"Η δισκογραφία των δίσκων του Ηλεκτρόφωνου, Juke box/ 45 στροφές" Διονύσης Μανιάτης

Επικαιρότητα
1

Άλλο ένα πολύτιμο έργο ζωής από το Δ. Μανιάτη.
[b]Εδώ,[/b] ο ίδιος ο συγγραφέας μιλά για το έργο του.

Αυτή τη φορά, μια αποδελτίωση του τοπίου της δισκογραφίας στη χώρα μας, από το 1960 και μετά, όταν κυκλοφόρησαν οι δίσκοι αυτοί των 45 στροφών.

Όπως και στο προηγούμενο πόνημά του, την [b] " Εκ περάτων δισκογραφία του Γραμμοφώνου",[/b] έτσι και στο καινούριο του, παραθέτει στοιχεία για τις εταιρείες που δραστηριοποιήθηκαν στο χώρο της μουσικής:
Nina, Olymbia, Olymbic, Panavox, Panivar, Vassipap, Zodiac, Βεντέτα.

Έχει ενδιαφέρον να δούμε πού εστίασαν το ενδιαφέρον τους όσον αφορά στη μουσική ζωή του τόπου μας, τις επιλογές τους, τον τρόπο γενικά που λειτούργησε η μουσική βιομηχανία στη χώρα μας και τις επιπτώσεις της, γενικότερα.
Φυσικά, όπως και στο προηγούμενό του πόνημα, υπάρχουν αναφορές στους συντελεστές κάθε τραγουδιού (δημιουργούς και ερμηνευτές), στη χρονιά έκδοσης και στον κωδικό μήτρας.

Από το χώρο του ρεμπέτικου στην καταγραφή αυτή, ο Μάρκος με τις τελευταίες του δημιουργίες (“Τα όμορφα τα γαλανά σου μάτια”, “Η άτακτη”), ο Στράτος Παγιουμτζής, η Ρόζα, ο Χρυσίνης, ο Τσαουσάκης και άλλοι.
Φυσικά, συγκαταλέγεται το δημοτικό τραγούδι, το λαϊκό (Άκης Πάνου, Ζαμπέτας κ.λπ.) και τα υπόλοιπα είδη, ελαφρό, έντεχνο, μοντέρνο - ποπ.

Όποιος επιθυμεί να προμηθευτεί τη “Δισκογραφία του ηλεκτρόφωνου” μπορεί να επικοινωνήσει με τον ίδιο το συγγραφέα στο 210 2792068.

2

Επιτέλους, τα κατάφερε ο Διονύσης! Ελπίζω, σύντομα να συμπληρωθεί το πολύτιμο καινούργιο έργο του με ηλεκτρονική έκδοση, όπως έγινε και με το προηγούμενο βιβλίο. Η χρήση του τυπωμένου τόμου είναι εξαιρετικά προβληματική, αλλά δεν έχουμε μπορέσει ακόμα να αποδεσμευτούμε από τα στερεότυπα μιάς εποχής όπου, ακόμα και οι κατάλογοι ήταν τυπωμένοι, δεμένοι, βαρύτατοι και δύσχρηστοι τόμοι.

Δεν ξέρω αν ήταν κάποιος από εμάς στην παρουσίαση, ένα τμήμα της οποίας μας παρουσιάζει σήμερα η Ελένη και την ευχαριστούμε, φυσικά, αλλά στο κομματάκι των έξη περίπου λεπτών δεν μου λύθηκε μία βασική απορία: Γιατί οι δίσκοι βυνιλίου 45 στροφών συνδέονται ντε και καλά με το τζουκ μπόξ μόνο; Ναι, ασφαλώς και χρησιμοποιήσαμε όλοι αυτά τα μηχανήματα (Wurlitzer και Rock – ola οι δύο μάρκες που κάλυπταν σχεδόν αποκλειστικά την αγορά) σε παλαιότερες εποχές, ξοδεύοντας μία μόνο δραχμούλα για να εξαγοράσουμε το δικαίωμα “παραγγελίας” του κομματιού που θέλαμε να χορέψουμε στο ταβερνάκι. Όμως, τα δισκάκια τα αγόραζαν και οι οικογένειες, για χρήση στο σπίτι, με το (ηλεκτρικό πλέον) πικάπ, ειδικός όρος που το ξεχώριζε απ’ το γραμμόφωνο, και το οποίο μερικές φορές ήταν “ηλεκτρόφωνο”, με ενσωματωμένο ενισχυτή και ηχείο, άλλες φορές ήταν μόνο ο μηχανισμός που “έπαιζε” το δίσκο, τα υπόλοιπα τα αναλάμβανε το ραδιόφωνο, με τη διπλή υποδοχή στο πίσω, ανοιχτό μέρος του, στην οποία βυσμάτωνε το καλώδιο από το “πικάπ”.

Αλλά και τζουκ μποξ για 78άρηδες δίσκους υπήρχαν. Θυμάμαι σε ένα τέτοιο, να ακούω με επιμονή το “Γειά σου Περαία αθάνατε” του Γενίτσαρη, με τον Καζαντζίδη στις αρχές του. Μάλιστα, υπήρχαν και μοντέλα που δέχονταν και τους δύο τύπους δίσκων, 78 και 45 στροφές, με διπλό πικάπ που αναγνώριζε το μέγεθος του δίσκου και ανάλογα, ρύθμιζε τις στροφές και την αντίστοιχη βελόνα. Υπήρχε και όρος: Intermixed Play έγραφαν, υπερήφανα, τα μοντέλα αυτά.

3

Το νέο βιβλίο του κ. Μανιάτη αποτελεί συνέχεια της “Εκ περάτων δισκογράφησης του γραμμοφώνου” σε μια προσπάθεια αποδελτίωσης της ελληνικής δισκογραφίας.
Ίσως, όπως και το προηγούμενο κυκλοφόρησε και σε ηλεκτρονική έκδοση, το ίδιο να γίνει και μ’ αυτό.
Διευκολύνει όσο δεν γίνεται οποιαδήποτε αναζήτηση σχετική.

Εύλογη η απορία σου, Νίκο.
Το τζουκ-μποξ δεν έπαιζε μόνο 45άρια και από την άλλη τα 45άρια ακούγονται και από άλλα μέσα, πέρα από το τζουκ-μποξ.
Ίσως συνδέονται τα 45άρια ειδικά με τα τζουκ-μποξ στην έκδοση αυτή, γιατί και η προηγούμενη γενιά στη συνείδησή της έχει συνδέσει το τζουκ-μποξ με τους λαϊκούς καϋμούς των τραγουδιών των δεκαετιών '50 και '60 οι οποίοι εκφράστηκαν με τα 45άρια αυτά, κυρίως.

Πάντως, μπορεί να περάσαμε από τα τζουκ - μποξ (τα βούρλιτζερ πολύ γνωστά) στα ipod, αλλά το βινύλιο εξακολουθεί να έχει και στην εποχή μας φανατικούς οπαδούς, παρόλο που μερικοί δίσκοι είναι σπάνιοι και πανάκριβοι.
Είναι κάτι σαν φετίχ για τους συλλέκτες και όχι μόνο οι δίσκοι.
Τελευταία είναι και τα τζουκ-μποξ !