Η τρίτη κιθάρα είναι μετατροπή μιας παλιάς κιθάρας, Ρώσσικης κατασκευής με πολλά προβλήματα, σε Resonator guitar. Άρχισα από το μηδέν, μη έχοντας καμία τεχνική γνώση για τις ειδικές απαιτήσεις του συγκεκριμένου τύπου, απλώς γιατί μου άρεσε αισθητικά – και το ρεπερτόριό της φυσικά. Το βασικό χαρακτηριστικό είναι ότι ο ήχος παράγεται από την διέγερση (μέσω του καβαλάρη) ενός ηχείου (resonator) – κώνου αλουμινίου που στερεώνεται σταθερά στο εσωτερικό του σκάφους. Δεν υπάρχει «καπάκι» με την έννοια που έχουμε συνηθίσει, και το σκάφος πρέπει να είναι όσο πιο άκαμπτο γίνεται. Όλη την ευθύνη του ήχου έχουν το σύστημα κώνου / καβαλάρη, ο όγκος του σκάφους και οι (όποιες) τρύπες στο καπάκι. Η επιλογή των ξύλων (αν υπάρχουν καν, οι «ξύλινες» είναι συνήθως κόντρα πλακέ με μια φλούδα ξύλου ή καπλαμά) δεν επηρεάζει και δεν δίνεται η ίδια σημασία όπως στα «κανονικά» ακουστικά όργανα, αφορά αισθητικούς κυρίως λόγους.
Εδώ είναι η κιθάρα στην αρχική της κατάσταση, σκάφος κόντρα πλακέ, μανίκι οξιά (χωρίς ταστιέρα, όλο βαμμένο μαύρο) και καπάκι έλατο (7 κομμάτια, το κράτησα).
Χαρακτηριστική είναι η ένωση μάνικου – σκάφους (τύπου Stauffer – Legnani) με βίδα (χωρίς κολλήσεις), η οποία ελέγχει την γωνία της ένωσης, ρυθμίζοντας το action. Είχα την πρόθεση να την χρησιμοποιήσω (για το action), αλλά λόγω της ιδιαιτερότητας του συστήματος κώνου / καβαλάρη, τελικά η βίδα απλώς χρησιμεύει για να κρατάει το μανίκι στη θέση του –βέβαια είναι αξιοσημείωτο κι αυτό, δεδομένης της μεγάλης τάσης των χορδών (min 13άρες).
Εδώ είναι η τελική της μορφή ως resonator. Πλάτη και καπάκι από κόντρα πλακέ με καπλαμά καρυδιάς (bookmatched), ταστιέρα παλίσανδρος, κλίμακα 24,75 ίντσες (~ 63 εκ.). Από την αρχική κατασκευή έμειναν μόνο τα πλαϊνά και το μανίκι οξιάς (χωρίς την «ταστιέρα» και με προσθήκες, δυό κόντρες βένγκε και βέργα). Κώνος Τσέχικης κατασκευής (ευχαριστώ τον PaKag γι αυτό, όπως και για τις συζητήσεις που είχαμε), καβαλάρης σφεντάμι, το κάλυμμα του κώνου από τον δίσκο του καπακιού.
Η όλη κατασκευή φαίνεται από την αρχή με λεπτομέρειες (για όποιον ενδιαφέρεται, μιας και δεν υπάρχει – όσο ξέρω – αντίστοιχη κατασκευή σε Ελληνικά), μαζί με πληροφορίες που έβρισκα στην πορεία στο luthier, σ΄αυτό το θέμα:
http://www.luthier.gr/index.php?topic=2967.0
Ανεβάζω και μερικές εικόνες από «κρίσιμα» στάδια εδώ.
Κάποια στιγμή – δυστυχώς όχι από την αρχή – έπεσα πάνω στην Convertible Guitar του Pagelli και είδα ένα βίντεο όπου ο οργανοποιός άλλαζε τον κώνο με έναν «δίσκο – συμβατικό καπάκι» με καμάρια, μετατρέποντας την κιθάρα - μεταξύ άλλων – και σε ακουστική.
Με γοητεύουν πάρα πολύ οι μετατροπές και είπα να το προσπαθήσω. Δούλεψε. Με κολυμπητό (floating) καβαλάρη από έβενο, με δυνατότητα ρύθμισης ύψους και «τονικά διορθωμένο» (compensated - ζητώ συγγνώμη για τους απανωτούς Αγγλικούς όρους, αλλά αυτή είναι η «βιβλιογραφία» στην περίπτωση αυτή). Από αισθητικής όμως σκοπιάς, το νέο καπάκι ήταν τόσο «άσπιλο» - σχεδόν λευκό - σε σχέση με την υπόλοιπη κιθάρα (στα πλαϊνά έχω αφήσει όλα τα σημάδια χρήσης κτλ. να φαίνονται, και στο μπράτσο είχα φτιάξει τεχνητά) που αποφάσισα – αφού το «πάλιωσα» τεχνητά κι αυτό λίγο - να το ζωγραφίσω (με ξυλομπογιές), όπως και κάποια μπουζουκοειδή των οποίων τις φιγούρες ζωγραφίζω τελευταία, φαίνεται και μία εδώ.
Αυτές είναι λοιπόν οι επιλογές της μετατροπής:
Στο βίντεο παρακάτω, ο ιδιοκτήτης της παίζει και στις δυό της μορφές. Στο 2:13 περίπου φαίνεται και η αλλαγή του καπακιού – συντετμημένη για το βίντεο, αλλά και στην πραγματικότητα δεν κρατάει και πολύ, περίπου πέντε λεπτά - ενώ τον πιο πολύ χρόνο καταναλώνουν οι οκτώ βίδες του ξύλινου καλύμματος. Ο χορδοκράτης με μία βίδα κρατάει μια χαρά τις τάσεις των χορδών – 13άρες, και πάλι Phosphor Bronze SP της Martin.