Από όπου θες αρχίζουν. Αυτό που σου λένε τα βιβλία είναι, ουσιαστικά, πώς πάει ο κάθε δρόμος ΑΝ τον αρχίσεις από Ρε.
Πολύ ωραία. Άρα, έχεις την παρακάτω εμπειρία:
Ένα κομμάτι έχει π.χ. τις συγχορδίες Ντο ματζόρε, Σολ ματζόρε, Φα ματζόρε, Ρε μινόρε. Αλλά ο τραγουδιστής δεν μπορεί να το πει, θα ήθελε λίγο πιο ψηλά. Αν αντί για Ντο το πας από Μι, που είναι δύο τόνοι πιο ψηλά, κάθε συγχορδία θα είναι δύο τόνους πιο ψηλά, δηλ. Μι ματζόρε, Σι ματζόρε, Λα ματζόρε, Φα# μινόρε. Και το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο, απλώς πιο ψηλά όλο μαζί. (Υποθέτω ότι όποτε αλλάζεις τόνο σ’ ένα τραγούδι δεν ψάχνεις ξανά μία μία τις συγχορδίες σαν να το πρωτομάθαινες, παρά αλλάζεις τη μία και οι υπόλοιπες βγαίνουν λίγο έως πολύ αυτόματα, τουλάχιστον αν πρόκειται για σχετικά συνηθισμένη σειρά συγχορδιών και για σχετικά συνηθισμένο τόνο.)
Ε, και στους δρόμους ακριβώς το ίδιο κάνεις. Αν αντί για Ρε θες να τους παίξεις από οπουδήποτε αλλού, πρέπει απλώς να κρατήσεις τα ίδια διαστήματα, πράγμα που σημαίνει να βάλεις σε μερικές νότες υφέσεις ή διέσεις. Μπορείς πολύ εύκολα να το κάνεις ακόμη και χωρίς να ασχοληθείς με το τι νότα είναι η καθεμία που παίζεις, αρκεί να βγαίνει η ίδια μελωδία απ’ ό,τι τόνο κι αν ξεκινήσεις.
Ο λόγος που σε πολλά βιβλία, ιδίως στα παλιότερα, όλοι οι δρόμοι γράφονται από Ρε είναι η πρακτική ευκολία να παίζεις όλα τα κομμάτια από Ρε λόγω του κουρδίσματος των τρίχορδων. (Και μάλιστα μου κάνει εντύπωση που βρήκες Ρε στο πέμπτο τάστο της μεσαίας κι όχι στην ανοιχτή χορδή Ρε, αλλά τέλος πάντων…) Βέβαια, για όποιον θέλει να μπει λίγο πιο βαθιά στη θεωρία, έτσι ώστε η καλύτερη κατανόησή της να τον βοηθήσει και στη μουσική του πράξη, αυτό δημιουργεί τα προβλήματα που υπαινίχθηκε ο liga rosa πιο πάνω…