Πάντως ο Μουφλουζέλης δεν πολυκαταλάβαινε τi ακριβώς εκτιμούσε ο κόσμος στον Θεόφιλο. Παραθέτω -για εκπαιδευτικούς λόγους- το απόσπασμα από την βιογραφία του:
4 «Μου αρέσει»
Δεν φαίνεται κάτι Μπάμπη. Που είναι το απόσπασμα?
edit : Νομίζω διορθώθηκε, δείτε το πιο πάνω μήνυμα
1 «Μου αρέσει»
μα αλίμονο αν αυτοί οι λαϊκοί καλλιτέχνες είχαν επίγνωση της αξίας τους! όπως δεν την αναγνώριζαν στον εαυτό τους, δεν την αναγνωρίζουν ούτε στους άλλους.
Στους λαϊκούς καλλιτέχνες συγκαταλέγονται και οι Τσιτσάνης και Χιώτης (αλλά και η Γεωργακοπούλου) ( * ) ;
( * ) Ξαναείδα χτές μία συνέντευξή της στον Α. Σκιαδόπουλο. Στην ερώτηση για το πώς έβλεπε την Μπέλλου και τις άλλες μεγάλες συναδέλφους της, η απάντηση ήταν «Εγώ ήμουν η πρώτη». Και στην προσπάθεια του Α. Σ. να «αποκωδικοποιήσει» αυτή την τοποθέτηση ( * ), η φράση επανελήφθη δις, χωρίς αλλαγές ή προσθήκες.
( * ) την προσπάθεια, εγώ την ερμήνευσα ως εύσχημο τρόπο να αποσπάσει κάτι σαν «εννοούσα πρώτη χρονολογικά» ή κάτι ανάλογο, όμως η Γ. δεν τσίμπησε.
2 «Μου αρέσει»
Θα έλεγα, όχι. Ή, για να μην είμαι αφοριστικός: όχι στο ίδιο είδος.
Υπάρχει μία χαρακτηριστική κατηγορία λαϊκών καλλιτεχνών που είναι αφενός ολιστικοί (π.χ. στο τραγούδι, ένας τρουβαδούρος: στίχοι-μουσική-ερμηνεία-οργανική συνοδεία όλα μόνος του / στη ζωγραφική: σύνθεση, εκτέλεση, αλλά κάποτε και παρασκευή των χρωμάτων, όλα μόνος του / ακραία περίπτωση οι καραγκιοζοπαίχτες που φτιάχνουν τον μπερντέ, τις φιγούρες, τα έργα, και παίζουν όλους τους ρόλους), αφετέρου χωρίς ιδιαίτερη συναίσθηση της ατομιότητάς τους (δεν τους νοιάζει να ξεχωρίσουν το δικό τους από το προϋπάρχον).
Ο Μουφλουζέλης ήταν τέτοιος. Οι άλλοι τρεις όχι.
1 «Μου αρέσει»
Ε, ναι…. Και ο Μάρκος ήταν ολιστικός (στην αρχή, σίγουρα), αλλά είχα πολλούς λόγους για τους οποίους δεν τον συμπεριέλαβα στο πιο πάνω μου μήνυμα.
Ο Μάρκος… Τις προάλλες πέτυχα στο ραδιόφωνο το «Μπουζούκι στο Παρίσι», με τον Μπιθικώτση. Δε θυμάμαι, μόνο αυτή η εκτέλεση υπάρχει ή το έχει πει κι ο ίδιος ο Μάρκος;
Εν πάση περιπτώσει, ιδίως από στόμα άλλου, μου αποκαλύφθηκε ένα νόημα που δεν το είχα παρατηρήσει, ενώ από χρόνια οι στίχοι μού ήταν οικείοι: Καμαρώνει τις δόξες του μπουζουκιού, χωρίς το παραμικρότερο ίχνος έπαρσης. Ο ίδιος λες και δεν ήταν εκεί: το μπουζούκι έπαιξε τις πενιές, το μπουζούκι ξετρέλανε τις Παριζιάνες, τις Κολωνακιώτισσες κι όλο τον κόσμο και τον ντουνιά.
Αν το αντίθετο του επηρμένου είναι ο ταπεινός, ο Μάρκος είναι πιο πέρα κι απ’ αυτό: δείχνει να μην έχει ολωσδιόλου γνώμη για τον εαυτό του. Φαίνεται ξεκάθαρα στον περίεργα ουδέτερο τόνο πολλών περιστατικών στην αυτοβιογραφία του, και επίσης και σε πολλά τραγούδια. «Αυτό έκανα»: ούτε καμάρι, ούτε ντροπή, ούτε να το φουσκώσει, ούτε να το στρογγυλέψει. Υπήρχαν βέβαια και μερικοί στίχοι που δε μου ταίριαζαν μ’ αυτό το μοτίβο: όλοι οι ρεμπέτες του ντουνιά εμένα μ’ αγαπούνε / γιατ’ είμαι μάγκας κι έξυπνος και σ’ όλα μου εντάξει / μερικά στο Σύρα η Απάνω Χώρα σου, κλπ. Αλλά τελικά, υπό τη νέα οπτική που μου έδειξε ο Μπιθηκώτσης, ούτε και σ’ αυτά κοκορεύεται. Απλές διαπιστώσεις κάνει (μπορεί και να μη συμφωνήσουμε μ’ αυτές).
1 «Μου αρέσει»