Ζητώ βοήθεια για ελληνικό ρεπερτόριο στις κλίμακες του τίτλου:
Για φυσικό Μινόρε έχω μόνο τα τραγούδια:
Ζεϊμπέκικο τρης Ευδοκίας
Θαλασσάκι μου και
Όταν σφίγγουν το χέρι
Για μελωδικό Μινόρε:
Μέχρι στιγμής κανένα ελληνικό τραγούδι
για φυσικο ή διατονικό μινορε ειναι ακομα :πινω και μεθω, 5 μαγκες του περαια,την σκοτωσα γιατι την αγαπούσα, χαραματα η ωρα 3
μελωδικο ή αρμονικό μινορε ειναι :η φραγκοσυριανη,ολοι οι ρεμπετες του ντουνια, ζηλεια μου,τα ματοκλαδα σου λαμπουν
Συγνώμη αλλά η κλίμακα Μινόρε Αρμονικό στην οποία υπάρχει ρεπερτόριο από εκατοντάδες ελληνικά τραγούδια είναι εντελώς διαφορετική από την κλίμακα [b]Μινόρε Μελωδικό.
Δείτε τη συνημμένη φωτογραφία στην οποία τοποθέτησα και τις 3 κλίμακες μινόρε:
[/b]
χρειαζοταν η φωτογραφια γαι τη διευκρινηση…
τα τραγουδια που ανεφερα : η φραγκοσυριανη,ολοι οι ρεμπετες του ντουνια, ζηλεια μου,τα ματοκλαδα σου λαμπουν ειναι σε αρμονικο μινορε .Φυσικα συμφωνα με τη γνωμη μου…
το μελωδικο μινορε ειναι καθαρα δυτικος τροπος μελωδιας.Συμφωνα με τον Παγιατη στη λαικη μας μουσικη σπανια χρησιμοποιειται.Σπανιως επισης παιζονται ταξιμια στο δρομο αυτο.Συνηθως χρησιμοποιειται σε συνδυασμο με το αρμονικο μινορε η το διατονικο (νησιωτικο ) μινορε.Τραγουδια τετοια ειναι:Ειναι αργα του Χιωτη,Γιατι με ξυπνησες πρωι,ο Αποκληρος ,η αρχοντισα ,λιγα ψυχουλα του Τζουανακου κλπ
Συμφωνα με την πτυχιακη εργασια του Πετρου Παππα για τον Βαμαβακαρη "οι βεργουλες"σε πρωτη εκτελεση ειναι σε δρομο σι μελωδικο μινορε (si -do# -re-mi- fa#-sol -la -si)…
Παιδιά έχω την αίσθηση ότι πάλι θα μπερδευτούμε, αλλά χαλάλι:
Στο ρεμπέτικο τραγούδι, η έννοια της κλίμακας, του δρόμου, του μακάμ, δεν αντιστοιχεί απλά σε βαθμίδες και οπλισμό. Ένα σημαντικότατο κριτήριο είναι η κίνηση της μελωδίας, το “δρόμο” που ακολουθεί, σε ποιές νότες σταματάει, ποιές νότες τονίζει κτλ. Αυτό είναι τόσο καθοριστικό, που μπορεί να διαχωρίζει κλίμακες με ολόιδιες βαθμίδες, π.χ. ραστ και σεγκιάχ.
Οι “Βεργούλες” μπορούν να χαρακτηριστούν Μινόρε από κάποιον ας πούμε αρχάριο ή με δυτικό αυτί και δεν θα είναι λάθος, αλλά ένας μακαμίστας θα πει ότι το τραγούδι είναι Χουσεινί, αφού η μελωδία κινείται με τέτοιο τρόπο που τονίζεται έντονα η πέμπτη βαθμίδα στις 3 πρώτες φράσεις του κουπλέ με την κατάληξη σε αυτή (τα δυο σου χερια πήρανε, βεργούλες και με δείρανε, βεργούλες και με δείρανε), ενώ η τέταρτη (τα δυο σου χέρια πήρανε) καταλήγει στην τονική.
(Επίσης, ρε παιδιά, συμβουλή: μια ανάλυση δρόμων πρέπει να τεθεί με ομοιόμορφο κάπως ρεπερτόριο. Άμα μπλέκει το θαλασσάκι με την Ευδοκία και το Όταν σφίγογυν το χέρι με το Με σκότωσε γιατί την αγαπούσα (έλεος!), θα γίνουν όλα αχταρμάς…)
O stefanos6 ζητησε ελληνικο ρεπερτοριο χωρις να προσδιοριζει ειδος τραγουδιου …
Για σας,
Σε αυτό εδώ το link έχω καταχωρίσει ορισμένα από τα πιο γνωστά τραγούδια, από όπου μπορείς να απομονώσεις συγκεκριμένους δρόμους. Ίσως αυτό σε βοηθήσει.
Γιάννης.
Φίλε μου μια μικρή διόρθωση: το “Σ’ αναζητώ” δεν θα το έλεγα ουσάκ αλλά μινόρε. Επίσης το “Αγριολούλουδο” εγώ προσωπικά δεν το κατατάσσω σε μινόρε. Εδώ πλέον έχουμε να κάνουμε με ένα ρεπερτόριο το οποίο δεν είναι ακριβώς τροπικό, αλλά η εναρμόνιση διαμορφώνει αρκετά το τοπίο και αυτό το άκουσμα του Αγριολούλουδου (ή Αγριογούρουνου όπως το λέμε περιπαιχτικά) δεν είναι μινόρε, αλλά κάτι πιο σύνθετο, ίσως ουσάκ.
(φιλική συμβουλή: τα τραγούδια ούτε τα μισά δεν είναι ρεμπέτικα. Αν θέλουμε να μάθουμε τους δρόμους πρέπει να ανατρέξουμε στο αντίστοιχο ρεπερτόριο)
Συμφωνώ με τον Μπάμπη. Τραγούδια από μεταγενέστερα ή διαφορετικά στυλ μπορεί να χρησιμοποιούν κλίμακες ίδιες με ορισμένων λαϊκών δρόμων, αλλά με τόσο διαφορετικό τρόπο ώστε δε φωτίζουν την απορία κάποιου που ψάχνει να μάθει τους δρόμους. Δεν υπάρχει καμία αξιολόγηση σ’ αυτή την παρατήρηση, απλώς έτσι είναι. Αν κάποιος δεν το καταλαβαίνει, ας σκεφτεί ανάλογα παραδείγματα με τους ρυθμούς: το λαϊκό τσατσά δεν είναι τσατσά, ούτε τα αργά 3/4 του Εθνικού Ύμνου είναι τσάμικο. Μοιάζουν, κατά περίπτωση μπορεί να έχουν επιδράσεις ή να αποτελούν εξέλιξη ή υβρίδιο κάποιου άλλου ρυθμού, αλλά για να καταλάβει κανείς το τσατσά ή το τσάμικο δεν είναι καλά παραδείγματα.
Μια συλλογή τίτλων ταξινομημένων κατά δρόμο (ή αλλού κατά ρυθμό) το πιθανότερο είναι ότι γίνεται με σκοπούς όχι στατιστικούς αλλά εκπαιδευτικούς. Έχει λοιπόν σημασία το κάθε παράδειγμα να είναι διαφωτιστικό.