Μια παλιά εκπομπή για το ρεμπέτικο κτλ με το ιστορικό σχήμα της Θεσσαλονίκης, από το αρχείο της ΕΡΤ. Μπορείτε να τη δείτε εδώ.
‘’«ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΒΑΣΤΑΞΩ» σε μουσική και στίχους ΓΙΑΝΝΗ ΕΪΝΤΖΙΡΙΔΗ και ΓΙΟΒΑΝ ΤΣΑΟΥΣ, «ΤΟ ΚΟΥΤΣΑΒΑΚΙ» σε μουσική και στίχους του ΑΛΕΞΗ ΔΕΛΙΑ’’… ουδέν σχόλιο
‘’«ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΒΑΣΤΑΞΩ» σε μουσική και στίχους ΓΙΑΝΝΗ ΕΪΝΤΖΙΡΙΔΗ και ΓΙΟΒΑΝ ΤΣΑΟΥΣ, «ΤΟ ΚΟΥΤΣΑΒΑΚΙ» σε μουσική και στίχους του ΑΛΕΞΗ ΔΕΛΙΑ’’… ουδέν σχόλιο
2 λαθη σε μια προταση
Αυτες οι φοβερες ανακριβειες απο κρατικο καναλι
Mηπως το ΜΕΣ ΣΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΤΟ ΧΑΜΑΜ του Μπουρνελη δεν βγαζει ΜΑΤΙΙΙΙΙ…?
Μόλις είδα το θέμα. Φυλάω το λινκ για να δω την εκπομπή, γιατί μ’ ενδιαφέρει, αλλά ακόμη δεν την είδα.
Ωστόσο, μήπως βιάζεστε να κρίνετε αυστηρά; Έχω την εντύπωση ότι την εποχή που εμφανίστηκε το «Ρεμπέτικο Συγκρότημα Θεσσαλονίκης» ο Γιοβάν Τσαούς και ο Δελιάς ήταν μάλλον άγνωστοι δημιουργοί που είχαν μόλις αρχίσει να ανασύρονται από τη λήθη. Το λάθος είναι λάθος βέβαια, αλλά η σύγκριση με το πόσο γνωστό είναι σήμερα το σωστό είναι ίσως λίγο άδικη. Με τα δεδομένα της εποχής δε θα έλεγα ότι πρόκειται για φοβερές ανακρίβειες αλλά απλώς για λάθη.
(Ο μυστηριώδης Α. Κωστής, που μέχρι πρόσφατα θεωρούνταν ένα άπιαστο μουσικό φάντασμα, φαίνεται ότι μέσα στα τελευταία χρόνια έγινε ακριβώς γνωστό ποιος ήταν. Δεν έχω εμπεδώσει ακόμη τις καινούργιες πληροφορίες, οπότε προσωπικά εξακολουθώ να τον αντιμετωπίζω με κάποια απορία. Σε 20 χρόνια θα υπάρχουν ακροατές που δε θα ξέρουν καν ότι κάποτε δεν ήμασταν βέβαιοι αν ο Α Κωστής ήταν πραγματικό πρόσωπο ή ένα ψευδώνυμο χωρίς αντίκρυσμα, θα λένε “μα φυσικά, ο Α. Κωστής που γεννήθηκε τότε και πέθανε τότε”, και θα προσθέτουν “τι φοβερές ανακρίβειες έλεγαν τότε!”.)
Έτσι όπως το θέτει ο Περικλής είναι, παιδιά. Πριν λίγα χρόνια είχα ψάξει το θέμα της λογοκρισίας επί Μεταξά. Φυσικά με απασχόλησε και αυτό που λεγόταν ευρέως, ότι δήθεν η αστυνομία θορυβήθηκε με το δίσκο της Βαρβάρας (Τούντας, Γιοβάν Τσαούς κλπ.) και βιάστηκε να κατάσχει το δίσκο και να οδηγήσει σε δίκη πλήθος ανθρώπων της δισκογραφίας, φοβούμενη επειδή υπήρχε κόρη του δικτάτορα με αυτό το όνομα. Μετά από αρκετό ψάξιμο βεβαιώθηκα ότι δεν υπήρξε τέτοιο όνομα στη οικογένεια του Μεταξά. Όμως, δεν με άφηνε να κοιμηθώ μία σκηνή από λίγο παλαιότερη (2002) ταινία Γάλλου κινηματογραφιστή (“Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι”) που είχα παρακολουθήσει, με μία γηραιά κυρία να μιλάει για τον πατέρα της Ιωάννη Μεταξά. Στη διάρκεια της εμφάνισης φαίνονταν και οι τίτλοι “Βαρβάρα Μεταξά”, η κυρία όμως ήταν η Ιωάννα – Νανά Μεταξά (μετέπειτα σύζυγος Ευγενίου Φωκά), που σύντομα μετά την παραγωγή της ταινίας εγκατέλειψε τα εγκόσμια. Ξόδεψα το λιγότερο δέκα ώρες για να βγάλω άκρη, ξεκινώντας από τον παραγωγό της ταινίας, με δεκάδες τηλεφωνήματα στην ΕΡΤ (ήταν συμπαραγωγή), για να μάθω ότι την λανθασμένη πληροφορία την έδωσε στην ΕΡΤ γνωστός ερευνητής. Στην έρευνά μου απλά αναφέρω “η Ιωάννα Ευγενίου Φωκά, κόρη του δικτάτορα, θυμάται …”. Όσο πιό πίσω πηγαίνουμε στην έρευνα, τόσο περισσότερα λάθη εμφανίζονται.
Απίστευτα χρήσιμη πληροφορία δίνεις Νίκο! Και εγώ όπως πολλοί άλλοι είχα την εντύπωση ότι η Βαρβάρα ήταν όντως κόρη του Μεταξά και για αυτό θίχτηκε…
¨Αρα η Βαρβάρα ενόχλησε τα “ήθη” και όχι την οικογένεια του Μεταξά.
το οποίο ισχύει μέχρι σήμερα χωρίς ελπίδα να αλλάξει…
Άσʼ τον μπάτσο, Μάνθο, πια…
Κώστας Τζοβένος, 1932
Έχουμε συζητήσει και παλιότερα το θέμα της “Βαρβάρας”, [b][u]εδώ.[/b][/u]
Καμιά από τις δυο κόρες του δεν λεγόταν Βαρβάρα, αλλά το τραγούδι ενόχλησε γιατί σχεδόν φωτογράφιζε τη μια από αυτές, τη Λουλού, και - ως γνωστόν - όποιος έχει τη μύγα (ο μπαμπάς δικτάτορας, στη συγκεκριμένη περίπτωση) μυγιάζεται.
Δεν ξέρω βέβαια αν θα βρεθούν τα πρακτικά της δίκης αυτής και ποιες πληροφορίες μπορούμε ακόμα να μάθουμε.
Προς το παρόν πάντως, έχουμε στη διάθεσή μας την αφήγηση του Περπινιάδη από τη “Ρεμπέτικη Ιστορία”, του Χατζηδουλή.
Τώρα έχουμε και ηχητικά ντοκουμέντα, βλ. εδώ.
Για το ορθόν:
Quod non est in actis, non est in mundo…
φοβερή η φωνή του στελλάκη, οικεία η άρθρωσή του από τα τραγούδια και οι εκφράσεις άλλο πράγμα!
Τα λέει όμως διαφορετικά από τον Βλησίδη (Όψεις του ρεμπέτικου), απ΄ όπου έγραψα τα στοιχεία στο #14 μου. Εκτός από τους Τούντα κα Λαμπρόπουλους, προσήχθη και ο Στελλάκης, αφού βέβαια ήταν ο μόνος καλλιτέχνης που χρησιμοποίησε στίχο. Αυτό το θυμόμουν, βέβαια, αλλά μου διέφυγε στο #14. Επίσης, εκτό από τους δισκοπώλες (που σίγουρα πρέπει να προσήχηθησαν αφού πριν τη δίκη έγιναν κατασχέσεις) κουβαλήσανε και απλούς χρήστες, καφετζήδες και γραμοφωνατζήδες, που ο Βλησίδης δεν το λέει.