SORRY PAIDIA …“ERWTOKRITO”…HTHELA NA PW…!!!
Παρόλο που η μουσική μου ανεπάρκεια είναι τελεσίδικη, θα ήθελα να σχολιάσω μια φράση που ξεφεύγει των ορίων της μουσικής κουβέντας.
Λέει ο ΚΚ (με τον οποίον γενικά συμφωνώ): “Ενα άσμα, όταν επανεκτελεσθεί, πρέπει αυτός που κάνει το ρημάδι το εγχείρημα, να προσπαθήσει να αποδώσει τα ίδια συναισθήματα.”
Εδώ διαφωνώ. Για να έχει νόημα μια επανεκτέλεση, θα πρέπει να μεταφέρει ΣΗΜΕΡΙΝΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ στον ακροατή της ΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΠΙΣΤΗ ΣΤΟ ΗΘΟΣ του πρωτότυπου. Έτσι, η στείρα μίμηση (π.χ. Αγάθωνας, Γκολές, Αθηναϊκή Κομπανία κλπ) δεν έχει κανένα απολύτως νόημα σήμερα. Είχε νόημα το 75 και το 80 που οι πρωτότυπες ηχογραφήσεις δεν ήταν προσβάσιμες από τον πολύ κόσμο, οπότε η απευθείας μεταφορά του αρχικού ύφους/ήθους ήταν απαραίτητη για κατ’ αρχήν πληροφοριακούς λόγους. Σήμερα, οφείλεις να πεις και κάτι δικό σου (π.χ. Cafe Aman Amerika, Πιλαλί) για να σε ξανακούσει ο άλλος.
Συμφωνώ, αλλά τότε δεν θα μιλάμε για επανεκτελέσεις αλλά για διασκεύες. Κάποιες από τις οποίες είναι αξιοπρόσεκτες έως πολύ καλές.
Πράγματι, ο πιθηκιμός των “κομπανιών” του '70 και του '80 (αλλά και του ‘90) έχει πάρει την κατιούσα από καιρό.
Ο κόσμος δεν έλκεται από την απλή αναπαραγωγή του αυθεντικού ήχου. Στο κάτω κάτω, αυτοί που γουστάρουν αυθεντικό ήχο ακούνε το πρωτότυπο, έτσι δεν είναι; Aς είν’ καλά τα MP3. Ολος ο κόσμος μπορεί αν το θέλει να έχει τα πάντα πλέον!
Σήμερα, κάτι δικό του λέει ο Βαγγέλαρος ο Κορακάκης και μερικοί ακόμα.
Είμαι εντελώς ανύπαρκτο πρόσωπο!
Παιδιά, παρόλον ότι τελικά συμφωνούμε… διαφωνούντες θα ήθελα να ξεκαθαρίσω κάτι: Οι μουσικές σπουδές δεν περιορίζονται μόνο στο να μάθει κάποιος λ.χ. τη δομή συγχορδιών, τους δρόμους, να διαβάζει παρτιτούρα, να μάθει αρμονία κ.λ.π. Είναι ένα μόνο μέρος της μουσικής παιδείας. Και μακάρι να υπήρχε κάποιο σημείο που να μπορούσε ο καθένας μας να πει “Τι ωραία! Εχω φτάσει στο τέρμα των σπουδών και δεν υπάρχει κάτι άλλο να μάθω”. Μουσική παιδεία είναι και η ακρόαση των αυθεντικών εκτελέσεων, είναι και η ακρόαση κακών “διασκευών” (για να ξέρουμε τί ν’ αποφεύγουμε), είναι και η γνώση του τρόπου ζωής των ρεμπετών, το να ξέρει κανείς τον τρόπο σύνδεσης κάθε μουσικής με τα κοινωνικοοικονομικά δεδομένα της τότε εποχής κλπ. Κι ασφαλώς όσο πιο σφαιρική γνώση του αντικειμένου έχει κάποιος τόσο το καλύτερο.
Υπάρχει επίσης σε κάποιους η εντύπωση ότι οι μεγάλοι του ρεμπέτικου γεννήθηκαν μ’ ένα μπουζούκι στο χέρι και με το έμφυτο ταλέντο τους άρχισαν να παίζουν από τα γεννοφάσκια τους. Ας ανατρέξουν λίγο στις βιογραφίες τους για να δουν ότι όλοι οι μεγάλοι είχαν από ένα ή περισσότερους δασκάλους από τους οποίους έμαθαν τα μυστικά της μουσικής.
Προς @Grigoris_Maninakis: “PROSWPIKA EIXA TETOIES EMPEIRIES AKOMH KAI SE APLA PRAGMATA OPWS PX TO PWS PREPEI KANEIS NA PAIZEI KITHARA AKOMPANIARONTAS REBETIKA TRAGOUDIA…!!” Ώστε είναι τόσο απλό πράγμα το να ακομπανιάρεις με την κιθάρα ρεμπέτικα τραγούδια; Να μου επιτρέψεις να σου πω ότι ο κιθαρίστας έχει πολύ πιο δύσκολη δουλειά σε μια ορχήστρα από οποιονδήποτε άλλον και πρέπει να είναι πολύ πιο καταρτισμένος από πολλούς άλλους οργανοπαίχτες αν θέλει να ενεργεί ως ο συνδετικός κρίκος μεταξύ τους. Ευχαρίστως να το συζητήσουμε αν διαφωνείς μαζί μου αλλά σε άλλο topic γιατί δεν είναι του παρόντος.
Διαφωνόντας με ολους ΣΥΜΦΩΝΩ! Ιδιαίτερα δε με τον Φραγκίσκο Φέρρη που και γνωρίζει τον Θανάση Μπαγιόκο και ξέρει ότι είναι επαγγελματίας…
Από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλλα!
Την έκανα πάλι τη μ…κία μου, σόρρυ Μπαγιόκο!!! Στο τέλος θα με βγάλετε και μαστούρη… Όσο γιά τον Γρηγόρη (θ’ απαντήσω εγώ… γιά πάρτη του), όχι, δε νομίζει πως είναι απλό πράγμα να συνοδεύεις ένα ρεμπέτικο με μιά κιθάρα, απλώς είναι εξαιρετικά μετριόφρων. Μην ξεχνάς πως ως Ελληνοαμερικάνος, την παράδοση του Κατσαρού την έχει φάει με το κουτάλι.
Τέλος, Αυτά τα τρία τελευταία “πόστινγκς” (ΚΚ(ΤΜ), Φραγκίσκος, Μπαγιόκος) υπήρξαν κατά τη γνώμη μου αποφασιστικά.
Ουφ… Μπερδεύτηκα πάλι!.. 
Καταρχάς ο ΚΚ(ΤΜ) παραθέτει 3 τοποθετήσεις και μια ενδιάμεση (την Δ). Αυτή δεν την καταλαβαίνω… Τί είναι τα τετράχορδα, τα πεντάχορδα και τα συναφή;
Τελικά πού καταλήξαμε; Στην Α τοποθέτηση; Ότι δεν υπάρχουν δρόμοι; Αν είμαστε στη Β, τότε ποιά είναι τα “διακριτά χαρακτηριστικά τους” από την δυτική μουσική;
Ο Νίκος Πρέζας λέει κάτι διαφορετικό, αλλά πολύ ενδιαφέρον! "Ta onomata Ousak, Hitzaz klp anaferonte protistos sta makams, ta opia den mporoun na pehtoun en geni
apo sigerasmena organa opos to mpouzouki. Etsi einai evlogo na rotisi kaneis giati oi mousikoi dromoi hrisimopoioun onomata pou kanonika simvolizoun makams. Kitontas omos to vivlio tou Mavroeidi gia tis mousikes klimakes ton laon tis Anatolikis Mesogiou, einai fanero oti oi perisoteroi dromoi akolouthoun tin idia anaptixi me to sinonomato makam (diladi p.x. tonos-imitonio-tonos klp) alla eno stin araviki pousiki iparhi mia plithora diaforetikon typon tonon kai imitonion, stin “ditiki” mousiki logo tou sigerasmou ehoume ena typo imitonio kai ena typo tonou (= dio imitonia).
Profanos i onomatologia ton mousikon dromon einai
empnevsmeni apo ta antistiha makams, alla dedomenou oti stin rempetiki mousiki hrisimopioume(kalos i kakos!) sigerasmena organa, nomizo prepei na diefkrinizoume oti milame gia klimakes pou den einai makams. Me vasi afto to haraktiristiko mporoun na haraktisistoun os minor or major analoga me to ti einai i triti nota tou dromou."
Ουσιαστικά αναιρεί αυτό που κάπου εδώ είχα διαβάσει “oti allo dromoi kai allo klimakes” και καταλήγει στο ότι οι δρόμοι (οι ελληνικοί) είναι είδος κλίμακας (αν έχω καταλάβει σωστά). Αν αυτά ισχύουν (και μου μοιάζουν αρκετά λογικά, χωρίς όμως να ξέρω) τότε δεν θα πρέπει να υπάρχει πρόδλημα στην εφαρμογή της δυτικής θεωρίας στην ρεμπέτικη μουσική. Και αφού η ρεμπέτικη μουσική είναι συγκερασμένη, ίσως να μην πρέπει σε πρώτη φάση να ασχολιτηολυμε με τα μακάμια και την ασυγκέραστη μουσική…
Και κάτι άλλο. Φέρρη, αν όπως λες “ΣΗΜΕΡΑ, ΟΛΗ Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΠΟΡΕΙ ΑΝΕΤΑ ΝΑ ΜΕΛΕΤΗΘΕΙ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΗ ΔΥΤΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ” τότε γιατί δεν δέχεσαι τη διάκριση των δρόμων από το Θανάση σε μαντζόρε, μινόρε και μεικτούς;
Ακόμα κάτι. Όταν λες όλη η μουσική, εννοείς προφανώς και την ασυγκέραστη… Αυτό όμως μου φαίνεται περίεργο. Η συγκερασμένη μουσική έχει συγκεκριμένους κανόνες, είναι αυστηρή και σφιχτά δομηνένη. Η ασυγκέραστη μου μοιάζει πιο …“χύμα” και γι αυτό κατά τη γνώμη μου δεν μπορεί να τιθασευτεί σε φόρμες και κανόνες της συγκερασμένης…
Και σχετικά με την ικανότητα της θεωρίας της δυτικής μουσικής να ερμηνεύσει και να βοηθήσει στην κατανόηση όλων των μουσικών, θα 'θελα να μεταφέρω (με κάθε επιφύλαξη) αυτό που μου λέει καθημερινά ο δάσκαλός μου (φανατικός της κλασσικής μουσικής παιδείας σε σημείο να είναι μονόπλευρος…). Μου λέει λοιπόν, ότι πολλά πράγματα τα οποία γίνονται στην ελληνική μουσική, και ακόμα περισσότερο στην τζαζ κτλ… είναι για την δυτική θεωρία “απαγορευμένα” ή τουλάχιστον θεωρούνται κακόηχα…
Για την Νίκη και μόνο
Οταν λέμε την λέξη «δρόμος» στην λαική μουσική εννοούμε μια σταθερή κλίμακα με συγκεκριμένες σταθερές αλλοιώσεις Πχ Χιτζαζ απο ρε : re re# fa# sol la la# do re και thats it τελειωτικά.
Από μι : mi fa sol# la si do re mi και από κάθε τόνο ή ημιτόνιο μπορεί να παιχτεί ακολουθώντας την ίδια λογική.
Ενας σπουδαγμένος μουσικός θα σου έλεγε ότι απλώς είναι ένα ματζόρε με αυξημένη την μία ελλατωμένη την άλλη και φασκελωκουκούλωστα ,εσύ πέστον και βαγγέλη αν θές αρκεί να τον αναγνωρίζεις όταν τον ακούς.
Ετσι κι αλλιώς η μισή λαική μουσική είναι γραμμένη επάνω του.
Ανάλογα με τον χιτζάζ υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι όπως ο ουσάκ , ο σαμπάχ ο χουζάμ και διάφοροι άλλοι που θα βρείς σε κανα δυό βιβλία που υπάρχουν.
Εκεί θα βρείς και τα ακομπανιαμέντα τους για να τους παίζεις και να τους συνοδεύεις στην κιθάρα.
Μην σου φαίνεται βουνό γιατί δεν είναι , από κει και πέρα μπαίνουμε σε φιλοσοφικές αναζητήσεις για το πώς φτιάχνονται οι δρόμοι πώς μπορούμε να τους μπλέξουμε μεταξύ τους και να φτιάξουμε ωραία ταξιμάκια και τραγουδάκια και άλλα όμορφα.
Η ουσία είναι πως εάν θες να μπείς στο νοήμα πρέπει να μάθεις να τούς παίζεις απο κάθε τόνο και πάνω στο ρυθμό .
Τα υπόλοιπα για την ώρα απλώς θα σε μπερδέψουν.
Αν θές να μπείς στον κόσμο των σπουδαγμένων μουσικών (τους θαυμάζω πάρα πολύ και τους ζηλεύω για την στρογυλή τους άποψη και γνώση)
Πρέπει να ξεχάσεις την λέξη δρόμος και να μπείς σε ένα ωραίο ωδείον για τα υπόλοιπα.
Keep walking
Μια μικρή διόρθωση: Ο Χιτζάζ από Ρε πιο σωστά είναι: Ρε, Μιb (όχι Ρε#), κλπ.
Όσο κι αν σου φανεί παράξενο, ο Σώτος τα είπε επίσης άψογα. Και ας μη σε μπερδεύει αυτό. Ο δάσκαλός σου πάλι, έχει δίκιο από τη δικιά του άποψη. Με μία διαφορά: πως η Μουσική, διαμορφώνεται (ή διαμορφώνει) και από τα όργανα που χρησιμοποιεί. Έτσι λοιπόν, στη Δυτική Συμφωνική μουσική, έχομε μεταξύ άλλων βιολί, βιολοντσέλλο, κοντραμπάσσο κ.λ., που είναι… ΑΣΥΓΚΕΡΑΣΤΑ! Κι από την άλλη, στα μπλουζ έχομε την κλαψούρικη (“ασυγκέραστη”) φωνή του Ρόμπερτ Τζόνσον ή του Φρεντ Μακ Ντάουελ, και στο ροκ έχουμε την… ασυγκέραστη κιθάρα του Τζίμι Χέντριξ, και πάει λέοντας. ʼρα λοιπόν, η Δυτική Πολυφωνική και Αρμονική μουσική, δεν κατάφερε να απαλλαγεί από τα “μικρότερα του ημιτονίου μόρια”, και βράσε όρυζαν που θα έλεγε κι ο Σώτος αν κατέφευγε στην καθαρεύουσα…
Ξέχασα ν’ αναφέρω ένα εκπληκτικό φαινόμενο χρωματικής πολυφωνίας: Τις χαβάγιες!
Δεν μπόρεσα να διαβάσω όλα τα posting ,αλλά θα πώ την γνώμη μου για ένα δυό πράγματα.
1ον.Η λαική μουσική δεν μπορεί να ερμηνευτεί αξιοπρεπώς με βάση μόνο την δυτική θεωρεία,και σαν παράδειγμα μου έρχεται πρόχειρα ο Χουζάμ,ασ πούμε απο ρε.Αν προσπαθήσεις να βγάλεις τις συγχορδίες για κάθε μια βαθμίδα της κλίμακας με βάση το δυτικό πρότυπο θα δεις συγχορδίες που δεν υπάρχουν.1Βαθμιδα (ΡΕ ,φα#,λα)οκ.2η Βαθμίδα (Μι# ,Σολ,Σι)!!!μπορείς φυσικά να πεις οτι είναι συγχορδία αλλά ακούγεται? και διάφορα άλλα που αν βρώ ευκαιρία θα τα παραθέσω.
Νομίζω δηλαδή ότι πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τετράχορδα και πεντάχορδα για να βγάλουμε αξιοπρεπή συμπεράσματα για τους δρόμους,και πάντα να τους αντιμετωπίζουμε σαν επτάφθογγες κλίμακες ,χωρίς να μας ενδιαφέρει καταρχήν η μελωδική κίνηση μέσα σαυτούς.
Αυτό είναι και το δεύτερο στοιχείο που κατά την γνώμη μου διαφοροποιεί τους δρόμους απο τα μακάμ.(το πρώτο φυσικά είναι ο συγκερασμός.)
Μήτσος.
Sta grigora. Swtiri thanks! 
Ferri, "ʼρα λοιπόν, η Δυτική Πολυφωνική και Αρμονική μουσική, δεν κατάφερε να απαλλαγεί από τα “μικρότερα του ημιτονίου μόρια” " exeis dikio… Sorry pou rwtaw, alla … ti einai oi xabagies?
Mitso, ti einai pentaxorda kai tetraxorda? Les, “Νομίζω δηλαδή ότι πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τετράχορδα και πεντάχορδα για να βγάλουμε αξιοπρεπή συμπεράσματα για τους δρόμους,και πάντα να τους αντιμετωπίζουμε σαν επτάφθογγες κλίμακες ,χωρίς να μας ενδιαφέρει καταρχήν η μελωδική κίνηση μέσα σαυτούς.”
Diladi? Giati na thewroume tous dromous 7fthoges kai oxi kanonikes klimakes? Kai giati na min mas endiaferei i melwdiki kinisi? (BTW, ti akribws ennoeis me ayto ton oro?)
Ena comment gia afto pou leei o Mitsos:
ti ennooume “den iparhoun” oi sinhordies ?
Apla ahougonte halia ean kapios ehei sinifasmeno ton Hitzaz me rempetika (as poume) akousmata. To idio akougete i sinhordia pou pairneis apo tin
7h vathmida tis Major klimakas ean mia zoi akouges Bach! Ean omos akoyges Jazz tha eihes alli
apopsi. Ekei akrivos diahorizete i theoria apo
to praxi nomizo.
Nikos
Νίκη μου, βλέπεις, το παράδοξο είναι πως ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΙΟ. Το λάθος γίνεται όταν ο ένας υποστηρίζει πως… ΜΟΝΟ ΕΚΕΙΝΟΣ ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ!
Την “Δυτική Μουσική” δεν πρέπει να την αντιμετωπίζουμε εκεί που σταμάτησε ο Μπαχ με το “Καλά συγκερασμένο κλειδοκύμβαλο”. Από τότε ως σήμερα, χωρέσανε χιλιάδες παραλλαγές και εξελίξεις, και τώρα πιά μπορούμε να πούμε πως ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ, φτάνει το αποτέλεσμα ΝΑ ΕΧΕΙ ΩΡΑΙΟ ΑΚΟΥΣΜΑ (το κάλλος, που λέγαν και οι αρχαίοι). Αν κολούσαμε στις αυστηρές προδιαγραφές των μακαμιών, ή των Δυτικών συγχορδιών, ή της “νότας του διαβόλου” που λέγαν οι παλιοί, η μουσική δε θα προχωρούσε. Η τζαζ, λ.χ., που εντάσσεται κι αυτή στην “Δυτική μουσική”, όχι μόνο έσπασε τ’ απαγορευμένα του Μπαχ, αλλά έσπασε και σπάει συνεχώς τους ίδιους τους δικούς της κανόνες.
Προς θεού, δεν είπα ποτέ να μη μελετάμε τις διάφορες Ιστορικές παραλλαγές, αυτό που λέω είναι ΝΑ ΜΗΝ ΚΟΛΑΜΕ.
Γιά τα τετράχορδα (του Πυθαγόρα;) ας τα εξηγήσει κάποιος άλλος, γιατί όσες φορές κι αν μου τα εξήγησε η Θέσια, τελικά… δεν τα κατάλαβα! Φαίνεται όμως πως είναι μιά από τις βασικές αρχές γιά να καταλάβομε τη μουσική.
Η χαβάγια τέλος (σήμερα χρησιμοποιείται στα μπλουζ-κάουντρυ-ροκ, και παράδειγμα είναι ο Ry Cooder -“Παρίσι-Τέξας” είναι το πιό γνωστό-) είναι μία κιθάρα που κουρδίζεται πάνω σ’ ένα άρμονικό ακκόρντο (πλεονασμός!) και παίζεται με μιά μπουκάλα ή έναν κύλινδρο που γλυστράει πάνω στα τάστα (ΟΥΪΟΥΟΑΑΪΟΥΙΝΓΚ). Είναι αξιοσημείωτο πως ο γελοιγράφος, ηθοποιός και συγγραφέας, Κώστας Μπέζος, συντηρούσε τη “Χαβανέζικη Συντροφιά”, με χαβάγιες, και κατά τον Κουνάδη είναι ο ίδιος που υπογράφει ως Α. Κωστής τα βαρύτατα μάγκικα “Ήσουνα ξυπόλητη” κ.λ.
Να προσθέσω περί χαβάγιας: εκτός από τον κύλινδρο που γλυστράει στα τάστα, ο παίχτης φοράει στα δάχτυλα του άλλου του χεριού κάτι δαχτυλήθρες με νύχι για να τσιμπάει τις χορδές. Είναι το ένα από τα δυο “εθνικά” όργανα της Χαβάης (το άλλο είναι η μικρή κιθαρίτσα γιουκούλελε - το γιουκουλέλι που λέγανε εδώ). Την εποχή του μεσοπολέμου έγινε πολύ της μοδας στην Ελλάδα και αυτή η μόδα κράτησε μέχρι το 50-55. Πρώτος έκανε συγκρότημα με χαβάγιες ο Γρυπάρης (αυτός που “θάφτηκε” σε προηγούμενα πόστινγκ) και ακολούθησαν ο Μπέζος, ο Ζοζέφ Κορίνθιος και άλλοι. Ο Μπέζος είχε από το 31 ως και τον πόλεμο το συγκρότημα “Ασπρα Πουλιά” (και όχι “Χαβανέζικη συντροφιά” που λέει ο ΚΦ) με βασικά όργανα τον Βάσο Σεϊτανίδη και τα αδέλφια Βάμπαρη. Από αυτό το συγκρότημα ξεκίνησαν την καριέρα τους η Δανάη και ο Γούναρης ενώ κατά καιρούς συνεργάστηκε με εξαιρετικούς μουσικούς και συνθέτες όπως ο Αττικ και ο … Χιώτης. Αν κάποιος θέλει να ακούσει χαβάγιες, υπάρχουν ακόμη στο εμπόριο CD με τον Ζοζέφ Κορίνθιο ενώ αν θέλει να ακούσει … χαβανέζικη χαβάγια, η rounder έχει πλήρη σειρά προπολεμικών ηχογραφήσεων με χαβανέζικα συγκροτήματα.
Κλείνει η παρένθεση
Ρε παιδιά,
Αυτή η κουβέντα εδώ είναι ό,τι πρέπει για να βάλει κάτι άσχετους από θεωρία μουσικής σαν και μένα στη θέση τους. Θα ‘λεγα ότι μόνο τα όσα είπε ο Σώτος κατάλαβα και κάπως έτσι τα ξέρω κι εγώ. Μια ερώτηση με αφορμή την παρατήρηση του Μπαγιόκου ότι έχει Εb κι όχι D# στο Χιτζάζ από D. Καλά, δέχομαι ότι αυτά τα δύο είναι διαφορετικά στη θεωρία αλλά σ’ ένα μπουζούκι ή μια κιθάρα, ποιά είναι η διαφορά; Ποτέ δεν την κατάλαβα.
“Αυτή η κουβέντα εδώ είναι ό,τι πρέπει για να βάλει κάτι άσχετους από θεωρία μουσικής σαν και μένα στη θέση τους.” Leyteri symfwnw…
Nomizw den yparxei diafora, kai o logos pou protimate to Eb einai kathara logw thewrias… Omws tha ithela an xerei kapoios na mas to eksigisei kai na mas pei giati to Eb einai swsto kai oxi to D#
Λευτέρη, αφού είναι εναρμόνιες οι νότες είτε Mib είτε Re# πείς είναι το ίδιο, τόσο στο μπουζούκι όσο και στο όμποε.
Είναι θέμα “ορθογραφίας”.
Για προσπάθησε να βγάλεις τη συγχορδία του Do στο Re-Χιτζαζ.
Θα πεις: 1η=Do, 3η=Re#, 5η=Sol.
Ποιά είναι αυτή;
Χμ… Α! Ναι. Αν βάλω τον εναρμόνιο του Re# που είναι ο Mib τότε έχω Do-Mib-Sol άρα είναι η Do-minore!
Πάντως, μια φορά κι ένα καιρό (προ συγκερασμού) ήταν διαφορετικές νότες, τώρα είναι το ίδιο.