Χα! Ενδιαφέρον έτσι όπως το θέτεις Κουτρούφι!
Λοιπόν, εξακολουιώ να ασχολούμαι μ’ εκείνη τη συλλογή καταγραφών που έχω ξανααναφέρει, του Νοτόπουλου. Γύρω στο 1950 με 1955 ηχογράφησε σαρωτικά ένα πλήθος τραγούδια και μουσικές από διάφορα μέρη της Ελλάδας και της Κύπρου.
Μέσα σ’ αυτά περιλαμβάνονται τραγούδια για τον ΒΠΠ, ολόφρεσκα. Από διάφορες περιοχές, σε διάφορα στιλ, π.χ. από Κρήτη έχει κι ένα ριζίτικο, με λίγους στίχους που τραβάνε πολλή ώρα ο καθένας, επιγραμματικός θρήνος για ένα από τα ολοκαυτώματα του νησιού (Βιάνο, Ανώγεια, δε θυμάμαι ακριβώς), αλλά και αρκετές μακροσκελέστατες ρίμες, πολλοί στίχοι σε γρήγορη εκφορά, που δίνουν με εξαντλητικές λεπτομέρειες την αφήγηση συγκεκριμένων μαχών ή άλλων γεγονότων. Έχει ακόμη το «Παραμυθιά Παραμυθιά γιατί φορείς τα μαύρα» (από την Παραμυθιά), ένα πολυφωνικό Β/ηπειρώτικο για τον θάνατο ενός συγκεκριμένου συχωριανού τους, κλπ. . Και ακόμη, αφηγηματικά τραγούδια για διάφορα άλλα γεγονότα πέρα από τον πόλεμο, μερικά ακόμη πιο πρόσφατα, π.χ. ρίμα (κρητική πάλι) για την αρπαγή της Τασούλας, που αν δεν απατώμαι είχε γίνει 2-3 χρόνια πριν την καταγραφή του τραγουδιού! (Πέρα από την περίπτωση της Τασούλας, κατά τα άλλα πρωταθλητές σ’ αυτό το είδος είναι βέβαια οι Κυπραίοι.)
Η ακρόαση τέτοιων τραγουδιών είναι εντελώς ιδιαίτερη εμπειρία. Είσαι σχεδόν παρών στη γέννηση ενός δημοτικού τραγουδιού! Φαντάζομαι πόσο πιο ιδιαίτερη θα ήταν για τον ίδιο τον Νοτόπουλο, που τ’ άκουσε να τα τραγουδούν μπροστά του!
Και για μερικά από αυτά δηλώνεται ευθέως ότι αυτός που τραγουδάει είναι ο ίδιος που τα 'γραψε.
Όμως στην πραγματικότητα αυτά δεν είναι ακόμα δημοτικά τραγούδια. Στη μεγάλη τους πλειοψηφία, αυτού του είδους οι καταγραφές έχουν τραγούδια που δεν έχω ακούσει ποτέ να συνεχίζουν να λέγονται. Ίσως λέγεται ακόμη το Παραμυθιά Παραμυθιά, και σίγουρα το Χίτλερ να μην το καυχηθείς, μπορεί και μερικά ακόμα, λίγα πάντως. Αλλά κι αυτά, συνέχισαν τη διαδρομή τους όταν ήδη η προφορική μετάδοση είχε πάψει να είναι ο κυρίαρχος τρόπος διάδοσης των τραγουδιών. (Το «Χίτλερ» λ.χ. δισκογραφήθηκε πολύ νωρίς και έγινε από κει γνωστό σε όλη την Κρήτη.)
Η συλλογή έχει και πολλά κλέφτικα. Αυτά είχαν χρόνο, από τον καιρό των καταγραφών του Φωριέλ, να ζυμωθούν και να γίνουν όντως δημοτικά, παρατηρεί κανείς λ.χ. ότι σχεδόν όλα αποτελούνται από αναδιάταξη στίχων που κυκλοφορούν από τραγούδι σε τραγούδι και προσαρμόζονται στο κάθε θέμα. Δεν έχω ψάξει να δω αν κάποια τα έχει και ο ίδιος ο Φωριέλ και αν έχουν αλλάξει, θα είχε ενδιαφέρον.
Πάντως με το «μακραίωνη» εννοούσα αυτό που κυριολεκτικά σηνμαίνει η λέξη, αιώνες. Και σε δυο-τρεις γενιές γίνεται -σε μικρότερη έκταση- αυτό που με τα πιο παλιά έγινε μέσα σε αιώνες, αλλά εφόσον μιλάμε για τραγούδια του λαού, του ίδιου του λαού αυτοπροσώπως, όχι των τραγουδιστών, και ασφαλώς όχι του δίσκου.
(Πάντως μπράβο για την παρατήρηση, είναι μια γενναία αμφισβήτηση που αξίζει πολλή σκέψη και συζήτηση.)