Γράφει ο Σωτήρης Μπέκας
Το «αντίο» του Αχιλλέα Χαλκιά αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό για την ηπειρώτικη, αλλά και γενικότερα για την ελληνική δημοτική μουσική. Διότι μαζί του, ο «κυρ-Αχιλλέας» παίρνει μαζί του έναν μοναδικό ήχο, καθώς και πολλά από τα μυστικά του βιολιού, έτσι όπως αυτό παρουσιάζεται στη λαϊκή παράδοση… Ο Αχιλλέας Χαλκιάς ανέδειξε τον ήχο του οργάνου και ήταν από αυτούς (πλέον το κενό τους γίνεται δυσαναπλήρωτο…), που ανέδειξαν την οντότητά του μέσα στη δημοτική ζυγιά και έδωσαν ξεχωριστούς λόγους για να μελετήσει κανείς τις «φωνές» και το ρόλο του στις δημοτικές μελωδίες και ηχογραφήσεις. Γεννημένος στην Ήπειρο, ο Αχιλλέας Χαλκιάς προέρχεται από μεγάλη «μουσική» οικογένεια και από τα 7 του χρόνια, οπότε πρωτόπιασε το βιολί στα χέρια του, ανέδειξε τους ηπειρώτικους σκοπούς και τα δημοτικά τραγούδια. Έπαιξε σε αμέτρητες συναυλίες και δισκογραφικές ηχογραφήσεις («Λεβεντογέννα Ήπειρος», «Πατήματα», «Ηπειρώτικα» κ.ά.). Έχει ταξιδέψει εκατοντάδες φορές για συναυλίες στο εξωτερικό και συγκεκριμένα σε χώρες όπως οι ΗΠΑ (Νέα Υόρκη, Σικάγο, Φλόριντα, Νιου Τζέρσεϊ, Καλιφόρνια, Μασαχουσέτη, Φιλαδέλφεια, Τέξας και Νέο Μεξικό), Αγγλία, Γερμανία, Σουηδία, Γαλλία, Αλβανία, Βέλγιο, Ολλανδία, Αυστραλία, Αμάν και Νότιο Αφρική.
Αριστερά ο Αχιλλέας Χαλκιάς και δεξιά ο Πετρολούκας Χαλκιάς
Απόσπασμα από ανέκδοτη συνέντευξη του Αχιλλέα Χαλκιά, λίγους μήνες πριν πει το στερνό «αντίο»:
«[i]Γεννήθηκα το 1937 από οικογένεια μουσικών. Ο πατέρας μου έπαιζε κλαρίνο, όπως βέβαια ο αδερφός μου, αλλά και οι θείοι μου, οι μπαρμπάδες μου οι Χαρισιάδηδες, που ήταν και το γένος της μάνας μου. Ξεκίνησα να παίζω βιολί σε ηλικία 7 χρονών, χωρίς να μου δείξει κανένας. Μου άρεσε όμως πολύ και πολύ γρήγορα οι υπόλοιποι μουσικοί με έπαιρναν σε γάμους, δεξιά και αριστερά. Γιατί βιολί και όχι κλαρίνο; Ο πατέρας μου έπαιζε κλαρίνο, ο αδερφός μου το ίδιο, όλοι στην οικογένεια. Λέω και εγώ, κάτσε, δεν γίνεται διαφορετικά. Κάτι πρέπει να κάνω. Πήρα το βιολί και ξεκίνησα να παίζω.
Εκείνο τον καιρό, η βασίλισσα Φρειδερίκη, ήρθε στο χωριό μας (σ.σ. Δελβινάκι) και έκανε δώρο τα μηχανήματα, σε όσους είχαν ανάγκη, χτιστάδες, μαραγκούς κ.λπ. Ε, αφού κι εμένα μου άρεσε το βιολί, πήρα ένα κομμάτι κόντρα πλακέ κι επειδή ο θείος μου ο Τόλης Χαρισιάδης έπαιζε κι αυτός βιολί, του το έδωσα και μου έφτιαξε το πρώτο μου βιολί! Αργότερα, κάποια στιγμή το έδωσα σε έναν που θα έφευγε για την Αυστραλία και το πήρε μαζί του. Όταν μετά από χρόνια πήγα κι εγώ στην Αυστραλία, έγινε κάτι που με συγκίνησε πολύ… Ούτε και ήξερα ποιος με καλούσε για φαγητό και φιλοξενία. Είχαν περάσει 35 χρόνια. Ήταν αυτός… Μου έδωσε πίσω το πρώτο μου βιολί, που το είχε κρεμασμένο στον τοίχο του σπιτιού του…
Μέχρι τα 21 μου χρόνια όταν κι έφυγα για την Αθήνα, έπαιξα στην Ήπειρο με όλα τα κλαρίνα… Τον Δήμο και τον Κώτσο Χαρισιάδη, τον πατέρα μου, Περικλή Χαλκιά, τον αδερφό μου Πέτρο-Λούκα Χαλκιά, αλλά και τον Γρηγόρη Καψάλη. Έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα, αλλά κατάφερα και έφτασα σε μεγάλο επίπεδο, τελικά…[/i]»
[RIGHT]πηγή: http://tinyurl.com/pofud56
[/RIGHT]