Άλκη, δεν έχω προσωπική εμπειρία αυτών που γράφω, και δε θα μπορούσα λόγω ηλικίας. Τα έχω συναγάγει από σκόρπιες πηγές (γραπτές και προφορικές), καθώς δεν έχω υπόψη μου να έχει συγκεντρώσει κανείς όλη την ιστορία εκείνης της περιόδου κάπου μαζεμένα. Εσύ που έχεις, μπορείς να μας βοηθήσεις. Ειλικρινά, η εντύπωση που έχω σχηματίσει είναι αυτή που έγραψα.
Για την ατάκα του Πετρόπουλου, νόμιζα ότι υπήρξε περίοδος που το ρεμπέτικο δεν αφορούσε κανέναν.
Όσο για το «δεν είναι και Γκολές», ακριβώς το αντίθετο πίστευα: ότι όλη η ιστορία ήταν ο Αγάθων, ο Γκολές και μερικοί ακόμα. (Δεν αναφέρομαι στην ποιότητα, που είναι σχετική, αλλά στην πρωτοβουλία για το ξεθάψιμο μιας άγνωστης μουσικής.) Αν δεν απατώμαι, κι εσύ δεν είσαι ένας από τους “μερικούς ακόμα”; Δεν ξέρω για τα χρόνια της Χούντας, αλλά το '80 σίγουρα ήσουν ενεργά μέσα στα πράγματα. Άρα η μαρτυρία σου είναι ιδιαίτερα βαρύνουσα. (Πέρα τώρα από την υπόθεση της Γιουροβίζιον που στην τελική ποιον τον νοιάζει…)
Ναι, πιστεύω πως μόνο ο Γκολές έδωσε τότε αίσθηση διαφορετκότητας. Όλοι οι άλλοι (μικροί-μεγάλοι) έβραζαν στο ίδιο καζάνι χωρίς να αναιρώ την προσφορά τους.
Δυστυχώς αλλά τα ρεμπέτικα τραγούδια έγιναν γνωστά από τους Νταλάρα και Αλεξίου. Και το εννοώ το δυστυχώς…