Λένα Κιτσοπούλου τραγουδά τα ρεμπέτικα: Τα μπλουζ της Ελλάδας | Lena Kitsopoulou sings Rebetika: The Blues of Greece
Για μία και μόνο νύχτα, η Λένα Κιτσοπούλου, το επιφανές άγριο παιδί της ελληνικής σκηνής, μαζί με Έλληνες μουσικούς της παραδοσιακής ρεμπέτικης ορχήστρας της, ξαναζωντανεύουν τους δρόμους της Αθήνας και του Πειραιά στο Joe’s Pub του θεάτρου The Public Theater στη Νέα Υόρκη.
Τα ρεμπέτικα, ένα μουσικό ρεύμα που άνθισε στην Ελλάδα τις δεκαετίες του ’20 και του ’30, ήταν τα τραγούδια των προσφύγων από τη Μικρά Ασία που μόλις είχαν εγκαταστάθηκαν στις φτωχογειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά. Με ρυθμούς και στοχεία από την ελληνική, αραβική και τουρκική μουσική παράδοση, αλλά και με εβραϊκές επιρροές, τα ρεμπέτικα αφηγήθηκαν την ιστορία των δυσκολιών της αναγκαστικής μετανάστευσης, τη ζωή στο περιθώριο της κοινωνίας, τους χαρακτήρες του υποκόσμου, τους «χασισοπότες» και τους παρανόμους.
Η συναυλία παρουσιάστηκε στις 12 Απριλίου 2019 από το The Public Theater και το Ίδρυμα Ωνάση στη Νέα Υόρκη, στο Joe’s Pub του θεάτρου The Public Theater στη Νέα Υόρκη.
Η κυρία Λένα Κιτσοπούλου μου είναι παντελώς άγνωστη, όσο άγριο παιδί και αν τυχαίνει να είναι. Επειδή όμως δεν έτυχε να παρακολουθήσω τη συναυλία «Τα μπλουζ της Ελλάδας», θα ήθελα να ακούσω και τη γνώμη όσων τυχόν την παρακολούθησαν ή τουλάχιστον έχουν να παραθέσουν σχετικά στοιχεία, για το κατά πόσον, στη συναυλία αυτή, παρουσιάστηκαν ντοκουμέντα που καταδεικνύουν την συσχέτιση των (ελληνικών) ρεμπέτικων με τα αμερικάνικα μπλούζ.
Από την μπάντα δεν υπήρχε εξαρχής καμία διάθεση τέτοια, ούτε από την Κιτσοπούλου, δλδ το κείμενομάλλονήταναπότους διοργανωτές.
Στην δε συναυλία, δεν παίχτηκαν μόνο ρεμπέτικα αλλά κ λαϊκά.
ΥΓ. Η συναυλία υπάρχει στο λινκ Νίκο, αλλά δεν νομίζω, όπως σε γνωρίζω, ότι θα την ευχαριστηθείς…
Μπάμπη μου, φυσικά και με ξέρεις καλά, δεν έχω σκοπό να παρακολουθήσω τη συναυλία. Απλά αναρωτιέμαι, μήπως κάποιος που ήδη την παρακολούθησε, θυμάται κάτι σχετικά με αυτό που ρωτάω (ρεμπέτικο – μπλουζ).
Υ.γ. οπωσδήποτε το κείμενο, όπως και τον τίτλο του, λογικά το έφτιαξαν οι διοργανωτές. Όμως, όταν κάποιος βλέπει «ρεμπέτικα: τα μπλουζ της Ελλάδας», αυτόματα θα συνδυάσει τα δύο είδη. Είναι επιθυμητό αυτό από την τραγουδίστρια και τους περί αυτήν;
Αν και ο Μπάμπης την γνωρίζει αρκετά καλά ,(συνεργάστηκαν πολλές φορές επί πάλκου) , η ερώτηση είναι τόσο προσωπική,που μάλλον η ίδια θα έπρεπε να σου απαντήσει.
Μιας και η συζήτηση περί Κιτσοπούλου παραθέτω ένα απόσπασμα από το άρθρο στο Lifo.
"Τραγουδάς κιόλας, μην ξεχνάμε αυτή την επιλογή που δεν την εγκαταλείπεις ποτέ.
Και το τραγούδι είναι ένας συνδυασμός πραγμάτων. Είχα μια άλφα φωνή, ξεχωριστή. Δεν είμαι τραγουδίστρια, είναι όμως πολύ παλιά αγάπη αυτή με τη μουσική. Είχα σχέση με όργανα, έπαιζα πιάνο, κιθάρες, στην οικογένεια υπήρχε μια μουσικότητα, ακούγαμε, σπουδάζαμε και παίζαμε μουσική. Ήμουνα, ας πούμε, η τραγουδίστρια του σχολείου, έκανα διαρκώς πρόβες, για να λείπω και από τα μαθήματα. Και έβλεπα εκεί μια αποδοχή που μου άρεσε.
Φεύγοντας από το σχολείο, επειδή είμαι και της νύχτας παιδί, μου άρεσαν αυτοί οι χώροι με τα άσματα και τον πόνο και τον έρωτα και ήθελα να είμαι εκεί, στο πάλκο, με τις πέρλες μου, να με κοιτάνε, να είμαι ερωτεύσιμη, κάτι σαν το παιδικό όνειρο που θέλεις να πάρεις Όσκαρ – παράλληλα ήξερα και αυτά τα τραγούδια. Στη Σαντορίνη γνώριζα έναν μπουζουκτζή και είπα «να έρθω να τραγουδήσω;». Έτσι ξεκίνησε, αλλά ήταν και ο τρόπος μου να διασκεδάσω, με έφτιαχνε αυτή η κατάσταση. Έχω τραγουδήσει σε γάμους Κινέζων, σε συνέδρια, σε πρωινά τουριστικά που χόρευαν χασαποσέρβικο με φωτιές, τα έχω κάνει όλα. Μου αρέσει να μπαίνω σε άλλους κόσμους, να τους παρατηρώ και να γίνομαι μέρος τους.
Μετά το ένα έφερε το άλλο και αυτή η ιστορία κρατάει χρόνια. Δεν θα ήθελα να πάω σε μια σκηνή και να εκμεταλλευτώ αυτό που είμαι ως ηθοποιός, ως συγγραφέας για να τραγουδήσω. Θέλω να είμαι σε άγνωστα μέρη που να μη με ξέρουν, σε κάτι πιο αυθεντικό, ως τραγουδίστρια. Δεν το θεωρώ βασικό μου επάγγελμα και δεν έχω κάτι να αποδείξω, έχω επίγνωση του τι είμαι. Το κάνω ως εκεί που με παίρνει, εκεί που νιώθω άνετα και είναι για μένα μια εκτόνωση."
