Οι στίχοι του τραγουδιού αυτού είναι παραδοσιακοί ;
“…Η μόστρα σου είναι όμορφη,
η γλώσσα σου τοιαύτη
που δεν την κάνω ζάφτι.
Αν παίζω το παιχνίδι σου,
εγώ που’ χω τα γένια
εγώ 'χω και τα χτένια.
Αν σπάσουνε τα βέτα ( σου,
μετά 'πό ‘κεί και κάτω
θα τρώμε σ’ ένα πιάτο…”
Η μουσική είναι του Μάρκου; Η μελωδία από την “Πολίτισσα” ;
Μπορεί κάποιος να επιβεβαιώσει τους στίχους; “…αν σπάσουνε τα βέτα…” λέει; Έτσι βγαίνει νόημα βέβαια, γιατί εγώ, τουλάχιστον, ακούω “μπέτα” στο σημείο αυτό και δεν βγάζω άκρη…
Το συγκεκριμένο τραγούδι γυρίστηκε σε δίσκο το '75 με το Γιώργο Μουφλουζέλη και τη Σοφία Διαμαντή.
Το συγκεκριμένο τραγούδι δεν είναι παραδοσιακο οι στιχοι είναι του Μουφλουζέλη και η μουσική είναι πράγματι η Πολίτισα του Μάρκου. Ο Μουφλουζέλης συνήθηζε να παιρνει γνωστες μουσικές και να προσαρμόζει δικους του στίχους -εξαλου ποτε δεν διεκδικησε την πατροτητα των μουσικων που επαιζε . Στο τραγούδι οντως λεει -αν σπάσουνε τα βετα σου-μαλλον καπου ειχε αρπάξει το αυτι του την λεξη αυτη που ηταν τοτε της μόδας και την χρησιμοποίησε.
Ούτε η Πολίτισσα είναι παραλαγή του Τώρα είναι Μάης… , ούτε αντίστροφα. Η πολύ καλή μονογραφία που παραθέτει ο Νεαπολιτιώτης πιο πάνω, καταδεικνύει ότι η μελωδία είναι γνωστή και καταγεγραμμένη εδώ και (τουλάχιστον) περίπου δύο αιώνες. Όπως αναφέρει και ο συντάκτης της, πολύ συχνά σε μια γνωστή και δημοφιλή μελωδία επενδύονται καινούργιοι στίχοι και προκύπτει ένα “καινούργιο” τραγούδι. Αυτό έγινε και με το Μάρκο το 1938, με τον Γιώργο Κονιτόπουλο το '60 και με το Μουφλουζέλη το 1975. Για την αξώτικη παραλλαγή δεν ισχύει βέβαια πλήρως αυτό, αφού το θέμα του τραγουδιού είναι γνωστό και από άλλες παραλλαγές πριν τη δεκαετία ‘60 (π.χ. τώρα Μαγιά, τώρα δροσιά, τώρα το καλοκαίρι, τώρα κι ο ξένος βούλιτι να πάει στα δικά του, νύχτα σελλών’ το μαύρο του κλπ., Κοζάνη).
Επομένως, οι αρχικές απορίες της Ελένης απαντήθηκαν σχεδόν όλες: και βέβαια δεν είναι παραδοσιακοί οι στίχοι της εκδοχής “Η μόστρα…”, είναι μάλιστα γνωστή η “δυστοκία” του Μουφλουζέλη να ταιριάζει σωστά στίχους, ομοιοκαταληξίες και άλλα απαραίτητα στη στιχουργική. Η μελωδία είναι μάλλον ατόφια αυτή της Πολίτισσας του Μάρκου, που και αυτή είναι παρμένη από παλαιότερες παραλλαγές. Μόνο για τα “βέτα” ή “μπέτα” του Μουφλουζέλη δεν βγάζω άκρη, τίποτα δεν μου λέει ούτε το ένα, ούτε το άλλο.