Για τον Καζαντζίδη...

Προσωπικότητες
21

Κωστα μου το θεμα αυτο που θιγεις σε 3 γραμμες νομιζω χρηζει πολλης συζητησης, ερευνας, σκεψης ή τελος παντων επεξεργασιας ωστε να
ξεμπερδεψουμε ετσι απλα.
Ο Καζαντζιδης απο τις χιλιαδες μαρτυριες απο τις ζωντανες του εμφανισεις
ξερουμε οτι ειχε ολα τα χαρακτηριστικα του πανηγυριωτη αλλα και του λαικου τραγουδιστη. Δεν εχω ακουσει ποτε οτι ο κοσμος πηγαινε στα μαγαζια που τραγουδαγε και μοιρολογουσε. Ελεγε εξ ισου συρτα, τσιφτετελια, καλαματιανα, καρσιλαμαδες χασαπικα και κανα σερβικο μαζι με τα βαρια ή λιγοτερο βαρεια ζειμπεκικα.
Επισης ειναι γνωστο οτι οι εταιρειες πιεζαν εως εξαναγκαζαν τους τραγουδιστες προεξαρχοντος του Καζαντζιδη να λενε τα τραγουδια που πουλανε !! Κλαμα πουλαγε, κλαμα γραφανε ολοι στιχουργοι, συνθετες κλπ Βεβαια την ιδια εποχη γραφανε εξ ισου μαμπο και τσα τσα αλλα για αυτα δεν ασχολειτια κανενας. Και αυτα πουλαγαν αλλα τα εφαγε η μαρμαγκα της ιστοριας και καλα τους εκανε !!
Βεβαια επειδη και εμενα η ενημερωση μου πανω στο θεμα δεν ειναι τοσο πλέρια θα μπορουσαν να συνδραμουν στη συζητηση οσοι αλλοι ξερουν παραπανω πραγματα.
Αν εννοεις σημερα πως εκλαμβανεται η φωνη του Καζαντζιδη, δε νομιζω οτι μπορουμε να γενικευσουμε καποιο κανονα γιατι σημερα ο “λαος” που τοτε τραγουδαγε ο Στελαρας δεν υπαρχει … σε οσους ομως δεν πηραν μια γευση για το πως ηταν τα πραγματα τοτε, δηλαδη στις πολυ καινουριες γενιες, οντως φανταζει σαν κλαμα το τραγουδι του και αυτο δεν θαπρεπε αυτοματα να τον καταβαραθρωνει σαν τραγουδιστη της κλαψας -θου Κυριε …- ή οτιδηποτε αλλο βαρυγδουπο και υποτιμητικο …

Και απαντω σε ολους τους αμφισβητιες του Στελιου ;;
Ποιος αραγε ειναι ο αντιλογος ; ο Παριος, ο Νταλαρας, ο Αγγελοπουλος, ο Φ.Νικολαου ή ο Μητροπανος ;;

22

Σε ολα τα προηγουμενα μου posts ειναι ξεκαθαρο οτι εκφραζω την αποψη μου και μονο.
Δε λεει κανεις οτι ο Καζαντζιδης δεν τραγουδησε τραγουδια του γλεντιου και του πανηγυριου. Δεν ειναι για αυτα ομως που τον θυμασαι. Στη συλλογικη μνημη εχει περασει για τα -οπως τα λες- μοιρολογια του. Και ανηκοντας σε μια γενια που οταν εκεινος μεσουρανουσε εγω ημουν αγεννητος, φυσικα και τον κοιταζω μεσα απο το δικο μου πρισμα.

Ξαναλεω οτι δεν τον ακυρωνω -δε γινεται αυτο εξαλλου, κανεις δεν μπορει και κανεις δεν τον αμφισβητει. Ξεχωριζω, δε, αρκετα τραγουδια που τον θεωρω ανεπαναληπτο. Ουτε τον “καταβαραθρωσε” κανεις, ουτε τον εθαψε, ουτε τιποτα. Και στο φιναλε, δε βλεπω γιατι ειναι αναγκαστικα κακο να τον χαρακτηρισει καποιος “τραγουδιστη της κλαψας”, δεν υπαρχει υποτιμηση σε αυτο αν το δεις κυριολεκτικα. Ουτε καν ο ιδιος αποποιηθηκε αυτον τον “τιτλο”.
Παρολα αυτα, δεν μπορω να τον ακουσω τοσο “ανετα” οσο τον Διονυσιου, τον Μπιθι, τον Ζαμπετα, τον Γαβαλα… Οπως επισης δεν καταλαβαινω αυτη τη θεοποιηση που του γινεται, βλεποντας καποιους να παραληρουν στην επετειο του θανατου του. Η υπερβολη προκαλει την απομυθοποιηση.

Απαντωντας στην ερωτηση σου, δεν υπαρχει αντιλογος. Γιατι θα 'πρεπε; Μιλαμε για μεγεθη μη συγκρισιμα.

23

Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, αλλά τέλος πάντων ρε Κώστα όχι και Διονυσίου πάνω από τον Καζαντζίδη σε μια συζήτηση που πάει να μας πείσει πως ο Στέλιος ούτε λίγο ούτε πολύ ήταν σκυλάς. :108:

24

Χαχα, χαλαρωστε παιδια :), ειπαμε, τα μεγεθη ειναι μη συγκρισιμα.
Οντως, περι ορεξεως… οτι γουσταρει ο καθεις.

25

Κωστα ενταξει με καλυψε η απαντηση σου
και τα περι κολοκυθοπιτας τα καταλαβαινω … αλοιμονο …

αυτο το “της κλαψας” εξακολουθει ομως να με ενοχλει …

26

Εμένα όμως, Γιώργο μου, με ενοχλεί η κλάψα, όταν ειδικά γίνεται μανιέρα.

27

Το να χαρακτηρίσουμε εδωμέσα ΣΚΥΛΟΤΡΑΓΟΥΔΑ τα τραγούδια του Καζαντζιδη, δεν το περίμενα ΠΟΤΕ.

Όσες φορες γρατζουνάμε, η παρέα, πετάμε και μερικά δικα του, όπως: “Αγριολουλουδο”, “Άσπρο πουκάμισο φορώ…”, “Κουρασμενο παλικάρι” και… θα μπορούσα να γεμίσω ολη τη στήλη.
Ακόμα και τα πονεμένα του, μας τα ζητούν και οχι μονο μεγάλοι άνθρωποι.

Μην τον υποτιμάμε, τους εαυτους μας υποτιμάμε μ΄αυτό τον τροπο…

1 «Μου αρέσει»
28

Εδώ μέσα, Γιάννη, όπως και έξω και παντού, να περιμένεις τα πάντα. Λέει απλά ο καθένας τη γνώμη του, πουθενά πάντως δεν είδα να χαρακτηριστούν συλλήβδην σκυλοτράγουδα όλα τα κομμάτια που τραγούδησε ο Καζαντζίδης. Προσωπικά, αν και ζήτημα είναι αν έχω ακούσει το ένα πέμπτο των κομματιών, κανένα δεν θα χαρακτήριζα σκυλοτράγουδο με την κλασική έννοια του όρου.

Αν τώρα, από πολλούς ο Κ. έχει χαρακτηριστεί «θεός» τότε ναι, θα τον υποτιμήσω. Και να είσαι βέβαιος ότι με τον τρόπο αυτό δεν υποτιμώ τον εαυτό μου παρά μόνο τον Καζαντζίδη. Για τους λόγους που ήδη έχω παραθέσει και που βεβαίως δεν απαιτώ να τους αποδεχτεί κανείς άλλος πέρα από εμένα. Το μόνο που απαιτώ είναι να μην με υποτιμούν.

29

Και ομως, από τη φράση “βαριά σκυλάδικα” ξεκίνησε τούτη η κουβέντα, αν ανατρεξει κανείς σε προηγούμενο μήνυμα…
Είναι βαρύς ο χαρακτηρισμός αυτός για έναν καλλιτέχνη του υψους του Καζαντζιδη. Και κανεις δεν τον θεοποίησε, ποτε…

1 «Μου αρέσει»
30

Ε, οχι δα… Σε λαϊκο προσκυνημα μετετρεψαν την κηδεια του.
Προσωπικες αποψεις εκφραζουμε “εδω μεσα”, δεν κανουμε αγιογραφιες.
Συζητηση κανουμε, διαφωνιες υπαρχουν.

31

ρε Γιάννη, ε όχι και δεν το θεοποίησε κανείς !
Εγω θα έτρωγα μπουνιές γιατί είχα ( και έχω ) άλλη γνώμη για τον Κ.
όπως το είπα, οι οπαδοί του Κ. είναι φανατικοί, το λέω και το εννοώ.

Αλήθεια, γιατί τον φωνάζουνε Στελάρα …

32

Ανήκω κι εγώ στους οπαδούς του Στελάρα. Θυμάμαι μαλίστα στην ηλικία των 16-19-20 που’ μουνα κολλημένος στο rock τον πατέρα μου να ακούει τους δίσκους του και να του λέω: “Μα πώς τον ακούς αδερφέ μου αυτόν τον κλάψα” Δεν μπορώ να γράψω την απάντηση!
Ο αδερφός μου ήταν Στράτο-φάν! Μεγαλώνοντας και ακούγοντας καινούργιους του δίσκους κατάλαβα το μέγεθος της φωνής του. Γνώρισα επίσης, μία τραγουδίστρια, την Τσίρου, που του’ κανε δεύτερες στο “Βραδυάζει” και μου’ πε ένα βράδυ ότι η φωνή αυτού του ανθρώπου είναι απίστευτη.
Για τα τραγούδια του τί να πείς, εκτός του ότι έχει τραγουδήσει τα πάντα, και κατά την ταπεινή μου άποψη οτι έχει τραγουδησει ο Στελάρας, δεν μπορείς παρά να το συγκρίνεις με οποιονδήποτε άλλο νεώτερο, με τη ζυγαριά να κλείνει αναμφισβήτητα προς τον συγχωρεμένο.
Μπιθικώτσης, Διονυσίου, και λοιποί γίγαντες τραγουδιστές έχουν τη θέση που τους αξίζει και κάθε σύγκριση ανάμεσα τους είναι καθαρά θέμα γούστου.

Για το θέμα μύθου του Στελάρα, ο πατέρας μου που τον είχε γνωρίσει στη Δραπετσώνα που έμενε κι εκείνος ερχόταν για να ρίξει τις ζαριές του, έλεγε ότι ήταν ένα απλό παλληκάρι που του μίλαγε ποντιακά κι εκείνος δάκρυζε. Πώς να μην τον συγκινούν η προσφυγιά και η λύπη αφού η γιαγιά του μόνο γι’ αυτά του μιλούσε όπως και στον πατέρα μου και σε μένα ακόμα!
Ίσως το θέμα “μύθος” προέκυψε από την μακρόχρονη απουσία του, και την καψούρα του κόσμου να τον ξανακούσει, αν και απ’ ότι άκουσα με κάποια εκπομπή στην τιβι, τα τρένα σταματούσαν όταν τραγούδαγε ο Κ.

1 «Μου αρέσει»
33

O Στέλιος ξεκίνησε να τραγουδά σε μια εποχή άκρως μεταβατική για το λαικό τραγούδι. Είμαι σχεδόν απόλυτα σίγουρη πως αν είχε το ξεκίνημά του προηγηθεί κατα μια 20ετία, η φωνή του θα παρέμενε η ίδια επι μακρόν.
Αλλωστε είναι γνωστό πως η μεγάλη αγάπη του Στέλιου ήταν ο Τσαουσάκης και στα βήματα της φωνής του Πρόδρομου ο Στέλιος πρωτοβάδησε. Το ιδιαίτερο όμως χάρισμα που είχε ο Καζαντζίδης να στολίζει τη φωνή του με τσαλκάτζες ήταν και η αιτία να διαφοροποιηθεί σύντομα η φωνή του σε αυτό που ξέρουμε σήμερα.
Να μη ξεχνάμε βέβαια πως αυτή η φωνή δεν έμεινε η ιδια στην πορεία του Στέλιου, αλλα άλλαξε χρώμα και ύφος αρκετές φορές μέχρι πρόσφατα.
Τον καιρό που ξεκίνησε, θυμηθήτε τον “Γάτο”, το “Για μπάνιο πάω” και άλλα, η φωνή του ήταν ρεμπέτικη.
Ακόμα παντρεμένος με τη Σεβας Χανούμ στα ντουέτα τους άλλα και στις διφωνίες του με την Στέλλα Χασκίλ (ακούστε το “Οπως ραγίζει το γυαλί”) η φωνή του συνεχίζει να είναι δωρική αλλα συνάμα πληθωρική.
Την εποχή της Μαρινέλλας γράφει στην βιογραφία του ο Μητσάκης, η Κικίτσα όπως την έλεγε ο Μητσάκης, αδυνατούσε να ακολουθήσει τις τσαλκάτζες του Στέλιου και συχνά παραπονιόταν στον Μητσάκη.
Επακόλουθο ήταν ο Μητσάκης αφού δεν μπορούσε να κάνει την Μαρινέλλα να τραγουδά σαν τον Καζαντζίδη, να ζητήσει απο τον Στέλιο να διαμορφώσει την φωνή του.
Αυτή ήταν μόνο η αρχή. Την πορεία της φωνής του την ξέρουμε όλοι.
Μια τόσο εύπλαστη φωνή, είχε κάθε δυνατότητα να αλλάζει χρώμα ανάλογα με τον συνθέτη, τις καταστάσεις και σαφώς τη “ζήτηση”.
Το οτι την εποχή που σταμάτησε να τραγουδά ο Στέλιος, ο κόσμος γλένταγε με τραγούδια όπως τα γνωστά με τα “τέσσερα άαααχχχ”, πιστεύω ήταν απλή σύμπτωση. Ή κάνοντας και τον συνήγορο του διαβόλου να τολμήσω να πω πως με το “Πάρε το δάκρυ μου βοριά” κανείς που γιορτάζει κάτι δεν θα το βάλει να το ακούσει, αλλά το “Δεν θέλω τη συμπόνια κανενός” το ξέρουν και πέτρες.
Μήπως δεν φταίει για όλα ο Στέλιος αλλα εμείς και οι βακχικές μας πανυγηριώτικες διαθέσεις? (Το “εμείς”, αναφέρεται στο γενικότερο σύνολο του λαού που σπάει πιάτα, πετάει γαρύφαλλα μαζί με τασάκια και μαχαιροπίρουνα και παραμένει με αμετάβλητες κωμικοτραγικές διαθέσεις απο την αρχαιότητα έως σήμερα ξορκίζοντας τη μιζέρια του.)
Η Ιωάννα Κλειάσιου γράφει πως…Οταν ο Μπίνης πήγε πρόσφατα να ακούσει τον Ζαμπέτα, τον βρήκε στο πάλκο με ματωμένα πόδια απο τα πιάτα που σκάγανε στην πίστα και ντράπηκε για αυτό που είδε.
Είναι σε πολύ λίγους γνωστό πως όταν ο Ζαμπέτας φώναζε “ωωωαααααα”,
έτρωγε το πρώτο γράμμα που δεν ήταν άλλο απο το “Ζ”!!!

34

Βρε παιδιά, νομίζω ότι ξεφύγαμε. Όλοι οι μεγάλοι έχουν την ιστορία τους. Τι παραπάνω δηλαδή έχει ο Καζαντζίδης; Ανήκει στους μεγάλους, αλλά είναι κι άλλοι μεγάλοι. Επειδή δηλαδή γεννήθηκε με τέτοια φωνητική ικανότητα που Κανείς δεν πρόκειται και δεν μπορεί να την αμφισβητήσει, σημαίνει οτι είναι και ο μοναδικός και ανεπανάληπτος; Όχι βέβαια. Είπαμε το να είσαι ογκόλιθος δεν αρκει να έχεις φωνητικά προσόντα μόνο, αλλά και προσωπικότητα και μαγκιά. Αυτός είχε; Απ’ ο,τι ξέρω δεν νομίζω. Και οι τσιγγάνοι έχουν καταπληκτική φωνή και είναι πολλοί απ’ αυτούς δεξιοτέχνες. Το έχουν στο αίμα τους άλλωστε. Εσάς σας αρέσουν; Σας αρέσει να ακούτε για ‘‘στέφανα’’ και “καφέδες χωρίς ζάχαρη”; Εμένα όχι. Τι να το κάνω αν έχουν απέραντη φωνητική ικανότητα; Το ασπάζομαι αλλά ως εκεί. Γι’ αυτό άλλωστε είμαι και στο συγκεκριμένο site, κι όχι σε κανένα της πίστας.
Ο καζαντζίδης ό,τι του έδινες τό’λεγε, ακόμη και τον Τσελεμεντέ θα μπορούσε να έχει τραγουδήσει. Τυχερός ήταν που έπεσε σε εποχή με ογκόλιθους, όπως Παπαϊωάννου, Τσιτσάνης, Θεοδωράκης κ.α. Θα συμφωνήσω με τον Γιάννη τον Βαμβακά #14, τον Νίκο τον Πολίτη #12, και πολλούς άλλους προλαλήσαντες. Και μην μπερδεύουμε επιτέλους την ποσότητα με την ποιότητα. Το Ρεμπέτικο δεν είναι μειονοτητα άλλωστέ; Είναι κακό; Αντίθετα το κλαψιάρικο και το σκυλάδικο, ‘εχει λαϊκή αποδοχή και σπάνε ρεκορ οι δισκοι που γίνονται και χρυσοί. Σας αρέσει εσάς τέτοιος λαός;
Δηλαδή ο Δελλιάς, ο Κάβουρας, ο Νταλγκάς και πολλοί άλλοι, τι έπρεπε να κάνουν που τους πήραν με το κάρο; Να κλαίνε και να μιζερεύουν; Αύτοί ηταν μαγκες. Και το Ρεμπέτικο είναι μάγκικο, δεν είναι κλαψιάρικο. Άλλο απαισιόδοξία κι άλλο μιζέρια, μην τα μπερδεύουμε. Στο κάτω-κάτω, άσε τους ακροατές να κλάψουν, μην κλαις εσύ γι αυτούς. Καταντάει γελοίο το πολύ αχ.
Η Νίνου τραγουδούσε με καρκίνο, ξέροντας οτι δεν έχει δυνάμεις και θα πεθάνει, αλλά τον πόνο τον ένιωθες απ’ την ερμηνεία της, δε χρειάστηκε να κλάψει. Αυτοί δεν είναι πιο μεγάλοι σε μέγεθος απ’ τον Καζαντζίδη λοιπόν; Έχουμε καταντήσει να λέμε κάτι για τον καζαντζίδη και να φοβόμαστε επιτέλους, λες κι είναι κάτι ιερό και όσιο. Στο κάτω-κάτω οι συνθέτες πρέπει να έχουν τα εύσημα και τον έπαινο γι αυτα που τραγουδησε, γι αυτο λεγονται και δημιουργοι. Τραγουδάει καποιος Καζαντζίδη και του λένε οι Φαν του. ‘‘Μη ρε φίλε, μη το ακουμπάς, το ειπε ο Στελιος’’, λες και ειναι κτήμα μόνο του ερμηνευτή η ορισμένων ‘‘ειδικών’’ το δικαίωμα του τραγουδιού. Αν ειναι ετσι τοτε να μην τα ‘‘χτυπαγαν’’ σε δίσκο και να μην διαδίδονταν. Έλεος πια με τον ‘‘Στελάρα’’. Παει πέρασε ανεπιστρεπτί αυτή η εποχή.
Και κλείνοντας θα σας παραθέσω κάτι που έχει πει κάποιος γνωστός μου και τα περικλέιει όλα όσα έχουμε συζητήσει μέχρι στιγμής. " Για να καταλάβεις την διαφορά του Ρεμπέτικου και του Καζαντζίδη, πρέπει να έχεις φτάσει σ’ ένα πνευματικο-αισθητικό επίπεδο, ούτως ώστε να καταλαβαίνεις την διαφορά του χασικλωμένου περιθωριακού αλητάμπουρα που δεν υπολογίζει λεφτά, ούτε ζωή, ούτε τίποτα, απ’ τον οικονομικό μετανάστη στην Γερμανία που θέλει καλύτερη ζωή. Εντελώς διαφορετικά κίνητρα και έκφραση’’
Γεια σου ρε Μητσάρα μόρτη!!!
ΥΓ. Συμφωνώ επίσης και με τον aegeos #31. Εγώ να δεις μπινελίκια που θα ακούσω φίλε τώρα. ΧΑΧΑ

35

Και γω αυτό λέω. Ξεφύγαμε…

36

Ένα καταπληκτικό αφιέρωμα στον Καζαντζίδη έχει το καινούριο τεύχος του περιοδικού “Λαϊκό τραγούδι”. (Να΄ναι καλά η Ιωάννα, που μας το πρότεινε).
Υπάρχουν αναφορές στην πολιτική των δισκογραφικών εταιριών, στην κόντρα του μ΄αυτές, στις κινηματαγραφικές ταινίες στις οποίες τραγούδησε, ακόμα και σε δικτυακούς τόπους γι΄αυτόν. Ξεχωρίζει ένα άρθρο του Ν. Γεωργιάδη για τον Κ.και το μετεμφυλιακό τραγούδι, που απαντά σε πολλές απορίες και σε θέματα που θίξαμε εδώ.Ο Αντώνης Κόντος επιχειρηματολογεί για τα λεγόμενα τραγούδια “της κλάψας” και γιατί ο λαός μας τα αγκάλιασε: πόσο αυθεντικός ο τρόπος απόδοσής τους από τον Κ., συγκρίνοντας σημερινές ανάλογες εκτελέσεις, όπου μες στην τρελλή χαρά αποδίδονται τραγούδια, όπως: “Συννεφιασμένη Κυριακή”, “Αντιλαλούν οι φυλακές” κλπ. ή ελαφρά, ανώδυνα τραγουδάκια, με τόσο προσποιητό πόνο, που σου΄ρχεται να λυθείς στα γέλια…

37

Γραφει ο themisdis: «Για να καταλάβεις την διαφορά του Ρεμπέτικου και του Καζαντζίδη, πρέπει να έχεις φτάσει σ’ ένα πνευματικο-αισθητικό επίπεδο, ούτως ώστε να καταλαβαίνεις την διαφορά του χασικλωμένου περιθωριακού αλητάμπουρα που δεν υπολογίζει λεφτά, ούτε ζωή, ούτε τίποτα, απ’ τον οικονομικό μετανάστη στην Γερμανία που θέλει καλύτερη ζωή. Εντελώς διαφορετικά κίνητρα και έκφραση»
Βάλε στο νου σου οποιονδήποτε από τους ρεμπέτες δημιουργούς που εσύ ξέρεις και σκέψου πως είναι χασικλωμένος περιθωριακός αλητάμπουρας που δεν υπολογίζει λεφτά, ούτε ζωή, ούτε τίποτα. Και σκέψου , απλώς.
Γράφεις επίσης πως «Είπαμε το να είσαι ογκόλιθος δεν αρκει να έχεις φωνητικά προσόντα μόνο, αλλά και προσωπικότητα και μαγκιά. Αυτός είχε; Απ’ ο,τι ξέρω δεν νομίζω.»
Άστοχος. Το «απ’ ότι ξέρω» δείχνει ότι δεν τον είχες γνωρίσει.Οπότε η γνώμη σου έχει διαμορφωθεί από διάφορες πηγές. Θα μπορούσα σε αυτές να σου προσθέσω άλλες τόσες που να… εξυμνούν αυτήν ακριβ΄βς την προσωπικότητα.
Όχι επεδή αυτές είναι οι σωστές, αλλά για να δεις και μόνο πως το θέμα προσωπικότητα και μαγκιά δεν είναι και τόσο εύκολο όσο το αντιμετώπισες. Επίσης, σκέψου πάλι πόσα ξέρεις για την προσωπικότητα των συνθετών των τραγουδιών που σου αρέσουν.
Και παρακάτω «Και μην μπερδεύουμε επιτέλους την ποσότητα με την ποιότητα. Το Ρεμπέτικο δεν είναι μειονοτητα άλλωστέ; Είναι κακό; Αντίθετα το κλαψιάρικο και το σκυλάδικο, 'εχει λαϊκή αποδοχή και σπάνε ρεκορ οι δισκοι που γίνονται και χρυσοί. Σας αρέσει εσάς τέτοιος λαός;»
Βγάζεις συμπεράσματα από λάθος πληροφόρηση, ή μάλλον καλύτερα από λάθος εντύπωση. Το ρεμπέτικο τραγούδυ δεν ήταν ποτέ τραγούδι μειονότητα, όπως λες, Αν λίγο το ψάξεις θα το διαπιστώσεις εύκολα αυτό. Αυτά και…. πολύ ευγενικά.
Σε ότι αφορά γενικώς την συζήτηση τώρα, νομίζω πως κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει και το προσωπικό του γούστο, έτσι απλά. Γιατί, ας πούμε, εγώ δεν ακούω ΄΄κλάμα΄΄ στον Στέλιο. Και σίγουρα μιλάω για το ίδιο ΄΄κλάμα΄΄ που αποπνέουν και οι μελό ταινίες εκείνης της εποχής. Και το γούστο μπαίνει όταν κάποιος μπορεί να σκεφτεί πως άλλο πράγμα το ΄΄δεν είναι καλό΄΄ κι άλλο το ΄΄δεν μου αρέσει΄΄.
Σε ότι αφορά τα περί θεοποίησης, να είστε σίγουροι πως οι άνθρωποι που κάνουν θεό έναν τραγουδιστή, έχουν και πολλούς άλλους θεούς, π.χ. τον Παναθηναϊκό, το φολκσβάγκεν τους κ.λ.π.
Οπότε, μάλλον δικό τους πρόβλημα είναι η θεοποίηση κι όχι του Στέλιου η οποιουδήποτε άλλου.
Αυτό που θα είχε όντως ενδιαφέρον να συζητάμε είναι τι επιρροές είχε ο Στέλιος στο λαϊκό τραγούδι, τι άφησε και πως επηρεάζει το τραγούδι αυτή η αντιμετώπιση που έχει ο καθένας από τον κόσμο. Θέλω να πω, τι μπορεί να προσφέρει στο τραγούδι η θέση ΄΄θεός ο Στέλιος΄΄ και τι η ΄΄τέλος πια με αυτόν΄΄ και τι οποιαδήποτε άλλη.
Αυτά και………. καλό μας Φθινόπωρο!

38

Γιώργο Π. εμείς που ακούμε κλάψα στον Καζαντζίδη, ούτε ψαγμένοι είμαστε, ούτε σκεφτόμαστε πολύ.

39

[quote=themisdis;142980]Τι παραπάνω δηλαδή έχει ο Καζαντζίδης;

Σίγουρα ξεφύγαμε.
Δεν νομίζω η συγκεκριμένη συζήτηση να άρχισε με σκοπό τη σύγκριση “ογκολίθων”.
Πως είναι δυνατόν να συγκριθεί ο Χιώτης με τον Βαμβακάρη, ο Καλδάρας με τον Μητσάκη, ο Δελλιάς με τον Ρούκουνα, η Αμπατζή με τη Χασκίλ, η Νίνου με τη Γεωργακοπούλου ή ο Παγιουμτζής με τον Τσαουσάκη αλλα και ο Καζαντζίδης με τους τσιγγάνους (?).
Σε διαλογικό επίπεδο, μπορούμε να λέμε ότι πιστεύουμε και αυτό, εκτός απο υγιές είναι και δημιουργικό.
Επειδή όμως λέμε οτι “πιστεύουμε”, αυτό σημαίνει οτι εκφράζουμε πάντα τις απόψεις μας και μόνο. Το πως αντιλαμβανόμαστε εμείς κάποια πράγματα.
Τι σημαίνει αυτό? Οτι μπορούμε να πούμε π.χ. “Εμένα μου αρέσει η Νίνου περισσότερο απο την Αμπατζή” άλλα σε καμμία περίπτωση εκτός και αν έχουμε κακόβουλη πρόθεση και ο σκοπός μας είναι η έριδα να πούμε ότι π.χ. “η Αμπατζή ήταν ένα μηδενικό μπροστά στη Νίνου”.

Είπαμε το να είσαι ογκόλιθος δεν αρκει να έχεις φωνητικά προσόντα μόνο, αλλά και προσωπικότητα και μαγκιά. Αυτός είχε; Απ’ ο,τι ξέρω δεν νομίζω.

Εξαρτάται απο το πως προσδιορίζει ο καθένας την “προσωπικότητα” και τη"μαγκιά". (Ο Μπίνης ας πούμε έλεγε πως τρία πράγματα ορίζουν τη μαγκιά. Σοβαρότης, Συνέπεια, Σύνεσης.)

Ο καζαντζίδης ό,τι του έδινες τό’λεγε, ακόμη και τον Τσελεμεντέ θα μπορούσε να έχει τραγουδήσει.

…ελα που όμως δεν τον τραγούδησε.

Αυτοί δεν είναι πιο μεγάλοι σε μέγεθος απ’ τον Καζαντζίδη λοιπόν;

Το αρχικό post ήταν “ο Καζαντζίδης και οι άλλοι?” Δεν νομίζω.

‘‘Μη ρε φίλε, μη το ακουμπάς, το ειπε ο Στελιος’’,
Έλεος πια με τον ‘‘Στελάρα’’. Παει πέρασε ανεπιστρεπτί αυτή η εποχή.

Ο φανατισμός στην όποια μορφή του, δεν ευνόησε ποτέ κανέναν αλλά και ένας μουσικός για να φτάσει στο σημείο να ακούσει τη συγκεκριμένη παρατήρηση, εμένα ένα πράγμα μου λέει. Οτι το πιθανό τραγούδι ας πούμε δεν το “τραγούδησε” άλλα το “εκτέλεσε” (στα τρία μέτρα ίσως?)
Οποιοδήποτε αυτί αλλά και σοβαρός άνθρωπος, μπορεί και έχει τη δυνατότητα, να σεβαστεί έναν μουσικό ή έναν τραγουδιστή στη φιλότιμη προσπάθειά του να τραγουδήσει ή να παίξει οποιδήποτε τραγούδι, αρκεί να αντιληφθεί πως αυτή η προσπάθεια εμπεριέχει ψυχή άσχετα απο οποιαδήποτε τεχνική.
Παρόλα ταύτα θα κάνω το λάθος να εκφράσω την προσωπική μου άποψη και να πω πως αν ακούσω τη Βανδή να τραγουδάει το “Ειν΄ευτυχής ο άνθρωπος”, θα πέσω κάτω απο τα γέλια.
Δεν είναι όλα τα τραγούδια για όλους.

" Για να καταλάβεις την διαφορά του Ρεμπέτικου και του Καζαντζίδη, πρέπει να έχεις φτάσει σ’ ένα πνευματικο-αισθητικό επίπεδο, ούτως ώστε να καταλαβαίνεις την διαφορά του χασικλωμένου περιθωριακού αλητάμπουρα που δεν υπολογίζει λεφτά, ούτε ζωή, ούτε τίποτα, απ’ τον οικονομικό μετανάστη στην Γερμανία που θέλει καλύτερη ζωή. Εντελώς διαφορετικά κίνητρα και έκφραση’’
Γεια σου ρε Μητσάρα μόρτη!!!

Δηλαδή τωρα αυτό είναι καλό ή κακό?
Καταρχάς, πέφτουμε πάλι στο λάθος να ζυγίζουμε 3 κιλά πορτοκάλια και 3 κιλά λεμόνια. Ποιό θα είναι το αποτέλεσμα, να έχουμε 6 κιλά πορτοκαλολέμονα?
Και το χειρότερο απο όλα είναι πως ο Μητσάρας πρέπει όντως να έχει μεταβεί σε πνευματικο-αισθητικό επίπεδο κρίσνα για να φιλοσοφεί με αυτόν τον τρόπο.
Πόσο μόρτης μπορεί να είναι ένας άνθρωπος που αποκαλεί όλη την ιστορία του ρεμπέτικου και τους ερμηνευτές του ως “χασικλομένους περιθωριακούς αλητάμπουρες” και αυτό να επικροτείται?
Και αν ακόμα ήταν χασικλομένοι, περιθωριακοί και αλητάμπουρες, δεν θυμάμαι κανένα απο αυτούς στις βιογραφίες τους να λένε οτι αυτό τους τιμούσε ιδιαίτερα, μήπως και με τα τραγούδια τους δεν ξορκίζανε τις καταστάσεις που ζούσαν επιθυμώντας μια καλύτερη ζωή?

Εγώ να δεις μπινελίκια που θα ακούσω φίλε τώρα.

Ελπίζω και εύχομαι να μη εκλάβεις τα παραπάνω ως μπινελίκια, πραγματικά δεν εχω κάποια τέτοια πρόθεση.
Καλοπροαίρετα πάντα τοποθετούμαι στο μήνυμά σου με την προσωπική μου άποψη. “Αν δεν είχαμε θέσεις πως θα είχαμε αντιθέσεις”, έτσι δεν είναι?

40

Ξεκινάω με μια διαπίστωση κι ας με συγχωρέσουν κάποιοι:
Οι αντι-Καζαντζιδικοί είναι εξίσου (αν όχι περισσότερο) φανατικοί με τους Καζαντζιδικούς. Με την αρνητική πλευρά του φανατισμού, γιατί (κατά την ταπεινή μου άποψη) σε μερικά πράγματα αξίζει να είναι κανείς φανατικός, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.
Ας αρχίσουμε με την περιβόητη “κλάψα”. Οποιος (πάντα κατά τη γνώμη μου) δεν δέχεται ότι υπάρχει αυτή η κλάψα, τότε βλέπει τα πράγματα αρκετά μονοδιάστατα. Το ζήτημα είναι: Πού αυτή η “κλάψα” είναι απαραίτητο συστατικό για την ακριβή απόδοση του τραγουδιού και πού …περισσεύει.
Δηλαδή τι θα λέγατε για το “σπαραγμό” του Χατζηχρήστου στο “Γλυκοβραδιάζει κι ο ντουνιάς”. Τολμάει κανείς να κατηγορήσει το Χατζηχρήστο για “κλάψα”;
Επειτα θα πρέπει να δούμε τα τραγούδια ξεχωριστά. Υπάρχει “κλάψα” π.χ. στο “Πέφτουν τα φύλλα απ’ τα κλαριά”; Κι όμως πρόκειται για ένα σπαραχτικό τραγούδι. Μάλιστα θα συμπλήρωνα ότι περισσότερη κλάψα ακούω από τον Πάνο Γαβαλά (συχνά τον φέρνουν σε αντιδιαστολή με το Στέλιο οι αντι-Καζαντζιδικοί για τον τρόπο με τον οποίο ερμήνευε), παρά στην πρώτη εκτέλεση του τραγουδιού με το Στέλιο.
Ας μη σακουλιάζουμε λοιπόν όλα τα τραγούδια με κοινούς “χαρακτηρισμούς”. Το καθένα έχει τη δική του σφραγίδα.
Ακόμη να μην ξεχνάμε κάτι: Ο Ελληνας δημιουργός μεγαλούργησε, τις περισσότερες φορές, σε στιγμές πόνου. Είναι ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό μερικών λαών, κυρίως εκείνων που πέρασαν μεγαλύτερα βάσανα από άλλους. Από τα πρώτα δείγματα που έχουμε στη δισκογραφία μέχρι τα “έντεχνα” τραγούδια μεγάλων μας συνθετών, στην πλειοψηφία τους τα αριστουργήματα εκφράζουν πόνο ή γράφτηκαν κάτω από ανάλογες συνθήκες. Απ’ το “Θερμαστή” του Μπάτη μέχρι τους υπό ξεριζωμό κατοίκους της Δραπετσώνας που μελοποίησε ο Μίκης.
Το αν αυτά τα τραγούδια ανταποκρίνονται σήμερα στο αίσθημα του Ελληνα, το αν κατανοεί σήμερα ο ακροατής αυτές τις “πονεμένες” αξίες είναι επίσης μια άλλη κουβέντα.
Το γιατί οι δημιουργοί εκφράστηκαν τόσο συχνά με “πονεμένα” τραγούδια, το γιατί προτίμησαν να περιγράψουν τέτοιες καταστάσεις, είναι φαντάζομαι ξεκάθαρο για όσους γνωρίζουν έστω τα βασικά από την πρόσφατη ιστορία των Νεοελλήνων. Ο Γιάννης Μπαφούνης ή Σαμιώτης, μιλώντας στον Τάσο Σχορέλη για το Χατζηχρήστο έλεγε: “Πέρασε ξεριζωμούς, βάσανα, φτώχειες. Τι ήθελες δηλαδή; Να πηδάει απ’ τη χαρά του;”.
Τέλος θεωρώ τουλάχιστον άτυχο το …διαλογισμό του φίλου ότι "Για να καταλάβεις την διαφορά του Ρεμπέτικου και του Καζαντζίδη, πρέπει να έχεις φτάσει σ’ ένα πνευματικο-αισθητικό επίπεδο, ούτως ώστε να καταλαβαίνεις την διαφορά του χασικλωμένου περιθωριακού αλητάμπουρα που δεν υπολογίζει λεφτά, ούτε ζωή, ούτε τίποτα, απ’ τον οικονομικό μετανάστη στην Γερμανία που θέλει καλύτερη ζωή. Εντελώς διαφορετικά κίνητρα και έκφραση’’. Πολύ βαρύγδουπη δήλωση, που ωστόσο βγήκε μετά από καθαρά επιφανειακή σκέψη. Δε χρειάζεται καμιά ανάλυση. Χασικλωμένος περιθωριακός αλητάμπουρας ο Χατζηχρήστος; Ημαρτον!
Για τους δε φίλους των συγκρίσεων έχω πάντα στην κωλότσεπη το εξής κουίζ:
Καρνέζης ή Παπαδόπουλος;

1 «Μου αρέσει»