Χεραιτιζω όλα τα μέλη του φόρουμ
Εδώ και καιρό είχα σκεφτόμουν το συγκεκριμένο θέμα
Για κάποιον που παίζει για την ευχαρίστηση όπως εγώ είναι καλύτερη η ακουστική η ή κλασσική κιθάρα στο ρεμπετικο γενικότερα?
Ξέρω πως τα μπάσα στην κλασσική μπορεί να είναι λίγο ποιο κοντά στο ύφος, αλλά όταν θέλω να παίξω λίγο ποιο σολιστικο ρεπερτόριο δεν μπορώ καθώς ακούγεται λες και βάραω μακαρόνια! Οπότε θα ήταν κατάλληλο κατά την γνώμη σας να πορευομουν με την κλασσική η να πάρω και μια ακουστική?
Η κατεξοχήν κιθάρα του ρεμπέτικου είναι η λαϊκή κιθάρα που ας πούμε οτι είναι κάτι ανάμεσα σε κλασσική και ακουστική. Αν θέλεις τη χροιά του ήχου που ακούς στις ηχογραφήσεις, μία τέτοια να προτιμήσεις
Ναι ξέρω αλλά πρώτον δεν έχω τα λεφτα και δεύτερον δεν παίζω μόνο ρεμπέτικα. Γι αυτό και λοιπόν ρωτάω και στο. (Όμως κάπου είχα διαβάσει στο φόρουμ πως και Μάρτιν χρησιμοποιούνταν στην Σμύρνη αλλά και πάλι άμα είχα λεφτά θα έπαιρνα λαϊκή!)
Ίσως μία οικονομική λύση θα ήταν σε αυτή τη περίπτωση μία parlor κιθάρα. Υπάρχουν σε διάφορες κατηγορίες τιμής οπότε θα έχεις και περισσότερες επιλογές. Ρίξε μιά ματιά στο φόρουμ στη κατηγορία “κιθάρα”. Θα βρείς πολλές πληροφορίες σχετικά. Για παράδειγμα ρίξε μιά ματιά σε αυτο :
Ευχαριστώ πολύ! Νομίζω ότι αυτή θα ήταν η πιο προσιτή λύση !
Τώρα όμως που το σκέφτομαι θα μπορούσε μήπως μια παλιά αναπαλαιωμενη κιθάρα εμπορίου (γερμανικές η ιταλικες) που συνηθως είναι πιο προσιτές να κάνουν;
καλημέρα. Μπαίνουν πολλά θέματα μαζί, νομίζω. Αν κατάλαβα καλά έχεις ήδη κλασική. Μια σκέψη είναι να αλλάξεις τις χορδές με μεταλλικές - προσέχοντας το πρώτο διάστημα να μην αλλοιωθεί η γεωμετρία του καπακιού - και να δεις αν σου αρέσει. Η κλασική μπορεί να παίξει μια χαρά τα λαϊκά έτσι. Γράφεις όμως ότι “δεν παίζεις μόνο ρεμπέτικα”, οπότε ίσως αυτό να μη βολεύει.
Οι αμέσως αντιληπτές διαφορές της λαϊκής με αυτήν που λέμε “ακουστική” (που παραπέμπει πλέον κυρίως σε Αμερικάνικες κατασκευές) είναι συνήθως στον όγκο του σκάφους, στο καμάρωμα και - ως προς τον τρόπο παιξίματος - στις διαστάσεις του μπράτσου. Ο όγκος “παίζει” ούτως ή άλλως σε διαφορετικά καλούπια και δεν είναι τόσο σαφές μέτρο σύγκρισης (εξαιρουμένων των τεραστίων διαστάσεων dreadnought). Το καμάρωμα (“τύπου σκάλας” στις λαϊκές, “Χ” στις ακουστικές αλλά και στις parlor) έχει σημαντική επίδραση, σε συδυασμό μάλιστα με την ένωση στο 14ο τάστο (αντί του 12ου της λαϊκής) και την θέση του καβαλάρη στο καπάκι. Το Χ είναι πιο “ισορροπημένο” θεωρητικά από όλες τις απόψεις (μετάδοση ήχου, στατική επάρκεια) αλλά αποδίδει (συνήθως) περισσότερο σε strumming παίξιμο που δεν είναι ακριβώς αυτό που θέλουμε στην λαϊκή (ατάκα, ρυθμός με διακριτά πρίμα - μπάσα κτλ.). Το μπράτσο τέλος, είναι επίσης σημαντικό για το “σολιστικό ρεπερτόριο”. Η κλασική έχει αρκετά φαρδειά ταστιέρα (52 nut, 62 στην ένωση) επειδή αφενός παίζεται με πολύ συγκεκριμένο τρόπο (θέση αντίχειρα) και αφετέρου θέλει χώρο για vibrato κτλ. - ενώ η ¨ακουστική" πολλές φορές είναι στο άλλο άκρο, πολύ στενή (44-54 ή 56 αντίστοιχα), καθώς βολεύει σε συγχορδίες (και strumming).
Η λαϊκή κατά τη γνώμη μου καλά είναι να είναι κάπου ενδιάμεσα (π.χ. 47-59) για να μπορείς ακριβώς να παίζεις και συγχορδίες αλλά και μελωδίες πιο άνετα.
Και οι δύο λύσεις που αναφέρθηκαν (parlor, ανακαινισμένο κιθαρόνι) μπορεί να σε βολέψουν σε αυτόν τον προϋπολογισμό.
Το κιθαρόνι εκτιμώ ότι θα έχει ήχο πιο κοντινό στον ζητούμενο, αν κρίνω από καναδυό που είχα κατά καιρούς. Αλλά έχε υπόψη ότι τα παλιά όργανα συχνά έχουν ελαφρύτερα καμαρώματα και ενδεχομένως δεν αντέχουν τις τελευταίας τεχνολογίας χορδές (οι silver plated είναι πιο ασφαλής λύση και τις προτιμούν όσοι θέλουν “παλιό” ήχο - ο συρμός της εποχής όμως είναι 12άρες phosphor bronze που είναι σημαντικά “βαρύτερες” και καλά είναι να έχεις ανθεκτική κατασκευή). Αν έχεις την ευκαιρία να δοκιμάσεις το κιθαρόνι και να το ελέγξεις προσεκτικά ως προς την γεωμετρία (κολλήσεις, ένωση, action), καλώς.
Αν όχι (π.χ. αγορά μέσω ιντερνετ) εγώ θα προτιμούσα καινούργιο όργανο.
Εχω τηνεντυπωση οτι δεν πρεπει σε κλασικη να μπουν μεταλλικες χορδες λογω της κατασκευης της.Υπαρχει κινδυνος να σκευρωσει…Καπου το ειχα διαβασει…ισως να κανω και λαθος…
καλά κάνεις και το αναφέρεις, ευκαιρία να πω κι άλλα (ο φλύαρος)
οι χορδές της κλασικής “τραβάνε” περίπου 40-42 έως 45-46 κιλά, ενώ οι μεταλλικές 65-70, ακόμα και κοντά στα 80 (ανάλογα με τις επιλογές σου).
Αν θέσει κάποιος προτεραιότητα στο μικρότερο δυνατό φορτίο (υπάρχουν και ελαφρύτερες, αλλά μια αξιοπρεπής επιλογή είναι π.χ. 10άρες silver ~ 62 kg, οι τάσεις από εδώ https://www.daddario.com/products/guitar/acoustic-guitar/gypsy-jazz/ej83l-gypsy-jazz-ball-end-light-10-44/) τότε οι “περιοχές κινδύνου¨ είναι α) το ίδιο το μπράτσο, β) η ένωση (μπράτσου - σκάφους) και γ) το καπάκι (οπλισμός με ακτίνες).
Στην αγορά πλέον κυκλοφορούν πάρα πολλές κλασικές κιθάρες (και στα Lidl με 50€) οπότε δεν μπορεί κάποιος να έχει άποψη από μακρυά. Υποθέτοντας ότι δεν μιλάμε για τέτοια κιθάρα (lidl) αλλά κάπως φυσιολογική κατασκευή, από τα παραπάνω:
α) το μπράτσο της κλασικής είναι αρκετά φαρδύτερο από της ακουστικής, οπότε υπάρχει μεγάλη πιθανότητα (μια καλή κατασκευή) να αντέξει το μεγαλύτερο φορτίο έστω και μόνο λόγω διαστάσεων
β) ο παραδοσιακός τρόπος ένωσης στις κλασικές είναι το “Ισπανικό τακούνι” που είναι στην ουσία ένα ενιαίο κομμάτι ξύλο χωρίς ένωση αρσενικού - θηλυκού και είναι σαφώς ανθεκτικότερο, όμως
γ) το καπάκι κατά την άποψή μου κινδυνεύει περισσότερο από όλα, καθώς οι ¨ακτίνες” της κλασικής σε νορμάλ συνθήκες ποτέ δεν θα κληθούν να φέρουν τέτοιο φορτίο.
Ο Δημ, Μηταράκης παίζει (έπαιζε ?) για χρόνια με μια κλασική - αν καταλαβαίνω καλά - με χορδοκράτη, υποθέτω για να μεταφέρει τις τάσεις από το καπάκι στον πίσω τάκο. Έχω δοκιμάσει κι εγώ (για λίγο όμως) μεταλλικές σε κλασική και σαν ήχος μια χαρά ΄ήταν - τι να περιμένεις άλλωστε περισσότερο.
Γι αυτό ανέφερα το καπάκι, υποθέτοντας όμως (κακώς) ότι μιλάμε για μια νορμάλ κατασκευή. Οι κιθάρες του lidl π.χ. έχουν τρεις καβίλιες Φ6 χιλ. στην ένωση και ενδεχομένως δεν θα αντέξουν ούτε τις νάιλον στην πάροδο του χρόνου, καλά κάνουμε και τα αναφέρουμε.
Υπάρχουν κι άλλα θέματα, όπως το action (το μπράτσο της κλασικής έχει “ανάποδη” κλίση και θα είναι ψηλά οι χορδές), ή τα πλαστικά αξονάκια στα κλειδιά της κλασικής που δεν είναι φτιαγμένα για μεταλλικές χορδές, αλλά είναι ήσσονος σημασίας σχετικά με τα παραπάνω. Αν αντέξει και σε ικανοποιεί, τα άλλα κάπως αντιμετωπίζονται.
Νομίζω θα πειραματιζομουν αν είχαν μια κλασσική με βέργα όπως οι Cordoba όμως το βρισκω λίγο ριψοκίνδυνη στην κιθάρα που έχω (μια βασική yamaha c 40 όμως για μένα μέχρι στιγμής με καλύπτει στον κλασσικό τομέα). Όσον αφορά το αναπαλαιωμενο κιθαρονι νομίζω ότι θα ήταν λίγο πιο προσιτό και ναι σίγουρα οι χορδές θα πρέπει να είναι ελαφριές
Εγώ θα σου πρότεινα εφόσον έχεις μια κλασική κιθάρα να παραμείνεις με αυτή αν δεν έχεις την δυνατότητα να διαθέσεις κάποια χρήματα πάνω από τα 400 - 500 ευρώ, έτσι ώστε να μπορέσεις να βρεις έστω μια μεταχειρισμένη σε καλή κατάσταση.
Από προσωπική εμπειρία θεωρώ ότι για να μάθεις και να προχωρήσεις η κλασική με τις νάιλον χορδές είναι πιο βολική. Οι μεταλλικές χορδές είναι πιο “δύσκολες” για να μάθεις - βγάλεις τα παιχνιδίσματα, λεγκάτα κτλ.
Σε αυτό ίσως να φταίει η πένα (πάχος - τεχνική) και όχι οι χορδές. Υπάρχουν αρκετά παιδιά που παίζουν ρεμπέτικα σε σχήματα με κλασικές κιθάρες και καταφέρνουν να δίνουν πολύ καλό χρωμα.
Με την εμπειρία που έχω κάνοντας την κλασσική… λαϊκή!
κουράζει!
Και συγκεκριμένα, 2+1 σημεία:
Bonus: Η κλασσική δεν είναι φτιαγμένη για παίξιμο με πένα. Αν δεν βάλεις ένα φιλμ πάνω στο καπάκι, θα τη γρατζουνίσεις. Επιπλέον, έχει πιο χοντρές χορδές που πολλές φορές είναι πιο δύσκολο να τις χειριστείς με την πένα.
Έχω παρατηρήσει ότι όταν πιάνω μια άνω του μετρίου ακουστική κιθάρα, το παίξιμό μου βελτιώνεται…
Αυτό όμως, παρ’ όλα τα παραπάνω… στο προτείνω κι εγώ. Για να φτάσω στο σημείο να πω κουράζει, παίζω ρεμπέτικα στην κλασσική πάνω από 8 χρόνια. Οπότε, κρατήσου και μάζεψε λεφτά για μια κανονική ωραία λαϊκή κιθάρα. (ή ό,τι άλλο θελήσεις αργότερα 
)
Στα καντίνια για μένα τουλάχιστον είναι δύσκολο το σολιστικό παίξιμο με πένα στην κλασσική ειδικά δίνοντας ένταση. Η κλασσική μπορεί να βγάλει πολύ ωραίο χρώμα, συμφωνώ, αλλά σε μικρές εντάσεις ή με τεχνητή ενίσχυση (μικρόφωνα, κάψες).
Ευχαριστώ για τις απόψεις ολονων πραγματικά με βοηθάνε! Ίσως μια καλύτερη λύση θα ήταν να μαζέψω αρκετά για μια λαϊκή. Το σκέφτηκα αρκετά και η αλήθεια είναι πως αν πάρω μια ακουστική τώρα μετά ούτως ή άλλως θα στοχευα για λαϊκή οπότε τζάμπα λεφτά. Από την άλλη δεν θα έλεγα όχι σε ένα αξιοπρεπές κιθαρονι. Έτσι μέτα σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να πάρω μια καλή λαικη από μάστορα και η άλλη δεν θα πήγαινε σε αχρηστία. Όσον αφορά τις μεταλλικές χορδές και αυτές μια μετάβαση είναι δεν με νοιάζει κάποια στιγμή θα σκληρυνουν οι καλοι μου. Πάντως νομίζω πως αυτο θα ήταν το καλύτερο μακροχρόνια σχέδιο. Άλλωστε τα όργανα τα παίρνουμε και τα κρατάμε για καιρό. Ξέρω πως κουράζω λίγο αλλά και πάλι ευχαριστώ. Το εννοώ!
Από τότε που ξεκίνησα να παίζω ρεμπέτικα με την παρέα μου, οι συνθήκες ήταν εξαρχής όπως περιέγραψε ο Χρήστος, πολλά οργανα, φασαρία κλπ. Παίζαμε με ο,τι όργανο είχαμε, οπότε κι εγώ κλασσική ή ακουστική είχα, και την μόνιμη απογοήτευση ότι δεν βγάζω τον ήχο που θέλω(όπως είπες κι εσύ, ένιωθα ότι βαράω μακαρόνια). Όταν πήρα εντέλει μια αξιοπρεπή λαϊκή κιθάρα, είδα ότι δεν βγάζει από μόνη της τον ήχο που θελουμε, απλά βοηθάει. Έπειτα ξεκίνησα μαθήματα και όταν ξαναεπιασα μια κλασσική μετά από καιρό, είδα ότι έβγαινε τελείως διαφορετικός ήχος από όταν πρωτοξεκίνησα ρεμπέτικα (μιλάω για ύφος ήχου, όχι τεχνικες, αρπισματα κλπ). Ειδικά όταν κάποιο τραγούδι ήταν ουτιστικο, οριακά προτιμούσα την κλασσική απ’ την λαϊκή (λογικο). Εκ των υστέρων λοιπόν, προτείνω αν μπορείς τα μαθήματα σε όποιον θεωρεί πως τα χρειάζεται , γιατί έτσι θα βγει σε ένα μεγάλο βαθμό ο ήχος που θέλουμε , και όπως είπαν και παραπάνω, μάζεψε χρήματα και πάρε μια μεταχειρισμένη ή καινούρια κιθαριτσα 
άργησα να απαντήσω και με καλύψατε (πολύ χαίρομαι γι’αυτό). εν συντομία:
σίγουρα μια λαϊκή κιθάρα είναι το καλύτερο, παρ’όλα αυτά μια κλασική θα σου δώσει την τοποθέτηση των χεριών και την συνοδεία (χάνοντας όμως ατάκα στα καντίνια) ενώ μια ακουστική τα καντίνια για το σολιστικό μέρος (χωρίς ποιότητα ήχου βέβαια). οπότε μπορείς άνετα να ξεκινήσεις να συνοδεύεις με μια κλασική, χωρίς να της βάλεις μεταλλικές γιατί είναι μεγάλο ρίσκο.
και φυσικά ένα γερμανικό ή ιταλικό (ή ρουμάνικο) κιθαρόνι είναι η καλύτερη λύση, αν δεν θες μπρούτζο για επαγγελματική χρήση.
Φτάνει να παίζεις και με την ανάλογη πέννα, οι τριγωνικές λεπτές του μαντολίνου βρίσκω ότι δίνουν πιο ουτίστικο ήχο στην κλασσική κιθάρα, ενώ οι πέννες μπουζουκιού ή ηλεκτρικής κιθάρας δίνουν το χαρακτηριστικό ήχο ελληνικού μεταπολεμικού τρίο.