Κάτω απ' το ραδίκι

[liga_rosa (Νίκος Σαρηγιάννης)]

κλασσική περίπτωση αυτού που πραγματεύεται αυτή η συζήτηση:

ΔΙΣΤΙΧΑ vs ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ

Θα το πήγαινα ακόμη πιο πέρα: Ο Χαλεπιανός μανές ΔΕΝ έχει δικούς του στίχους. Είναι σκοπός για τους στίχους του καθενός. Το ίδιο συμβαίνει με τη συντριπτική πλειοψηφία του ρεπερτορίου στις περιοχές που αναφέρει ο Νίκος στο επόμενο μήνυμα από αυτό του Ρε-. Θα το πω λίγο έντονα, και μπορεί να ακουστεί ότι κοντράρει την πραγματικότητα όποιου έχει ακούσει κρητικά ή νησιώτικα ή μικρασιάτικα, αλλά το πιστεύω και θα προσπαθήσω να το τεκμηριώσω: Κανένα κρητικό συρτό, καμία κοντυλιά, κανένα ταμπαχανι…

βρ’ άντε κι από κάτω απ’το ραδίκι
άντε κάθονται δυο πιτσιρίκοι
βρ’ άντε και φουμάρουνε τσιγάρο
με τό ‘να πόδι βρ’ απάνω στ’ άλλο

βρ άιντε τζούρα τζούρα τζούρα τζούρα τζούρα
βρε στραβοκάνα βρε και χαμούρα
βρ’ άντε τί σου κάνω και θυμώνεις
βρε κι ύστερα το μετανοιώνεις

δώσε βάση στον βραχνά, πώς παίζει γεμάτες ατο δεξί χέρι, πιασίματα στο αριστερό, και χτυπήματα στο πόδι. μεγάλο σχολείο!