Ίσως μερικοί τους γνωρίζετε, εάν όχι, σας προτείνω να το κάνετε. Δύο κιθάρες και ένα κοντραμπάσο παίζουν ρεμπέτικα και παραδοσιακά. Ο ήχος τους, τα παιξίματά τους και οι φωνές, έχουν δέσει φοβερά και τα παιδιά προτείνουν κατά τη γνώμη μου ένα φαινομενικά λιτό αλλά ουσιαστικά δεξιοτεχνικό και μουσικά υπερπλήρες ηχητικό αποτέλεσμα. Ακούστε:
1 «Μου αρέσει»
δεν τους ειχα ξαναδει,φοβεροι!!!μπραβο στην κοπελα,ετσι πρεπει να παιζει η κιθαρα,τα γεμισματα απο το κοντραμπασο δεν παλευονται!
Είναι η “γνωστή” Θεοδώρα Αθανασίου… Δυστυχώς δεν γνωρίζω τα ακριβή ονόματα των άλλων μελών…
Τα ονόματα των υπολοίπων μουσικών αναφέρονται στο σύνδεσμο, αλλά δεν τους γνωρίζω. Η Θεοδώρα δεν χρειάζεται εισαγωγικά στο “γνωστή”!
Έχεις δίκιο Νίκο για τα ονόματα των παιδιών δεν το είδα. Ε, τα εισαγωγικά τα έβαλα εννοώντας για όσους ακούνε ρεμπέτικα και παραδοσιακά.
όντως το σχήμα είναι απολαυστικό, με ωραίο ήχο και δουλεμένες ενορχηστρώσεις. επιτέλους η κιθάρα παίρνει τον σολιστικό ρόλο που είχε κάποτε. όσο όμορφο είναι να τους ακούς με κλειστά μάτια, άλλο τόσο είναι όταν αρχίζει ο χορός!
μπάμπη, η πλάκα είναι πως (αντίστροφα από εσένα), την θεοδώρα την γνώρισα από τον αργύρη και τον κώστα. χρόνια δεμένο και κεφάτο ντουέτο με ανεξάντλητο ρεπερτόριο.
Ρε, αυτοί είναι σούπερ!! Ακούστε και τα άλλα τραγούδια εκεί δίπλα. Πού είναι η έδρα τους;
Δύο παρατηρήσεις:
- Τα τελευταία χρόνια εμφανίζονται όλο και περισσότεροι καλοί, ενδιαφέροντες και ψαγμένοι κοντραμπασίστες, με πεδίο πολύ πέρα από το καθιερωμένο για το όργανο (κλασική και τζαζ).
- Επίσης, τα τελευταία χρόνια τα περίφημα «παντρέματα» (τι καραμέλα κι αυτή!) γίνονται όλο και ουσιαστικότερα. Υποθέτω ότι αυτοί οι τρεις δεν έχουν αυστηρά και αποκλειστικά ρεμπέτικη ή λαϊκή ή παραδοσιακή μουσική παιδεία, μάλλον από αλλού πρέπει να προέρχονται, αλλά αυτό που παίζουν είναι γνήσιο, καθαρό, και συνάμα σύγχρονο. Και φυσικά καλό.
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 16:44 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 16:41 —
Τώρα είδα και το σλόγκαν στην ιστοσελίδα τους. «Δύο κιθάρες κι ένα κοντραμπάσο τραγουδούν τη μουσική της πόλης του χθες στο σήμερα»: Ακριβώς!!
Έχω να καταθέσω ότι ξεσήκωσα μια παρέα να πάμε την Πέμπτη να τους ακούσουμε στους Θεσσαλούς, και φάγαμε πόρτα. Το μαγαζί ήταν γεμάτο.
Οι Θεσσαλοί είναι ένα καφενείο με εντελώς χαμηλό προφίλ, φιλικό προς τον χρήστη. Ήταν τουλάχιστον. Το να σε διώχνουν παραπέμπει σε συμπεριφορές δεν ξέρω ποιου χαΐστικου κλαμπ. Το να πρέπει να κάνεις κράτηση δεν είναι χαΐστικο, αλλά πάντως απάδει προς το στυλ που καλλιεργεί το συγκεκριμένο μαγαζί. Θέλω να πω, όταν ο μεζές της ρακής είναι ό,τι βρεθεί, όταν το ντουμάνι παίζει αγκωνιές με την τηγανίλα, όταν η μουσική είναι σκοπίμως χωρίς ενίσχυση και δύσκολα ακούγεται, όταν το μαγαζί είναι κρυμμένο κάτω από μια γέφυρα σε κάποια αχαρτογράφητη περιοχή της Αθήνας (όλα αυτά μου είναι ευχάριστα και τα προτιμώ), και δεν υπάρχει πρόβλημα γιατί όλα λύνονται με καλή καρδιά και χαλαρή διάθεση, ε τότε και τρεις όρθιοι κάπου θα χωρέσουν. Άμα τους διώχνεις διαψεύδεις όλα τα υπόλοιπα.
δυστυχώς κάπως έτσι είναι τα πράγματα… θυμάμαι αντίθετα την συναυλία του μπακιρτζή τον σεπτέμβρη που είχε γίνει στον δρόμο. αλλά εκεί ήταν το ανάποδο, όλοι όρθιοι ή οκλαδόν, με ενίσχυση που όμως πάλι δεν άκουγες τίποτα λόγω κακής ποιότητας ηχητικών. μέση λύση δεν υπάρχει;
πάντως όποιος μπορέσει ας πάει να ακούσει τους γιούφ (από νωρίς).
Κοίτα, εγώ θέλω να πάω. Αλλά αν η λύση είναι να κάνω κράτηση και να πάω και νωρίς νωρίς να τσεκάρω αν μ’ έχουν βάλει πρώτο τραπέζι πίστα, ε όχι. Υπάρχουν άλλα μαγαζιά να πουλήσω μούρη ελληνική. Τα οποία σε γενικές γραμμές έχω επιλέξει να αποφεύγω. Και αν καμιά φορά πάω, επειδή θέλω πολύ να δω αυτό που παίζει, θα πάω με τη συνειδητή απόφαση ότι ξεφεύγω από τις συνήθεις επιλογές μου για κάποιον ειδικό λόγο, και προφανώς αποδέχομαι τους όρους του μαγαζιού.
Κάποια μέρα θα παίξουν κι αλλού.