χασικλήδικα τραγούδια ποτέ δεν άνηξα θέμα , και εσείς ανήξατε νέω θέμα … Μην εἷστε αθώος … Ὑποθέτω πως δεν σας αρέσει ἡ ἀλήθεια , ο αγαπητός σας συνθέτης , ο Μάρκος ήταν χασικλής . Σήμερα τα ρεμπέτικα , ακομα και μικρά παιδεία του ‘‘καλού κόσμου’’ σαν και εσας τα ακούνε … με τον ίδιον τρόπο που το χαϊ σοσάιτ της Αμερικής ακούει το ΡΑΠ … Μιν ντρέπεστε για την προτύμησην που έχετε , όπως έγραψε ο φίλος μας ο κολεκτοργραμ το ρεμπέτικο είναι ένας μπαξές με πολλά λολόυδια , αναγνώρησε πως μέσα σε αυτά είναι το ελάχιστο μιά καναβουριά και ένα αφιόνι (Περσική παπαρούνα)… Φιλικά και ὑληκρινά σας επιθυμώ εἰρήνη και ευτυχία . Το για τα βιβλία του Ηλία Πετρόπουλου , σας θημήζω πως το στόμα σας και οι γνώσεις σας προς χαρην της ηλικίας σας , ακόμα είναι πολύ μικρά για να τον χωρέσουν . Γειά σας !

Αχ γιατρε μας απ` το Ριο
μας τα χωνεις στα χοντρα
μια ζεστο και μια κρυο
και η κοντρα στα γερα …

πως θα ερθει η ευτυχια
με μυαλο ολο θολουρα ?
η ρεμπετικα θ` ακουμε
η θα ειμαστε “μαστουρα” …

η καναβουρια , τ` αφιονι
μας γεμιζουν παραισθησεις
σε καταστολη μας φερνουν
και “ριμαζουν” τις αισθησεις …

αλλα βλεπεις στη ζωη μας
δυστυχως εγινε “μοδα”
και φουμερνουνε αβερτα
-διχως πια να ξεχωριζουν-
παπαρουνα απ` τα “ροδα” …

εαν εχεις την αναγκη
για να νοιωσεις “ευτυχης”
με καναβουριες κι ουσιες
ετσι , να μαστουρωθεις …

πρεπει να γνωριζεις πρωτα
πριν να μπεις σ` αυτο το λουκι
σε ποιο “βόθρο” θα σε ριξει
της μαστουρας “το μπουλουκι” …:106:

Καλώς σας βρίσκω εδώ πέρα, φίλους, γνωστούς και άγνωστους.
Είναι λίγες μέρες που κοιτάω «κρυφά» τις συζητήσεις σας γύρω από τα παρεμφερή θέματα και κεντρίστηκα να γράψω κι εγώ τη γνώμη μου.

Λοιπόν, είτε μας αρέσει είτε όχι, η σχέση ανθρώπων με ουσίες σαν το χασίς χάνεται στα βάθη του χρόνου σε ανατολή και δύση.
Αυτό από μόνο του δεν γεννά αυτονόητα συμπεράσματα για το σήμερα.
Οι συνθήκες στην κοινωνία της κατανάλωσης και της εμπορευματοποίησης είναι πολύ διαφορετικές από ό,τι στις «παραδοσιακές» κοινωνίες άλλων εποχών.

Διάβαζα κάποτε ένα βιβλίο για τις τελετές μύησης των σαμάνων σε κάποιες φυλές, όπου ο «μαθητευόμενος» μέχρι να κυριαρχήσει στη σχέση του εαυτού του με τις εσωτερικές δυνάμεις που αντιπάλευε (αν είναι σωστή αυτή η έκφραση) περνούσε παραληρηματικές κρίσεις, οι οποίες ωστόσο αποτελούσαν μέρος μιας καθορισμένης παραδοσιακά επαναλαμβανόμενης και έτσι «ελεγχόμενης» διαδικασίας, κάτω από το βλέμμα των παλιότερων που είχαν βιώσει παρόμοιες καταστάσεις.

Αν υποθέσουμε κάποια αντιστοιχία με υλικά όπως το χασίς, μπορεί κανείς να φανταστεί ότι σε μια κοινωνία απρόσωπης εμπορευματικής κατανάλωσης, μια κοινωνία του μαζικού λάιφστάιλ κλπ κλπ, κάποιες παρόμοιες κρίσεις θα θεωρούνταν απλά παρενέργειες που χρήζουν ψυχιατρικής αντιμετώπισης…

Διάβαζα επίσης κάπου κάποτε (πού άραγε;) ότι στην κλειστή «κοινωνία» των χασικλήδων σε κάποιο λιμάνι του αιγαίου (δε θυμάμαι το τοπωνύμιο), όταν ένας απʼ την παρέα των χασικλήδων κοκάλωνε, να το πω έτσι, τον ρίχνανε μόνο με μια βάρκα στʼ ανοιχτά του λιμανιού να τραβάει κουπί μέχρι να συνέλθει: Σʽ αυτό το παράδειγμα διατηρείται ακόμα η «παραδοσιακά ελεγχόμενη διαδικασία» που έγραψα παραπάνω, άσχετα βέβαια που έχουμε ήδη ξεφύγει από την περιοχή των σαμάνων κλπ κλπ.
Τέτοια διαδικασία όμως θα ήταν αδύνατο να ισχύσει, στην μοδάτη εκδοχή που η κατανάλωση του χασίς εξομοιώνεται με την κατανάλωση παγωτού, και το γράφω αυτό διότι έχω την αίσθηση ότι σε όλες τις σχετικές κουβέντες υποβόσκει μια τέτοια κατεύθυνση αντιπαλότητας.
Το ότι η «σύγχρονη» κοινωνία έχει την τάση οτιδήποτε να το «θεσμίζει» και εφόσον δεν «θεσμίζεται» να το απαγορεύει, δεν θα πει πως οτιδήποτε υπάρχει είναι δυνατόν να ενταχτεί σε αυτή τη διαζευκτικότητα, μα αυτή είναι μια άλλη διάσταση του θέματος και το πάει σε άλλους χώρους και πλαίσια.

Εν πάση περιπτώσει, μιλάμε για ένα τσιγάρο, αλλά ένα τσιγάρο, βαρύ, πολύ βαρύ, πάρα πολύ βαρύ.
Για κάποιους βέβαια είναι απλώς ένας «μπάφος», ένα «ευφορικό» κλπ κλπ, αλλά πιστεύω ότι οι ρεμπέτες που γράφανε τα σχετικά τραγούδια μάλλον θα γελάγανε αν κάποιος τους έλεγε ότι είναι σκέτα ένα «ευφορικό», νομίζω αυτό βγαίνει από τα τραγούδια τους: «ώρες με θρέφει ο λουλάς κι ώρες αδυνατάω, ώρες με ρίχνει σε νταλκά κι ανθρώπου δε μιλάω, γυρίζει ο νους μου εδώ κι εκεί κι όλος ο λογισμός μου,. κι αισθάνομαι πως μια στιγμή θαʼ ρθεί ο θάνατός μου» λέει ο Μάρκος. Η ευφορικότητα είναι μάλλον κάτι το διαφορετικό.

Τελικά το νόημα είναι η «κουβέντα με το χάρο», μάλλον, που θύμισε και κάποιος παραπάνω. Αυτοί που ξέρανε, ποτέ δεν το αντιμετώπησαν ανάλαφρα, ποτέ κατά βάθος δεν το κατηγόρησαν, η σχέση τους μαζί του υπήρξε και παρέμεινε «θρησκευτική» όσο θρησκευτική μπορεί να είναι κι η σχέση με το χάρο τον ίδιο: τον δεδομένο κι ανεπιθύμητο, τον φίλο κι εχθρό και κερατά και μπαμπέση ταυτόχρονα, και ζώσα ύπαρξη που ακολουθεί τον άνθρωπο σε κάθε του βήμα, κάτι σαν την ιστορία που σέρνει ο άνθρωπός πάνω στην πλάτη του και τον βαραίνει, η δική του η ανθρώπινη ιστορία…

Όσο για την ηρωίνη, και για τη θραύση που έκανε στις αρχές του 20ου αιώνα όπως έγραψε κάποιος, ας αναλογιστεί κανείς, ότι κι αυτή αποτελούσε ας πούμε «νέο φρούτο» σε ένα πλαίσιο δήθεν εξομοίωσης με τις ουσίες και τη μέθη γενικά, κι ότι η εμπειρική επίγνωση για την επίδρασή της είναι μάλλον ταυτόχρονη και ταυτόσημη με τα τραγούδια του Δελιά και του Γιοβάν Τσαούς… Επίσης, ότι η ηρωίνη πρωτοκυκλοφόρησε νόμιμα σαν θαυματουργό φάρμακο για πάσα νόσο και σαν θεραπευτικό υποκατάστατο (!) για τους μορφινομανείς, η δε μορφίνη σαν υποκατάστατο για τους οπιομανείς (!!!) κλπ κλπ, κι ότι βέβαια η διάδοση της τοξικομανίας αποτελούσε ήδη από τότε μέσο εξόντωσης των φτωχών μέσα στους χώρους της ζωή τους.
Πράγματι το θέμα είναι να πίνεις και να μη σε πίνει, αλλά το θέμα είναι ποια «ουσία» το επιτρέπει αυτό, έστω και σαν κόντρα μαζί της, και ποια ουσία «σε πίνει» θες δε θες μην αφήνοντάς σου περιθώρια επιλογής…

Σχετικά με το κυρίως θέμα αυτής της κουβέντας, νομίζω ότι το στίγμα του ρεμπέτικου τραγουδιού, της εποχής του στις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα και της κοινωνικής κατάστασης των λαϊκών στρωμάτων που το γέννησαν και το αγκάλιασαν, το στίγμα λοιπόν σε σχέση με «ουσίες» και μη, δίνεται από τους στίχους του Βάρναλη στους μοιραίους: «Στο Παλαμήδι ο γιός του Μάζη κι η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι…».
Κι από τους ίδιους στίχους, κάτι άμεσα συναρτημένο με «ουσίες», εκεί πού οι μοιραίοι αναρωτιούνται: «Φταίει το ζαβό το ριζικό μας, φταίει ο θεός που μας μισεί, φταίει το κεφάλι το κακό μας, φταίει πρώτα απʼ όλα το κρασί». Λέτε να φταίει το κρασί πρώτα απʼ όλα, τελικά;

Ελπίζω ότι δεν βγήκα πολύ απʼ το θέμα, και να με συγχωράτε για την πολυλογία, ενδεχομένως…

Άγη, καλώς ήρθες στο φόρουμ !
Θα συμφωνήσω απόλυτα με την τοποθέτησή σου, εκτός από την αναφορά στο Βάρναλη.
Ο ποιητής μας, και στους “Μοιραίους”, όπως και στο “Πάλι μεθυσμένος είσαι” αναφέρεται στο κρασάκι, στη μέθη, όχι σε “ουσίες”.
Και πάλι καλώς μας ήρθες !

Κύριε Νίκο αν και μάλλον θα το πάμε στο προσωπικό και δεν θα βγάλουμε τίποτα,κανέναν δεν θα ενδιαφέρουμε αν μας διαβάσει,μπένω στον πειρασμό.
Δεν ντρέπομαι για τίποτα.Του καλού κόσμου αν σας πιάνω,ίσως και ναι να το πείτε.Αλλά και πάλι μην κάνετε κριτική σε εμένα,αλλά στο άρθρο αν θέλετε.Εμένα αφήστε με.Μπορεί να να γουστάρω φολκολρικά το λαϊκό τραγούδι,μπορεί και οχι.Μ’ ένα άρθρο δεν νομίζω να καταλάβατε τι πράγμα είμαι.Και δεν διεκδηκώ απο το φόρουμ τον τίτλο του πιο μάγκα η του πιο μερακλή.Θα ήταν λάθος για όποιον το κάνει εδω.Σωστά;
Όσο για τον Πετρόπουλο,συγχωρέστε με αλλά αμα περιμένω να φτάσω στα 50 θα εχουν βγει πολύ τέτοιοι και θα είναι άδικο.Μην μας αμφισβητείτε!!!Για την ηλικία μου μια χαρά με βρήσκω.

Τώρα θα εκφραστώ με ποιό αυθώρμιτο τρόπο , άκου Νικο , τώρα είναι προσωπικά , ευχαρηστιούμε που υπάρχουν παιδειά σαν και εσένα που διαθέτουν καιρό για να ασχολούντε με μουσική και περισότερο ακόμα με το ρεμπέτικο τραγούδι , και είμαι σήγουρος πως εαν λάχει να γνωρηστούμε τόσο εσύ όσο και εγώ θα κάνουμε καλή παραία . Μου άρεσε που είσαι ευγεννής . Μόνο σου ήπα πως βασήζεσε σε στατιστικά που δεν μεταφράζουν την πραγματικότιτα , και είναι άχρηστη αυτή η ανάλιση , γιατί όπως πιστεύω να έχεις καταλάβει , και πολύ καλά στα εξήγησαν άλοι , σήμερα ζούμε σε άλες συνθήκες ,γιά πάρτη μου , τσατήζωμαι όταν κατιγορούν τον Ηλία Πετρόπουλο , γιατί ήταν ο πρότος απώ τον ακαδημιακό κύκλο που που ασχολήθεικε με θέματα όπως το ρεμπέτικο , και πολλά άλα αχόνευτα απώ την "καθοσπρέπει’’ κοινωνία , είναι σαν να λέμε πως ο Αριστιτέλης είναι άχρηστος αφού ο Newton , απώδηξε μερικά λάθη του … Το δύσκολο είναι να πείς την πρότη λέξη , η τελευτέα δεν υπάρχει …

Μα δεν προκειτε μονο για τα (απειρα) λαθη του.Οποιον δεν χωνευε η δεν του εδινε πληροφοριες ,φωτογραφιες και τραγουδια τον εθαβε! Τωρα αν ηταν ο πρωτος, το ειχε κανει ο Χατζηδακης χρονια πριν. ΚΑΙ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ! Που τα αφησε ολα αυτα που τοσα χρονια μαζευε??? Στη Γενναδιο Βιβλιοθηκη !! Δηλαδη στους παπαδες που μια ζωη εβριζε!!! Παραξενη περσονα ο μακαριτης!! Οντως μεγαλος αιρετικος συγραφεας αλλα κορυφαια του βιβλια για μενα ειναι το’‘εγχειριδιο του καλου κλεφτη’’ και τα ‘‘καλιαρντα’’!! Οσο για τα ‘‘ρεμπετικα’’ ισως και να μη φταιει αυτος αλλα ολοι εμεις που ελλειψη αλλου το καναμε για χρονια βιβλο και ευαγγελιο. Τελος παντων .Αυτος το χρεος του το εκανε και κει που’ναι βερεσε τ’ακουει!!!

Αν και και δεν κάπνισα, δεν πίνω πολύ και γενικά δεν είμαι των καταχρήσεων η θεματολογία των ρεμπέτικων και …λαικών όπως σωστά εννοούνται όχι μόνο δεν με ενόχλησεη θεματολογία στο ρεμπέτικο αντιθέτως με εξιτάρει όχι για το θέμα εάν είναι ερωτικό ή κοινωνικό (χασικλίδικο η ότι άλλο)άλλα με γοητεύει όταν στίχος και μουσική βρίσκονται σε αρμονία και με φτιάχνουν για να τραγουδήσω.Οπότε δεν είναι αμαρτωλό το τραγούδι βάσει θέματος αλλά αμαρτωλοί οι φαρισαίοι που στερούνται εντόνων συναισθημάτων και τα κατακρίνουν και δεν σκέφτονται ότι τα περισσότερα τραγούδια δεν γράφτηκαν από μαγκιά

Το θυμήθηκα τυχαία, και ανέτρεξα σε αυτό το παλιό θέμα.
Πράγματι, “οίνος ευφραίνει καρδίαν”. Εξ αυτού, όμως δεν συνάγεται ότι το κρασί δεν είναι “ουσία”. Αντίθετα, αν αντί να το πίνεις σε πίνει, το ίδιο αυτό “ευφραντικό” γίνεται παράγοντας αλκοολισμού.
Παρόλο λοιπόν που με την κυριολεκτική έννοια της λέξης (ουσία, σε αντιπαράθεση με το αντίθετό της: το ανούσιο, αυτό που δεν έχει καμιά ουσία) προσωπικά θα το θεωρούσα σαν την ουσία των ουσιών (εντάξει υπερβάλλω λίγο), εντούτοις και με την έννοια του συρμού που αποδίδεται στην λέξη “ουσία”, το κρασί είναι μία από αυτές, μη καθοριζόμενες άλλωστε ως τέτοιες από τη θέση τους στη σφαίρα της “νομιμότητας” ή στη σφαίρα της “παρανομίας”.
Κάποιος που αντιμετωπίζει όλα αυτά τα ζητήματα από την αποκλειστική οπτική γωνία της τοξικοεξάρτησης, θα κατέτασσε και το κρασί στις “ουσίες”, εφόσον από την οπτική του γωνία, κοινός παρονομαστής όλων τους είναι η “χρήση” τους από τον “χρήστη” με σκοπό “να κάνει κεφάλι”.

Έτερον εκάτερον, το ότι γιά τον “μέσο άνθρωπο” το πρόβλημά του δεν είναι “να κάνει κεφάλι”, αλλά να “κάνει” (να ευφράνει) καρδίαν. Και το ότι, επομένως, δεν είναι “χρήστης”, ούτε κάνει “χρήση” κρασιού, αλλά απλώς πίνει κανένα ποτήρι (ή έστω: και κανένα παραπάνω).

Δεν ξέρω τι δηλώνεις ω΄ς ταυτότητα μέλους αλλά τα ρεμπέτικα τραγούδια όντως δεν χρειάζονται ιδιαίτερη ανάλυση για να βγάλεις τα εσώψυχά σου

 	 [b]Από συντονιστή: [/b] Φίλε Tsiotri, όταν αναφέρεσαι σε κάποιο μέλος του φόρουμ, καλό είναι να καθιστάς σαφές σε ποιόν / ποιάν αναφέρεσαι.  Επιπλέον, ο προσδιορισμός της “ταυτότητας” δεν περιλαμβάνεται στα στοιχεία που κάθε μέλος δηλώνει και καταχωρούνται στο προφίλ του.

Γι’ αυτό και τα αγαπάμε κιόλας. Γι’ αυτό.