Χμ, δεν το σκέφτηκα αυτό. Ουσιαστικά έβαλα το “εκπαιδευτικός” για να καλύψω και ακαδημαϊκούς / καθηγητές πανεπιστημίου (μουσικής, μουσικολογίας, κτλ), οπότε μάλλον κάτι από τα υπόλοιπα.
Θα το διορώσω για αποφυγή παρεξηγήσεων.
Γειά σου Νάσο. Το συμπλήρωσα κι εγώ.
Ακούω και τα δύο είδη και παίζω και τα δύο. Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να έχουν κάποια σχέση μουσικά. Δεν έχω τοποθετηθεί στο άλλο θέμα που είχε ανοίξει και είπα να πω μια κουβέντα εδώ :Ρ
Ε! Αυτό ακριβώς σου ζητήθηκε να βεβαιώσεις, με τη συμπλήρωση του ερωτηματολογίου. 
2 «Μου αρέσει»
Δεν λέω ότι έχουν κάποια σχέση.
Κι εγώ ουσιαστικά πρέπει να είμαι τελείως αμερόληπτος όταν θα εξαγάγω κάποια συμπεράσματα (όσο είναι δυνατό αυτό βέβαια).
Επίσης πολύ σημαντικό είναι το κομμάτι με τα παντρέματα, καθώς και το αν έχει θετική ανταπόκριση. Αλλά από κάπου πρέπει να ξεκινήσει όλο αυτό και η αφετηρία είναι κατά κάποιο τρόπο οι αστικοί μύθοι για τη σχέση των μπλουζ με το ρεμπέτικο (πάλι ασχέτως με το αν συμφωνώ ή διαφωνώ 
)
To ξέρω κύριε Νίκο πιο πολύ το εξέφρασα ως απορία μετά και την συζήτηση την πρόσφατη που είχε γίνει. Υπάρχει τόσο μεγάλο ενδιαφέρον για αυτό το θέμα (και σύγχυση χωρίς λόγο θεωρώ) που ο Νάσος κάνει ερωτηματολόγιο για αυτό το θέμα και θα το εντάξει στο διδακτορικό του…
Ε τώρα, όταν ολόκληρο αμερικάνικο πανεπιστήμιο (΄ντάξ, όχι επιπέδου ΜΙΤ αλλά πανεπιστήμιο) κάνει θέμα για διαπλοκή μπλουζ και ρεμπέτικου, κάπου θα βασίζεται…
(μη ρωτήσεις πού, ξέρω πολύ καλά κι εγώ ότι βάση δεν υπάρχει)
2 «Μου αρέσει»
Αν με την πρόσφατη συζήτηση αναφέρεσαι σε αυτό το μάθημα που άνοιξε στο New York University, θέλω να πω ότι το ενδιαφέρον μου ήταν αρκετά παλαιότερο.
Ανεπίσημα, προσωπικά πάντα μου κινούσε το ενδιαφέρον και την περιέργεια.
Επίσημα, είχα αναφερθεί σε αυτό μέσα σε μία εργασία του μεταπτυχιακού μου ήδη το 2015 και το είχα συμπεριλάβει στην πρόταση που κατέθεσα για διδακτορικό το 2016, την οποία και δέχτηκαν. Απλά τραβάει χρόνια (αυτή η κολόνια?) …
Ταυτόχρονα έχω πάρει συνέντευξη από τον Ζωρζ Πιλαλί, το Δημήτρη Μυστακίδη, το Jonathan Kreisberg, τους Gadjo Dilo, και άλλους.
Έχω παρουσιάσει σε 3 διεθνή συνέδρια στην Αγγλία και στην Ισπανία και αυτές τις μέρες ετοιμάζομαι να παρουσιάσω σε άλλο της Αγγλίας, αναγκαστικά διαδικτυακά…
Την είδηση για το μάθημα στο New York University μάλιστα την είδα στο αεροδρόμιο, επιστρέφοντας από το 3ο συνέδριο, και μάλιστα σκάλωσα αρκετά μέχρι να επιβεβαιώσω ότι δεν έχει διδακτορικό ο συγκεκριμένος μουσικός/καθηγητής.
4 «Μου αρέσει»
Χα! Λίγα λίγα μας τα ξεφουρνίζεις! Απ’ ό,τι καταλαβαίνω πάντως, δεν παρακολούθησες τα μαθήματα. Πολύ θα ήθελα, πραγματικά, να ήξερα τί καινούργιο και άγνωστο παρουσιάστηκε εκεί, σχετικά με τις διαπλοκές μπλουζ και ρεμπέτικου….
Πές μας πάντως και κάτι σχετικά με το διδακτορικό σου, κάποιαν εισαγωγή, κάτι!
Αισθάνομαι ότι οι ερωτήσεις δε με βοηθούν να πω αυτό που έχω να πω.
Πιστεύω ότι υπάρχει σχέση ρεμπέτικων-μπλουζ; Ναι, αλλά όχι. Είναι περίπλοκο, το 'χουμε συζητήσει διά μακρών εδώ στο φόρουμ, έχω εκφράσει διάφορες απόψεις οι οποίες δεν παραμένουν εντελώς σταθερές, και πάντως σε καθαρά μουσικό επίπεδο η απάντησή μου είναι όχι (αλλά το «σε καθαρά μουσικό επίπεδο» δεν υπάρχει στην ερώτηση).
Μ’ αρέσουν τα ρεμπετομπλούζ υβρίδια; Ναι, γιατί μ’ αρέσουν οι απροσδόκητες διασκευές ούτως ή άλλως. Έμαθα σάζι για να παίξω Μπητλς. Όταν έμαθα ότι το Τζιν-τζιν-τζιν του Κηλαηδόνη δεν είναι απλώς ένα σχετικά άγνωστο τραγούδι του Έλβις αλλά παραδοσιακό γερμανικό τραγούδι της ξενιτιάς, έκατσα και το πέρασα στην τσαμπούνα. Είμαι άνθρωπος με αυτά τα γούστα, αλλά μια σκέτη απάντηση «ναι μ’ αρέσουν τα ρεμπετομπλούζ υβρίδια» δε νομίζω ότι θα το αποτύπωνε αυτό με ακρίβεια…
2 «Μου αρέσει»
Αυτό εγώ το αντιμετώπισα σαν να υπονοείται ad hoc.
Εγώ δεν έμαθα ποτέ σάζι, αλλά δεν κρύβω ότι όταν άκουσα τον πρώτο “προχωρημένο” δίσκο των Μπήτλς, μου δημιουργήθηκε η επιθυμία να μάθω να παίζω σιτάρ. Έμεινα, βέβαια, με την επιθυμία… (αλλά, δεκαετίες αργότερα, έμαθα λάφτα)
Το ίδιο ακριβώς θέμα είχα. Αλλά απάντησα όχι και εξήγησα αυτό που λες κι εσύ Περικλή
Όχι απαραίτητα.
Μπορεί να τους φάνηκε ενδιαφέρουσα η πρόταση και από τη στιγμή που θεωρούν ότι δεν προσβάλει κάποια παράδοση - εφόσον αν θυμάμαι καλά δεν καταλήγει σε συμπεράσματα, αλλά αφήνει τους φοιτητές να καταλήξουν στο τέλος των μαθημάτων - να σκέφτηκαν να το εντάξουν στο πρόγραμμα.
Επίσης, στα Πανεπιστήμια πλέον παίζει και το «υπάρχει ενδιαφέρον;» (δυστυχώς ή ευτυχώς), ειδικά της Αμερικής, καθώς στην Αγγλία υπάρχει μεγαλύτερη διαδικασία για να ενταχτεί κάτι στο πρόγραμμα σπουδών.
Τα μαθήματα νομίζω ξεκίνησαν το Φεβρουάριο ή Μάρτιο και θεωρητικά θα έπρεπε να συνεχίζονται ακόμα (αν λέμε γι’ αυτά του New York University), αλλά δεν ξέρω τι γίνεται τώρα με την πανδημία.
Δεν είναι απαραίτητο ότι παρουσιάζεται κάτι άγνωστο (για μας) πάντως, φαντάζομαι είναι μάθημα για προπτυχιακούς φοιτητές, και ειδικά εφόσον δεν μπορούμε να βρούμε και δημοσιεύσεις, πιθανόν να έχουν συγκεντρώσει και οργανώσει σωστά το κατάλληλο υλικό.
Δεν ήθελα να πω περισσότερα πράγματα για το διδακτορικό, ειδικά στο πρώτο post, αφενός για να μην επηρεάσω ασυναίσθητα όσους λάβουν μέρος στο ερωτηματολόγιο, και αφετέρου για να μην κουράσω…
Σίγουρα μερικές φορές είναι δύσκολο να απαντήσει κανείς ένα απόλυτο «ναι» ή «όχι», αλλά χωρίς αυτές τις ερωτήσεις δεν μπορώ να εξαγάγω ποσοτικά συμπεράσματα.
Επίσης, είναι καλύτερο να αποφασίσετε εσείς αν η απάντησή σας είναι θετική ή αρνητική, παρά να διαβάζω ένα κείμενο και να πρέπει να πάρω εγώ την απόφαση για το αν τελικά πρέπει να την κατατάξω στις θετικές ή στις αρνητικές. 
Φυσικά με ενδιαφέρουν και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά, και γι’ αυτό υπάρχουν και οι ερωτήσεις ανάπτυξης για όσους θέλουν να πουν κάτι παραπάνω.
2 «Μου αρέσει»
Τι ακριβώς σημαίνει αυτό?
Αναφέρομαι στο μάθημα του New York University.
Δεν ξέρω κάτι περισσότερο, όπως είπα δεν το έχω παρακολουθήσει. Περιγράφω ό,τι θυμάμαι από αυτά που είχα διαβάσει τότε από την ανακοίνωση.
// Εγώ κάνω διδακτορικό σε άλλο Πανεπιστήμιο που δεν έχω καμία σχέση με το συγκεκριμένο.
1 «Μου αρέσει»
Κι εγώ βαρυέμαι τώρα να το ξανάβρω και να κρατήσω το σχετικό χωρίο του κειμένου, αλλά πράγματι ο εισηγητής, σε μία συνέντευξη εξηγεί ότι θα ακολουθήσει μια (μάλλον καινούργια) μέθοδο όπου αυτός απλά παρουσιάζει και ο φοιτητής βγάζει δικό του συμπέρασμα. Μου είχε φανεί πολύ λογικό, σε σχέση με τις κλασικές από καθέδρας «παραδόσεις» των καθηγητών, την εποχή που φοιτούσα.
Εδώ είναι το συγκεκριμένο χωρίο του κειμένου της συνέντευξης… 
2 «Μου αρέσει»
Τι παναπεί ποσοτικά συμπεράσματα, Νάσο;
Εξυπακούεται ασυζητητί ότι θα ακολουθήσεις όποια μεθοδολογία έχεις αποφασίσει, αλλά μιας και άνοιξε κουβέντα, θυμήθηκα κάτι παρόμοιο που είχα κάνει στο δικό μου δρ (εθνομουσικολογία). Για κάποια επιμέρους πτυχή του θέματός μου είπα να βάλω μερικές στατιστικές. Τις έκανα όσο πιο ψιλοβελονιά γινόταν, και μάλιστα είχε ενδιαφέρον το γεγονός ότι προέκυπταν συμπεράσματα διαφορετικά από αυτά που «διαισθητικά» προέβλεπα.
Τώρα, με μερικά χρόνια απόσταση από τη συγγραφή, βλέπω ότι είναι από τα πιο ανούσια σημεία του βιβλίου. Τα συναγωνίζονται (σε ανουσιότητα) μόνο κάποια άλλα όπου, με άλλους τρόπους, όχι στατιστικούς, προσπαθώ να καλύψω εξαντλητικά κάθε λεπτομέρεια της εκάστοτε πτυχής. Καταλαβαίνω ότι τα έγραψα απλώς επειδή κάπως υπήρχε μια εντύπωση, μια μόδα ίσως, ότι τέτοια πράγματα προσδίδουν επιστημονικό κύρος. Λίγο σαν τις κλισεδούρες που πειθαναγκάζονται να γράφουν οι υποψήφιοι στην Έκθεση ιδεών.
Και τα λέω όλα αυτά χωρίς καμία διάθεση υποτίμησης της ίδιας μου της δουλειάς (όπως θα έκανε κάποιος ψαρεύοντας επαίνους). Την αγαπώ και την εκτιμώ. Αλλά είναι γραμμένη από έναν υποψήφιο δρ, και οι υποψήφιοι δρ συχνά είναι ψάρακες.
…Χώρια που αν βάλω «ναι» ή «όχι» σε κάποια ερώτηση του ερωτηματολογίου σου, εσύ θα αποκομίσεις ότι μέσα στο δείγμα σου υπάρχει άλλο ένα «ναι» ή «όχι», τη στιγμή που στην πραγματικότητα ένας από το δείγμα σου θα προτιμούσε να πει «όχι ακριβώς αλλά κάπως έτσι, μόνο που…» ή «δε θα το έθετα ακριβώς έτσι» ή κάτι άλλο εκτός από ναι / όχι.
Με τη λέξη «ποσοτικά» εννοούσα την έννοια των στατιστικών.
Είναι κομμάτι του quantitative research, νομίζω και στα Ελληνικά χρησιμοποιείται ο όρος «ποσοτική έρευνα».
Οπότε θέλω να φαίνεται ότι πχ. το 72% απάντησε «όχι», κι ας υπάρχει ένας μικρός ενδιασμός. Διαφορετικά μάλλον θα έπρεπε να βάλω 4 ή 5 επιλογές, του τύπου (α) σίγουρα ναι, (β) μάλλον ναι, (γ) μάλλον όχι, (δ) σίγουρα όχι, (ε) δεν ξέρω/δεν απαντώ.
Από εκεί και πέρα οι αιτιολογήσεις στο 7 πιθανότατα θα αποτελέσουν κομμάτι του qualitative research, όπου νομίζω πάλι χρησιμοποιείται ο όρος “ποιοτική έρευνα».
Γι’ αυτό και το 7 χωρίζεται σε 7α και 7β, όπου θεωρητικά κάποιος μπορεί να απαντήσει και στα 2 αν είναι ντεμί
Τι θέμα είχε το διδακτορικό αν επιτρέπεται;
Ίσως να χρησιμοποιήσω καμία παραπομπή αν δω ότι σχετίζεται. 
Στην Ελλάδα πραγματοποιήθηκε;