Σε άρθρο με τίτλο «Μια Ιδιοτυπία σε Τραγούδια των Κυκλάδων και Δωδεκανήσων» (Επετηρίδα του Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας, Ακαδημία Αθηνών, 1981 τόμος ΚΕ, σελ. 104-121) ο Γ. Αμαργιανάκης καταγράφει μια σειρά από σκοπούς όπου τα δίστιχα αποδίδονται με τέτοιο τρόπο ώστε πριν το τελευταίο ημίστιχο να επαναλαμβάνεται το δεύτερο ημίστιχο του πρώτου στίχου. Σε αυτό, κατά τον Αμαργιανάκη, συνίσταται η «ιδιοτυπία» και το δικαιολογεί και κείνος ότι γίνεται για να τονιστεί η ομοιοκαταληξία. Στο άρθρο, καταγράφεται σε νότες το τραγουδιστικό μέρος των σκοπών όπου και φαίνεται αυτή η «ιδιοτυπία». Οι σκοποί που αναφέρει είναι:
- «Βλάχα», Νάξος. Εδώ έχω μπερδευτεί. Ξέρω διάφορους σκοπούς με αυτόν τον τίτλο αλλά κανένας δεν έχει αυτήν την ιδιοτυπία. Αφού δεν ξέρω να διαβάζω νότες δεν μπορώ από το άρθρο να καταλάβω ποιος είναι.
- «Απεραθίτικος» Νάξος. Από το δίστιχο που καταγράφει ο Αμαργιανάκης «Όλα τα πάντα αλλάξανε…» μάλλον είναι αυτό (εκτέλεση Ειρήνης Κονιτοπούλου).
- «Του δρόμου», Σίφνος.
- «Σμυρνέικος», Σίφνος. Στο τραγουδιστικό μέρος, ο σκοπός αυτός μοιάζει κάπως με την Πολίτισσα του Μάρκου.
- «Τραγουδιστός του γάμου» Κως. «Τον μπροστινό μας μπρέπει του…».
- «Θεραπιανός», Σίφνος. Εδώ από γλέντι με τον μακαρίτη Αντώνη Κόμη (Μουγάδη) στο βιολί και το Γιάννη Τρίχα στο λαούτο. Μοιάζει με το γνωστό τραγούδι «Στον Αρτεμώνα στο Σταυρί» που και αυτό παρουσιάζει την «ιδιοτυπία».
- «Παριανέικος», Σίφνος. Εδώ από Κιμωλιάτες.
- «Τραγουδιστός του γάμου», Κως («Νύφη καμπάνα φραγκικιά…»).
- «Το ξύρισμα του γαμπρού» Νίσυρος
- «Σι(γ)ανός» Πάτμος. «Ω σιανέ μου ποταμέ και ταπεινή μου βρύση…».
Τα σιφναίικα τα κατέγραψε ο ίδιος ο Αμαργιανάκης το 1976 στο Βαθύ της Σίφνου (του τα παίξανε ο Γ. Ξανθάκης (Κουτσουνάς), βιολί και ο μακαρίτης Αποστ. Νικ. Αβρανάς (Καλιμάκης) λαούτο και τραγουδήσανε ντόπιοι). Τα υπόλοιπα τα βρήκε από καταγραφές άλλων στο αρχείο του Κέντρου.
Άλλος ένας σκοπός από τη Σίφνο που έχει αυτήν την ιδιοτυπία είναι το «Καναράκι».
Το Αμοργιανό προφανώς δεν θα το 'ξερε.
Να σημειώσω μια καθαρά προσωπική μου εμπειρία. Εκτός από τον τονισμό της ομοιοκαταληξίας εξυπητερείται και άλλος ένας στόχος, ιδιαίτερα όταν οι σκοποί αυτοί χρησιμοποιούνται σε γλέντια, για αυτοσχέδια δίστιχα. Η απόδοση ενός δίστιχου σε πολλές από αυτές τις περιπτώσεις κρατάει αρκετά, στολίζεται δε από τσακίσματα. Έτσι μπορεί να χαθεί το νόημα του διστίχου μέχρι την ολοκλήρωσή του. Η επανάληψη του δεύτερου ημίστιχου βοηθά κάπως (ως υπενθύμιση) στο να να μη χαθεί το νήμα. Σε μένα, τουλάχιστον, και σε καταστάσεις σούρας (είτε λέω «ποιητικό», είτε ακούω), δουλεύει…