ρε παιδία, αυτο το κομμα΄τι το παίζω στο τζουρά απο ΡΕ, σε ενα δρόμο, που είναι
ΡΕ, ΡΕ#,ΦΑ,ΦΑ#,ΣΟΛ#,ΛΑ,ΣΙ,ΝΤΟ
δηλαδή η σχέση των φθόγγων είναι: ημιτόνιο,τονος,ημιτόνιο,τονος,ημιτόνιο,τονος, συνεχώς.
Τι δρόμος είναι αυτός, σίγουρα υπάρχει και στην τελειως δυτική μουσική σαν κλίμακα!
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 23:03 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 22:48 —
Λοιπόν ψάχνοντας στα κιτάπια μου, σε ένα κιθαριστικό βιβλίο στα κεφάλαια της jazz βρήκα μια τέτοια κλίμακα (κάπου το’χα ξαναβρεί) η οποία λέγεται
συμμετρική. 'Επαθα shock ο Βαβμβακάρης συνάντησε το Miles Davis, που λέει ο Λόγος! Symmetric scale
Όλα αυτα βέβαια αν το κομμάτι το έβγλα σωστά!
Επίσης τι ονομασία έχει αυτή η κλίμακα στην ανατολική μουσική;
Επίσης υπάρχει αν΄τιστοιχη κλίμακα ασυγκέραστη;
Παιδιά συγγνώμη αν σας έπριξα με τις ερωτήσεις, αλλά έχω πάθει Shock!
Ο δρόμος που έγραψες δεν υπάρχει στην ελληνική μουσική, ούτε στην δυτική, ούτε στην παγκόσμια. Διότι κάπου μπερδεύτηκες και την έγραψες λάθος.
Εν πάσει περιπτώση, αυτό που έγραψε ο Μάρκος ήταν το εξής: ρε-μι#-φα#-σολ-λα-σι-ντο-ρε. Κάποια σολ# και ντο# είναι περαστικές νότες με τονικές έλξεις στο λα και ρε, αντίστοιχα.
Όσο για την συμμετρική σκάλα, λέγεται έτσι γιατί πάει ανά τόνο.
Δεν έγραψα κάτι λάθος! Αυτά παίζω! Μπορεί να έβγαλα το κομμάτι λάθος, ίσως!
Επίση η συμμετρική (βλέπε Wikipedia) έιναι οκτατονική κλίμακα! Περίεργο!
υ.γ. MΙ#=ΦΑ
υ.γ. Υπάρχει συμμετρική που είναι ανα τονο, και λέγεται στη jazz (whole tone). Σε αυτή κάθε νότα της μπορείο να χρησιμοποιηθεί σαν 1η.
Εγώ όμως για το συγκεκριμένο κομμάτι μιλάω για τη συμμετρική
τόνος-ημιτόνιο και χρησιμοποιήται κυρίως για αυτοσχεδιάσμο πάνω από ντιμινουίτες, που είναι συμμετρικές συγχορδίες!
Νομίζω οτι ο Δημήτρης εχει δικιο
ρε μι# φα# σολ λα σι ντο ρε
τωρα τελευταία ασχολούμε με αυτόν τον δρόμο και
νομίζω οτι είναι χουτζαμ , τα ξεφτερια του φορουμ ας πουν την γνώμη τους
Το μι$=φα δεν νομίζω οτι ισχύει
μην μπλεκόμαστε, είναι ακριβώς όπως τα είπε ο δημήτρης ν. παραπάνω, κλασικό χουζάμ.
λέμε μι# και όχι φα, γιατί αλλιώς θα είχαμε δύο νότες με όνομα φα (φα φυσικό και φα δίεση) ενώ δεν θα είχαμε καθόλου μι. κάθε σκαλοπάτι έχει το όνομά του. στο συγκερασμένο μπουζούκι βέβαια, στο τρίτο τάστο τα παίζουμε και τα δύο. γι’αυτό γίνεται μπέρδεμα.
Ευχαριστώ πάντως για τις απαντήσεις, θα μελετήσω και τη δική σας εκδοχή και θα επανέλθω
υ.γ. Αφήστε που αν παράλαξουμε τουσ στίχους του κομματιού:
“Απ’την πολύ τη σούρα μου τους (λαικούς) δρόμους δεν ορίζω
Είμαι αλανιαρης και το τζουρά σκαλίζω”
Έτσι είναι, και πάντως σίγουρα δεν στοιχειοθετείται συνάντηση Μάρκου – Miles Davis, ούτε καν στο κοινωνιολογικό επίπεδο (δεν πείνασε ο Miles Davis). Τέτοια τρελλά, μόνο ο Στέλιος θα μπορούσε να τα σκεφτεί…
Μήπως θέλεις να πείς οτι το τραγούδι παίζεται έτσι;;
Γιατι στον δρόμο δεν μπορείς όπως είπε ο liga rosa να έχεις ρε και ρε# μετά.Πρέπει να πάει απο ρε σε μιb π.χ…
Καλημέρα θα παραθέσω και την προσωπική μου άποψη μιας και το κομμάτι το έχω πρόσφατο. Πρέπει να είναι λοιπόν σε δρόμο ραστ δηλ στην άνοδο ρε,μι,φα#,σολ,λα,σι,ντο#,ρε και στην κάθοδο ρε,ντο,σι,λα,σολ,φα#,μι,ρε. Τώρα οι νότες φα και σολ# λειτουργούν ως έλξεις
Σε πολλά ρεμπέτικα της πρωτης περιόδου παρατηρούνται έλξεις όπως προανέφερε ο φιλος Theodon. Η καθε μια κλίμακα εχει έλξεις σε διαφορετικές βαθμίδες τις οποίες οι συνθέτες τις τίμησαν και τις αξιοποίησαν στα ταξίμια τους. Αυτό δεν σημαίνει οτι οποτε βλέπουμε μια νότα εκτός κλίμακας οτι ειναι απαραίτητα μείξη 2 κλιμακων η ακόμα μια ξεχωριστή καινούργια κλίμακα
Εφ όσον το τραγούδι δεν έχει τονική (βάση) το φα#, αλλά το ΡΕ, κι επειδή δεν κάνει λα - σιΒ -ντο# - ρε, δεν μπορεί να είναι χουζάμ, αλλά ραστ.
Αν θέλουμε να είμαστε πιο συγκεκριμένοι, νομίζω πως τραγούδια σαν τον ΑΛΑΝΙΑΡΗ τα οποία μοιαζουν να είναι σε δρόμο “ραστ με έντονη την παρουσία του μι#”, ανήκουν σύμφωνα με το βιβλίο του Ευγένιου Βούλγαρη, στο δρόμο ΣΑΖΚΙΑΡ.
Το κομμάτι είναι ακριβώς όπως το παρουσίασε ο Δημήτρης και συμφωνώ απόλυτα και με την τοποθέτησή του ότι πρώτον, το όνομα του δρόμου έχει δευτερεύουσα σημασία (“για το ονόρε”, που λένε) κι απέ, ας μάθουμε πρώτα το τραγούδι και αργότερα αναλύουμε και τη θεωρία. Αυτή η τελευταία, τα έχει κάνει μπάχαλο μεταξύ ανατολικής και δυτικής (“πειραιώτικης”) προσέγγισης, γιαυτό προτιμώ να μην προχωρήσω πριν οι ανά την Ελλάδα λαϊκοί μουσικοί συμφωνήσουν σε ένα και μοναδικό σύνολο δρόμων για τη συγκερασμένη κλίμακα.*
μπαχαλο η υποθεση με τους δρομους,οσο κι αν προσπαθω να καταλαβω δεν βγαζω ακρη σε οτι εχει να κανει με τις θεωρειες κτλ
εγω προσωπικα εχω βρει αλλον τροπο να βρισκω σε τι δρομο ειναι το καθε κομματι και μαλλον ειναι και ο πιο σιγουρος εστω και αν δεν πετυχαινει παντα.:092:
Πάντως, επειδή δεν έχω δάσκαλο, και μαθαίνω απο βιβλία και ηχογραφήσεις, εγώ μαθαίνω τους δρόμους μέσα απο τα κομμάτια! Μου είναι πιο εύκολο
για παραδειγμα να θυμάμαι το “σαμπάχ” από την παξιμαδοκλέφτρα για παράδειγμα!
Κάπως έτσι προέκυψε και η ερώτησή μου για τον “αλανιάρη”.
Εννοείται πως το αυτί είναι πάντα ο τελικός κριτής. Αλλά νομίζω οτι είναι ωραίο να έχω συνείδηση της δομής ενός κομματιού ( δρόμος και ρυθμός), και να μην
είμαι απλός εκτελεστης.
Οι ερωτήσεις και η συζήτηση είναι μέρος της διαδικασίας της γνώσης.
Και νομίζω άσχετα με τις διαφωνίες και τις συμφωνίες, μπηκα σε πολλες δημιουργικές διαδικασίες μέσα από τισ απαντήσεις όλων σας.
(π.χ. Οι "έλξεις¨ είναι κάτι που δεν ήξερα).
Άσχετα πάντως με το δρόμο, το κομμάτι νομίζω πλέον το έμαθα ικανοποιητικά και το ευχαριστιεμαι πολύ οταν το παίζω!
Παιδιά στο στίχο φτάνει έως Ρε της οκτάβας ή πατάει και Μι;
Οι πιο πολλοί που βλέπω παίζουν και Μι αλλά έτσι όπως ακούω το πρωτότυπο και την πορεία της φωνής του Μάρκου εμένα πιο πολύ μου κάνει να φτάνει μέχρι Ρε (και παίζοντάς το)
