Μάγκες όπως είπα και στο προηγούμενο post που έκανα είμαι καινούριος αν και έψαξα στο forum και μίλησα και με κάποιους δασκάλους που έτυχε να μιλήσω δεν έβγαλα άκρη.Το επιχείρημα από τον υποστηρικτών ότι δεν πρέπει να ακουμπάει το χέρι είναι ότι αλλοιώνεται ο ήχος επειδή ακουμπάει το χέρι στο καπάκι επιπλέον τονίζουν ότι δεν μπορείς να ανεβάσεις ταχύτητα ας πούμε να παίξεις ένα solo τύπου λεμονόπουλου η χιώτη.Η “αντίπαλη” πλευρά τονίζει όμως ότι όλοι η παλιοί παίζαν ακουμπώντας και ότι ήχος έβγαινε μια χαρά.το ερώτημα μου είναι μιας και είμαι νέος στο μπουζούκι και παίζω γιατί γουστάρω και όχι επαγγελματικά αν αξίζει να προσπαθήσω να παίξω χωρίς να ακουμπάω στο καπάκι?Και γενικά μήπως είναι μύθος ότι δεν μπορείς να ανεβάσεις ταχύτητα(οποτε χρειαστεί μην παρεξηγηθούμε κιόλας) αν ακουμπάς στο καπάκι?
ευχαριστώ μάγκες και αν σας κούρασα με το μεγάλο κείμενο sorry
Φίλε πρώτα απ’ όλα το κείμενό σου δεν είναι μεγάλο.
Το ζήτημα έχει ξανασυζητηθεί στο φόρουμ, όμως, δεν έχει δοθεί ολοκληρωμένη απάντηση. Μια μερίδα ανθρώπων πιστεύει ότι το να ακουμπάει το χέρι στο καπάκι είναι κακό, μια άλλη μερίδα θα σου ποστάρει 30 βίντεο με παιχταράδες που ακουμπάνε στο καπάκι αλλά παίζουν υπέροχα…
Θα σου πω τη δική μου εμπειρία: ακούμπαγα επί 10 χρόνια στο καπάκι. Ίσως όχι σε όλη τη διάρκεια του παιξίματος, αλλά την περισσότερη ώρα. Και γενικά έβρισκε το δεξί στο καπάκι. Αποτέλεσμα: έσκαβα το καπάκι του οργάνου και δεν έπαιζα και γρήγορα. Μπορούσα φυσικά να παίξω με επάρκεια ρεπερτόριο ρεμπέτικο, αλλά όχι δεξιοτεχνικά σόλο.
Πήγα σε δάσκαλο και πάλεψα τρία χρόνια. Έφτιαξα μια άλλη τεχνική, που το όργανο στηρίζεται μόνο από το δεξί χέρι, χωρίς να ακουμπάει το καπάκι. Κατάφερα και έπαιξα πράγματα που δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα μπορούσα (Χιώτη Λεμονόπουλο κτλ) χωρίς να ζορίζομαι και με ωραίο “άνετο” ήχο.
Βέβαια, πιθανότατα εάν μελέταγα με κάποιον δάσκαλο που “ακουμπάει” στο καπάκι, να μπορούσα να τα παίξω εξίσου καλά. Αλλά για μένα, και μόνο το γεγονός ότι στα 33 μου κατάφερα να πάω ένα βήμα πιο πέρα τεχνικά -ως ήχος και όχι ως νότες ανα δευτερόλεπτο-, το θεωρώ σημαντικό.
Θέλω να πω, είσαι πολύ νέος στην ηλικία -και όπως λες και στο μπουζούκι- ώστε να μην θες να δοκιμάσεις νέους, καλύτερους δρόμους. Και το να μην ακουμπάς στο καπάκι είναι καλύτερο από το να ακουμπάς για 3 λόγους που μπορώ να σκεφτώ: 1) ο ήχος είναι καλύτερος 2) δεν σκάβεις το όργανο 3)έχεις μεγαλύτερη άνεση στην κίνηση του χεριού.
Αυτά από μένα
Εγώ έχω άλλη άποψη. Έχει να κάνει με την τεχνική της πένας. ΑΚουμπώντας το χέρι στο καπάκι (και είναι απαραίτητη προϋπόθεση για κάποιους ήχους) βρήκα τρόπο να κάνω ήχο παρόμοιο με του Τσιτσάνη και σε διαβεβαιώνω ότι είναι στάνταρ γιατί και στον κολλητό μου που του έδειξα, έβγαζε και κείνος αντίστοιχο ήχο. Γενικά όταν ακουμπάω έχω κάποια συν και κάποια πλην. Τα συν: κινησεολογία του χεριού πιο κυκλικά και σταθερά, πιο εύκολη τσιμπιτή πενιά και πιο γλυκά ηχοχρώματα. Πλην: έλλειψη πολλής ταχύτητας αν και παίζω π.χ. τα ωραία του Τσιτσάνη άνετα. Το χέρι δεν το ακουμπάω στο καπάκι όταν έχω να βγάλω πρόγραμμα και θέλω να είμαι πιο ξεκούραστος και γρήγορος αν χρειαστεί. Αλλά από ηχο τίποτα σπουδαίο. Ο κλασσικός ήχος του μπουζουξή δλδ…Βέβαια μιλάω υποκειμενικά καθώς αυτά βολεύουν εμένα σαν παίκτη καθώς και ικανοποιούν τη δική μου αισθητική.
δηλαδή αξίζει τον τρόπο να προσπαθήσω να παίξω χωρίς να ακουμπάω.Αυτό που αισθάνομαι όταν δεν ακουμπάω είναι ότι δεν έχω τον έλενγχο τις πένας όταν ακουμπάω αισθάνομαι σιγουριά παίζω πως να το πω πιο “στακατες” πιο μπάσες πενιές δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις
αυτό συμβαίνει γιατί δεν έχω “προπονηθεί” σε αυτήν την τεχνική η εντάσσεται στο θέμα τον διαφορων.
Δεν ξέρω τελικά αν υπάρχει κάτι που να λειτουργεί ως “κανόνας” στο θέμα που συζητάμε. Κατέβαλα πολλές προσπάθειες να παίξω χωρίς να ακουμπώ στο καπάκι και δεν νομίζω οτι κατάφερα τίποτα…Παίζω πολύ πιο στρωτά και ελεγχόμενα ακουμπώντας ελαφρώς το καπάκι και χωρίς ιδιαίτερο θέμα ταχύτητας.Νομίζω οτι σοβαρή παράμετρος στο θέμα μας αποτελεί η “ανατομία” του χεριού μας, το μέγεθος δακτύλων, μετακάρπιου κ.ο.κ., που ορίζει και την θέση του χεριού πάνω απο το καπάκι…Ειλικρινά πάντως, πολλές είναι οι φορές που αναρωτιέμαι αν “παίζω” σωστά ακόμη και τώρα που το πήρα απόφαση πως δεν μπορώ να παίξω αλλιώς…