γειά σου Μάνο… (κι εδώ Μάνος… η εικόνα του άβαταρ της Τζοκόντας με το μπουζούκι μου είναι πολύ οικεία αλλά δε θυμάμαι από που)…
είχα μετατρέψει μια τέτοια Ανατολικής προέλευσης (μάλλον Ρώσσικη, ένα μικρό κομμάτι της ταμπέλας υπήρχε μόνο αλλά με γράμματα σε Κυριλλικό αλφάβητο) σε resonator, εδώ
εκείνη ήταν από κόντρα πλακέ το σκάφος και έλατο σε εφτά κομμάτια το καπάκι, με οπλισμό “σκάλας” και το καμάρι της φωνής λοξό, τυπικό καμάρωμα λαϊκής
αλλά γενικά δεν είχε καλή δουλειά στις λεπτομέρειες, π.χ. ο άξονας έφευγε πολύ λόγω κακής διαμόρφωσης της ένωσης στον τάκο
εμένα με απασχολούσε λόγω μετατροπής, αν άξιζε να την αφήσω όπως ήταν δεν θα με ένοιαζε - αρκεί να έπαιζε καλά, που δεν έπαιζε. Αν η δική σου παίζει έστω αξιοπρεπώς και αν δουλεύει η βίδα σωστά (κλειδί για καλοριφέρ ταίριαζε στην δικιά μου) εγώ δεν θα την πείραζα καθόλου, μόνο καθάρισμα και χορδές, παίξτην και μετά αποφασίζεις.
Αν σου αρέσει γενικά, το καπάκι - αν κάποτε το αποφασίσεις - αλλάζει πολύ εύκολα σ΄αυτήν λόγω ανεξάρτητου μπράτσου. Πιθανότατα να παίζει και καλά (τηρουμένων των αναλογιών), τα πολλά κομμάτια του καπακιού - αν είναι κι η δική σου έτσι- ΔΕΝ επηρεάζουν τον ήχο. .
Μόνο η ένωση και το μπράτσο θα με απασχολούσε, η ποιότητα της βίδας είναι επίσης κακή σε σχέση με την Γερμανική τύπου Stauffer αλλά αλλάζει εύκολα και χωρίς να βγάλεις το καπάκι (έχει μόνο ένα παξιμάδι μέσα, η Stauffer ειναι πιο περίπλοκη). Αυτή με το “ρομβόσχημο” παξιμάδι είναι η δικιά της και κάτω μια που έφτιαξα μόνος μου, φαίνεται και το κλειδί που έλεγα
Σενιάρισέ την να παίξει και αποφασίζεις αργότερα. Το μπράτσο δες αν είναι ίσιο, έχε υπόψη ότι οι χορδές silver έχουν μικρότερες τάσεις από τις bronze.