υπήρχαν κάποιες τεχνικές μαγνητικής ηχογράφησεις σε σύρμα ήδη από το 1898 αλλά χωρίς ευρεία εφαρμογή (πέρα από στρατιωτικές/κατασκοπευτικές εφαρμογές). η μαγνητοταινία ήταν που έκανε εφικτή την ηχογράφηση και επεξεργασία στην δεκαετία του '50.
το σύρμα είχε κάποιες περιορισμένες δυνατότητες επεξεργασίας (κόψιμο και συρραφή ηχογραφήσεων). τώρα θυμήθηκα αυτήν την διαφημιστική έκδοση με διάφορα τραγούδια του τούντα, ίσως αυτή είναι μια εξήγηση!
χμ, τώρα που το βρήκα και το ακούω, είναι λάιβ με ορχήστρα αλλά το σύρμα θα τους είχε γλιτώσει από πολλές πρόβες!
Μα πλάκα έκανα, pepe, είναι γνωστό ότι τότε δεν μπορούσαν να ηχογραφούν από το ραδιόφωνο. Και ναι, Νικόλα, η Miss Odeon δεν είναι αποτέλεσμα μοντάζ. Οι τραγουδιστές είναι όλοι στο στούντιο και διαδέχονται ο ένας τον άλλον στο μικρόφωνο. Αν προσέξεις δε, στο τελευταίο απόσπασμα τραγουδάνε όλοι μαζί σε ταυτοφωνία!
Πάντως και το μαγνητόφωνο ταινίας, όπως το γνωρίσαμε εμείς με μπομπίνες, χρησιμοποιήθηκε επαγγελματικά πολύ πριν τη δεκαετία ΄50, όπου άρχισε να διεισδύει στα σαλόνια πλούσιων αστικών σπιτιών στην Ελλάδα. Είμαι σίγουρος ότι στην Αμερική το 1940 υπήρχε τεχνική δυνατότητα μαγνητικής ηχογράφησης σε πολλούς σταθμούς μεγάλων πόλεων, με συσκευές όχι ευρέως εμπορίου (Decca, Grundig κλπ.) αλλά με μηχανήματα φτιαγμένα «στο χέρι», όπως και οι ίδιοι οι ραδιοφωνικοί πομποί.
Δεν ήταν ανέκαθεν γνωστό σ’ εμένα! Όταν έτυχε να το μάθω εντυπωσιάστηκα ιδιαίτερα, γιατί πρόκειται για επανάσταση στον χώρο της ηχογραφημένης μουσικής. Από τη μαγνητοταινία ξεκίνησε η μίξη, το στέρεο, η πολλαπλή ηχογράφηση και άλλα που σήμερα, με την ψηφιακή τεχνολογία, παραμένουν στάνταρ. Και επίσης, και η δυνατότητα φτηνής ηχογράφησης, π.χ. ραδιοφωνικών εκπομπών, αλλά μαζί και η δυνατότητα μη ζωντανών ραδιοφωνικών εκπομπών.
Ακόμα πρέπει να έχω κάπου κασέτες με εκπομπές απ’ το Κανάλι 1 του Πειραιά, όπου οι Κουνάδης / Παπαϊωάννου μας παρουσίαζαν τις συλλογές τους, και όπου συχνά αναγκαζόμουν να παίρνω το ραδιοκασετόφωνο στην ταράτσα, με τις μπαταρίες, γιατί κάτω στο διαμέρισμα δεν είχαμε ικανοποιητική λήψη απ’ τον Υμηττό.
Magnetic recording was conceived as early as 1878 by the American engineer Oberlin Smith…
The use of magnetic tape for sound recording originated around 1930 in Germany…
Magnetic tape recording as we know it today was developed in Germany during the 1930s at BASF (then part of the chemical giant IG Farben) and AEG in cooperation with the state radio RRG.
(Τη μάρκα BASF θα τη θυμούνται όσοι πρόλαβαν κασέτες.)
Και μην ξεχνάμε επίσης (τώρα το θυμήθηκα!) μια ραδιοφωνική εκπομπή όπου ρεπόρτερ μεταδίδει ζωντανά την προσγείωση του γερμανικού ζέππελιν Hindenburg κάπου σε μεγάλη αμερικάνικη πόλη, 1939 νομίζω, που πήρε το αερόπλοιο φωτιά και δεν έμεινε κολυμπηθρόξυλο. Την έχουμε ακούσει!
Παιδιά, μιλώ με γνώμονα τα ελληνικά πράγματα εκείνης της εποχής και φυσικά εννοώντας δυνατότητα ηχογράφησης από τον μέσο άνθρωπο. Τώρα αν υπήρχε κάποιος Κύρος Γρανάζης σε κάποια αμερικάνικη πόλη το 1910, λέω τώρα, εντάξει, πάω πάσο. Όταν λέμε “δεν μπορούσαν” προφανώς και μιλάμε για το ευρύ κοινό. Πάντως, πιο συγκεκριμένα και τουλάχιστον για τη Θεσσαλονίκη, όπως είχα επισημάνει από το 2017 στο άρθρο μου για τον Στέφανο Βέζο στην Κλίκα, κοτζάμ ραδιοφωνικός σταθμός και δεν είχε τη δυνατότητα να κρατάει αρχείο γιατί οι πρώτες μαγνητοταινίες ήρθαν το 1952-1953 κι όχι βέβαια πολύ πριν το '50. Μέχρι τότε, όπως μου είχε εξηγήσει από το τηλέφωνο συνταξιούχος του σταθμού (έμπειρος ηλεκτρονικός μηχανικός), είχαν κάποιο άλλο σύστημα για ηχογράφηση που δεν είχε να κάνει με μαγνητοταινίες (μη με ρωτήσετε τι, να πω την αλήθεια δεν είχα καταλάβει τότε, ούτε και ξέρω τώρα). Κι όταν λέω μέχρι τότε, εννοώ ξεκινώντας εκεί γύρω στα 1950. Μεγαλύτερη ακρίβεια δεν μπορώ να δώσω, ούτε καν συν/πλην πόσα χρόνια από το '50. Είναι λίγες πλέον οι ζωντανές πηγές σχετικά με το ραδιόφωνο του τότε που κατέχουν καλά αυτό το γνωστικό αντικείμενο.
Μα είπαμε και παραπάνω, εμπορικά διαδεδομένη χρήση μαγνητοφώνων στην Ελλάδα δεν υπάρχει πριν τη δεκαετία ΄50. Εμείς όμως μιλήσαμε για τη δυνατότητα του Ραδιοφωνικού Σταθμού Αθηνών να μαγνητοφωνεί εκπομπές του. Ε, λοιπόν ναι, το 1940 ο ΡΣΑ (Εδώ, Αθήναι! Τσομπανάακος ήηημουνααα, προοβα τάαακια φύ – λα – γααα) δεν είχε δυνατότητες ηχογράφησης.
ο παππούς μου το '60 είχε κάψα (μικρόφωνο) που συνδεόταν στο ακουστικό του τηλεφώνου και κατέγραφε την συνομιλία στο μπομπινόφωνο. δεν αποκλείεται να υπήρχε κάτι τέτοιο και για ραδιόφωνο, και να το έγραφαν σε κερί. η ηλεκτρικές ηχογραφήσεις είχαν ξεκινήσει από το 1927.
Αυτό δεν γίνεται, δεν υπάρχουν πλέον τα παλαιά ακουστικά πάνω στα οποία “φοριόταν” το ηχογραφικό εργαλείο και, επιπλέον, δεν ήταν μικρόφωνο, ήταν επαγωγικό πηνίο που έπιανε τις ηλεκτρομαγνητικές εκπομπές
Καταλαβαίνετε βέβαια ότι ακούγεται λίγο ύποπτο αυτό!
Εγώ πάντως, μερικές φορές στη σύγχρονη εποχή που χρειάστηκε να κάνω τηλεφωνικές συνεντεύξεις και να τις ηχογραφήσω, έκανα μια ολόκληρη πατέντα με ακουστικά-ψείρες (το ξέρετε ότι το ακουστικό δουλεύει και σαν μικρόφωνο), κολλημένα το ένα εκεί που μιλάω και το άλλο εκεί που ακούω, και συνδεδεμένα με την είσοδο μικροφώνου του ηχογραφητηριού. Μιλάμε για σταθερό τηλέφωνο.
@pepe και κατευθείαν από το τηλεφωνικό σήμα θεωρητικά θα μπορούσες (με μια συσκευή συνδεδεμένη σε άλλη πρίζα τηλεφώνου του σπιτιού). Αν βάλεις και έναν μικρό ενισχυτή πάνω στο σήμα, κάνεις καταπληκτική δουλειά. Βέβαια, τώρα πια βάζεις την κατάλληλη εφαρμογή στο κινητό και η ηχογράφηση γίνεται χωρίς καμία πατέντα…
Δε χρειάζεται καταπληκτική δουλειά. Κουβέντες είναι, όχι μουσική που να μας ενδιαφέρει η ποιότητα του ήχου. Αρκεί μια στοιχειώδης ένταση για ν’ ακούγονται τα λόγια.
Υποθέτω ότι και για σταθερό θα υπάρχουν είτε «εφαρμογές» (ούτως ειπείν) είτε συσκευές. Αν ήταν κάτι που να το κάνω συχννά, θα τις έψαχνα: πώς παίρνεις σε μια υπηρεσία και η κλήση σου καταγράφεται;
Υπήρχαν παλιά συσκευές για αυτόματη απάντηση, είχα μιά. Ένας καλός ηλεκτρονικός θα μπορούσε να την τροποποιήσει για μεγαλύτερες διάρκειες, δεν είναι τίποτα!
Η ερώτησή μου δεν ήταν ερώτηση , εννοούσα: «όπως παίρνεις…». Το σύστημα που χρησιμοποιεί μια υπηρεσία για να ηχογραφεί τις συνομιλίες όσων παίρνουν τηλέφωνο, φαντάζομαι ότι μπορεί να το βρει κι ένας ιδιώτης.
Κουβέντα να γίνεται βέβαια. Στην πράξη δε με απασχολεί. Άντε να μου ξανατύχει μερικές φορές στην υπόλοιπη ζωή μου τέτοια δουλειά: θα βρω κάποια πρόχειρη λύση.
Αλλά, στο πλαίσιο πάντα του «κουβέντα να γίνεται», η συσκευή αυτόματης απάντησης δεν είναι ο αυτόματος τηλεφωνητής; Πώς μπορείς να ηχογραφήσεις συνομιλία μ’ αυτό; (Το καταλαβαίνω αν σε πάρει ο άλλος, απαντήσει ο τηλεφωνητής, και μετά προλάβεις να το σηκώσεις. Αλλά όχι αν τον πάρεις εσύ.)
, εννοούσα: «όπως παίρνεις…». Το σύστημα που χρησιμοποιεί μια υπηρεσία για να ηχογραφεί τις συνομιλίες όσων παίρνουν τηλέφωνο, φαντάζομαι ότι μπορεί να το βρει κι ένας ιδιώτης.