Την καλήσπερα μου σε όλο το foroum!!!είμαι νεο μέλος στο site,;όπως και νέος στο μπουζούκι!!
ασχολούμαι συνολικά με το μπουζούκι (4χορδο)περιπου 3 μήνες,ο πρώτος δάσκαλος που πήγαινα για περίπου 2 μήνες…μου έβαζε συνέχεια να μαθαίνω κλιμακες δρόμους κτλπ χωρίς να παιζουμε κανένα τραγούδι και βαρέθηκα απο καποια φάση και μετά!τώρα έχω λίγο διάστημα που πηγαίνω σε κάποιον αλλον δάσκαλο και κάνουμε ασκήσεις πένας-χεριου και μου μαθαίνει τραγούδια,χωρίς δρόμους κλίμακες κτλπ…και μου λέει οτι εφόσον μάθουμε πχ ενα τραγουδι θα σου λεω τι δρόμος ειναι και μετα θα τα καταλαβαίνεις σιγα σιγα απο μόνος σου!!γενικά βλέπω ότι δίνει πολύ πιο πολύ εμφαση στο καλό χτύπημα πένας και στο λύσιμο του χεριού παρα σε θεωρία (σχεδόν καθόλου)!!θα είθελα να ακούσω και την δική σας γνώμη πανω σε αυτο το θέμα ποιός απο τουσ δύο τρόπους είναι πιο σωστος???..εννοείται καθε γνώμη δεκτή!!!ευχαριστώ…!!!
και πολυ καλα κανει πιστευω…
Ξεκινας με τραγουδακια να γλυκαθεις και μετα μπαινεις στους δρομους και στα υπολοιπα…
Οταν μαθεις 4-5 τραγουδια απο το δρομο χιτζαζ (παραδειγμα) θα σου πει αυτα τα τραγουδια ειναι χιτζαζ δηλαδη πατανε σε αυτες τις νοτες… θα το καταλαβεις πολυ ευκολα…
Ο σκοπος ειναι σε μια παρεα να μπορεις να παιξεις 2-3 τραγουδακια…
Ασε τους δρομους για αργοτερα…
Φίλε Δημήτρη και οι δύο τρόποι εκμάθησης μπορεί να είναι σωστοί. Το θέμα είναι εάν εσύ βλέπεις ότι μαθαίνεις να παίζεις μπουζούκι (αυτό δεν είναι το ζητούμενο?).
Συμφωνώ με τον Μπάμπη. Το βασικότερο είναι η “χημεία” μεταξύ δάσκαλου και μαθητή. Και βεβαίως, για έναν άλλο μαθητή ο “άλλος” τρόπος μπορεί να είναι προσφορότερος. Το σημαντικότερο είναι, ο μαθητής να θεωρεί και να βλέπει ότι σωστά προχωράει.
Γενικά μιλώντας η μέθοδος τραγούδι - δρόμος είναι η πιο διαδεδομένη στους δασκάλους. Και για μένα η πιο σωστή. Πρέπει να γίνουν και ασκήσεις πάνω στους δρόμους αλλά σε συνδυασμό.
Το θέμα δεξί χέρι είναι άλλη υπόθεση- έχει συζητηθεί εκτενέστερα και για μένα είναι θεμελιώδες.
Καλησπέρα
Σας ευχαριστώ πολύ όλους για τις απαντήσεις σας…!!στον δάσκαλο που είμαι τώρα υπάρχει χήμεια,οπότε συνεχιζω εδώ που είμαι τώρα και βλέπουμε πως θα είναι και η πορεία μου…!!
Φίλε μου το σημαντικότερο είναι, όπως προανέφερε ο babis “να μαθαίνεις να παίζεις μπουζούκι”. Βέβαια το πως θα γίνει αυτό δεν είναι θέμα μόνο δασκάλου αλλά και μαθητή. Αν η μουσική του μπουζουκιού “ρέει” στις φλέβες σου, τότε όλα θα έρθουν μόνα τους. Στην προκειμένη περίπτωση δεν μιλάμε για την εκμάθηση μιας ξένης γλώσσας ή τριγωνομετρίας που βασίζεται σε αυστηρούς κανόνες και μεθοδολογία. Κατά την προσωπική μου άποψη, η εκμάθηση ενός τραγουδιού σε οδηγεί στην κατανόηση του αντίστοιχου δρόμου η οποία στην συνέχεια σε οδηγεί σε πιο εύκολη προσέγγιση ενός ακόμη τραγουδιού κ.ο.κ. Στην ουσία πρόκειται για αμφίδρομη διαδικασία που δύσκολα μπαίνει σε καλούπια…
ΥΓ. Η προσέγγιση του πρώτου σου δασκάλου - σαν μεθοδολογία εκμάθησης - ήταν και η αιτία της εγκατάλειψης της πρώτης μου κιθάρας πριν καμιά 20ετία…
Όπως προείπαν και οι φίλοι παραπάνω το σημαντικότερο όλων είναι η καλή χημεία δασκάλου-μαθητή.Ειδικά εαν ο μαθητής είναι αρχάριος το σωστότερο κατά τη γνώμη μου είναι ο δάσκαλος να δώσει βάση στην στην πράξη και λιγότερο στη θεωρία έτσι ώστε να ενθουσιαστεί ο μαθητής και να μελετάει με κέφι.Εαν από την αρχή πιάσουμε περισσότερο θεωρία είναι λογικό πολλές φορές ο μαθητής να αρχίσει να απαγοητεύεται.Για να κατανοηθεί σωστά ένας δρόμος από τον μαθητή πρέπει να μάθει και κάποια τραγούδια τα οποία ανήκουν σε αυτόν.Επίσης,στην αρχή πολύ σωστό είναι να ξεκινάμε με ασκήσεις εξάσκησης της πέννας.
Η ελάχιστη πείρα που έχω δείχνει ότι ο τρόπος που ακολουθεί και ο δικός μου δάσκαλος όπως και ο τωρινός δικός σου είναι σωστός.
Ξεκινάς να μαθαίνεις ένα τραγούδι δείχνοντάς σου απλώς σε ποιο δρόμο πατάει και στη συνέχεια κάνεις συγκεκριμένες ασκήσεις σε τρίηχα, πεντάηχα κλπ. του τραγουδιού ώστε να βοηθηθείς και να βγάζεις το τραγούδι όσο το δυνατόν καλύτερα. Ταυτόχρονα κάνεις και ασκήσεις στα πατήματα του δρόμου σε όλη την ταστιέρα. Με τον τρόπο αυτό σε σχεδόν δύο μήνες μπορώ και βγάζω το βασικό σκοπό σε τέσσερα τραγούδια (όχι αλάνθαστα πάντα). Από θεωρία ελάχιστα πράγματα για την ώρα.
Εγώ είμαι ικανοποιημένος.
Θα συμφωνήσω με τους περισσότερους, ότι πρόκειται απλώς για δύο διαφορετικούς τρόπους. Κάποιους βολεύει ο ένας, άλλους ο άλλος, και φυσικά παίζει ρόλο η προσωπικότητα του δασκάλου, του μαθητή και ο συνδυσμός των δύο.
Η λογική να ξεκινάς με κλίμακες, πενιές κλπ. και όχι με κομμάτια εξυπηρετεί τη γνωριμία με το όργανο. Όταν αυτή η γνωριμία προχωρήσει αρκετά, βγάζει κανείς κομμάτια πιο εύκολα και πιο γρήγορα απ’ ό,τι όταν ήταν στο μηδέν. Θεωρητικά ο χρόνος και ο κόπος από το μηδέν μέχρι να παίζεις μερικά κομμάτια σε ικανοποιητικό επίπεδο δεν είναι διαφορετικός είτε με τη μία μέθοδο είτε με την άλλη, απλώς αλλάζει η σειρά των βημάτων.
Θα έλεγα ότι η μέθοδος «αργότερα τα κομμάτια» εξυπηρετεί όσους έχουν μεγαλύτερη υπομονή, αυτοπειθαρχία και μεθοδικότητα, και επίσης τα μικρά παιδιά (σε μικρές ηλικίες είναι πιο εύκολο να δεχτείς ότι αφού έτσι σου λένε, έτσι είναι, οπότε ακολουθείς το δάσκαλο με εμπιστοσύνη, χωρίς αμφισβήτηση, και αν είναι καλός θα σε πάει εκεί που θέλει - όταν είσαι μεγαλύτερος βασικά θες να παίξεις μπουζούκι!). Η μέθοδος «πρώτα τα κομμάτια» εξυπηρετεί αυτόν που έχει μεγαλύτερη ανάγκη να «γλυκαθεί», όπως λέει και ο georgalasg, που αντί της μεθοδικότητας του ταιριάζει ο αυθορμητισμός, ή που έχει φυσική κλίση να εξοικειώνεται πιο εύκολα με το χειρισμό των οργάνων.
Νομίζω ότι για να καταπιαστεί κάποιος με το μπουζούκι είναι πιθανότερο να ανήκει στη δεύτερη κατηγορία.
Οπωσδήποτε ο καλύτερος δάσκαλος είναι αυτός με τον οποίο εσύ αισθάνεσαι ότι κερδίζεις το χρόνο σου. Αν δε σε πείθει, κι ο θεός να είναι δεν είναι αυτός που χρειάζεσαι.
φιλε ο καλυτερος τροπος ειναι να παιζεις ταξιμια σε διαφορους δρομους και τονους,με την προυποθεση ομως οτι θα παιζεις κατι ωραιο και οχι τις σαχλαμαρε ς που παιζει ο καθενας στο you tube,να ανεβαινεις και να κατεβαινεις την κλιμακα.
παιξε ενα ταξιμι απο ρε ματζορε η μινορε και μετα απο σολ ακριβως το ιδιο ,σιγασιγα απο τον ηχους θα καταλαβαινεις τους δρομους.
το χτυπημα της πενας που λες ειναι οντως σημαντικο .
παρατα τον δασκαλο και ασχολεισου μονος σου
Φίλε αρχάριε,
αν και εγώ (κατά πάσα πιθανότητα) είμαι πιο αρχάριος από σένα δε θα συμφωνήσω με την προτροπή σου.
Είμαι αυτοδίδακτος σε πάρα πολλά πράγματα και εκ των υστέρων είδα ότι οι ελλείψεις μου ήταν πάρα πολλές ασχέτως αν το συγκεκριμένο πράγμα που ήθελα το έκανα πάρα πολύ καλά.
Πιστεύω ότι αν θέλεις πραγματικά να προχωρήσεις σωστά, έχεις το χρόνο, την υπομονή και προπάντων τα χρήματα ο δάσκαλος στη μουσική είναι πάρα πολύ χρήσιμος.
Έχω φίλους αυτοδίδακτους σε πολύ πιο προχωρημένο επίπεδο από εμένα και όμως πράγματα τα οποία εγώ τα έμαθα σχεδόν αμέσως αυτοί παιδεύτηκαν πολύ και κάποια τα έμαθαν λάθος.
Υπάρχουν απόψεις και απόψεις, αλλά λίγο πολύ όλες έχουν κάτι κοινό ή έστω κάποια φιλοσοφία στον τρόπο. Η παρακάτω άποψη όμως είναι τελείως άκαιρη. Συγνώμη φίλε αρχάριε, αλλά είναι ότι πιο βλακώδες έχω “ακούσει” για την (σωστή) εκμάθηση ενός οργάνου!!!
Εάν είναι να δίνεις τέτοιες συμβουλές, καλύτερα κράτα τες για σένα.
Ο Νικολόπουλος στο you tube παίζει τη κλίμακα του κάθε δρόμου και μετά κάνει ταξίμι αργά και κατανοητά. Νομίζω ότι αξίζει το κόπο να ρίξουμε μια ματιά…
σε άλλα βίντεο κάνει ταξίμια σε συνδυασμό δύο ή τριών δρόμων…