Γιωργος Μουφλουζελης πιστεύω οτι είναι η αντιστοιχία του λαικου ζωγραφου Θεόφιλου στο ρεμπετικο.
Μεγάλη ιστορία ο Μουφλουζέλης. Άτυχος στη ζωή του, πέθανε πάμφτωχος, παρατημένος και ξεχασμένος απ’ όλους. Δεν του άξιζε…
Έχει ένα γιο που ασχολιόταν με μουσική. Αν δεν κάνω λάθος είχε ασχοληθεί με την παραγωγή.
Όταν ήταν μικρός τον επερνε μαζί του στα κέντρα που τραγουδούσε.
Ένα μεγάλο μέρος του μινόρε της αυγής του Μεσθεναιου αναφερόταν στην ζωή του.
Το παιδάκι αυτό το μεγάλωσε μόνος του γιατί η γυναίκα του, τους είχε παρατήσει. Έχω όμως την εντύπωση πως όταν πέθανε ο Μούφλου, το 1992 αν δεν κάνω λάθος, ακόμα και ο γιος του τον είχε παρατήσει. Έμενε σε μια κάμαρα και τον τάιζαν οι γείτονες.
Δεν ξέρω τι εντύπωση έχεις, αλλά αν δεν έχεις στοιχεία θα σε παρακαλούσα να διαγράψεις το παραπάνω μήνυμά σου, γιατί είναι είναι άκρως προσβλητικό.
Έχει και λίγο στο part 3
Θυμάμαι την ημερομηνία που ανέφερα στο προηγούμενο μήνυμα γιατί τότε ήμουν φαντάρος. Είχα πάρει λοιπόν το “Έθνος” και στο ένθετο περιοδικό, τις “Εικόνες” είχε φωτογραφίες και ρεπορτάζ από το χώρο που έμενε ο Μουφλουζέλης και έλεγε αυτά που ανέφερα. Πως είναι μόνος κτλ και κουβέντα για το γιο. Ήταν κάτι που με λύπησε πολύ και γι αυτό το ανεφερα τώρα στον Alanis που, ως Μυτιλινιός, ίσως ξέρει περισσότερα. Στην τελική, μακάρι να μην ισχύει. Και αν συμβαίνει αυτό, ευχαρίστως να το διαγράψω.
Δημητρη δεν γνωριζω κατι τετοιο,και τι σημασια εχει να αναφερουμε κατι τετοιο ας ειναι και αληθεια.
Θεωρώ ότι ο Μουφλου ήταν ένας πολύ έξυπνος άνθρωπος, ευρηματικός και με χιούμορ στους στίχους του. Όντως πρόκειται για μια κλασσική φιγούρα του λαϊκού μας πολιτισμού. Όμως, πάρα πολλά τραγούδια του είναι σε επίπεδο μουσικής παραλλαγές γνωστών ρεμπέτικων. Δεν το γράφω για να μειώσω την αξία του, αλλά, ε, ακούγοντας την δισκογραφία του… ξενερώνεις να ανακαλύπτεις κάθε τόσο ότι ακους ένα παλιό ρεμπέτικο με άλλους στίχους…
Ο Μουφλουζέλης ποτέ δε διεκδίκησε την πατρότητα άλλων τραγουδιών. Είναι χαρακτηριστικός ο διάλογος που αναφέρει ο Σχορέλης:
[i]- Γιατί ρε Γιώργο λες πως είναι παλιό τραγούδι; Αφού δεν το ξέρει κανείς!
- Μα αφού δεν είναι δικό μου. Πώς θα πω ότι είναι;[/i]
Στη εξαιρετική αυτοβιογραφία του λέει τις κουβέντες σταράτες:
“…Είχα μια έτοιμη μια παλιά μουσική, τούρκικη…”.
Με μια κουβέντα του καθαρίζει το τοπίο της παραδοσιακής μουσικής:
“Μόλις βγήκαν τα πνευματικά δικαιώματα, τελείωσε η παράδοση. Δεν μπορώ πια εγώ να πάρω το τραγούδι του αλλουνού και να το φέρω στα μέτρα μου κι ο επόμενος να κάνει το ίδιο κ.ο.κ. μέχρι που να κατασταλλάξει σε μια μορφή και να μείνει στο χρόνο” (γράφω από μνήμης το ρεζουμέ των απόψεών του).
Ήταν λοιπόν ξεκάθαρος στις απόψεις του και ειλικρινής όσο λίγοι. Τα δε τραγούδια που βρίσκονται στ’ όνομά του, κυρίως παραδοσιακά και μερικές μελωδίες του Δελιά, είναι για να πάρει κανα μεροκάματο στα μέσα της δεκαετίας του '70 και δεν το στερεί από κανέναν (παραδοσιακά και αείμνηστων δημιουργών). Τα πραγματικά δικά του τραγούδια είναι ξεχωριστά (π.χ. “Αγόρασα δυο πετονιές”). Μάλιστα, από τα δικά του τραγούδια άλλοι του ‘παιρναν ποσοστά!
Και τέλος πάντων είναι κομματάκι κουφό να μιλάμε γι’ αυτή την περίπτωση. Ο Μουφλουζέλης υπήρξε ένας από τους φτωχότερους λαϊκούς μουσικούς. Οι περισσότεροι ρεμπέτες πέθαναν άφραγκοι. Όμως σχεδόν όλοι τους κάποια στιγμή είχαν κονομήσει, αλλά είχαν …τρύπιες τσέπες. Ο Μουφλουζέλης δεν κονόμησε ποτέ κι αυτή η διαφορά είναι σημαντική.
Κυκλοφορεί στα δισκοπωλεία από τη ΛΥΡΑ τριπλό cd το οποίο περιέχει τα “άπαντα” (όλα τα προσωπικά lp και singles 45 στορφών του Γιώργου Μουφλουζέλη, σύνολο 78 τραγούδια) που κυκλοφόρησαν από τα label ZODIAC και ΛΥΡΑ, εκτός από το “έντεχνο” τραγούδι του Νοτη Μαυρουδή “Ο Παναής Κουταλιανός” από το άλμπουμ ΖΩΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠ΄ΤΟ ΘΕΟΦΙΛΟ. Περιέχει και μια δυό ακυκλοφόρητες ηχογραφήσεις που ξεθάφτηκαν από το αρχείο της εταιρείας.
Νομίζω ότι είναι μια έκδοση που ενδιαφέρει όλους τους φίλους του ρεμπέτικου.
Για μένα είναι ο πιο διαχρονικός και σουρεάλ τραγουδοποιός που πέρασε από την ελληνική μουσική. Από τα τραγούδια συμπεραίνω ότι πρέπει να ήταν και πολύ έξυπνος και προβληματισμένος άνθρωπος. Δυστυχώς η φυσική επιλογή δεν ευννοεί τους αυθεντικούς σαν τον Γιώργαρο.
Μεγαλος καλλιτεχνης αδικημενος και αυτος σαν τοσους αλλους…το γ…ωκρατος δεν αναγνωριζει αυτα που πρεπει να αναγνωρισει…μια καλη συνταξη μπορουσαν να του βγάλουν…
Πράγματικα ο κ. Μουφλουζέλης ήταν πολύ καλός καλλιτέχνης με μεστό, χαρακτηριστικό ήχο, ρεμπέτικο.
Με τον εκλιπόντα Μπάμπη Γκολέ
σε μια σηνεντεφξη ο μουφλουζελης αναφερη και τα γνοστα σε ολους μας
μουρμουρηκα και αναφερετε και στον μπαγλαμα για δεστε μεσα στο σπητη του
στο μηκρο, καμαρακη οπου ζουσε τα τελεφταια χρονια του, το δε πεξημο του σπαοι κοκαλα,
Ένα ωραιότατο αφιέρωμα στο Μουφλουζέλη είχε γίνει στην ΚΛΙΚΑ.
Άντε να ξαναλειτουργήσει, εχουμε να (ξανα)διαβάσουμε πολύ πράγμα! 
Α, πολύ κοντά στην πραγματικότητα ήταν, μάλλον, το ανενεργό αυτό μέλος… Πράγματι, αν παρατηρήσει κανείς τις εκφράσεις των γυναικείων προσώπων στα έργα του Θεόφιλου (π.χ. Η Ερωτευμένη, απελπισθείσα κ. ά.), δεν πρόκειται να βρει κάτι αντίστοιχο εκείνης της μοναδικής έκφρασης της Μόνα Λίζα του Ντα Βίντσι, που τόσο έχει προβληματίσει τους μετέπειτα τεχνοκριτικούς. Από την άλλη όμως, ο τρόπος που εκφραζόταν ο συμπαθέστατος (τον είχα απολαύσει, στα νιάτα μου) Μουφλουζέλης στις μελωδίες που (δανειζόταν και) έπαιζε, στα στιχάκια που (άτεχνα, αλλά σωστά στοχευμένα) ταίριαζε, ήταν πολύ κοντά σ’ αυτό που (δεν ήξερα αλλά) έμαθα από τον Πέπε πριν λίγες μέρες, εδώ στο φόρουμ: Σε κάποια ζωγραφιά του ο Θεόφιλος είχε μία πινακωτή, με τα ψωμιά της μέσα, όρθια ζωγραφισμένη. Όταν κάποιος του παρατήρησε – «Μα, δάσκαλε, έτσι που στέκεται όρθια η πινακωτή, τα ψωμιά θα πέσουν!», η απάντηση ήταν – «Δεν θα πέσουν! Ζωγραφιστά είναι!».
2 «Μου αρέσει»