Δεν χρειάζεται να εξηγήσω, ανοίγοντας το θέμα, ότι όλες οι απόψεις, τα σχόλια, οι κριτικές, είναι ανοιχτές για όλους. Η δική μου, προσωπική άποψη είναι ότι είναι τρομερά δύσκολη και η υλοποίηση μιας τέτοιας ιδέας (διαφορετικών προελεύσεων μουσικοί σε διαφορετικά μέρη, υπό διαφορετικές συνθήκες κλπ. αν και έχει ξαναγίνει) και κυρίως, η ενορχήστρωση. Έτσι λοιπόν, θεώρησα αρχικά ότι ένα κομμάτι σαν το Στο ΄πα και στο ξαναλέω δεν είναι το απολύτως καταλληλότερο για να αναδειχθεί η συμβολή ενός μικρού συνόλου μπουζουκομπαγλαμάδων (με τον Σπύρο Γκούμα!) στην προσέγγιση του κοματιού. Όμως, ξαναβλέποντας τα σχετικά περάσματα για να τα θυμηθώ καλύτερα, συνειδητοποίησα ότι η ιδέα του ενορχηστρωτή μάλλον δεν ήταν ακριβώς να ταιριάξει τους μπουζουκομπαγλαμάδες με το Μικρασιάτικο ύφος αλλά, κάτι πολύ πιο ενδιαφέρον: να τονιστεί ότι το ύφος που (τυχαίνει να) έχει ένα, το όποιο, κομμάτι, μπορεί άνετα να αποδοθεί με σύνολο κρουστών, ή με νυκτά ηλεκτρικά ή «πειραιώτικα», ή με σαντούρι και ίσως το αποκορύφωμα της μουσικολογικής / οργανολογικής αντίθεσης: με σύμπραξη ενός συνόλου από νησιώτικες τσαμπούνες και ενός συνόλου από «πειραιώτικους» μπουζουκομπαγλαμάδες (χωρίς κιθάρα) και όλα αυτά, αμέσως μετά τον απόηχο του κλεισίματος ενός «κλασικού μικρασιάτικου» κομματιού (Τζιβαέρι) με συμβολή «κλασικού μικρασιάτικου» σχήματος (καβάλι, ούτι, λαούτο, μπεϊντίρ).
Το (δυνητικά κάπως ακανθώδες…) θέμα της εμπλοκής της γειτονικής Τουρκίας στην ουσία του εγχειρήματος, νομίζω ότι το χειρίστηκαν χωρίς ούτε ακρότητες, ούτε περισσότερες των αναγκαίων αποσιωπήσεις. Γενικά, μία αξιοπρεπής προσπάθεια που αξίζει της προσοχής μας.