Τωρα που το σκεφτομαι λογω της εξελιξης πιθανον θα ειχε ενδιαφερον να παιζουμε μπουζουκι δημοσια και με το μαγιω…και αργοτερα και γυμνοι.
Οκ.
Αλλωστε δεν εχει σημασια…απλα να παιζουμε καλα και ειναι αρκετο…
Νομιζω οτι ειναι πολυ ενδιαφερον θεαμα για ενα πελατη που πληρωνει να σε ακουει να παιζεις καταπληκτικα αλλα γυμνος.
καλημερα
αναλογα το που παίζεις (δουλευεις, κανεις βολτα, πινεις καφε, κλπ) ντυνεσαι και αναλογα.
Στην κουρουτα (μαζωξη sealabs) ολοι με μαγιω παιζουμε. Στο μεγαρο με τον Νταλαρα βαζουν κουστουμι ή εστω είναι με πουκαμισο κλπ…
Δε νομιζω οτι πρεπει να βαζουμε κανονες…
Η υπερβολή και τα ακρα ποτε δεν είναι καλα… Ενα “οχι ακραίο” ντυσιμο είναι το “σωστο”, σε συνδυασμό με το που είσαι
Φιλε bourbou νομίζω οτι καταλαβαίνεις τι λέμε , δε σημαίνει οτι αν κάποιος δε φοράει κουστούμι θα πρέπει να είναι γυμνός με το μαγιό. Όπως ειπε και ο απο πάνω εξαρτάται και που παίζεις…
Τώρα αν αναφέρεσαι σε σκυλομπουζουξήδες εκεί πραγματικά δε με νοιάζει ο άλλος τι θα βάλει ούτως η αλλιώς η αισθητική του παιξίματος του θα είναι πολύ χειρότερη απο την ενδυματολογική.
Και ξαναλέω οι εποχές αλλάζουν έτσι όπως και εσύ δε βγαίνεις απο το σπίτι σου με κουστούμι , γιλέκο , παντελόνι να φαίνεται η κάλτσα και μουστάκι τσιγκελωτό έτσι και οι μπουζουξήδες δε μπορεί να κυκλοφορούν έτσι επειδή έτυχε να παίζουν μπουζούκι.
Το ντύσιμο που βάζει ταμπέλα σε κάθε είδος μουσικής το βρίσκω υποκριτικό και ανάγκη του “ανήκω κάπου”.
Αυτοί που παίζουν ρέγγε έχουν ράστα μαλλιά και χαϊμαλιά , οι ροκάδες σκισμένα τζίν και μακριά μαλλιά , οι ρεμπέτολάγνοι γιλέκο ,μουστάκι και φράτζα…ε δεν είναι έτσι.
Το ντύσιμο δε κάνει το ήθος , ούτε την ποιότητα του ανθρώπου ούτε του μουσικού τον Πάππο πχ δεν τον έχω δει ποτέ με κουστούμι εκτός απο το Μέγαρο ,μάλιστα για κάποια περίοδο έπαιζε στα μαγαζιά με ένα μάλλινο σκουφί που του είχε φτιάξει η γιαγιά του απο παλιά…υπάρχει κανείς να πει κάτι για τον Πάππο επειδή δε φοράει κουστούμι ; Εγω νομίζω πως δεν υπάρχει.
τουλάχιστον τα ράστα και τα σκισμένα τζιν είναι σημερινό ντύσιμο και είναι λογικό να ταιριάζει η μουσική με τον τρόπο ζωής κάποιου -κι ας μην είναι ο τρόπος ζωής του. το κουστούμι είναι επιβαλλόμενη ενδυμασία, με μικρή εκούσια αποδοχή. από την αρχή (που όλοι φορούσαν φουστανέλες) μέχρι και τον κερομύτη που τον φωνάζαν “δικηγόρο” γιατί ήταν πάντα καλοντυμένος. ή μήπως νομίζετε πως ο κόσμος κυκλοφορούσε (πέραν της κυριακής και της εργασίας) όπως στις επίσημες φωτογραφίες;
Στην καθημερινότητα μου φοράω κουστούμι και γραβάτα όταν είμαι στη δουλειά παρόλο που δεν μου αρέσει.
Ενώ μου αρέσει το μακρύ μαλλί κουρεύομαι κοντά.
Ο εργασιακούς χώρος σίγουρα επιβάλλει κανόνες που μπορεί και να μην μας αρέσουν αλλά είναι πραγματικότητα.
Το ίδιο ισχύει και για τους μουσικούς:
Κατα την αποψη μου τα ρούχα πρέπει να είναι τέτοια που να ταιριάζουν με τον χώρο με το προςωπικό στυλ και μην κλέβουν την παράσταση από τη μουσική:
Δεν μπορείς να παίζεις μπουζούκι με κουστούμι σε κουτούκι ούτε και στο Μέγαρο σε συμφωνική με τζην.
Φιλε Sakkalis…ΣΩΣΤΟΣ!
Φίλε Σακκαλή, άμα το ένα είναι μια αναπόφευκτη πραγματικότητα (που συμφωνώ) και το άλλο είναι η άποψή σου (που επίσης συμφωνώ ότι είναι απλώς μια άποψη), πώς λες ότι είναι το ίδιο;
Αν και το θέμα έχει ξεφύγει από το παραγωγικό του μέρος και έχει πλατειάσει (σε επίπεδο σχεδόν chat) … απλά pepe “τυχαίνει” η προσωπική άποψη του sakkalis να ταιριάζει με την “αναπόφευκτη πραγματικότητα” (ξέρω ακούγεται οξύμωρο).
Πάντως, έτσι για να πω κι εγώ την άποψή μου, θα συμφωνήσω με τους περισσότερους που έχουν μιλήσει πιο πάνω και θεωρώ ότι η εμφάνιση είναι συνδεδεμένη με τον χώρο που παίζεται η μουσική και προφανώς και με τη διάθεση του ανθρώπου που παίζει μουσική και τι θέλει να προβάλει.
Μα γιατί πρέπει να βάζουμε σε όλα ταμπέλες και όρια; Γιατί πρέπει να φοράς “στολή” όταν ζεις ή όταν παίζεις μουσική; Και κυρίως γιατί να βγάλεις συμπέρασμα για έναν άνθρωπο από την εικόνα του; Το λάθος το έχω κάνει κι εγώ στο παρελθόν, κι ευτυχώς πλέον το έχω ξεπεράσει…
Λατρεμένοι καλλιτέχνες όλων των ειδών ντύνονται casual, ενώ άλλοι -επίσης λατρεμένοι- φόραγαν κουστούμι και παπιόν. Άλλοι είναι κομφορμιστές και άλλοι αντικομφορμιστές…
Διάβασα μια συνέντευξη του Καραμπεσίνη στο Λαϊκό Τραγούδι όπου έλεγε χονδρικά “για μένα όποιος δεν περιποιείται τον εαυτό του, δεν μου εμπνέει σεβασμό”. Επίσης, είχα σοκαριστεί όταν το 1999 (20 χρονών) πήρα μια συνέντευξη στον Τάκη Μπίνη, κι ο οποίος μου είπε: “Η νεολαία … δεν ξέρει να ντυθεί, να, δε βλέπεις, εσύ άνθρωπος του Πανεπιστημίου και φοράς σκουλαρίκια και άρβυλα!!!”. Ας μην διαιωνίζουμε αναχρονιστικές νοοτροπίες του παρελθόντος.
Για να καταλήξω, θα αναφερθώ επώνυμα σε ένα συγκρότημα που λατρεύω και θα ρωτήσω:
Όταν το συγκρότημα μπουζουκιών ΔΡΟΜΟΣ φοράει κουστούμι παίζει καλύτερα από όταν φοράει τζην και t-shirt; Κερδίζει περισσότερο το σεβασμό σας;
Υ.Γ. Σε λίγο θα λέμε (αν δεν το λένε/σκέφτονται ήδη κάποιοι) ότι “δε μπορεί ο επαγγελματίας μπουζουξής να μην έχει καλό όργανο με σεντέφια και όστρακα αν παίζει στο Μέγαρο. Ενώ στο κουτούκι μπορείς να παίξεις με όργανο χωρίς φιγούρα”.
Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός. Και στα ρούχα, και στα όργανα και σε όλα. Σκοτώστε το μπάτσο που κρύβετε μέσα σας μερικοί, και το λέω εννοείται φιλικά πάντα…
Συμφωνω με το Μπαμπη.
Επιπλεον, πιστευω οτι πρεπει να μπει και η απαραιτητη παραμετρος της εργασιας.
Το οτι παιζουμε μουσικη μπορει να ειναι ΚΑΙ εργασια, αλλα σιγουρα δεν ειναι ΜΟΝΟ εργασια.
Οταν ξεκινησε η κουβεντα ειχε να κανει με την εμφανιση των μπουζουκτσηδων γενικως. Στηλιτευοντας μαλιστα τις πιστες απο τη μια με την κακογουστια τους, τονιζοντας απο την αλλη την αξιοπρεπεστερη εμφανιση των 3χορδων μπουζουκτσηδων, εφτασε να γινει επικληση στη “σοβαροτητα του οργανου και στην κουλτουρα που το συνοδευει”.
Οταν καταληγουμε λοιπον απο εκει, στα “στη δουλεια μας παιζουμε ρολους” και “ο εργασιακούς χώρος σίγουρα επιβάλλει κανόνες που μπορεί και να μην μας αρέσουν αλλά είναι πραγματικότητα”, που πηγαν ολα τα παραπανω? Εκτος αν αντιλαμβανομαστε την κουλτουρα και τη σοβαροτητα του οργανου ως κατι υποχρεωτικο, επιβαλλομενο ανωθεν, και την αισθητικη του μπουζουκτση ως μια στολη, οπως ειπε ο Μπαμπης.
Εντελει το οτι αναφερθηκαν ως παραδειγματα ο Χιωτης και ο Κερομυτης φερνει ακριβως την αισθητικη την ιδια στο προσκηνιο, οχι τους “ρολους” ή τους “κανονες του εργασιακου χωρου”. Οσοι αναφερθηκαν σε αυτους προτυτερα το εκαναν για να καταδειξουν οτι η αισθητικη που ειχαν σε ολα τους (οχι μονο οταν πηγαιναν στα κεντρα να παιξουν) ηταν τετοια που συμβαδιζε -και που εν πολλοις διαμορφωσε- αυτο που εχουν στο μυαλο τους ως “πρεπουσα εμφανιση του μπουζουκτση”. Ειδεμη αλλιως το κεντρο βαρους θα επεφτε ακριβως στην αντιθεση της εμφανισης που ειχαν οι ανθρωποι αυτοι οταν πηγαιναν στη δουλεια τους και σε αλλες περιπτωσεις -κατι που δε συνεβαινε, υπαρχουν παμπολλα ντοκουμεντα περι τουτου.
Τελος, δε μπορουμε απο τη μια να μιλαμε για “κουλτουρες - σοβαροτητες μουσικων οργανων” δηλαδη για το ρεμπετικο ως βιωμα και ως τροπο ζωης, και απο την αλλη να καταληγουμε στο πολυ πεζο σχημα “ρεμπετικο -> μουσικη που παιζεται επι πληρωμη σε μαγαζια -> μουσικος/ρεμπετης ως εργαζομενος -> συμφωνα με την εργασιακη ηθικη πρεπει να σεβομαι τον πελατη/ακροατη και να ειμαι σωστος απεναντι στο μαγαζατορα/εργοδοτη -> κωδικας ενδυμασιας”. Στην πρωτη θεωρηση χωραει συζητηση περι αισθητικης, στη δευτερη μαλλον οχι.
Πλατιάσαμε και ολίγον χαθήκαμε…
Ο καθένας φοράει ό,τι θέλει, όπως γουστάρει, όποτε θέλει. Αυτό είναι σίγουρο. Όσο και να ψάξουμε στολή “μπουξουκτσή” δεν πρόκειται να βρούμε γιατί δεν υπάρχει. Ή μάλλον - καλύτερα - υπάρχουν τόσες στιολές όσοι και οι “μπουζουκτσήδες” και οι “μπάτσοι” που κρύβουν μέσα τους. Ο καθένας εν τέλη με την αισθητική του και τις αντιλήψεις του…Αν σήμερα όμως υπάρχουν ρεμπέτες σίγουρα δεν ξεκίνησε για αυτούς το θέμα ο φίλος bourbou…
Πλατυάσαμε πάρα πολύ, αλλά δεν χαθήκαμε. Απαντήσεις δόθηκαν και είναι πάρα πολύ απλές, από όλους αποδεκτές και αφοπλιστικές. Περιττόν βέβαια να αναφέρουμε ότι, ρεμπέτες σήμερα δεν υπάρχουν.
Νομίζω ότι σε γενικές γραμμές το ζήτημα της “αισθητικής” το λύνει η ίδια η ζωή.
Ο άνθρωπος βρίσκεται σε διαλικτή σχέση με το ανθρώπινο και φυσικό περιβάλλον.
Για μένα είναι προφανές ότι ακόμα και “λέσι” να ξεκινήσεις σε πίστα σκυλάδου , ακόμα χειρότερα λαικοποπ μαγαζί, με κυρίες με γόβες και γούνες και άντρες με ρούχα μόδιστρων, στο τέλος θα καταλήξεις με λαμέ πουκάμισα και σκαρπίνι από φιδόδερμα.
Όταν ο φυσικός χώρος του μπουζουκιού , στο βαθμό που αυτό έγινε, μετατοπίστηκε από τη γειτονιά, τα μπαρμπέρικα και τα στέκια της ψτωχολογειάς, στα κέντρα διασκεδάσεως και τις κοσμικές ταβέρνες, όταν η παραγωγή της μουσικής άλλαξε χαρακτήρα, προφανώς άλλαξε και ο ρόλος του μουσικού. Μαζί και κάθε τι σηματοδοτούσε την ένταξη του σε ένα νέο ρόλο, όπως ο ρουχισμός του.
Σήμερα η μουσική που αποκαλείται “ρεμπέτικο” , αναπαράγεται σε διαφορετικούς κοινωνικούς χώρους , με πολά και διαφορετικά μοτίβα συνεύρεσης.
Το ζήτημα τελικά είναι “να χωρά κανείς μέσα στα ρούχα του”. Η γνησιότητα του ως άνθρωπο και όχι οι ρόλοι που καλείτε να παίξει και η ικανοποίηση της φαντασίωσης του θεατή…
Προσωπικά ως γιατρός, αρνήθηκα να φορέσω ποδιά, πουκάμισο και γραβάτα, delsey βαλιτσάκι και σοφιστικέ γυαλί.
Άσε που για ένα διάστημα είχα και μοικάνα…
Σας πληροφορώ ότι δεν ενοχλήθηκε κανένας γιατί (συγνώμη για τη ματαιοδοξία μου) το χαμόγελο μου είναι γνήσιο και το ενδιαφέρον μου ειλικρινές.
Τόση συζήτηση δεν ξέρω αν τελικά μας πήγε πιο πέρα από τα δεδομένα και προφανή:
Αν, ξεκινώντας για εκεί που θα παίξω, πιάσω στην τύχη το πρώτο τσαλακωμένο μπλουζάκι που βρέθηκε στο πάτωμα και το φορέσω, είμαι ΦΑΟΥΛ. Επιτέλους, θα 'ρθουν άνθρωποι να με ακούσουν, να με επισκεφτούν τρόπον τινά, πρέπει κάπως να το τιμήσω αυτό.
Αν αφιερώσω μερικά λεπτά στο να διαλέξω πώς θα μοιάζω, δεν είμαι φάουλ. Τώρα το τι θα διαλέξω είναι βέβαια δικό μου ζήτημα και δε δίνω λόγο κανενός. Σχισμένο τζιν, κοινό τζιν με μπλουζάκι, καλό τζιν με πουκάμισο, κοστούμι, χρυσό κουστούμι, φράκο, λιβρέα, φουστανέλα, φράκο με φουστανέλα. Προφανώς όμως αναλαμβάνω την ευθύνη / το ρίσκο ότι, αν αυτό που θα φοράω χτυπάει στο μάτι, πιθανόν να προκαλέσει σχόλια, έστω ενδόμυχα.
Τι χτυπάει στο μάτι; Τρέχα γύρευε. Άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας. Το βαρύγδουπο «Δημοκρατία έχουμε» σημαίνει ότι κι εγώ έχω δικαίωμα να κάνω επιλογές, κι εσύ έχεις δικαίωμα να τις κρίνεις. Δε θα είχες δικαίωμα να τις κρίνεις αν τις εκδήλωνα κλεισμένος στο σπίτι μου, αλλά αφού τις εκδηλώνω δημόσια τις προσφέρω στο πεδίο της κριτικής. Από κει και πέρα, ένα μίνιμουμ κοινής λογικής και πολιτισμού (πράγματα απείρως υποκειμενικά) ορίζουν πόσο έντονα θα εκφράσεις την κρίση σου. Το να την εκφράσεις εδώ μέσα, και να γράψεις «τώρα τι το παίζει ο άλλος με το μπαγλαμά και το καβουράκι, ο Μάρκος θα του τράβαγε τ’ αφτί» είναι απολύτως θεμιτό. Αλλά δεν μπορείς να περιμένεις και καμιά γόνιμη απάντηση, πέρα από το «δίκιο έχεις» ή «δεν έχεις δίκιο, γουστάρει και ντύνεται έτσι». Να πας να του το πεις στη μούρη, δε χρειάζεται να το σχολιάσουμε γιατί δε θα το έκανες ούτως ή άλλως.
[σ.τ.Π.: το εσύ δεν αναφέρεται σε κανέναν από τη συζήτησή μας, είναι γενικό και απρόσωπο.]
… για το 4ο στη σειρά γεγονός, φωτογραφία δεν υπάρχει, πού να υπάρξει… Ας χρησιμοποιήσουμε την πρώτη στη σειρά που δημιουργεί ο Λουκάς…