Ο Μεγαλυτερος Αδερφος του Βασιλη Τσιτσανη που επηρεασε καθοριστικα τον Αδερφο του Βασιλη στην αρχη της καριερας του εδω σε ενα δικο του Τραγουδι .το γνωστο Κατσε νάκουσεις μια πενια
Εισαγωγη γραμμενη απο τον Βασιλη και κυριο θεμα απο τον Χρηστο.
Για την Ιστορια
Ο Χρηστος ειναι γνωστο και ακουγοταν απο πολυ παλια οτι εγραφε τραγουδια και τα εδινε στον αδερφο του
Αυτο βεβαια ειχε και παρει διαστασεις υπερβολης, σε σημειο να καταλογιζουν πια ορισμενοι που ζηλευαν τον Βασιλη οτι τα μισα και περισσοτερα τραγουδια του τα γραφε ο αδερφος του Χρηστος.
Σε επισκεψη μου πριν καιρο στον Ερευνητη του Λαικου Τραγουδιου και ειδικο στο θεμα ‘‘Τσιτσανης’’ Κωστα Χατζηδουλη μου αφηγηθηκε τις εξης πολυ ενδιαφερουσες πληροφοριες.
''Πριν πεθανει ο Βασιλης τον παρακαλεσα να μου γραψει ποια απο τα τραγουδια του ανηκουν στον Χρηστο , αυτος μου εγραψε λοιπον σε ενα χαρτι 18 τραγουδια ,με την διαφορα οτι Ο Χρηστος σε κανενα τραγουδι του δεν εγραφε ρεφραιν και επισης σε ολα τα τραγουδια οι εισαγωγες του Χρηστου αντικαθιστουνται με νεες εισαγωγες απο τον Βασιλη.
Θα πω οτι μου ανεφερε μερικα απιστευτα κομματια απο τα πολυ ωραια του Βασιλη ,τα οποια ομως δεν μπορω να αναφερω δημοσια ,αυτο ειναι κατι που πρεπει να το κανει και να το υποστηριξει με τα ντοκουμενα του ο Κωστα Χατζηδουλης εφοσον θελει ο ιδιος .
Δεν το ήξερα καθόλου. Δεν ήξερα καν τι σημαίνει “έχει το λόγο ο Χρήστος” στο τραγούδι.
Θα ήταν ενδιαφέρον να δημοσίευε ο Χατζηδουλής τα στοιχεία του. Βέβαια, όσο τεκμηριωμένα κι αν είναι, όσα χρόνια κι αν περάσουν, σίγουρα θα ανάψουν φωτιές σε μερικούς που θα οργιάσουν είτε υπέρ είτε κατά, αλλά ελπίζω αυτό να μην τον αποθαρρύνει. Δεν είναι και τα γουικιλικς στο κάτω κάτω…
Ειναι πολυ μεγάλος ο Βασίλης Τσιτσανης για να τον ρίξουν στην υπόληψή μας 18 μισα τραγουδια. Και τι εγινε;
Δηλαδη ολοι οι αλλοι μόνοι τους τα γραψανε; Ολα;
Καλημέρα,
αυτό που λέει ο ΣΤΑΥΡΟΣ Κ σίγουρα είναι αλήθεια…άλλωστε δεν έχει και λόγο να μας μεταφέρει κάτι λανθασμένο.
Θέλω όμως να πάω το θέμα λίγο παραπέρα σε συνέχεια του σχολίου του georgalasg, που με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο.
Πιστεύω ότι μια μερίδα του καλλιτεχνικού κόσμου και όχι μόνο, γουστάρει τα “σενάρια συνομοσίας”.
Έχω ακούσει και εγώ με τα αυτιά μου ανθρώπους των σημερινών πάλκων, να υποστηρίζoυν ότι τα 3/4 των τραγουδιών του Τσιτσάνη τα έγραφε ο “άσημος και άγνωστος για πολλούς” αδερφός του και ότι αυτό το έμαθαν από τον “τάδε διάσημο παλιό συνθέτη ή μπουζουξή ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο”…ο οποίος βέβαια έχει αποβιώσει πλέον ή μπορεί και να ζει…χωρίς όμως να έχει αναγνωρισθεί όπως του αξίζει…κλπ…κλπ…κλπ.
Στο τέλος λοιπόν ενός τέτοιου ισχυρισμού, πέφτει, με τρόπο πάντα, ένα παράπονο του στυλ…“γιατί αυτός και όχι ο άλλος”…ή ακόμα…“γιατί αυτός και όχι εγώ” κλπ…κλπ…κλπ.
Είναι λυπηρό το πόσο εγωπαθείς και μικρόψυχοι μπορούν να γίνουν οι άνθρωποι…όταν δεν υποκλίνονται στο μεγαλείο του ταλέντου ενός συνανθρώπου τους…και σε πολλές περιπτώσεις… ΚΑΙ συναδέλφου τους.
Σίγουρα αυτό το χαρακτηριστικό το βλέπουμε σε πολλές φάσεις της ζωής μας, αλλά ας προσπαθήσουμε όλοι να μην το συντηρούμε.
Οταν η γνώση των γεγονότων είναι λειψή,σχεδόν πάντα δηλαδή,
είναι φυσιολογικό να αναπληρώνεται από το μύθο και το θρύλο.
Για την σχέση και τις ικανότητες των δύο αδελφών έχουν ακουστεί
πολλά.Το σημαντικό ντοκουμέντο που παρέθεσε ο ΣΤΑΥΡΟΣ Κ., καταρρίπτει
ένα από τους μύθους,αυτόν που παρουσιάζε τον Χρήστο να παίζει καλύτερο
μπουζούκι απ΄τον Βασίλη.Απ΄αυτό που προσλαμβάνουν τα …αυτιά μου
φαίνεται πως αυτό δεν ισχύει.Πάντως ο ΣΤΑΥΡΟΣ Κ.καθόλου δεν μειώνει την
αξία του Βασίλη αφού ακριβώς διαπιστώνει στοιχεία υπερβολής και ζήλιας
στην κριτική και αντιμετώπιση που γίνεται στον μικρότερο των Τσιτσάνηδων.
To θεμα ειναι οτι αυτα τα 18 τραγουδια ,μου ανεφερε ενδεικτικα 5-6 ο Κυρ Κωστας και κανα δυο που μου πε ο Μιλανος
ειναι αρκετα για να αναδειξουν τον Χρηστο σαν εναν απο τους μεγαλους συνθετες του ρεμπετικου ,μην ξεχναμε οτι και με λιγοτερα τραγουδια ο Δελιας και ο Τσαους θεωρουνται επισης κορυφαιοι.
Ο συχγωρεμενος ο Μιλανος μου ειχε μιλησει με πολη μεγαλη αγαπη και σεβασμο για τον Χρηστο Τσιτσανη και μου τον ανεφερε σαν Μεγαλο συνθετη.
Εχω ακουσει και σε κασεττα καποια ανεκδοτα του τραγουδια με παιξιμο του ιδιου του Χρηστου ζωντανα οπως αυτο που ανεβασα και το επιβεβαιωνω πληρως
,το μεγαλο ερωτημα το οποιο σιγουρα θα μεινει αναπαντητο ειναι μηπως ο Βασιλης κληροδοτησε το ΄΄βλαχικο΄΄ χαρακτηριστικο παιξιμο του απο τον Χρηστο καθως οπως λεει ο ιδιος ο Χρηστος ηταν ο πρωτος που εμαθε το οργανο αψηφοντας την εντολη του πατερα του και ειναι πραγματικα αφυσικο για ενα παιδι 15 χρονων να αναπτυξει ενα τοσο διαφορετικο στυλ παιξιματος .
Συνθεσεις Χρηστου Τσιτσανη
Κατσε να ακουσεις μια πενια
Σκεψου τη δολια μανα σου
Μες την Αθηνα (μαρτυρια Καρολου Μιλανου)
Αναμενονται και τα υπολοιπα
Ελπιζω να αποκατασταθει η αληθεια με ντοκουμεντα στο μελλον οσο αφορα τα τραγουδια και να παρει ο καθενας την θεση που του αρμοζει.
Οσο για το ντοκουμεντο το ηχητικο ,μην ξεχναμε οτι εδω ο Χρηστος ειναι στα τελευταια του γέρος πια και δεν μπορουμε να τον κρινουμε παιχτικα , οι καλες του μερες ειναι πολυ πισω ,αλλα υπαρχει ενα γνησιο εκφραστικο Τσιτσανικο παιξιμο
Επαναφέρω το θέμα που μου το θύμισε η παρακάτω συνέντευξη του Στελλάκη Περπινιάδη.
Ο “δημοσιογράφος” βέβαια είναι λίγο συνομωσιολόγος, πεθαίνει να ακούσει ότι και του Μάρκου τα τραγούδια δεν είναι δικά του.
Τέλος πάντων, αξίζει να το ακούσετε.
Ακούγοντας τα όσα απαξιωτικά λέει ο Στελάκης για τον Τσιτσάνη δεν μπορώ να μην τα αντιπαραβάλω με τα εγκώμια, που πλέκει στον Τσιτσάνη στην αυτοβιογραφία του:’‘Ο Τσιτσάνης εξευγένισε το ρεμπέτικο τραγούδι. Αυτός είναι ο κορυφαίος συνθέτης του είδους…’’ Μεταξύ των παλαιών λαϊκών καλλιτεχνών υπήρχαν τέτοιες αντιπάθειες, λυκοφιλίες και ασυνέπειες λόγων, που δύσκολα βγάζεις άκρη με τα λεγόμενά τους.
Νομιζω η συγκριση ειναι αδικη. Καταρχην η θεση μου ειναι οτι η ρεμπετικη δημιουργια, ειναι κατεξοχην “παρεϊστικη” που λεμε… κανεις ρεμπετης δεν εγινε μεγαλος ακολουθώντας μια μοναχικη δημιουργικη πορεια, χωρις να μπερδεψει τα χνωτα του με αλλους, χωρις να συγχρωτιστει με την πιατσα. Αλλος λιγοτερο αλλος περισσοτερο. Αυτο που κανει ενα ρεμπετη δημιουργο μεγαλο ειναι το ΠΩΣ συνδυαζει τις επιρροες και τα στοιχεια αυτα για να βγαλει ενα τραγουδι, σε συνδυασμο με το προσωπικο του μερακι και τη δεξιοτεχνια.
Ο Δελιας και ο Τσαους θεωρουνται κορυφαιοι σημερα, αλλα θεωρουνταν κορυφαιοι και στην εποχη τους απο το συναφι. Αυτο κατι σημαινει. Για να προκυψει αυτη η εντυπωση δεν αρκει μονο το ταλεντο στη συνθεση ή στη στιχουργια, αλλα η ολη παρουσια του καλλιτεχνη στο χωρο. Το ασικο ειναι η δεξιοτεχνια τους στα οργανα που επαιζαν, και το ιδιαιτερο υφος τους. Ακομα και αυτοι πιθανον αξιοποιησαν γνωστες αδεσποτες μελωδιες, ή και στιχους. Ο Τσαους ηταν βεβαια πιο κλειστος, αλλα και αυτος επαιζε σε τεκεδες κλπ μαζωξεις της μαγκιας. Τα χαϊρια του Δελια ειναι γνωστα. Μπορουμε να ειμαστε σιγουροι λοιπον 100%, πως ο,τι εχουν γραψει ειναι δικο τους καταδικο τους? πως δεν ξεσηκωσαν κατι απο τα διαφορα στεκια (ειτε ως αφορμη εμπνευσης, ειτε και αυτουσιο ως στιχο)? Δεν το νομιζω. Χωρις βεβαια να παραγνωριζω τη μεγαλη τους αξια, ισα ισα θεωρω οτι αυτη ειναι η μεγαλη μαστορια του ρεμπετη δημιουργου. Εκει, με την παρεα, στον τεκε, στην ταβερνα, πεταγε ο ενας μια ατακα, εφτιαχνε ο αλλος ενα τετραστιχο (στο παιχνιδι ηταν και το μουρμουρικο), επαιζε ο αλλος μια μελωδια (παιζονταν και παραδοσιακα-αδεσποτα)… το υλικο ηταν εκει. Η μαστορια αυτων των ανθρωπων ηταν να το ταιριασουν ολο αυτο, βαζοντας και το προσωπικο μερακι και βιωμα και υφος, ωστε απο αυτο το σκορπιο υλικο να βγει τραγουδι. Και τι τραγουδι! Τραγουδι που ζει ως τα σημερα!
Αυτο που διαφοροποιει τον Χ.Τσιτσανη (που ομολογω οτι σημερα τον εμαθα), απο τους παραπανω, ειναι οτι αυτοι εκτεθηκαν. Δημιουργησαν και επαιξαν μεσα στην κοινωνια, το εργο τους κριθηκε απο τοτε. Εφτιαξαν το μυθο τους στην εποχη τους, αναγνωριστηκαν απο τους συναδελφους τους, του συναφιου. Ο Χ.Τσιτσανης απο οτι φαινεται, τουλαχιστον οσον αφορα την προσωπικη του δημιουργια, δεν επραξε το ιδιο. Εφτιαξε το προπλασμα για καποια τραγουδια, τα οποια ολοκληρωσε ο αδελφος του. Δεν τα ολοκληρωσε, αλλα ακομα και αν τα ολοκληρωσε δεν βγηκε μπροστα (εστω στο συναφι των μουσικων) να τα εκθεσει, ετσι οπως αυτος τα δημιουργησε. Με το δικο του υφος και αισθητικη. Διαφορετικα, ειτε θα ειχε και ο ιδιος παρουσια στα πραγματα, ειτε θα εδινε τργουδια και σε αλλους δημιουργους περαν του αδελφου του. Αυτη ειναι και η διαφορα του απο την Ε.Παπαγιαννοπουλου, εκεινη εγραφε ολοκληρους στιχους και σχεδον ολους τους πουλαγε, δεν κρατησε στο ονομα της πολλα αριστουργηματα. Ομως αφενος οι στιχοι ηταν πληρεις και αφετερου τους κυκλοφορουσε γενικως στην πιατσα, ηταν γνωστη στο συναφι, και αυτο προεξοφλει τη μελλοντικη αναγνωριση (οποτε και αν ειναι αυτο το μελλον).
Εν κατακλειδι, αν γραψω και εγω 18 μισα τραγουδια, δεν τα παιξω ποτε σε κανεναν αλλο παρα μονο σε εναν φιλο μου και τα καταχωνιασω σε ενα συρταρι, και κατα τα αλλα δεν εμφανιζομαι πουθενα ως μουσικος-τραγουδιστης-δημιουργος στην κοινωνια, αν καποτε γινουν επιτυχιες οι μετεξελιξεις αυτων των τραγουδιων, θα θεωρουμαι εγω “μεγαλος δημιουργος”?
Τουλαχιστον οσον αφορα το ρεμπετικο, δε συμφωνω.
Τις κατά Χρήστο Τσιτσάνη ερμηνείες αμφισβητούμενων τραγουδιών μέχρι
σήμερα τουλάχιστον δεν τις έχουμε ακούσει.Το ότι δεν έχουν ρεφραίν δεν τα
κάνει μισά τραγούδια.Αν ήταν έτσι τα μισά καί βάλε ρεμπέτικα θα ήταν’μισά’.
Η χρήση διαφορετικής εισαγωγής από το Χρήστο μπορεί να κάνει το ίδιο τραγούδι
χειρότερο,καλύτερο ή διαφορετικό απ΄την καταγεγραμμένη απόψη του
Βασίλη.Ας μη βιαζόμαστε λοιπόν να χαρακτηρίσουμε τα τραγούδια του Χρήστου μισά ή προπλάσματα.
Απλά δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε.
Από κει και πέρα οι Τσιτσάνηδες,πατέρας και δυό γιοί,ως μπουζουξήδες δεν
προέκυψαν από παρθενογένεση.Διαμένουν σε μιά περιοχή και ζούν σ’ενα κοινωνικό
περιβαλλον που μοιάζει με μικρογραφία του Πειραιά,μεσόγεια βέβαια.
Απ΄τη μια η Στρατώνα με το πέμπτο σύνταγμα των χασικλίδων και παρανόμων,
κολλητά ο προσφυγικός συνοικισμός κι ακόμη τα πορνεία,οι φυλακές και η μάντρα
με την ταβέρνα του Αλευρά με πελάτες χασάπηδες,μανάβηδες και περιθωριακούς.
Εκεί τη δεκαετία του είκοσι ο πατέρας Τσιτσάνης μετατρέπει τη μάντολά του σε
μπουζούκι εκει οι δυό γιοί μαθαίνουν να παίζουν μπουζούκι ΠΡΟΤΟΥ βγάλει δίσκους
ο Μάρκος με αυτό το όργανο.
Οι Τσιτσάνηδες δηλαδή είναι γεννήματα της ανώνυμης,αδέσποτης περιόδου του
ρεμπέτικου όπως αυτή προέκυψε στα Τρίκαλα.Η σχέση αυτή πιστοποιείται και απο
το τραγούδι του Σακαβλιά που προ’υ’πήρξε σε διαφορετικές αδέσποτες εκδοχές.
Προφανώς ο δημιουργός του γνωστού τραγουδιού,Βασίλης ή Χρήστος τις εκδοχές
αυτές στα Τρίκαλα τις άκουσε,ερχόμενος σε επικοινωνία με αυτούς που τις σκάρωσαν
ή που τις τραγουδούσαν.
Μου είναι δύσκολο να δεχθώ ότι ο Χρήστος,γέννημα θρέμμα αυτού του ‘σχολείου’,
άνθρωπος που φωτογραφίζεται με το μπουζούκι ανά χείρας και ιδιοκτήτης επί 30
χρόνια ουζερί,κράταγε τα τραγούδια του στο συρτάρι και τα έπαιζε κατά μόνας.
Απλά φαίνεται μάλλον ότι εκτέθηκε μάλλον σαν μουσικός και συνθέτης σ’ένα
περιβάλλον όπου δεν έφτανε το μακρύ χέρι και το μάτι των δισκογραφικών
εταιριών.Ας ελπίσουμε στο μέλλον να φανερωθούν και να προκύψουν περισσότερα
στοιχεία γι αυτόν και να έχουμε πληρέστερη άποψη γιά την αξία του.
Ε καλά, φυσικά έτσι είναι! Κανείς δεν είπε ότι ένα τραγούδι πρέπει ντε και καλά να έχει ρεφρέν. Μάλλον ο Αντουάν εννοούσε ότι είχε γράψει χωρίς ρεφρέν τραγούδια που στην τελική τους μορφή τα ξέρουμε με ρεφρέν. Δηλαδή όχι μισά με την έννοια λειψά, ημιτελή, αλλά πλώς το μισό από αυτό που ξέρουμε.
Με όσα δεδομένα διαβάζω εδώ μέσα, κι εμένα έτσι μου φαίνεται: αφανής μεν μουσικός γιατί δεν ηχογράφησε, μπορεί και να μην έπαιξε ποτέ επαγγελματικά, αλλά όχι και ότι έπαιζε μόνο στο σπίτι με κλειστά παράθυρα!
Με αυτο θα συμφωνησω, οπως και για τη μη παρθενογενεση. Απλα μου φαινεται παραξενο που, παρα την απουσια ηχογραφησεων, δεν εχει αναδειχθει περισσοτερο η μουσικη προσωπικοτητα του απο μελετητες του ρεμπετικου ή ακομα και τον τρικαλινο κυκλο της μαγκιας… διοτι αν προφανως επαιζε τα δικα του τραγουδια σε εκει ακροατηριο, ετσι οπως τα εγραψε αυτος, θα υπηρχαν -περισσοτερες- μαρτυριες γι αυτα. Θα [εριμενα να ειναι ευρυτερα γνωστος με αλλα λογια, κατοπιν ολων οσων αναφερεις. Ισως και να βεβαια και απλα εγω να μην ειχα ακουσει κατι σχετικο μεχρι τωρα.
Να σας πω μια σκέψη, χωρίς να τη θεωρώ βέβαιη: Δεν έχετε κανένα φίλο που να παίζει όργανο, να τραγουδάει, να γράφει δικά του τραγούδια, αλλά να παίζει μόνο σε παρέες και να μην τον ενδιαφέρει τίποτε περισσότερο από αυτό; Κάτι τέτοιους συνήθως τους ξέρει μόνο ο στενός τους κύκλος.
Δυστυχως απο κατα καιρους ντοκουμεντα,οποιες ερευνες εχω κανει,διασπαρτες ή συγκεκριμενες πληροφοριες προκυπτει οτι παρα πολλοι μεγαλοι καλλιτεχνες αποδεικνυουν οτι δεν ηταν τοσο μεγαλοι ως ανθρωποι…βεβαια θα μου πειτε δεν μας νοιαζει,δεν ημασταν φιλοι τους και ισως δεν θα γινομασταν ποτε,τη τεχνη τους ακολουθουμε και θα με βρειτε ολοκληρωτικα συμφωνο…
αλλα τελικα το μπεσαλικι,τη ντομπροσυνη,το καθημερινο ‘‘μεγαλειο’’ μαλλον δεν τα ειχαν απαντες…και αν μη τι αλλο αυτοι τοτε το πρεσβευαν ενω δεν το τηρουσαν,οι σημερινοι οχι οποτε περιττος ο λογος γι’αυτους…’’ ο ενας εκλεβε,ο αλλος αγοραζε,εγω ειμαι η πρωτη,ο καλυτερος’’ -οπως ειπε η Γεωργακοπουλου για Μπελλου και Νινου (την οποια λατρευω) και δεν αναφεροταν χρονολογικα αλλα αξιακα- αντιφασεις,πισωγυρισματα κλπ…
τελικα η ανθρωπινη φυση ειναι διαχρονικη,αλλα νομιζω οτι ολα αυτα οφειλονται και στο γενικοτερα -πλην εξαιρεσεων- χαμηλο εκπαιδευτικο επιπεδο της εποχης…η μετριοφροσυνη και εμμετροεπεια που επιβαλλεται απο μια καλη παιδεια,αρχομενης κυριως απο την οικογενεια δεν υφισταται…εμφανιζονται ετσι φαινομενα υπερφιαλισμου και μεγαλοπιασιματος αδικαιολογητα για αυτα που εμεις ισως πιστευουμε…το θαψιμο και η ρουφιανια μαλλον πηγαινε συννεφο και η ταπεινοτητα λιγοστη!
Υ.Γ.1 Προς αποφυγη παρεξηγησεων…δεν προσπαθω να μειωσω καλλιτεχνες…κρινω ανθρωπινες συμπεριφορες και την ειλικρινεια τους στο κοινωνικο συστημα που ‘‘διδασκαν’’…
Υ.Γ.2 Μηπως τελικα ο κακος δαιμονας της σημερινης μουσικης δεν ειναι οι σημερινες δισκογραφικες αλλα της τοτε εποχης…διακρινουμε καθαρα οτι το ‘‘συστημα’’ υπηρχε απο τοτε και μαλλον ειχε φαει πολυ κοσμο! Φυσιολογικη η εξελιξη τους στο σημερα…
Στις αφηγήσεις των παλαιών λαϊκών καλλιτεχνών βλέπουμε μικροπρέπειες, συκοφαντίες, αδικίες και εγωισμούς. Δεν λείπουν όμως και οι περιπτώσεις αλληλεγγύης και ανωτερότητας. Δεν νομίζω ότι ήταν η έλλειψη σχολικής μόρφωσης το πρόβλημα.Στον χώρο των παραμορφωμένων πανεπιστημιακών οι μικροπρέπειες και οι αντιζηλείες είναι πολύ περισσότερες.
Εξάλλου εκείνη την εποχή δεν υπήρχε η ευαισθησία περί την πνευματική ιδιοκτησία, που υπάρχει σήμερα και συναλλαγές αυτού του είδους ήταν μάλλον ο κανόνας. Το ζητούμενο ήταν η άμεση είσπραξη των ποσοστών, καθώς μάλλον θα τους ήταν αδιανόητο τότε ότι τα τραγούδια τους μετά από κάποιες δεκαετίες όχι μόνο θα ήταν ζωντανά, αλλά θα εθεωρούντο και αριστουργήματα.
Συμφωνω Παναγιωτη…οπως ειδες δεν γενικευσα και σαφως δεν υποστηριζω οτι το σχολειο αποδιδει τροπους καλης συμπεριφορας…αναφερομαι στη γενικοτερη παιδεια που ηταν λογικο να μην υπαρχει αν σκεφτουμε οτι τοτε οι ανθρωποι αναζητουσαν το ‘‘ζην’’ και οχι το ‘‘ευ ζην’’…επισης εχεις απολυτο δικιο σχετικα με τα πνευματικα δικαιωματα…γι’αυτους τοτε ενα τραγουδι ηταν ενα καλο στιγμιαιο μεροκαματο και οχι μια διαχρονικη αξια(οπως τελικα προεκυπτε απο την Ιστορια)…