Βρήκα μια μελέτη για τον Σαλονικιό: 65 σελίδες με βιογραφικά στοιχεία, τα ιστορικά-μουσικολογικά δεδομένα της εποχής και της περιοχής όπου απέκτησε τις βάσεις της μουσικής του προσωπικότητας και, στη συνέχεια, έδρασε ο ίδιος ως μουσικός και ως παραγωγός, δισκογραφία κλπ.
Πρόκειται για ερευνητική μελέτη της Βιβής Κανελλάτου, φοιτήτριας τότε (2002) στην Ήπειρο. Στο παραπάνω λινκ θα βρείτε όλη την εργασία σε πδφ. Περισσότερα για τη συντάκτρια εδώ.
Το όνομα του Δημήτρη Σέμση (Σαλονικιού) είναι πολύ γνωστό από διάφορες πηγές και στις μέρες μας. Πέραν του ότι ήταν ένας πολύ καλός βιολιστής για την εποχή του, με αρκετή δισκογραφία έδρασε και ως παραγωγός δισκογραφίας, συνθέτης κλπ. Γνωστός επίσης από ηχογραφήσεις είναι και ο Ιωάννης Δραγάτσης (Ογδοντάκης) καλός βιολιστής κι αυτός της εποχής του Σαλονικιού. Όπως και κάποιοι άλλοι (λιγότερο γνωστοί) με ελάχιστη δισκογραφία, π.χ. ο Χρήστος Νταράλας (παππούς του Γιώργου Νταλάρα από την Καρδίτσα).
Απ’ ότι λένε όμως κάποιοι παλιοί πολύ γνωστοί και καλοί δημοτικοί μουσικοί, π.χ. Τάσος Χαλκιάς, Χρήστος Ζώτος, Γιάννης Βασιλόπουλος, Βαγγέλης Σούκας κ.α., προπολεμικά στην Ηπειρωτική Ελλάδα την εποχή του Σαλονικιού, υπήρξαν κι άλλοι δυο πολύ καλοί λαϊκοί βιολιστές με μεγάλο όνομα τότε, που δρούσαν κυρίως στα μέρη τους με δικές τους κομπανίες, που για διάφορους λόγους δεν ηχογράφησαν ποτέ, ήταν ο Χρήστος Ζέρβας από τα Γιάννενα και ο Τάκης Τζέμος από τη Θεσπρωτία. Είχαν άλλο ρεπερτόριο και διαφορετικό μουσικό ύφος από αυτό το γνωστό του Σαλονικιού ή του Ογδοντάκη, κάτι περίπου σε αυτό το μοτίβο:
«Ο Δημήτριος Σέμσης ή Σαλονικιός (1883 - 1950)(βλέπε και αναρτήσεις 44, 201), βιρτουόζος παραδοσιακός βιολιστής. Ο πατέρας του και ο παππούς ήταν Ομπρελάδες και επίσης βιολιστές. Γεννήθηκε Κουκουδέας Δημήτριος το 1883 στη Στρώμνιτσα. Στο τέλος του 1919 η οικογένεια του Δημήτριου Σέμση μετανάστευσε στη Θεσσαλονίκη. Το 1923 παντρεύτηκε τη Δήμητρα Κανούλα και απέκτησε 4 παιδιά. Στις αρχές του 1927 εγκαθίσταται μόνιμα στην Αθήνα.
Αυτή την εποχή έλαβε το προσωνύμιο Σαλονικιός, μάλλον επειδή κάποιοι παράγοντες των δισκογραφικών εταιρειών νόμιζαν ότι καταγόταν από τη Θεσσαλονίκη. Είναι ο πρώτος οργανοπαίκτης που το όνομά του αναγράφεται στις ετικέτες δίσκων. Στα τέλη της δεκαετίας του 1920, ο Δημήτρης Σέμσης ήταν Διευθυντής Ηχογράφησης στην ΗΜV και στην Columbia, θέσεις με μεγάλη επιρροή, τις οποίες και διατήρησε και στις δεκαετίες του 1930 και 1940.
Συμμετείχε σε εκατοντάδες ηχογραφήσεις παραδοσιακών, σμυρναϊκών και ρεμπέτικων τραγουδιών στο διάστημα 1924 - 1931, παρουσίασε γύρω στο 1928 τα πρώτα του τραγούδια και το 1931 ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση της His Master’s Voice, θέση που κράτησε μέχρι το θάνατό του. Τη δεκαετία του 1930, ο Δημήτρης ηχογραφούσε με τη Ρόζα Εσκενάζι γνωρίζοντας μεγάλες επιτυχίες. Συχνά, την συνόδευε στις ταβέρνες μαζί με τους Τομπούλη, Λάμπρο Σαββαΐδη και Λάμπρο Λεοναρίδη. Οι συνθέσεις του ηχογραφούνταν από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες της εποχής εκείνης, όπως η Ρίτα Αμπατζή, ο Στελλάκης Περπινιάδης και ο Στράτος Παγιουμτζής. Έγραψε ρεμπέτικα και δημοτικά τραγούδια, καθώς και σμυρνέικα και αμανέδες. Όπως φαίνεται από τις ηχογραφήσεις, ο Δημήτρης ήταν, χωρίς αμφιβολία, ο μεγαλύτερος βιολιστής που ηχογράφησε στο χώρο του ρεμπέτικου- σμυρνέικου. Ηχογράφησε πολλές εκατοντάδες δίσκους και πολλοί από αυτούς επανακυκλοφόρησαν τα τελευταία χρόνια. Το 1972, σε μια συνέντευξή της, η Ρόζα Εσκενάζι είπε ότι ο Δημήτρης έπαιζε “το καλύτερο βιολί του κόσμου”.
Μετά από μια σύντομη νοσηλεία, ο Δημήτρης Σέμσης πέθανε από καρκίνο στην Αθήνα, στις 13 Ιανουαρίου του 1950.»
