Πολύ ωραία τα λές, Άρη και αλίμονο αν στη ζωή μας τα πάντα έμεναν στατικά. Όλα αλλάζουν αλλά δεν μπορείς να μήν εκφράζεσαι και να κρατάς πισινή διότι μπορεί κάποτε, αργότερα, κάτι να αλλάξει που να σε κάνει να αναθεωρήσεις μιάν μέχρι τότε άποψή σου. Και να είσαι σίγουρος ότι αν κάτι τέτοιο συμβεί σχετικά με το Στέλιο Βαμβακάρη και αλλάξω γνώμη δεν θα αισθανθώ άσχημα αλλά υπέροχα, είναι άσχημο να μην έχεις θετική γνώμη για κάποιον που όχι μόνο έχει ένα τέτοιο όνομα αλλά κυρίως τέτοιες εμπειρίες.
Οι πραγματικά μεγάλοι οργανοπαίχτες έχουν πάντοντε ένα υψηλό στάνταρ επίπεδο παιξίματος.Ενα αδιάφορο και χαμηλού επιπέδου παίξιμο εαν επαναληφθεί παραπάνω απο 2-3 φορές,είναι σημάδι αδυναμίας και ανεπαρκούς γνώσης του οργάνου.Ολα αυτά βέβαια κατά την ταπεινή μου άποψη.
Το κακό με τον Στέλιο είναι ότι στ αλήθεια είναι δύσκολο να τον πετύχεις στην “στιγμή” του γιατί είναι
ενας παίχτης ιδιόμορφος.
Η τωρινή του αναζήτηση με τα blues τον έχει βάλει σε παράξενα κανάλια αυτοσχεδιασμού που ακόμα δεν έχουν πάρει την οριστική τους μορφή (ίσως να μην γίνει ποτέ)παρα ταύτα έχει δείξει τις μεγάλες του συνθετικές ικανότητες με το “Ξεκινάει τ αρχοντολόι” το “Πέθανε ο Αριστείδης” “Τα μάρμαρα της πόλης” “Να μαι απο καμμιά μεριά” “Απονα μάτια”
Το καταπληκτικό “Φονικό” με την Μπέλλου και άλλα πάρα πολλά που δεν έχει νόημα να απαριθμήσω.
Στην παρουσία του στην σκηνή κάνει ότι γουστάρει
και αν χρειαστεί βγάζει σαν “εργάτης” όλη νύχτα γλέντι , όταν θέλει να παίξει ζόρικα παίζει ζόρικα
και δεν τον φτάνει κανένας , ξέρει τ ανοιχτά ξέρει τα ντουζένια και σου “κόβει” τα γόνατα.
Στο ρεμπέτικο είναι καθηγητής Πανεπιστημίου , μην το συζητάτε, φτάνει να θέλει και στον Μάρκο έχει copyright , ζει μέσα του ο Μάρκος.
Η παρουσία του στην Υδρα ήτανε στ αλήθεια μετριότατη για λόγους που καλύτερα να μην τους συζητήσουμε εδώ, ειναί γνωστό τι τον “χαλάει” .
Δεν ξέρω αν θα έχουμε την τύχη να τον πετύχουμε στην καλή στιγμή αλλά αν γίνει θα είναι ξεκάθαρο για ποιό πράγμα μιλάω.
Τα κουρδίσματα που λέτε είναι πιά ανεφάρμοστα για δύο λόγους , πρώτον αφορούν συγκεκριμένες τονικές περιοχές ανα δρόμο και δίνουν τα περίφημα “ανοιχτά” που με την υπόλοιπη ρε-λα-ρε ορχήστρα δεν κολάνε εύκολα (θέλει τέχνη στο κοπάνημα για να μην είναι μαλακία) και δεύτερον δεν μπορείς πάνω στην εξέλιξη της φάσης ούτε να έχεις τρία μπουζούκια αλλιώς κουρδισμένα ούτε να αλλάζεις κούρδισμα στο 'ργανο κάθε δέκα λεπτά , εδω κάνουμε αμάν για να κουρδίσουμε σωστά όλοι μαζί με δεκαπέντε κουρδιστήρια τελευταίας τεχνολογίας.
Δεν νομίζω πάντως ότι θα ανακαλύψουμε την Αμερική ακόμα κι αν τα μοιραστεί μαζί ο Στέλιος η ο Μιλάνος.
"
Χωρίς να τίθεται κανένα θέμα γνώσεων, μουσικότητας, ταλέντου ή δεξιοτεχνίας ούτε για τον Στέλιο Βαμβακάρη ούτε βεβαίως για τον Παπαδόπουλο νομίζω ότι αν “βαριούνται” ή παίζουν καλά μόνο όταν γουστάρουν καλύτερα θα ήταν να παίζουν μόνο τότε, γιατί αλλιώς προσβάλλουν το κοινό τους.
Απορώ καμιά φορά με το “κέφι” των καλλιτεχνών που κάθε μέρα καλούνται να ψυχαγωγήσουν εμάς. Πραγματικά τα ψυχικά τους αποθέματα πρέπει να είναι μεγάλα.
Παρόλαυτα νομίζω ότι αν θέλεις να είσαι αναγνωρισμένος καλλιτέχνης αν μη τι άλλο ωφείλεις να σέβεσαι το κοινό σου κάθε φορά που εμφανίζεσαι κάπου. Και να σέβεσαι το κοινό σου για μένα σημαίνει κυρίως σοβαρές επιλογές στο “πού” και με “ποιούς” εμφανίζεσαι.
Αν θέλεις “να παίζεις όποτε γουστάρεις” ή να μην είσαι “παντός καιρού” καλύτερα να αποφεύγεις να εμφανίζεσαι εκεί που δεν θα γουστάρεις να παίζεις και είναι εμφανέστατο ότι το κάνεις μόνο και μόνο για την κονόμα.
(Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/ην isaac 10 Νοέμβριος, 2005)
Ποιά κονόμα ?
Μιλώντας για το Στέλιο σου λέω ότι μιλάμε για την επιβίωση γιατί ακριβώς δεν κάνει αυτό που λες.
Τελοσπάντων ο Στέλιος είπαμε ότι είναι σε μια φάση συγκεκριμένη και ιδιόμορφη και αν θες να τον ακούσεις πρέπει να έχεις μια άλφα υπομονή αλλιώς πας στο Μέγαρο και ακούς αφιέρωμα στον Τσιτσάνη χωρίς εκπλήξεις και με 17 καλοκουρδισμένα μπουζούκια.
Λυπάμαι αλλά ο κάθε ένας ας έχει τη γνώμη του. Δεν τον ξέρω τον άνθρωπο, αλλά η παρουσία του και μόνο σ’ αυτή την αλγεινή εκπομπή της Σεμίνας (είτε ήταν για επιβίωση είτε για κονόμα δεν μ’ ενδιαφέρει) ήταν διασυρμός για τον Στέλιο Βαμβακάρη. Όσο για το Μέγαρο είναι θέμα γούστου και φάσης. Εγώ έχω πάει πριν 2 χρόνια και έχω ακούσει Νταράλα με 27 μπουζούκια και δεν μου άρεσε.(δυό ταξίμια, ένα του Καραντίνη κι ένα του Πάππου ήταν…όλη η βραδυά).
Το εντυπωσιακο σ’αυτο το αφιερωμα για τον Τσιτσανη ηταν οτι ηταν 17 η 27(δεν θυμαμαι ποσα)μπουζουκια και δεν ακουστηκε ουτε ενα φαλτσο.Οι ανθρωποι ειχαν λιωσει στην προβα!Βεβαια αυτο δεν αντικατοπτριζε την καριερα του Τσιτσανη.Προσωπικα θα θελα να ακουσω μια κιθαρα και δυο μπουζουκια τριχορδα να παιζουν τα τραγουδια του Τσιτσανη(με ταξιμια και αυτοσχεδιασμους της στιγμης).Ομως το αποτελεσμα ηταν τελειο ακουστικα οποτε η συγκριση μου φενεται ατυχης.Τελος παντον,ειμαι της γνωμης πως ηταν ενα ατυχες αφιερωμα και τιποτα αλλο.Αλοιμονο αν κριναμε τον Στελιο Βαμβακαρη απο μια εκπομπη!
Παναγιώτη, αναφέρεσαι στο αφιέρωμα του Νταλάρα πριν από μερικά χρόνια;
Και λοιπόν τί έγινε αν “δεν ακούστηκε ούτε ένα φάλτσο”; Αυτό εννοείς όταν λες τέλειο ακουστικά;
Και η μουσική που έπαιζαν δεν ήτανε δα και τόσο σόι -για να είμαι ευγενής-, δεν έχει σημασία; Το ότι οι ερμηνείες του πανταχού παρόντος και τα πάντα πληρόντος Νταλάρα ήτανε… αυτές που ήτανε, αλλά και των άλλων ερμηνευτών (πλην ίσως μερικών κομματιών της Τσαλιγοπούλου και του Ανδρεάτου) δε μετράει;
Γνώμη μου.
Τα ίδια και χειρότερα είδαμε πιο πρόσφατα στο ατυχές αφιέρωμα στο Μάρκο στη Σύρο, πάλι από το Νταλάρα (ρε παιδί μου…).
Πάλι γνώμη μου.
Μία από της καλές εμφανίσεις του Στέλιου ήταν σε μια παλιά εκπομπή του Κουνάδη “εις ανάμνησιν στιγμών ελκυστικών”.
Πανο,βλεπω οτι συμπαθεις τον Νταλαρα!
Εγραψα πως θα μου αρεσε περισσοτερο να ακουσω δυο τριχορδα και μια κιθαρα να παιζουν τα τραγουδια του Τσιτσανη.Αναφερθηκα μονο στον ηχο και οχι στο γενικο κλιμα που επικρατουσε στο Μεγαρο.Το αφιερωμα ηταν ευηχο(οι ερμηνειες του Νταλαρα μου αρεσανε)-οι μουσικοι ηταν στημενοι.Οσο για το αφιερωμα για το Μαρκο στη Συρο διαφωνω
Το αφιέρωμα που έγινε στη Σύρο ο Νταλάρας τα χαλάει όλα. Τα υπόλοιπα είναι συγκλονιστικά κατά τη γνώμη μου.
Ρε παίδες,
εντάξει, δε λέω, καλός ο Νταλάρας, αλλά καμιά φορά γίνεται ολίγον μαϊντανός. Συγκλονιστικές για μένα οι παλιότερες δουλειές του, ειδικά οι συνεργασίες του με Λοΐζο. Ωραία φωνή, αλλά δε μπορείς να ερμηνεύεις με το ίδιο ύφος κάθε κομμάτι που θα σου λάχει. Και δε μπορείς να είσαι η Αυθεντία και η Πηγή Άπειρης Σοφίας και Γνώσης επί παντώς θέματος.
Εν ολίγοις, δε κάνουν όλοι για όλα…
Παναγιώτη, σε άρπαξα από τη μούρη ε; Ε, φταίει φαίνεται η γνώμη που έχω για το θέμα “μπουζούκια και Μέγαρο”… Συγχώρα με.
Για το αφιέρωμα στη Σύρο: όποιο κομμάτι ερμήνευσε ο Νταλάρας ήταν τραγικό… Θα συμφωνήσω εν μέρει με το Τάσο, με την έννοια πως υπήρχαν και κάποιες ερμηνείες πχ του Στέλιου που μου άρεσαν.
Αλλά το όλο κλίμα ρε παιδί μου… Βλέπω και γω μια αφίσα με μια τεράστια μουτσούνα του Νταλάρα και το όνομά του πάνω πάνω, και κάτω κάτω σε μιαν άκρια, παρεπιπτόντως δηλαδή, μια φωτό του Μάρκου “αφιέρωμα στο Μάρκο Βαμβακάρη”… οκ… Και μετά βλέπω μια συνέντευξη του με τον Πολίτη, στην οποία είπαν 2 πράγματα για τη συναυλία, και μετά η κουβέντα περιορίστηκε στο μοτίβο “… Εφέτος το χειμώνα θα τραγουδάω στο τάδε μαγαζί με τον Μαζωνάκη στη λεωφόρο τάδε (ή όπως λένε αυτόν με τον οποίο τραγούδησε σε κάποιο μαγαζί εκείνο το χειμώνα) …”
Καλή σας μέρα.
Κι εγώ λεω καλός μεν ο Νταλάρας αλλά για ρεμπέτικα κάτι μου κάθετε στραβά. Έχω όλα cd του σχετικά με τα ρεμπέτικα που χει πει και δεν πολυλένε. Το αφιέρωμα στον Βαμβακάρη το έχω φυσικά και μόνο τα τραγούδια του Στέλιου ακούω απο κει.
Για τον Νταλαρα πιστευω πως εχει τρομερη μουσικη αντιληψη.Και επισης πιστευω πως ξερει να προσαρμοζει τη φωνη του πολυ καλα(δεν εχει την τελεια φωνη οπως λεει ο ιδιος).Προσωπικα εμενα μ’αρεσουνε τα ρεμπετικα απ τον Νταλαρα.Τελος παντων το αφιερωμα στη Συρα ητανε του Στελιου οντως.Ο Νταλαρας μου αρεσε μονο στο ταξιμακι για το "Σκυλα μ’εκανες και λιωνω
Θα συμφωνήσω με το Γιώργο Σταυρακέλλη και τον Ισαάκ(ευχαριστώ για τις φωτο) και θα προσθέσω τα εξής:
1.Ε,όχι και στην ψάθα οι απόγονοι σπουδαίων καλλιτεχνών,που δεν έχουν ανάγκη να δουλέψουν γιατί τους ζουν οι μπαμπάδες τους!!!
2.Γιατί τότε ο Στέλιος ζητάει 2 εκατομμύρια να εμφάνιστει?Γιατί προσέχει που εμφανίζεται?γιατί ακρίβυνε το βλήτο ή γιατί έχει “φύγει”?
3.Και πάνω απ όλα,γιατί στη τελική ποσώς μ ενδιαφέρουν όλα τα άλλα, αν τα παιδιά του δε διαφυλάξουν το έργο του Μάρκου τότε ποιός?
Γιατί ποιός θεωρείτε ότι έδωσε άδεια στο κακέκτυπο του Μπομπ Μάρλευ να βγάλει τα μάτια της Φραγκοσυριανής?Λες και δεν μας έφτανε όσο της τα χουν βγάλει ως τώρα.
Εμ,τι να περιμένεις από κάποιον ο οποίος για κάποιο λόγο έχει την ανάγκη να παίζει blues με το μπουζούκι και να αισθάνεται ότι είναι στο Μισισσιπή.Ξύπνα!Ο Μάρκος Σύρα γεννήθηκε κι εσύ από εκεί βαστάς λεβέντη μου…
Αντε γιατί,άντε μη το χοντρύνω κι άλλο με τον κομπλεξισμό που διακρίνει τους περισσοτέρους…
Το μπουζούκι όμως μουσικό όργανο είναι και πιστεύω ο καθένας μπορεί να παίξει ότι θέλει. Καλό η κακό έτσι είναι.
Ο Στέλιος πιστεύω δεν θέλει να μείνει μόνο συνεχιστής του Μάρκου, θέλει να παρουσιάσει και κάτι δικό του.
Και το τραγούδι που ανάφερες λέει “σ’ενα μπαρ του Μισισσιπή ένας νάύτης απ’ τη Σύρα”
“…αν τα παιδιά του δε διαφυλάξουν το έργο του Μάρκου τότε ποιός? …”
Αναστασία, είπες σοφή κουβέντα…
“…αν τα παιδιά του δε διαφυλάξουν το έργο του Μάρκου τότε ποιός? …”
Αναστασία, είπες σοφή κουβέντα…
δηλαδή η σοφία εκεί που βρίσκεται;; το ζήτημα της διαφύλαξης του έργου ενος δημιουργόυ επαφύεται στα παιδιά του;; ακόμα και εκει κληρονομιά…;
Η σοφία βρίσκεται στο ότι όταν βλέπεις ότι όλοι γύρω σου σκυλεύουν την κληρονομιά του πατέρα σου, οφείλεις αν μη τι άλλο να την υπερασπιστείς και όχι να την εκθέτεις…Δικαίωμα του καθενός είναι να παίζει όποτε του κάνει κέφι, όπως δικαίωμά του είναι να ψάχνεται με το μπουζούκι και στα μπλουζ και στην εκκλησιαστική μουσική άμα του αρέσει…Αλλά έχουμε και υπόλοιποι δικαίωμα να βλέπουμε με “λίγη” ενόχληση τη ρέγκε φραγκοσυριανή…
Δεν ήξερα πως ο Στέλιος “ψάχνεται” τόσο πολύ στο μπλουζ. Ένα πράγμα είναι να παίζεις μπλουζ, και άλλο πράγμα να ανακατώνεις διαφορετικά πράγματα και να φτιάχνεις μυστήρια αμαλγάματα. Ίσως γι’αυτό έχει τραβήξει άλλο δρόμο, για να κάνει κάτι το διαφορετικό, το οποίο δε σηκώνει σύγκριση, αν ξεφύγει από τη βαρειά σκια του πατέρα του…
Θα συμφωνήσω με το Γιώργη. Αν είναι ρε παιδιά, να αρχίσουμε μουσικές αναζητήσεις του τύπου φραγκοσυριανή κλάμπ μιξ-μπιτάκι και συννεφιασμένη κυριακή λάτιν… 
Δεν είμαι πουριτανός, αλλά αν και η μουσική δεν σηκώνει αυστηρές οριοθετήσιες, όλοι συμφωνοιύν πως άμα τραβήξεις κάτι πέρα από μια ευρεία περιοχή πολύ απλά έχεις περάσει σε κάτι “άλλο”.
Δεν είναι ρεμπέτικο. Τί να κάνουμε…